ΜΕ ΒΑΦΤΙΣΑΝ «ΚΩΣΤΑ»

Για πολλά χρόνια νόμιζα ότι ήμουν υιοθετημένος. Μέχρι πρόσφατα, μάλιστα, ήλπιζα να με καλέσουν οι πραγματικοί, βιολογικοί μου γονείς, στην εκπομπή «Πάμε Πακέτο», για να ανταμώσουμε ξανά, μετά από 36 ολόκληρα χρόνια.

Εντελώς μεταξύ μας παρακαλούσα όπως οι βιολογικοί μου γονείς να ήταν τουλάχιστον μεγιστάνες, με μία αμύθητη περιουσία ταγμένη για μένα, η οποία θα μου πρόσφερε εξολοκλήρου την άνεση και την πολυτέλεια για να γυρίζω ελεύθερος στις πόλεις του κόσμου, με δικό μου air jet, χωρίς να αναγκάζομαι να διαπράττω αβάστακτες οικονομικές περικοπές, κυκλοφορώντας ακόμη με το ίδιο μικρό, μπλε αυτοκίνητο, το οποίο οδηγώ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Θα σκέφτεσαι μάλλον, ότι είμαι παρανοϊκός. Άκου, λοιπόν, πως έχουν τα πράγματα, και πες μου αν κάνω λάθος. Από την τελετή της βάφτισής μου δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία. Κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Μια καλή μέρα μου ανακοίνωσαν, πως με βάφτισαν «Κώστα», σε μία μικρή εκκλησία, σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό, συστήνοντάς μου δύο υπέροχους νονούς, μαζί με μία ξεθωριασμένη μπομπονιέρα, τονίζοντάς μου μάλιστα, πως ήμουν ένα υπέρβαρο, ιδιότροπο μωρό που έκλαιγε συνέχεια!

Scan copy 4

Στο αθώο ερώτημα «Γιατί ‘Κώστας’ και όχι ‘Κωνσταντίνος’;», η απάντησή τους ήταν απλή: «Ο παππούς σου ονομαζόταν ‘Κώστας’ και επέμενε να πάρεις το ίδιο ακριβώς όνομα με το δικό του».

Στην επόμενη φυσιολογική ερώτησή μου, «Μα, γιατί ο ιερέας δέχθηκε να με βαφτίσει ‘Κώστα’ και όχι ‘Κωνσταντίνο’;» η απάντησή τους ήταν κάπως διαφορετική, αλλά, έπρεπε, πάλι, να τους πιστέψω: «Ο ιερέας που σε βάφτισε, ήταν πάρα πολύ προχωρημένος. Να φανταστείς, είχε μία κόρη η οποία κυκλοφορούσε ντυμένη και περιφερόταν στο χωριό… ως άντρας! Έτσι η αποδοχή στο όνομα ‘Κώστας’, ήταν το λιγότερο απ’ τα ‘προβλήματα’ που είχε να αντιμετωπίσει…».

Να σου πω όλη την αλήθεια, δεν ξέρω αν γιορτάζω το Μάη. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Άγιος Κώστας. Πρόσφατα, μάλιστα, ανακάλυψα πως στην εντομολογία η λέξη «Costa» ή «Kosti», θα πει «The main vein running along the leading edge of an insect’s wing.”

Ο «Κώστας», δηλαδή, δεν είναι καν φτερό, αλλά η άκρη (νομίζω) του φτερού, κάπου (κάπως) σε ένα έντομο. Στα λατινικά δε, από όπου προέρχεται η αυθεντική λέξη «Costa», η εξήγηση είναι ακόμη πιο πολύπλοκη: «rib side / flank / back rib with meat ribs / frame of ship sides of pot», κάποιο «rib», δηλαδή, έχοντας ως κύρια βάση το κρέας (ή το καρέ των πλευρών του πλοίου!).

Στην αρχή, προσπάθησα να εξηγήσω όλα τα πιο πάνω στη γιαγιά, η οποία έκανε τη «γιορτή» μου, στην εκκλησία κάθε «Κωνσταντίνου και Ελένης», πως δεν χρειάζεται πια να μπαίνει σε τέτοια έξοδα διότι, εντελώς εγκυκλοπαιδικά, το όνομά μου δεν είναι «Κωνσταντίνος», αλλά μία άκρη (νομίζω) φτερού του οποιουδήποτε εντόμου ή κάποια πλάτη κρέατος ή μία κορνίζα της πλευράς – καρέ κάποιου πλοίου, για να μην αναφερθώ και στη γνωστή αλυσίδα καφέ και κατηγορηθώ για διαφήμιση…

Η γιαγιά, λίγο πριν λιποθυμήσει, με κατηγόρησε για βλασφημία, με απείλησε με αφορισμό, κάνοντας, παράλληλα, εκατοντάδες φορές το σταυρό της, απαγγέλλοντας δεκάδες ξόρκια και ευχές, εκλιπαρώντας θεούς και δαίμονες να φύγουν (επιτέλους) από μέσα μου για να αποδεχθώ τα γεγονότα.

Στη συνέχεια, προσπάθησα να πείσω του γονείς πως είμαι όντως υιοθετημένος (αν η μαμά ξυρίσει το κεφάλι και ο μπαμπάς το μουστάκι είμαστε ολόιδιοι) διότι τάχα δεν υπήρχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο από τη βάφτισή μου, με αποτέλεσμα να βάλουν τα κλάματα, να εκτοξεύσουν απειλές για αποκλήρωση, γιατί δήθεν τους απαρνήθηκα για τα λεφτά του μεγιστάνα.

Στο τέλος, προσπάθησα να ανακαλύψω τον ιερέα και την κόρη του, για να μάθω όλη την αλήθεια, να ξεκαθαρίσω μία για πάντα τα πράγματα στο μυαλό μου, αλλά με ενημέρωσαν πως ο ιερέας πέθανε και η κόρη (ή ο γιος του), μετακόμισε για πάντα στην Αυστραλία, με αποτέλεσμα να αποδεχθώ τα γεγονότα όπως αρχικά μου τα περιέγραψαν…

Και κάπως έτσι, έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

 Υ.Γ. Η πιο πάνω, είναι η ιστορία της «υιοθεσίας» και της «βάφτισής» μου και τη μοιράζομαι, για να γιορτάσω μαζί σου, την επερχόμενη 37η «Κωνσταντίνου και Ελένης». Αν έχεις οποιαδήποτε απορία για όλα τα πιο πάνω, μάλλον, δεν θα μάθουμε ποτέ τι έγινε στην πραγματικότητα…

Scan copy 2

ΟΙ ΦΑΡΑΩ ΒΓΗΚΑΝ ΒΟΛΤΑ…

Όταν έφυγα με τους φίλους μου για Κάιρο…

Το βράδυ, το Κάιρο μοιάζει με τη Νέα Υόρκη ή με τη Βουδαπέστη, εάν προτιμάς. Λίγο τα φώτα (τα πολλά, έντονα φώτα), λίγο τα πελώρια κτίρια και ο Νείλος με τα ποταμόπλοια, δημιουργούν, πώς να το πω τώρα, μία «μαγική ατμόσφαιρα» μάλλον, βγαλμένη απ’ το βιβλίο της Άγκαθα Κρίστι, «Έγκλημα στο Νείλο», όπου ως ένας καινούργιος περιπλανώμενος Ηρακλής Πουαρώ, δεν ψάχνω το δολοφόνο, αλλά την ενέργεια της πόλης, η οποία σε ταξιδεύει 2800 – 2200 χρόνια π.Χ., τότε που η πρωτεύουσα της Αιγύπτου, ονομαζόταν «Μέμφις» και οι Φαραώ κατασκεύαζαν τις πρώτες Πυραμίδες…

cairo2008 147

Το πρωί, τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά. Η τσιμεντένια πόλη, οι μελαψοί άνθρωποι με τις χρωματιστές μαντίλες, η σκόνη της ερήμου, οι καμήλες, οι ακαθαρσίες, τα fiat και τα seat του 1980, τα ταξί με τις φλοκάτες, τα τρανζίστορ και τα λαμπιόνια, ο λερωμένος Νείλος (αν έχεις την ατυχία και πέσεις μέσα, θα κολλήσεις όλες τις αρρώστιες του αρχαίου, του μέσου και του νέου βασιλείου) με καπάκι ένα ‘σκοτεινό’ μουσείο (το καλύτερο, ίσως, μουσείο στον κόσμο!) πλημμυρισμένο με εκατοντάδες σκονισμένους θησαυρούς, κάνουν το Κάιρο να μοιάζει… ανεκτίμητο.

cairo2008 029

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ο κολλητός μου, τότε, ο Φωκίωνας, μου πρότεινε να πάμε για λίγες μέρες στο Κάιρο. «Για σαφάρι στην έρημο», είπε, «είναι η ευκαιρία μας!», συνέχισε μ’ ενθουσιασμό. «Θα μας φιλοξενήσει ο ξάδελφός μου». Μόνιμος κάτοικος εκεί, τα τελευταία δύο χρόνια.

Να σου πω όλη την αλήθεια, δεν έχω καλό προσανατολισμό. Καμιά φορά, τα σύννεφα του χειμώνα με κουράζουν. Ο καιρός στο Κάιρο τον Απρίλη είναι ιδανικός. Θα είχαμε δωρεάν διαμονή και προσωπικό οδηγό, έτσι, τώρα που το σκέφτομαι ξανά, ο Φωκίωνας δεν χρειάστηκε να με πείσει. Είπα αμέσως το «ναι».

cairo2008 013

Τον ξάδελφό του δεν τον είχα δει ποτέ, ωστόσο λίγο πριν από την κάθοδό μας στην Αίγυπτο, ανταλλάξαμε πολλά ηλεκτρονικά μηνύματα. Λίγο οι γνωστές μου απορίες για τον καιρό, λίγο η ενημέρωση για τα μουσεία και τα μνημεία της πόλης, καθώς επίσης και ο βασανιστικός προγραμματισμός μου για το κάθε δευτερόλεπτο που θα περνούσαμε στην πόλη, έκαναν την επικοινωνία μαζί του απαραίτητη. Κι εκείνος ο άμοιρος, μου απαντούσε. Σ’ όλα τα παλαβά μηνύματα, για το πού βρίσκεται ο κάθε τάφος, η κάθε μούμια και η κάθε πέτρα που ποθούσα να εξερευνήσω.

cairo2008 108

Μια καλή μέρα, ο καημένος ο άνθρωπος δεν άντεξε στο παραλήρημα και μου απάντησε εξαντλημένος. «Σταμάτα τον προγραμματισμό! Βρίσκομαι τρία χρόνια εδώ και δεν πήγα ούτε τις Πυραμίδες να δω. Το μυστικό βρίσκεται στους ρυθμούς της πόλης. Η μαγεία κρύβεται εκεί έξω, στους δρόμους, στους ανθρώπους της. Ας τους βασιλιάδες στην ησυχία τους και βρες αυτό που ψάχνεις, στο παρόν».

Είχε απόλυτο δίκιο, αλλά ποτέ δεν έμαθα. Το παρελθόν μας, άλλωστε, δημιούργησε το παρόν και το παρόν θα φέρει αύριο το μέλλον. Η εξέλιξη, είναι μια συναρπαστική διαδικασία που έχει τη δική της γοητεία κι ας χάθηκαν οι Φαραώ από προσώπου γης.

cairo2008 074

Κάιρο. Απρίλης του 2008. Νύχτα στις αφίξεις. Ο οδηγός κρατούσε μια ταμπέλα, με ανορθόγραφα τα ονόματά μας. Φορτώσαμε τις αποσκευές μας στο μαύρο αυτοκίνητο. Κάθισα στη θέση του συνοδηγού. Διασχίσαμε τη μεγάλη γέφυρα. Το βράδυ, η πόλη είναι όμορφη. Τα πρώτα πλωτά εστιατόρια έκαναν την εμφάνισή τους στις όχθες του ποταμού Νείλου. Κοίταζα απ’ το παράθυρο τα ποταμόπλοια που με ταξίδευαν σ΄ άλλες εποχές.

cairo2008 135

Τη μέρα, η πραγματικότητα της πόλης και του υπερήλικα ποταμού αλλάζει, είναι κάπως διαφορετική. «Απογοητευτική» μπορώ να πω, γιατί πολύ απλά… δεν είναι τέλεια. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η διαφορετικότητα της πόλης με οδήγησε ξανά κοντά της, ακόμα τρεις φορές.

cairo2008charis 071

Έτσι περπάτησα στους δρόμους της, κάνοντας δεκάδες παζάρια στην Αγορά του Αλ Χαλίλι, εκεί που αγόρασα τον πρώτο μου ναργιλέ κι έπαθα την πρώτη μου δηλητηρίαση γιατί έπρεπε να δοκιμάσω όλους τους φρέσκους χυμούς της αγοράς. Κι όταν πια ξεσκόνισα το Κάιρο, ένα απομεσήμερο του Μάρτη, έφτασα μέχρι τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, εκεί που ο χρόνος σταμάτησε, αλλά η αλήθεια επανερχόταν ακλόνητη.

cairo2008 097

Απρίλης του 2008. Βρέθηκα στην Γκίζα. Στήθηκα μπροστά από τη μνημειακή Σφίγγα. Έμεινα να την κοιτάζω με δέος και θαυμασμό. Οι “θεοί” βγήκαν βόλτα. Αποχαιρέτησα τον Χέοπα, τον Χεφρήνα και τον Μυκερίνο. Οι Φαραώ δεν τσιγκουνεύονται τελικά! «Θα τα πούμε μια άλλη φορά. Σε κάποια άλλη ζωή ίσως…».

cairo2008 131