Category Archives: ΣΚΕΨΕΙΣ

ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΛΙΓΗ ΖΩΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

Έφυγα. Για λίγες μέρες μόνο. Έβαλα λίγα πράγματα σε μια βαλίτσα, έκλεισα πίσω μου την πόρτα κι έφυγα.

Ξέρεις, αν δεν το έκανα, δεν θα ήμουν «εγώ». Θα ήμουν, μάλλον, κάποιος άλλος. Κάποιος, ίσως, που «εσύ» δεν θα αποδεχθείς ποτέ. Μάλλον όχι, κάποιος, ίσως, που «εσύ» δεν θα «αγαπήσεις» ποτέ. Ακόμη ένας, ίσως, που έβρισε το σύστημα, εγκλωβισμένος σε μια αιώνια στιγμή, σε ώρες που δεν ζούσε ή έστω που δεν προσπάθησε ποτέ να ζήσει.

Μπήκα στο δωμάτιο κι έριξα τα πράγματα στο πάτωμα. Όλα, στο πάτωμα, για να γίνουν «ένα» η σκηνή με τον πρωταγωνιστή, η παράσταση με το χειροκρότημα, να γίνουν «ένα», η ζωή με το συναισθηματικό φορτίο των καιρών.

Στήθηκα μπροστά στον καθρέφτη. Έμεινα να με κοιτάζω με καχυποψία. Δεν ήταν δύσκολο να με αντιμετωπίσω. Τα είδα όλα μπροστά μου. Όλα ήταν εκεί, μπροστά μου. Μπροστά μου εδώ και ώρες, μέρες, βδομάδες, ίσως μήνες, ίσως και χρόνια, ξεχασμένα μες στα λεπτά που τρέχουν σαν το άνεμο, κι εγώ, ο χαζός, να μαζεύω μία – μία τις χιλιάδες στιγμές που σχεδίασα ή έστω εκείνες τις εκατοντάδες πληγές που άφησα πίσω, πλάι στα κουρασμένα σημάδια των καιρών.

Ξέρεις τι φοβάμαι περισσότερο; Nα ξυπνήσω ένα πρωί, παρέα με μια «λίγη ζωή» στο πλάι και να αναρωτιέμαι… «μα, γιατί δεν τόλμησα; Γιατί, στο καλό, δεν τόλμησα;”.

Έξω έριχνε βροχή. Έβαλα τη μουσική να παίζει δυνατά. Έσβησα όλα τα φώτα…

Κώστας Χάρπας
(20 Απριλίου 2013, «κλειδωμένος» σ’ ένα δωμάτιο, σε μια πόλη που έχει θάλασσα)

thalassa1

MIND IS UNDER CONSTRUCTION…

Καλό καλοκαίρι… γεμάτο με μοναδικές, απλές, καθημερινές, “ελεύθερες” στιγμές, μαζί με καινούργιες ιδέες και φυσικά εμπνεύσεις!

Να θυμάσαι πάντα πως, οι ιστορίες και τα παραμύθια της μικρής ζωής μας, πρέπει να είναι όμορφα. Γιατί, μετά την καταιγίδα, εμφανίζεται πάντα το ουράνιο τόξο και υπάρχουν χρώματα παντού, χαμόγελα παιδιών, παιχνίδια στην αυλή κι ένα ταξίδι που συνεχίζεται. Με αυτά τα μικρά, τα καθημερινά. Κάπου – κάπου θα εμφανίζονται και τα μεγάλα, αυτά που μας ταρακουνούν, γι’ αυτά που πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πρέπει να πηδήξουμε στον γκρεμό ή να τα αντιμετωπίσουμε. Να πέσουμε στα πατώματα, να κλάψουμε, να γελάσουμε, να αισθανθούμε, να ζήσουμε το δράμα ή να σηκωθούμε ξανά νικητές, τις περισσότερες φορές ηττημένοι, κοιτάζοντας και πάλι μπροστά, όσο χρειαστεί. Μην ξεχνάς ποτέ… “Best things in life are free!”

Κώστας Χάρπας

Υ.Γ. Mind is under construction… Coming back soon!

coming-soon-html-pages

ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, ΡΕ!

Ευχαριστούμε όλους όσους μας τίμησαν με την παρουσία τους στις παρουσιάσεις του βιβλίου στη Λευκωσία και τη Λεμεσό. Πιο κάτω, μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την ομιλία μου, στην παρουσίαση του βιβλίου…

10354791_1518460068382244_4991890877796634357_n

“Θα ήθελα πρώτα να συγχαρώ την Ιωάννα και τον Νικόλα της a bookworm publication για την όμορφη ιδέα αλλά και για το «ρίσκο» που πήραν, σε μια περίοδο που όλα, σχεδόν, είναι στάσιμα. Εκ μέρους των 10, σας ευχαριστούμε για την τιμή και τη χαρά, να συμμετάσχουμε σε αυτήν τη ξεχωριστή έκδοση, η οποία έγινε με πολλή αγάπη.

Δεν ξέρω στα αλήθεια τι πήγε στραβά με την Κύπρο και την κοινωνία της. Το έψαξα και έβγαλα τα συμπέρασματά μου. Επιτρέψετέ μου να τα μοιραστώ μαζί σας.

Δεν μου τα εξηγούσαν όλα στο σπίτι όταν ήμουνα μικρός. Πολύ λίγα καταλάβαινα άλλωστε. Μια έγχρωμη, τετράγωνη τηλεόραση είχαμε και έβλεπα στις τέσσερις, αν θυμάμαι καλά, τα «Στρουμφ», στο ΡΙΚ, καθώς περίμενα με αγωνία τα επόμενα Χριστούγεννα για να στείλω κάρτες με το ταχυδρομείο στη γιαγιά και τον παππού, στο χωριό. Ίσως γιατί πάντα συζητούσαν γι’ αυτά στο σπίτι. Ξέρετε εσείς. Με καταλαβαίνετε απόλυτα, γιατί βρίσκεστε στην ίδια ακριβώς θέση, μαζί με μένα.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κύπρο, λοιπόν, σε μία μονοκατοικία, στη Λευκωσία, παρέα με εκείνα τα παστέλ γαλάζια, πράσινα και ροζ τετράδια με την κακή ποιότητας φωτογραφία του λιμανιού της Κερύνειας τυπωμένη επάνω τους.

Σύνθημά μας στο σχολείο ήταν το «Δεν ξεχνώ», αφού η δική μου γενιά μεγαλώσαμε με αυτή την «πλύση εγκεφάλου», βολτάροντας κάθε μαύρη επέτειο στα οδοφράγματα, φωνάζοντας συνθήματα του τύπου, «Έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο!», τραγουδώντας με πάθος για το «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος», αλλά και για τη «δική μας την πατρίδα που έχει μοιραστεί στα δυο».

Βρέθηκε μπροστά μας η «κοινωνία» της Κύπρου, η οποία άρχισε αμέσως το κήρυγμα. Μας μίλησαν για μια θρησκεία που πρέπει να ασπαστούμε. Για ένα Θεό, που πρέπει να πιστέψουμε. Ύστερα, συμπληρώσαμε τα στοιχεία μας, για ένα κόμμα που πρέπει να ψηφίσουμε. Στη συνέχεια, μας έκλεισαν σε ένα πανεπιστήμιο, για ένα πτυχίο που πρέπει να τελειώσουμε. Μετά, μας φόρτωσαν ένα δάνειο, για ένα σπίτι, που ακόμη το πληρώνουμε.

Η κοινωνία, μας μύησε στα άδυτα των κυβερνητικών, τραπεζικών και ημικρατικών οργανισμών, αφού πρώτα μας ψιθύρισε εμπιστευτικά, πως είναι οι μοναδικές σίγουρες δουλειές στον κόσμο!

Μας ενημέρωσε πως «ο καλός Τούρκος είναι ο νεκρός Τούρκος». Μας τόνισε, όμως, πως απαγορεύεται να είμαστε ρατσιστές, την ίδια στιγμή που μας κουβάλησε στο σπίτι εκείνη την «ανίκανη κι άσχημη» οικιακή βοηθό! Ύστερα, μας δίδαξε πως ο έρωτας πάντα πεθαίνει και, καμιά φορά, αν είμαστε τυχεροί, αυτό που απομένει είναι μόνο η αγάπη. (Αν είμαστε ακόμα πιο τυχεροί, αυτό που απομένει είναι το κέρατο).

Για το τέλος, η κοινωνία, μας παρακάλεσε να βάλουμε την υπογραφή μας για να ακολουθήσουμε το «Σύστημα», να είμαστε σοβαροί δηλαδή, να ψηφίζουμε στις ευρωεκλογές, να συμπεριφερόμαστε σαν «έντεχνοι» (αλλά να ζούμε με lifestyle «εμπορικού»), να μην κρίνουμε κανέναν (για να μην κριθούμε), παρόλο που, εγώ προσωπικά, έκανα χιλιάδες άκυρες μάχες μέχρι να την κάνω να καταλάβει πως κάποτε θέλω κι εγώ να ακούω τραγούδια της Άντζελας Δημητρίου, γιατί μέσα μου κάποιος δαίμονας ούρλιαζε πως «η σοβαροφάνεια βλάπτει σοβαρά την υγεία!».

2014. Πάνε πια τριάντα – έξι ολόκληρα χρόνια που έχω εφιάλτες από αυτό το αποτυχημένο κήρυγμα. Ένα κήρυγμα, που εξαιτίας του, έπεσαν αεροπλάνα, κάηκαν ηλεκτροπαραγωγικοί σταθμοί, βούλιαξαν τράπεζες, χάθηκαν πύραυλοι στην Κρήτη, γκρεμίστηκαν χρηματιστήρια, αγαπημένοι φίλοι έχασαν τη δουλειά τους, συντεχνιακοί κι αρχιεπίσκοποι έγιναν βασιλιάδες, τηλεοπτικοί stars έγιναν βουλευτές, κόμματα μετατράπηκαν σε οικογενειακές επιχειρήσεις, κυβερνήσεις έπαιξαν Μονόπολη και πρόεδροι δεν παραιτήθηκαν ποτέ.

Και κάπως έτσι λοιπόν, η σχέση αγάπης και μίσους, που έχω με την κοινωνία της Κύπρου, κατέληξε τυλιγμένη με ζουρλομανδύα, εκείνο το βράδυ που στάθηκα μπροστά από τον καθρέφτη, όπου σαν τρελός και παλαβός καταβρόχθισα ένα ολόκληρο βαζάκι νουτέλας, ψιθυρίζοντας σε επανάληψη το τραγικό, «Ρε συ φίλε! Αποκλείεται η απογοήτευση να είναι το μόνιμο αίσθημα, κατ’ εντολήν των «ειδικών», σε αυτή την κοινωνία!». Άσε με να μαντέψω. Καμιά φορά, κάνεις κι εσύ το ίδιο.

2014. Η a bookworm publication αποφασίζει να συντονίσει 10 ανθρώπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Κύπρο, για να μεταφέρουμε, ο καθένας, με το δικό του τρόπο, όλα αυτά που κουβαλούμε μέσα μας, όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα, είμαστε εδώ.10 συγγραφείς. 10 μικρές ιστορίες για το χθες, το σήμερα και το αύριο της Κύπρου, τις οποίες γράψαμε με πολλή αγάπη, σκέψη και σεβασμό προς το νησί μας.

Γιατί, παρόλο που οι πληγές εξακολουθούν να μας καταδιώκουν, αγαπάμε την Κύπρο, γιατί η Κύπρος, είναι το σπίτι μας, με τα καλά, τα στραβά και τα ανάποδά της, και στην τελική, όπου κι αν βρισκόμαστε, όσο κι αν φεύγουμε, πάντα εδώ θα γυρίζουμε. Στο σπίτι μας. Στην Κύπρο. Σας Ευχαριστώ.”

20140620_135743

Στο “Μεγάλωσα στην Κύπρο, ρε!”, συμμετέχω με την ιστορία “Είκοσι χρόνια μετά”. Το βιβλίο πωλείται [€10] στα βιβλιοπωλεία Σολώνειον & Μετροπόλιταν στη Λευκωσία και στο βιβλιοπωλείο Κυριάκου στη Λεμεσό, ενώ σύντομα θα ανακοινωθούν και τα υπόλοιπα σημεία πώλησης.