“Elephants love reunions. They recognize one another after years and years of separation and greet each other with wild, boisterous joy. There’s bellowing and trumpeting, ear flapping and rubbing. Trunks entwine….” (Jennifer R. Jacobson, στο βιβλίο της “Small as an Elephant)

Ο τροπικός άνεμος κινήθηκε οριζόντια και κατακόρυφα, εγκλωβίζοντας το καπέλο μου στο «χώρο» της. Ανάμεσά μας υπήρχε ένας μακρύς ξύλινος φράχτης, λίμνη, λάσπη και πολλά φυτά. «Πάει το καπέλο» σκέφτηκα αμέσως, απλώνοντας τα χέρια μου στο υγρό ξύλο, σίγουρος πως «θα το μασήσει» ή έστω «θα το πατήσει» αλλά, μάλλον, υπολόγιζα χωρίς τον… ελέφαντα.

Ο Μπαλινέζος φροντιστής, αφού παρακολούθησε ζωντανά το σκηνικό ανάμεσα σε μένα, το καπέλο και την Beautiful, προχώρησε χαλαρά προς το μέρος της. Στην αρχή, νόμισα ότι ο ίδιος απλώς θα άρπαζε το καπέλο και θα το έριχνε προς το μέρος μου, αλλά για ακόμη μία φορά έπεσα έξω στις προβλέψεις μου, αφού μόλις την πλησίασε, της είπε κάτι σιγανά και χωρίς δεύτερη κουβέντα, η Beautiful, προχώρησε προς το καπέλο, το τύλιξε με την προβοσκίδα της, διέσχισε τη λίμνη, προσπέρασε τη λάσπη παραδίδοντάς το σε μένα, σώο και αβλαβές. Το πήρα στα χέρια μου χαρίζοντας της ένα τεράστιο «ευχαριστώ», ένα ταπ – ταπ στην προβοσκίδα κι ένα μεγάλο κομμάτι bamboo, για σνακ, το οποίο καταβρόχθισε μπροστά μου…

Το πάρκο – σαφάρι Ελεφάντων στην περιοχή Ubud, στο Μπαλί, φροντίζει καθημερινά 31 ελέφαντες, συμπεριλαμβανομένης και της Beautiful, πληρώντας όλα τα διεθνή πρότυπα, για τη φροντίδα των ζώων, τα οποία φιλοξενούνται σε αντίστοιχα πάρκα φροντίδας και προστασίας των ζώων.

Βρίσκεται σε ένα εξωτικό και οικολογικό χώρο, διαμορφωμένο με βοτανικούς κήπους, μέσα στην καρδιά του εθνικού δάσους, όπου κάποιος μπορεί να δει, να αγγίξει, να ταΐσει, να πλύνει και να περάσει μοναδικές στιγμές με αυτά τα επιβλητικά και έξυπνα ζώα, τα οποία κινδυνεύουν με αφανισμό.

Κίνδυνος με αφανισμό:
Οι ελέφαντες ενδεχομένως να εξαφανιστούν μέσα στις επόμενες δύο δεκαετίες, σύμφωνα με περιβαλλοντικές οργανώσεις, οι οποίες αναφέρουν στις έρευνές τους, πως 35.000, περίπου, ελέφαντες σκοτώνονται κάθε χρόνο ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης λαθροθηρίας, με μοναδικό στόχο την άντληση κέρδους από την πώληση των ελεφαντόδοντων.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το 2013, πωλήθηκαν 42 τόνοι ελεφαντόδοντου, ενώ ακτιβιστές εκτιμούν πως στην πραγματικότητα αυτός ο αριθμός είναι κατά πολύ, μεγαλύτερος. Οι παράνομες πωλήσεις είναι κατά κανόνα προϊόν λαθροθηρίας και έχουν ως απώτερο στόχο την κινεζική αγορά, όπου το ελεφαντόδοντο θεωρείται υλικό πολυτελείας, όπου χρησιμοποιείται μαζικά για την κατασκευή γλυπτών, τα οποία αγγίζουν εξωπραγματικές τιμές.

Υπολογίζεται ότι στην Αφρική, τη δεκαετία 1930-1940, ζούσαν περίπου 3-5 εκατομμύρια ελέφαντες. Σήμερα, όμως, οι αριθμοί τους έχουν μειωθεί σε 470.000–690.000. Αντίστοιχα, οι ασιατικοί ελέφαντες δεν ξεπερνούν τους 32.900…
(πηγή: WWF)

Ασιατικοί (Ινδικοί) Ελέφαντες:
Ο πληθυσμός τους, εκτιμάται ότι μειώθηκε κατά τουλάχιστον 50%, κατά τη διάρκεια των τελευταίων 60 -75 χρόνων…

Ινδονησία (Πληθυσμός Ελεφάντων Αριθμητικά):
Σύνολο άγριων ελεφάντων, στη Σουμάτρα: 1.000 έως 1.500
Σύνολο άγριων ελεφάντων, στο Καλιμαντάν: 500 έως 1000
(πηγή: http://www.elephant.org.au)

5 Ιανουαρίου 2015

Ρίξαμε άγκυρα κάπου ανατολικά της Ιάβας, στο αρχιπέλαγος της Ινδονησίας, εκεί όπου βρίσκεται κάποιο νησί… Το λένε Μπαλί.

Καθόμαστε απέναντι από τον Ινδικό Ωκεανό, χαζεύοντας από το πρωί τα χρώματα της θάλασσας, της γης και του ουρανού. Τα παρακολουθούμε να αλλάζουν σκηνικά, καπέλα και κοστούμια, παρουσιάζοντας εκτεταμένα ποικιλόμορφες παραστάσεις οι οποίες, όπως φαίνεται, δεν έχουν διάθεση να τελειώσουν… ποτέ.

Κάποιες στιγμές, ο ουρανός τρελαίνεται, τα βάζει με τον ήλιο, μαζεύοντας δεκάδες σύννεφα, ρίχνοντας εκατομμύρια σταγόνες βροχής, ενώ μετά από λίγα λεπτά ο ήλιος αντεπιτίθεται, τα διώχνει λίγο πιο πέρα, ανάβοντας και πάλι όλα τα φώτα μέχρι την έναρξη της επόμενης σκηνής.

Η θάλασσα ζηλεύει τα τερτίπια τους, ξεσηκώνοντας τις δικές της επιθυμίες, υψώνοντας εκατοντάδες κύματα μέχρι την ακτή, ξεβράζοντας κορμούς και σάπιες καρύδες απ’ τους ποταμούς και τις γύρω περιοχές, ενώ οι ντόπιοι πλανόδιοι κρύβονται σε αυτοσχέδιες καλύβες μέχρι να μπει σε μερική τάξη η κατάσταση, για να βρεθούν και πάλι στην άμμο, ξεπουλώντας εκείνα τα κόκκινα καραβάκια που πετάνε σαν χαρταετοί.

Μου εξήγησαν, πως αυτό το «μπέρδεμα» οι ειδικοί εδώ και χρόνια, το αποκαλούν «κλίμα τροπικό», αν και μεταξύ μας, προτιμώ να το αποκαλώ κλίμα γεμάτο με διαθέσεις, εναλλασσόμενα συναισθήματα, χρωματιστά ανεμόπτερα, ιπτάμενα καραβάκια και ίσως ακραίες συμπεριφορές. Για αυτούς που με γνωρίζουν καλύτερα, “κλίμα” … σαν κι εμένα ένα πράγμα!

Ο ήλιος ρίχνει την αυλαία, σχηματίζοντας την πιο νοσταλγική δύση, παρέα με τους υπόλοιπους “μπαλινέζους” πρωταγωνιστές, μπλεγμένος σε εκατοντάδες εικόνες και στιγμές ειδυλλιακές, ενώ το ίδιο βράδυ, οι φρύνοι και οι γρύλοι, τραγουδούν αγκαλιά, παρέα στη βροχή, μέχρι να ανταμώσουμε ξανά το επόμενο πρωί, στο ίδιο παραμύθι, στην ίδια ακτή, σε αυτό το νησί… Το λένε Μπαλί.

30 Δεκεμβρίου, 2014.