Tag Archives: Costas Harpas

ΜΕ ΒΑΦΤΙΣΑΝ «ΚΩΣΤΑ»

Για πολλά χρόνια νόμιζα ότι ήμουν υιοθετημένος. Μέχρι πρόσφατα, μάλιστα, ήλπιζα να με καλέσουν οι πραγματικοί, βιολογικοί μου γονείς, στην εκπομπή «Πάμε Πακέτο», για να ανταμώσουμε ξανά, μετά από 36 ολόκληρα χρόνια.

Εντελώς μεταξύ μας παρακαλούσα όπως οι βιολογικοί μου γονείς να ήταν τουλάχιστον μεγιστάνες, με μία αμύθητη περιουσία ταγμένη για μένα, η οποία θα μου πρόσφερε εξολοκλήρου την άνεση και την πολυτέλεια για να γυρίζω ελεύθερος στις πόλεις του κόσμου, με δικό μου air jet, χωρίς να αναγκάζομαι να διαπράττω αβάστακτες οικονομικές περικοπές, κυκλοφορώντας ακόμη με το ίδιο μικρό, μπλε αυτοκίνητο, το οποίο οδηγώ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Θα σκέφτεσαι μάλλον, ότι είμαι παρανοϊκός. Άκου, λοιπόν, πως έχουν τα πράγματα, και πες μου αν κάνω λάθος. Από την τελετή της βάφτισής μου δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία. Κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Μια καλή μέρα μου ανακοίνωσαν, πως με βάφτισαν «Κώστα», σε μία μικρή εκκλησία, σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό, συστήνοντάς μου δύο υπέροχους νονούς, μαζί με μία ξεθωριασμένη μπομπονιέρα, τονίζοντάς μου μάλιστα, πως ήμουν ένα υπέρβαρο, ιδιότροπο μωρό που έκλαιγε συνέχεια!

Scan copy 4

Στο αθώο ερώτημα «Γιατί ‘Κώστας’ και όχι ‘Κωνσταντίνος’;», η απάντησή τους ήταν απλή: «Ο παππούς σου ονομαζόταν ‘Κώστας’ και επέμενε να πάρεις το ίδιο ακριβώς όνομα με το δικό του».

Στην επόμενη φυσιολογική ερώτησή μου, «Μα, γιατί ο ιερέας δέχθηκε να με βαφτίσει ‘Κώστα’ και όχι ‘Κωνσταντίνο’;» η απάντησή τους ήταν κάπως διαφορετική, αλλά, έπρεπε, πάλι, να τους πιστέψω: «Ο ιερέας που σε βάφτισε, ήταν πάρα πολύ προχωρημένος. Να φανταστείς, είχε μία κόρη η οποία κυκλοφορούσε ντυμένη και περιφερόταν στο χωριό… ως άντρας! Έτσι η αποδοχή στο όνομα ‘Κώστας’, ήταν το λιγότερο απ’ τα ‘προβλήματα’ που είχε να αντιμετωπίσει…».

Να σου πω όλη την αλήθεια, δεν ξέρω αν γιορτάζω το Μάη. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Άγιος Κώστας. Πρόσφατα, μάλιστα, ανακάλυψα πως στην εντομολογία η λέξη «Costa» ή «Kosti», θα πει «The main vein running along the leading edge of an insect’s wing.”

Ο «Κώστας», δηλαδή, δεν είναι καν φτερό, αλλά η άκρη (νομίζω) του φτερού, κάπου (κάπως) σε ένα έντομο. Στα λατινικά δε, από όπου προέρχεται η αυθεντική λέξη «Costa», η εξήγηση είναι ακόμη πιο πολύπλοκη: «rib side / flank / back rib with meat ribs / frame of ship sides of pot», κάποιο «rib», δηλαδή, έχοντας ως κύρια βάση το κρέας (ή το καρέ των πλευρών του πλοίου!).

Στην αρχή, προσπάθησα να εξηγήσω όλα τα πιο πάνω στη γιαγιά, η οποία έκανε τη «γιορτή» μου, στην εκκλησία κάθε «Κωνσταντίνου και Ελένης», πως δεν χρειάζεται πια να μπαίνει σε τέτοια έξοδα διότι, εντελώς εγκυκλοπαιδικά, το όνομά μου δεν είναι «Κωνσταντίνος», αλλά μία άκρη (νομίζω) φτερού του οποιουδήποτε εντόμου ή κάποια πλάτη κρέατος ή μία κορνίζα της πλευράς – καρέ κάποιου πλοίου, για να μην αναφερθώ και στη γνωστή αλυσίδα καφέ και κατηγορηθώ για διαφήμιση…

Η γιαγιά, λίγο πριν λιποθυμήσει, με κατηγόρησε για βλασφημία, με απείλησε με αφορισμό, κάνοντας, παράλληλα, εκατοντάδες φορές το σταυρό της, απαγγέλλοντας δεκάδες ξόρκια και ευχές, εκλιπαρώντας θεούς και δαίμονες να φύγουν (επιτέλους) από μέσα μου για να αποδεχθώ τα γεγονότα.

Στη συνέχεια, προσπάθησα να πείσω του γονείς πως είμαι όντως υιοθετημένος (αν η μαμά ξυρίσει το κεφάλι και ο μπαμπάς το μουστάκι είμαστε ολόιδιοι) διότι τάχα δεν υπήρχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο από τη βάφτισή μου, με αποτέλεσμα να βάλουν τα κλάματα, να εκτοξεύσουν απειλές για αποκλήρωση, γιατί δήθεν τους απαρνήθηκα για τα λεφτά του μεγιστάνα.

Στο τέλος, προσπάθησα να ανακαλύψω τον ιερέα και την κόρη του, για να μάθω όλη την αλήθεια, να ξεκαθαρίσω μία για πάντα τα πράγματα στο μυαλό μου, αλλά με ενημέρωσαν πως ο ιερέας πέθανε και η κόρη (ή ο γιος του), μετακόμισε για πάντα στην Αυστραλία, με αποτέλεσμα να αποδεχθώ τα γεγονότα όπως αρχικά μου τα περιέγραψαν…

Και κάπως έτσι, έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

 Υ.Γ. Η πιο πάνω, είναι η ιστορία της «υιοθεσίας» και της «βάφτισής» μου και τη μοιράζομαι, για να γιορτάσω μαζί σου, την επερχόμενη 37η «Κωνσταντίνου και Ελένης». Αν έχεις οποιαδήποτε απορία για όλα τα πιο πάνω, μάλλον, δεν θα μάθουμε ποτέ τι έγινε στην πραγματικότητα…

Scan copy 2

ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Γεννήθηκα 21 Ιουνίου, τη μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου, την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής και την Παγκόσμια Ημέρα Υδρογραφίας. Δεν αφήνω τίποτα στην τύχη. Προγραμματίζω το καθετί. Προτιμώ τα παρασκήνια και την ασφάλειά τους. Καμιά φορά, κοιτάζω ψηλά στον εξώστη και φτιάχνω απροσδόκητες ιστορίες. Ύστερα, επιστρέφω πίσω, στις γραμμές των τρένων, εκεί όπου οι φίλοι μου με αναζητούν.

Ζω σε κάποιον άλλον πλανήτη, καταδικασμένος μια ζωή, να ετοιμάζω εκείνο το ταξίδι, στριμωγμένος στο μικρό αυτοκίνητο, φορτωμένος το χιλιοφορεμένο σακίδιο, μακριά, στους αμπελώνες της Τοσκάνης. Δεν θέλω να μπει το καλοκαίρι. Φανατικός νοσταλγός του χειμώνα…

12141750_10203726874211874_6706818793487956557_n

Το “Όσο χρειαστεί” είναι το πρώτο μου βιβλίο. Κυκλοφόρησε στις 2 Φεβρουαρίου του 2013, με μια λιτή παρουσίαση, στη γενέτειρά μου, την παλιά Λευκωσία, στη Γκαλερί “Αισχύλου 83”.

IMG_2503

Παρασκευή και 13, το Σεπτέμβριο του 2013, συνεργάζομαι με με το νεοφερμένο ειδησεογραφικό portal, το www.tothemaonline.com, όπου αρθρογραφώ για 30 βδομάδες τη χιουμοριστική στήλη “Casual Fridays”, με μοναδικό όπλο, το χιούμορ μου φυσικά, μεταφέροντας, παράλληλα, το αγαπημένο μου μότο: “Η σοβαροφάνεια βλάπτει σοβαρά την υγεία!”. Η συνεργασία μας ολοκληρώνεται, το Μάρτιο του 2014, με 30 συνολικά “αλλιώτικα” άρθρα, οι αναγνώσεις των οποίων ξεπέρασαν τα 25,000 views.

6 MONTHS CASUAL FRIDAY

Το Σάββατο, 30 Νοεμβρίου του 2013, παρουσιάζεται στη Λεμεσό, το παραμύθι μου “Το Ταξίδι του Ατρόμητου Δοντούλη”, βασισμένο σε μία ιδέα της ORB – A Marketing and Communications Boutique”, για την “Dr Zenonos – The Dental Clinic”, μέσα στα πλαίσια της Κοινωνικής Ευθύνης της κλινικής εμπνευσμένο από την καινούργια εκπαιδευτική σειρά με γενικό θέμα “Οι Περιπέτειες στη Δοντούπολη”.

Το παραμύθι μεταφράζεται και κυκλοφορεί σε 4000 αντίτυπα, σε τρεις γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά, ρωσικά), παρουσιάζεται σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία και σχολεία και διανέμεται δωρεάν από την κλινική. Παράλληλα, έχει εγκριθεί για τη βιβλιοθήκη του Δασκάλου, στα Δημοτικά σχολεία της Κύπρου.

10433100_10152256292726245_4457853788131189068_n 2

Ένα χρόνο μετά, την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου του 2014, το βιβλίο μου, “Όσο χρειαστεί”, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη Λεμεσό, γιορτάζοντας, παράλληλα, ένα χρόνο επιτυχημένης κυκλοφορίας.

_DSC0730

Τόσο το “Όσο Χρειαστεί” όσο και “Το Ταξίδι του Ατρόμητου Δοντούλη”, είναι υποψήφια στα Κρατικά Βραβεία Εκδόσεων και Λογοτεχνίας, για το 2013, του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.

Τον Ιούνιο του 2014, συμμετέχω στη συλλογική έκδοση “Μεγάλωσα στην Κύπρο, ρε!”. Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης της a bookworm publication ξεχωρίζω τα εξής:

“Σε μια περίοδο που πασχίζει να βγάλει άκρη με τα πάσης φύσεως μπερδέματά της, δέκα Κύπριοι συγγραφείς γράφουν για τη χώρα που «αναγιώθηκαν τζαι’ κόμα αναγιώννουνται».

Πότε αρνούμενοι και πότε επιδιώκοντας να την καταλάβουν, άλλοτε περιγράφοντας πώς είναι ή πώς την ονειρεύονται, δανείζουν τις λέξεις τους για να κατασκευάσουν μικρές κυπριακές «ανταποκρίσεις».

Οι δέκα σύντομες ιστορίες τους συνθέτουν μια ετερόκλητη πινακοθήκη κάτω από την πολύχρωμη ομπρέλα της ατάκας «Μεγάλωσα στην Κύπρο, ρε!».

c18b

Από το Νοέμβριο του 2014, ξεκίνησα να γράφω για  “43 Χαμόγελα!”, όπου “συναντώ” τον εαυτό μου και 42 ακόμη γνωστούς και άγνωστους φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου “συνηθισμένα πράγματα”, μεταφέροντας μηνύματα αισιοδοξίας, χαρίζοντας χαμόγελα και προγεύματα στα παιδιά.

Τα “43 Χαμόγελα!” είναι “43 άνθρωποι, έκδηλα περίεργοι, ρομαντικοί και ανήσυχοι, γνωστοί και άγνωστοι, φίλοι και «εχθροί», οι οποίοι ζουν ανάμεσά μας, τρέχουν στο δρόμο, τους βρίσκω στο πρώτο κάθισμα του λεωφορείου, στο απέναντι παγκάκι, στο διπλανό γραφείο, στο μπροστινό ταξί, όπου τολμούν να μοιραστούν μία ιστορία τους, μαζί μου. Κάποιοι κοιτούν τους δείκτες στα ρολόγια, τους περαστικούς στα πεζοδρόμια, τα φώτα της πόλης, περνώ λίγες στιγμές μαζί τους και μετά, ο καθένας συνεχίζει το ταξίδι του. Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά ή ίσως και ποτέ…”.

teaser 1

Το Δεκέμβριο του 2014, κυκλοφορεί και παρουσιάζεται στη Λεμεσό, το παραμύθι μου “Οι Φωτεινοί Δοντούληδες και ο Μαγεμένος Γαλαξίας”, το δεύτερο παραμύθι από την εκπαιδευτική σειρά “Οι περιπέτειες στη Δοντούπολη, σε συνεργασία και πάλι με την Dr. Zenonos – The Dental Clinic και την Orb Communications. Το παραμύθι, κυκλοφορεί στα ελληνικά, αγγλικά και ρωσικά και διανέμεται δωρεάν από την κλινική, στα πλαίσια της κοινωνικής της ευθύνης. Πρόσφατα, ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του στα Κρατικά βραβεία Εκδόσεων και Λογοτεχνίας 2014, του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.

Cover 3

Profile

Τον Αύγουστο του 2013, μετακόμισα στη Λεμεσό και σήμερα δημιουργώ στο Tree Creative Room.

tree logo-01 2

 

ΧΑΜΟΓΕΛΟ 43: “ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ…”

«Μου αρέσει πολύ η ιδέα… Ιστορίες με μηνύματα αισιοδοξίας… Και θα τις δημοσιεύεις κάθε Παρασκευή, ε; Για ένα χρόνο; Δεν πρέπει να γίνει κάποιου είδους προετοιμασία; Για παράδειγμα, ποιοι θα συμμετάσχουν; Και τι θα γίνεται με τις γιορτές; Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι; Α, μάλιστα… Η δημοσίευση κάθε Παρασκευή είναι αδιαπραγμάτευτη… Δεν ξέρω… Θα ταλαιπωρηθείς λίγο. Ίσως πρέπει να ετοιμάσεις πρώτα μερικές ιστορίες ή έστω κάποιες σημειώσεις… Ναι, σωστά. Δίκιο έχεις. Θα χάσει απ’ τον αυθορμητισμό του… Χμ… Άσε με να το σκεφτώ λίγο καλύτερα και θα επανέλθω… Θες καφέ;».

«CUT! Έτσι άρχισαν όλα…»

20150911_164959 new

Οκτώβριος 2014

Πίνουμε καφέ και λέμε τα νέα μας. Συζητάμε για την κατάσταση ενός ταυτόχρονου φόβου και πανικού, στην οποία προσπάθησαν να μας πείσουν να ενταχθούμε τα τελευταία χρόνια, παρά τη θέλησή μας.

Είναι ένας εξαιρετικά πολυάσχολος άνθρωπος και, σε αντίθεση με μένα, σπάνια θα νιώσει βιασύνη, διότι παραμένει επικεντρωμένος στο παρόν και το μέλλον του. Αν θαυμάζω κάποια στοιχεία στο χαρακτήρα και την προσωπικότητά του, αυτά είναι η αυτοπεποίθηση, η κοινωνικότητα και η λογική του, καθώς και το γεγονός ότι ποτέ δεν εφησυχάζει από όποια επιτυχία προκύψει στην καριέρα του. Αντιθέτως, ανακαλύπτει, δημιουργεί και εξελίσσει το καθετί καινούργιο που τον περιτριγυρίζει, επιτρέποντας στον εαυτό του, ακόμη και να τσαλακωθεί, χωρίς ποτέ να χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, μεταδίδοντας στους γύρω του την απλότητα και τη γενναιοδωρία του απλόχερα, χωρίς εκπτώσεις…

Σε μια κρίση αυτογνωσίας, του αναφέρω πως θέλω να μιλήσω στους ανθρώπους γύρω μου. Να ανταλλάξουμε απόψεις. Να καταγράψουμε ιστορίες και στιγμές. Να μοιραστούμε και να μοιράσουμε μηνύματα αισιοδοξίας, για το χθες, το σήμερα και το αύριο, για μια καλύτερη ζωή, με πραγματικά όνειρα και δικές μας αλήθειες.

Με παρακολουθεί, σκέφτεται, προβληματίζεται έντονα, ακούει προσεκτικά τις λεπτομέρειες και στο τέλος ενθουσιάζεται. Αρπάζει την «ιδέα» και δημιουργεί μαζί μου ό,τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια.

«Άκου να δεις τι θα κάνουμε… Πώς θα σου φαινόταν, να ονομάσουμε το project ‘Χαμόγελα’, και στη συνέχεια η κλινική, η οποία έτσι κι αλλιώς φροντίζει και ‘πλάθει’ χαμόγελα, να αναλάβει να εκδώσει τις ιστορίες, μαζεμένες σε ένα βιβλίο, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν για ένα καλό σκοπό;».

«CUT! Αν μπορούσα να άλλαζα τον κόσμο… θα μοίραζα χαμόγελα!»

Μέσα στις επόμενες μέρες, μαζί με την Ομάδα της Dr. Zenonos – The Dental Clinic, επιλέγουν να στηρίξουμε το Πολυδύναμο Κέντρο «Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων», της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Παράλληλα, μου αναφέρει ότι κάθε Παρασκευή, όταν θα δημοσιεύεται η ιστορία μας, η κλινική θα αγοράζει και θα εξασφαλίζει προγεύματα για τα παιδιά. Προγεύματα τα οποία καθημερινά ετοιμάζει το Κέντρο. Στην πορεία της εκστρατεία μας, μαζί με την κλινική, και για κάθε βδομάδα, ο κάθε συμμετέχοντας, συνεισφέρει επίσης για τον ίδιο σκοπό.

Μετράμε τις βδομάδες μέχρι την Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου και την Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου 2014, τα «43 Χαμόγελα» κάνουν «πρεμιέρα», όταν δημοσιεύεται η πρώτη ιστορία. Σήμερα, έναν περίπου χρόνο μετά, «γράφουμε» μαζί την τελευταία…

Σεπτέμβριος 2015

«Γεια σου. Ονομάζομαι Μιχάλης. Πέρασε, σχεδόν, ένας χρόνος από τότε που ξεκινήσαμε. Τα καταφέραμε τελικά. Και τώρα θα πρέπει να πω μια ιστορία… Προτιμώ να πω τι έμαθα μέσα από τις ιστορίες των πρωταγωνιστών μας όλον αυτό τον καιρό, αλλά ούτε αυτό θα το κάνω, μάλλον, διότι δεν θέλω να αφήσω κανέναν πίσω. Διότι χωρίς τους συμμετέχοντες, τα 43 μας Χαμόγελα, δεν θα κάναμε απολύτως τίποτα. Είναι πολύ συγκινητικό και συνάμα θαυμαστό αυτό που έγινε τις 43 βδομάδες που πέρασαν. Όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, οι ιστορίες, οι σκέψεις, ο αυθορμητισμός, η ειλικρίνεια και τα συναισθήματά τους, μαζεμένα σε ένα βιβλίο, γραμμένο με τόση αγάπη, χωρίς καμία διακοπή…».

«Τι θυμάσαι να μου πεις;»

«Θυμάμαι πόσο δύσκολη ήταν η επιλογή μας, όσον αφορά στους συμμετέχοντες. Ποιον να επιλέξουμε και ποιον να αφήσουμε πίσω; Προσπαθήσαμε να έχουμε πρόσωπα από διαφορετικούς χώρους, με εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες, καθώς και αντιλήψεις. Απ’ την άλλη, λόγω του αυθορμητισμού της εκστρατείας μας, αρκετά πρόσωπα εισχωρούσαν στην ομάδα μας την τελευταία στιγμή. Όλα, έτσι κι αλλιώς, γίνονταν γρήγορα και αυθόρμητα, αλλά για αυτό το λόγο ήταν αληθινά. Μακάρι να μπορούσαμε να είχαμε περισσότερες συμμετοχές, όμως ο αριθμός μας ήταν συγκεκριμένος. Θυμάμαι επίσης τις συναντήσεις με αρκετούς απ΄ τους πρωταγωνιστές μας, στις οποίες ήμουν παρών. Θα ήθελα να μπορούσα να βρίσκομαι σε κάθε συνάντηση, αλλά λόγω του επαγγέλματός μου, δεν ήταν εφικτό. ‘Ζήλευα’ που δεν μπορούσα να είμαι εκεί, στην καταγραφή των εμπειριών, στις φωτογραφίσεις με την κλακέτα, στις συγκινήσεις, στις γνωριμίες, στις στιγμές, αν και κάθε Παρασκευή περίμενα με την ίδια αγωνία να δημοσιευτεί η ιστορία μας και να τη διαβάσω ξανά και ξανά απ’ την αρχή, μαζί με τους χιλιάδες αναγνώστες οι οποίοι ήταν δίπλα μας κάθε βδομάδα, μέχρι και σήμερα, στηρίζοντας συλλογικά αυτή την προσπάθεια. Ένας απέραντος θαυμασμός κι ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλους, είναι το λιγότερο που μπορώ να αναφέρω αυτή τη στιγμή».

«Μα, πρέπει να μου πεις μια ιστορία…»

«Χαμογέλασε! Αυτό είναι το μήνυμά μου κι ας είναι τόσο απλό. Η ιστορία της δικής μου ζωής, σε μια μικρή λέξη γεμάτη νόημα…».

Είναι τόσο απλό, λοιπόν, και κάπως έτσι, φτάσαμε στο τέλος. Γυρίζω πίσω το χρόνο, στις δικές μας, πια, αναμνήσεις. Διαβάζω ξανά τις ιστορίες μας. Και πάλι απ΄ την αρχή. Οι λέξεις, οι έγχρωμες φωτογραφίες… ασπρόμαυρες πια, νοσταλγικές, μαζί με όλα αυτά που καταγράψαμε μαζί κι έγιναν ευχές, κάπου, ίσως ψηλά στον ουρανό.

Τα πράγματα. Οι άνθρωποι. Τα χαμόγελα. Οι συγκινήσεις. Οι στιγμές… Είναι μόνο για μας!

Τώρα, βουτάμε και πάλι στα βαθιά. Σ’ ένα καινούργιο ταξίδι, σ’ ένα άλλο προορισμό. Σε μια νέα διαδρομή, στις τέσσερις εποχές των χρόνων που περνούν, βαδίζουμε με το κεφάλι ψηλά, επιλέγοντας παράτολμες πτήσεις κι ακραία ακροβατικά, διότι έτσι μάθαμε, από μικρά παιδιά.

Σκέφτομαι… Ποια θάλασσα, άραγε, να είναι η ομορφότερη στον κόσμο; Ποια πόλη φτιάχνει την πιο όμορφη γιορτή; Ποιο παραμύθι θες να σου χαρίσω; Ποιο Χαμόγελο θα είναι μαζί σου στην επόμενη διαδρομή;

Μου λες καληνύχτα. Σε αποχαιρετώ.

Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά ή ίσως και ποτέ…

«Γεια σου. Ονομάζομαι Μιχάλης. 43 μας Χαμόγελα… Ήταν οι καλύτερες στιγμές!»

 «CUT!»

To Χαμόγελο 43 είναι ο Μιχάλης Ζήνωνος.

Τα 43 Χαμόγελα δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα www.costasharpas.com, για πρώτη φορά, την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014, όταν αναρτήθηκε η πρώτη ιστορία. Ολοκληρώθηκαν σήμερα, Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015, όταν αναρτήθηκε η τελευταία.

Οι συνολικές αναγνώσεις των ιστοριών στην ιστοσελίδα, μέχρι το Σεπτέμβριο 2015, ξεπέρασαν τις 45.000 σε αριθμό (πηγή: google analytics), ενώ εξασφαλίστηκαν 5.000 προγεύματα για τα παιδιά.

Η εκδήλωση και η παρουσίαση του βιβλίου 43 Χαμόγελα, θα πραγματοποιηθεί στο Lab. Bar – Restaurant, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015, Παγκόσμια Ημέρα Χαμόγελου, ώρα 19:00 – 21:00 και είστε όλοι ευπρόσδεκτοι.

Την εκδήλωση θα παρουσιάσει, η Γωγώ Αλεξανδρινού.

Όλα τα έσοδα από την έκδοση του βιβλίου θα δοθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμον, για την εξασφάλιση περισσότερων προγευμάτων για τα παιδιά.

Ευχαριστούμε το Lab. Bar – Restaurant, το οποίο θα φιλοξενήσει αφιλοκερδώς την εκδήλωσή μας, καθώς και την εταιρεία Oenus για την παραχώρηση των κρασιών.

Σας ευχαριστούμε για την αγάπη και τη στήριξη, τις 43 βδομάδες που περάσαμε μαζί.

20150911_165601 NEWbanner