Tag Archives: Smiles

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΩΘΗΚΕ ΠΟΤΕ

“Ήταν νύχτα. Έκανε κρύο. Περίμεναν χιόνι εκείνες τις μέρες στο χωριό, αλλά αυτό πουθενά. Εκείνο το βράδυ το φεγγάρι πήρε χρώμα μπλε. Στο χωριό με τα μικρά μπλε πλασματάκια, οι ένοικοι είχαν ήδη κοιμηθεί. Ξαφνικά, ένας πελαργός έφερε το μπλε μωρό. Η ζωή στο χωριό άλλαξε προς το καλύτερο.”

Κάθισα στο σχολικό και άφησα την τσάντα στη διπλανή θέση. Η μοναχικότητα ήταν επιλογή μου και με ακολούθησε πιστά στα επόμενα χρόνια. Τα κορίτσια στις πίσω θέσεις ρώτησαν τυπικά αν θα έδινα το «παρών» μου στο απογευματινό αποκριάτικο πάρτι του σχολείου. Ήταν το γεγονός της χρονιάς. «Δεν θα πάω» τους απάντησα, «έχω μάθημα αγγλικών» συνέχισα, παίζοντας νευρικά με τα δάχτυλά μου. Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός και τυπικός. Από τη στιγμή που την ίδια ώρα με το πάρτι συμβάδιζε και το μάθημα αγγλικών, προτεραιότητα είχε το μάθημα αγγλικών. Και δεν σήκωνε κουβέντα. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν όμορφα. Χωρίς πολυτέλειες και περιττά έξοδα, αλλά δεν μας έλειψε τίποτα. Από το μηδέν ξεκίνησαν οι γονείς μου και ήθελαν πάντα το καλύτερο για μας. Πολύ γρήγορα έμαθα να ζω με τα λίγα και να εκτιμώ τα απλά και τα καθημερινά.

Τα οικογενειακά ταξίδια περιορίζονταν στο χωριό και τη θάλασσα. Ο πύργος του Άιφελ, το νησί της Ελευθερίας και η πόλη της Πέτρας ήταν μόνο στις εικόνες. Τα βράδια εμφανίζονταν πονηρά στα όνειρά μου ξεσηκώνοντας τις επιθυμίες μου. Στη συνέχεια του δρόμου, τα ταξίδια έγιναν διέξοδος και πολλές φορές ο λόγος για να ζω και να αναμένω. Έτσι, περίμενα το πλοίο.

Τα χρόνια πέρασαν. Και βρέθηκα να χορεύω με τους φίλους μου κάτω απ’ τον Πύργο του Άιφελ. Ένα πρωινό, έπαιξα χιονοπόλεμο στο νησί της Ελευθερίας. Στην πόλη της Πέτρας, έδωσα υπόσχεση να κουβαλώ για πάντα μαζί μου τα χρώματά της. Έτσι, το κόκκινο χρώμα ακόμη με καταδιώκει.

Ήμουν έξι χρόνων όταν τα πρωτοείδα στην τηλεόραση. Τα μικρά μπλε πλασματάκια. Σε πολλές εξορμήσεις με τον πατέρα μου στο κυνήγι των μανιταριών, εγώ έψαχνα κρυφά να βρω εκείνα τα άλλα, με τους μικρούς μπλε ενοίκους. Πίστευα στην ύπαρξή τους, νομίζω ακόμα πιστεύω, αλλά δεν τα βρήκα ποτέ. Ίσως δεν ήμουν τόσο καλό παιδί τελικά. Ήμουν μικρό παιδί όταν οι συμμαθητές μου τα έφερναν μαζί τους στο σχολικό, μαζί και τα παρελκόμενά τους. Ε, ναι λοιπόν, ζήλεψα! Τα ήθελα όλα δικά μου, παρόλο που ήξερα πως δεν ήταν προτεραιότητα να τα ζητήσω απ’ τους γονείς. Άλλωστε, αυτοί μου έμαθαν να μην περιμένω τίποτα από τους άλλους.

Το παιδί μεγάλωσε. Τα μικρά μπλε πλασματάκια δεν τα ξέχασε ποτέ. Απλώς τα έκρυψε κάπου εκεί πίσω, στη μνήμη του. Τα πρώτα, μου τα έφερε ο Πάρης απ’ την Αθήνα. Μετά τον ακολούθησε ο Νικόλας από το Βέλγιο. Στο παιχνίδι μπήκε δυναμικά κι η Γκλόρια, σ’ ένα ταξίδι της στην Ισπανία. Μια μπλε Παρασκευή ήρθαν τα πρώτα μανιταρόσπιτα, ο κίτρινος ανεμόμυλος, η πρώτη Στρουμφίτα, ο Μπαρμπαστρούμφ και ο Μελένιος. Το μπλε χωριό μεγάλωνε μαζί με μένα. Και βρέθηκε να με περιμένει στην κουζίνα, στο υπνοδωμάτιο, στο μπάνιο, στην κρεβατοκάμαρα, με τελικό προορισμό την καρδιά μου. Το μικρό διαμέρισμα μεταμορφώθηκε σ’ ένα μαγεμένο δάσος.

«Στο Μαγεμένο Δάσος έκανε κρύο. Στο Στρουμφοχωριό, οι ένοικοι είχαν ήδη κοιμηθεί. Ξαφνικά, ένας πελαργός έφερε το μωρό Στρουμφ στο χωριό. Η ζωή τους άλλαξε προς το καλύτερο…».

Η μικρή αποκοιμήθηκε στον πορτοκαλή καναπέ με τη Στρουμφίτα στο χέρι. Η Αναστασία, μου αφήνει κάποτε την κόρη της να την προσέχω. Η μικρή ξεσηκώνει το μαγεμένο δάσος, κάθε φορά. Την προηγούμενη βδομάδα, ο Μπαρμπαστρούμφ βρέθηκε στα δημητριακά και ο Σκουντούφλης στο ψυγείο. Τη σκέπασα με την κόκκινη κουβέρτα. Στα όνειρά της κάνουν παρέλαση οι μικροί μπλε ήρωες. Τον κακό το μάγο, προσπαθώ να τον κρατώ μακριά της.

Το δικό μου στρουμφοχωριό, είναι το παραμύθι που δεν ειπώθηκε ποτέ κι ας με ρωτούσαν πάντοτε οι φίλοι «Γιατί αυτή η μανία;». Καμιά φορά, κοιτάζω το μπλε φεγγάρι και αναρωτιέμαι αν ο Γκρινιάρης, ο Λιχούδης ή ο Χουζούρης είναι οι ανθρώπινες αδυναμίες.

Ο Μάρκος αποκοιμήθηκε. Έμεινα να τον κοιτάζω με τις ώρες. Οκτώ χρόνια είχα να τον δω και τώρα του μιλούσα για κινούμενα σχέδια και παιδικές ιστορίες. Περάσαμε τα τριάντα. Εκείνος εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο χωρίς να σκεφτεί τίποτα. Δεν σκέφτηκε κανέναν. Ο κόσμος έγινε δικός του. Πήρε τη ζωή στα χέρια του. Έκανε πραγματικότητα τα όνειρά του, σε μια διαδρομή που σταμάτησε απότομα στο πρώτο κόκκινο φανάρι που βρέθηκε μπροστά του. Η γραμμή της ζωής τελειώνει, αλλά αρχίζει ξανά.

Πλησίασα κοντά του. Τον κοίταξα. Κοιμόταν ήσυχος, με το κεφάλι γερμένο στο πλάι. Επέστρεψα σιωπηλός στην πολυθρόνα μου. Δεν ήθελα να τον ξυπνήσω. Ο Μάρκος μεγάλωσε. Εγώ έμεινα για πάντα παιδί.

“Το παραμύθι που δεν ειπώθηκε ποτέ / Όσο Χρειαστεί”

Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Με κοίταξε και χαμογέλασε θλιμμένα. «θέλω χρόνο. Μπορείς να μου βρεις λίγη ζωή ακόμα;».

Μετακίνησα προσεκτικά το κρεβάτι κοντά στο παράθυρο. Κάθισα δίπλα του. Μείναμε καρφωμένοι στο τζάμι, για αρκετή ώρα. Ο Μάρκος αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή του εκπλήσσοντάς με ξανά, έτσι στα ξαφνικά, όπως έκανε πάντα. Ο Μάρκος ήταν ξεχωριστός άνθρωπος. Η ιδιοσυγκρασία του ήταν έμφυτο ταλέντο και οι στιγμές μαζί του δεν ήταν ποτέ βαρετές. Εκείνη τη μέρα, για πρώτη φορά, μου ανακοίνωσε το τέλος του.

«Έτσι θέλω να φύγω. Να πέφτω σαν το χιόνι. Να μην πονάω πια. Όλα γύρω μου να είναι όμορφα. Εσύ να’ σαι μαζί μου, δίπλα μου, να με κοιτάζεις. Έτσι δεν θα φοβάμαι πια. Μετά, θέλω να γράψεις για μένα. Για τη δική μας τη συνάντηση. Και θέλω να μου υποσχεθείς πως θα’ ναι η πιο όμορφη ιστορία. Μόνο έτσι θα σε προσέχω από το μπλε φεγγάρι. Θα το έκανες αυτό για μένα;»

Στην αρχή, τον κοίταζα με καχυποψία.  Ύστερα, τον αντιμετώπισα. Πέταξα από πάνω μου τα μαύρα, έκλεισα τις σάπιες πόρτες και άνοιξα τα μεγάλα παράθυρα. Έξω έριχνε χιόνι. Τον ελευθέρωσα.

ΧΑΜΟΓΕΛΟ 42: “ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΣ ΣΗΜΕΡΑ;”

«Γεια σου. Ονομάζομαι Αβραάμ. Γράφεις; Διότι δεν πρόκειται να το πω για δεύτερη φορά. Είναι πολύ συνηθισμένο πράγμα να σου γίνονται οι παρακάτω ερωτήσεις, κατά τη διάρκεια της μέρας. Για παράδειγμα

«Τι συμβαίνει;»
«Πώς είσαι;»
«Όλα καλά;»
«Τι σκέφτεσαι;»
«Έχεις φάει μεσημεριανό;»
«Τι γίνεται παιδιά;»
«Πώς ήταν η μέρα σου;» κτλ…

Επίτρεψέ μου, λοιπόν, να σε ρωτήσω εγώ κάτι, εντελώς διαφορετικό… Χαμογέλασες σήμερα; Αν δεν, καν’ το τώρα!».

«CUT! Να θυμάσαι πάντα να χαμογελάς!»

IMG_4414 b

«Γεια σου. Ονομάζομαι Σταύρος. Λάτρης των εικόνων και των έντονων χρωμάτων τους, αφού ανέκαθεν μου προκαλούσαν το μυαλό. Όσο πιο έντονα τα χρώματα, τόσο πιο πολύπλοκα θετικές οι ιστορίες που έκτιζα στο μυαλό μου. Επιλεκτικά, επικεντρωνόμουν πάντα σε φωτογραφίες με μπόλικο χρώμα και σύνθεση, αφού αυτές μου γεννούσαν ακόμη και τα πιο εύφορα συναισθήματα…».

«Τι σκέφτεσαι;»

«Ποτέ δεν μου πέρασε απ΄ το μυαλό ότι μία ασπρόμαυρη φωτογραφία, θα μπορούσε να ήταν γεμάτη με τόση χαρά κι αισιοδοξία. Μέχρι πρόσφατα… Όταν κλίθηκα να επιμεληθώ τις φωτογραφίες των συμμετεχόντων για το βιβλίο. Εκεί διαπίστωσα ότι μία ασπρόμαυρη φωτογραφία μπορεί εύκολα να σου χαρίσει το πιο πλατύ χαμόγελο, ενώ η ιστορία που τη συνοδεύει… την πιο θορυβώδη έκρηξη θετικών συναισθημάτων. Στις 43 φωτογραφίες, τα αποτελέσματα (ευτυχώς) πολλαπλασιάστηκαν αναλόγως!».

«CUT! Τι γίνεται παιδιά;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Γιάννα. Διαβάζω τα Χαμόγελα… Κάθε βδομάδα. Από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε, πίστεψα και αγάπησα την ιδέα. Τα μηνύματα αισιοδοξίας, τις ιστορίες, τις εικόνες… Θα μου λείψουν σίγουρα! Ακόμη και η πιο απλή, καθημερινή ιστορία, μεταφέρει το δικό της μήνυμα αγάπης για τη ζωή. Η καθημερινότητα… Τα συνηθισμένα πράγματα, ακόμη και τα πιο αδιάφορα, είναι τόσο σημαντικά για τον καθένα μας…».

«Τι συμβαίνει;»

«Περίμενε… Είμαι πολύ περήφανη για σένα και επιμένω να το γράψεις. Διότι αυτό που έκανες, ήταν πραγματικά δύσκολο, το αναγνωρίζω και το γνωρίζω από πρώτο χέρι, γιατί το ζήσαμε μαζί, στο γραφείο μας, κάθε βδομάδα… Οι ανατροπές, τα χρονοδιαγράμματα, οι συγκινήσεις αλλά και οι χαρές, κάθε φορά που είχαμε τη δημοσίευση μιας καινούργιας ιστορίας. Οι Παρασκευές, στην Workshop, θα είναι πλέον διαφορετικές και το βιβλίο που φτιάχνουμε τώρα, ως μέρος της δικής μας Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, ολοκληρώνει ένα όμορφο και δημιουργικό κύκλο, τον οποίο περάσαμε μαζί… Ευχαριστούμε τον Μιχάλη Ζήνωνος και την Ομάδα του, στην Dr. Zenonos – The Dental Clinic, που μας εμπιστεύτηκαν τη δημιουργία του βιβλίου.».

«CUT! Πώς ήταν η μέρα σου;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Κώστας. Δεν έχω χρόνο… αλλά θα σου πω μόνο αυτό… Λίγο πριν από το τέλος, της πιο όμορφης διαδρομής, βρισκόμαστε η παρέα στη Workshop και φτιάχνουμε ένα βιβλίο. Δεν είναι ένα οποιοδήποτε βιβλίο. Αυτό το βιβλίο κρύβει τόσα πολλά. Συναισθήματα, σκέψεις, αντιδράσεις και αγάπη. Πολλή αγάπη…».

«Όλα καλά;»

«Σε αυτό το βιβλίο μαζέψαμε πολλές ζωές μαζί και σύντομα θα τις μοιραστούμε… Στις σελίδες του… Σε κάθε λέξη και σε κάθε γραμμή… Ανάμεσά τους, 43 ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μας κοιτάζουν νοσταλγικά… Είμαστε έτοιμοι;».

«CUT!»

Η Ομάδα της Workshop δημιουργεί αφιλοκερδώς και με πολλή αγάπη, το βιβλίο «43 Χαμόγελα», τρέχοντας να προλάβει το δύσκολο χρονοδιάγραμμα.

Η Γιάννα, ο Σταύρος και ο Αβραάμ κάνουν ένα μικρό διάλειμμα και γράφουν μαζί μου…

«Γεια σου. Είμαστε η Workshop. Σήμερα, σου παρουσιάζουμε το εξώφυλλο του βιβλίου… 43 Χαμόγελα».

1 new

Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Workshop, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή.

Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

IMG_4411 b

IMG_4460

banner