«Μου αρέσει πολύ η ιδέα… Ιστορίες με μηνύματα αισιοδοξίας… Και θα τις δημοσιεύεις κάθε Παρασκευή, ε; Για ένα χρόνο; Δεν πρέπει να γίνει κάποιου είδους προετοιμασία; Για παράδειγμα, ποιοι θα συμμετάσχουν; Και τι θα γίνεται με τις γιορτές; Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι; Α, μάλιστα… Η δημοσίευση κάθε Παρασκευή είναι αδιαπραγμάτευτη… Δεν ξέρω… Θα ταλαιπωρηθείς λίγο. Ίσως πρέπει να ετοιμάσεις πρώτα μερικές ιστορίες ή έστω κάποιες σημειώσεις… Ναι, σωστά. Δίκιο έχεις. Θα χάσει απ’ τον αυθορμητισμό του… Χμ… Άσε με να το σκεφτώ λίγο καλύτερα και θα επανέλθω… Θες καφέ;».

«CUT! Έτσι άρχισαν όλα…»

Οκτώβριος 2014

Πίνουμε καφέ και λέμε τα νέα μας. Συζητάμε για την κατάσταση ενός ταυτόχρονου φόβου και πανικού, στην οποία προσπάθησαν να μας πείσουν να ενταχθούμε τα τελευταία χρόνια, παρά τη θέλησή μας.

Είναι ένας εξαιρετικά πολυάσχολος άνθρωπος και, σε αντίθεση με μένα, σπάνια θα νιώσει βιασύνη, διότι παραμένει επικεντρωμένος στο παρόν και το μέλλον του. Αν θαυμάζω κάποια στοιχεία στο χαρακτήρα και την προσωπικότητά του, αυτά είναι η αυτοπεποίθηση, η κοινωνικότητα και η λογική του, καθώς και το γεγονός ότι ποτέ δεν εφησυχάζει από όποια επιτυχία προκύψει στην καριέρα του. Αντιθέτως, ανακαλύπτει, δημιουργεί και εξελίσσει το καθετί καινούργιο που τον περιτριγυρίζει, επιτρέποντας στον εαυτό του, ακόμη και να τσαλακωθεί, χωρίς ποτέ να χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, μεταδίδοντας στους γύρω του την απλότητα και τη γενναιοδωρία του απλόχερα, χωρίς εκπτώσεις…

Σε μια κρίση αυτογνωσίας, του αναφέρω πως θέλω να μιλήσω στους ανθρώπους γύρω μου. Να ανταλλάξουμε απόψεις. Να καταγράψουμε ιστορίες και στιγμές. Να μοιραστούμε και να μοιράσουμε μηνύματα αισιοδοξίας, για το χθες, το σήμερα και το αύριο, για μια καλύτερη ζωή, με πραγματικά όνειρα και δικές μας αλήθειες.

Με παρακολουθεί, σκέφτεται, προβληματίζεται έντονα, ακούει προσεκτικά τις λεπτομέρειες και στο τέλος ενθουσιάζεται. Αρπάζει την «ιδέα» και δημιουργεί μαζί μου ό,τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια.

«Άκου να δεις τι θα κάνουμε… Πώς θα σου φαινόταν, να ονομάσουμε το project ‘Χαμόγελα’, και στη συνέχεια η κλινική, η οποία έτσι κι αλλιώς φροντίζει και ‘πλάθει’ χαμόγελα, να αναλάβει να εκδώσει τις ιστορίες, μαζεμένες σε ένα βιβλίο, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν για ένα καλό σκοπό;».

«CUT! Αν μπορούσα να άλλαζα τον κόσμο… θα μοίραζα χαμόγελα!»

Μέσα στις επόμενες μέρες, μαζί με την Ομάδα της Dr. Zenonos – The Dental Clinic, επιλέγουν να στηρίξουμε το Πολυδύναμο Κέντρο «Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων», της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Παράλληλα, μου αναφέρει ότι κάθε Παρασκευή, όταν θα δημοσιεύεται η ιστορία μας, η κλινική θα αγοράζει και θα εξασφαλίζει προγεύματα για τα παιδιά. Προγεύματα τα οποία καθημερινά ετοιμάζει το Κέντρο. Στην πορεία της εκστρατεία μας, μαζί με την κλινική, και για κάθε βδομάδα, ο κάθε συμμετέχοντας, συνεισφέρει επίσης για τον ίδιο σκοπό.

Μετράμε τις βδομάδες μέχρι την Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου και την Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου 2014, τα «43 Χαμόγελα» κάνουν «πρεμιέρα», όταν δημοσιεύεται η πρώτη ιστορία. Σήμερα, έναν περίπου χρόνο μετά, «γράφουμε» μαζί την τελευταία…

Σεπτέμβριος 2015

«Γεια σου. Ονομάζομαι Μιχάλης. Πέρασε, σχεδόν, ένας χρόνος από τότε που ξεκινήσαμε. Τα καταφέραμε τελικά. Και τώρα θα πρέπει να πω μια ιστορία… Προτιμώ να πω τι έμαθα μέσα από τις ιστορίες των πρωταγωνιστών μας όλον αυτό τον καιρό, αλλά ούτε αυτό θα το κάνω, μάλλον, διότι δεν θέλω να αφήσω κανέναν πίσω. Διότι χωρίς τους συμμετέχοντες, τα 43 μας Χαμόγελα, δεν θα κάναμε απολύτως τίποτα. Είναι πολύ συγκινητικό και συνάμα θαυμαστό αυτό που έγινε τις 43 βδομάδες που πέρασαν. Όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, οι ιστορίες, οι σκέψεις, ο αυθορμητισμός, η ειλικρίνεια και τα συναισθήματά τους, μαζεμένα σε ένα βιβλίο, γραμμένο με τόση αγάπη, χωρίς καμία διακοπή…».

«Τι θυμάσαι να μου πεις;»

«Θυμάμαι πόσο δύσκολη ήταν η επιλογή μας, όσον αφορά στους συμμετέχοντες. Ποιον να επιλέξουμε και ποιον να αφήσουμε πίσω; Προσπαθήσαμε να έχουμε πρόσωπα από διαφορετικούς χώρους, με εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες, καθώς και αντιλήψεις. Απ’ την άλλη, λόγω του αυθορμητισμού της εκστρατείας μας, αρκετά πρόσωπα εισχωρούσαν στην ομάδα μας την τελευταία στιγμή. Όλα, έτσι κι αλλιώς, γίνονταν γρήγορα και αυθόρμητα, αλλά για αυτό το λόγο ήταν αληθινά. Μακάρι να μπορούσαμε να είχαμε περισσότερες συμμετοχές, όμως ο αριθμός μας ήταν συγκεκριμένος. Θυμάμαι επίσης τις συναντήσεις με αρκετούς απ΄ τους πρωταγωνιστές μας, στις οποίες ήμουν παρών. Θα ήθελα να μπορούσα να βρίσκομαι σε κάθε συνάντηση, αλλά λόγω του επαγγέλματός μου, δεν ήταν εφικτό. ‘Ζήλευα’ που δεν μπορούσα να είμαι εκεί, στην καταγραφή των εμπειριών, στις φωτογραφίσεις με την κλακέτα, στις συγκινήσεις, στις γνωριμίες, στις στιγμές, αν και κάθε Παρασκευή περίμενα με την ίδια αγωνία να δημοσιευτεί η ιστορία μας και να τη διαβάσω ξανά και ξανά απ’ την αρχή, μαζί με τους χιλιάδες αναγνώστες οι οποίοι ήταν δίπλα μας κάθε βδομάδα, μέχρι και σήμερα, στηρίζοντας συλλογικά αυτή την προσπάθεια. Ένας απέραντος θαυμασμός κι ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλους, είναι το λιγότερο που μπορώ να αναφέρω αυτή τη στιγμή».

«Μα, πρέπει να μου πεις μια ιστορία…»

«Χαμογέλασε! Αυτό είναι το μήνυμά μου κι ας είναι τόσο απλό. Η ιστορία της δικής μου ζωής, σε μια μικρή λέξη γεμάτη νόημα…».

Είναι τόσο απλό, λοιπόν, και κάπως έτσι, φτάσαμε στο τέλος. Γυρίζω πίσω το χρόνο, στις δικές μας, πια, αναμνήσεις. Διαβάζω ξανά τις ιστορίες μας. Και πάλι απ΄ την αρχή. Οι λέξεις, οι έγχρωμες φωτογραφίες… ασπρόμαυρες πια, νοσταλγικές, μαζί με όλα αυτά που καταγράψαμε μαζί κι έγιναν ευχές, κάπου, ίσως ψηλά στον ουρανό.

Τα πράγματα. Οι άνθρωποι. Τα χαμόγελα. Οι συγκινήσεις. Οι στιγμές… Είναι μόνο για μας!

Τώρα, βουτάμε και πάλι στα βαθιά. Σ’ ένα καινούργιο ταξίδι, σ’ ένα άλλο προορισμό. Σε μια νέα διαδρομή, στις τέσσερις εποχές των χρόνων που περνούν, βαδίζουμε με το κεφάλι ψηλά, επιλέγοντας παράτολμες πτήσεις κι ακραία ακροβατικά, διότι έτσι μάθαμε, από μικρά παιδιά.

Σκέφτομαι… Ποια θάλασσα, άραγε, να είναι η ομορφότερη στον κόσμο; Ποια πόλη φτιάχνει την πιο όμορφη γιορτή; Ποιο παραμύθι θες να σου χαρίσω; Ποιο Χαμόγελο θα είναι μαζί σου στην επόμενη διαδρομή;

Μου λες καληνύχτα. Σε αποχαιρετώ.

Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά ή ίσως και ποτέ…

«Γεια σου. Ονομάζομαι Μιχάλης. 43 μας Χαμόγελα… Ήταν οι καλύτερες στιγμές!»

 «CUT!»

To Χαμόγελο 43 είναι ο Μιχάλης Ζήνωνος.

Τα 43 Χαμόγελα δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα www.costasharpas.com, για πρώτη φορά, την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014, όταν αναρτήθηκε η πρώτη ιστορία. Ολοκληρώθηκαν σήμερα, Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015, όταν αναρτήθηκε η τελευταία.

Οι συνολικές αναγνώσεις των ιστοριών στην ιστοσελίδα, μέχρι το Σεπτέμβριο 2015, ξεπέρασαν τις 45.000 σε αριθμό (πηγή: google analytics), ενώ εξασφαλίστηκαν 5.000 προγεύματα για τα παιδιά.

Η εκδήλωση και η παρουσίαση του βιβλίου 43 Χαμόγελα, θα πραγματοποιηθεί στο Lab. Bar – Restaurant, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015, Παγκόσμια Ημέρα Χαμόγελου, ώρα 19:00 – 21:00 και είστε όλοι ευπρόσδεκτοι.

Την εκδήλωση θα παρουσιάσει, η Γωγώ Αλεξανδρινού.

Όλα τα έσοδα από την έκδοση του βιβλίου θα δοθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμον, για την εξασφάλιση περισσότερων προγευμάτων για τα παιδιά.

Ευχαριστούμε το Lab. Bar – Restaurant, το οποίο θα φιλοξενήσει αφιλοκερδώς την εκδήλωσή μας, καθώς και την εταιρεία Oenus για την παραχώρηση των κρασιών.

Σας ευχαριστούμε για την αγάπη και τη στήριξη, τις 43 βδομάδες που περάσαμε μαζί.

«Στα μαθητικά μου χρόνια, ήμουν ένα παιδί μοναχικό. Στα χρόνια του δημοτικού «υπέφερα» από αγόρια συμμαθητές, επειδή ήμουν ιδιαίτερα μικροκαμωμένη, με πολύ μακριά μαλλιά, τα οποία προσφέρονταν για παιχνίδι. Ο ένας με τραβούσε από τη μια κοτσίδα και ο άλλος από την άλλη. Η παρέα μου ήταν η οικογένειά μου και όλες μου οι δραστηριότητες περιστρέφονταν γύρω από εκείνη. Λόγω συγκυριών, με έβαλαν σε ένα αεροπλάνο, έφτασα σε μια χώρα άγνωστη για μένα, μόνη μου, αλλά μεταγενέστερα το είδα ως την ευκαιρία για να γίνω ανεξάρτητη και να πατήσω τα πόδια μου γερά στη γη…».

«CUT! Δεν είσαι μόνος… Αυτό ήταν μόνο η αρχή!»

Θα μπορούσε, μάλλον, να ζει οπουδήποτε στον κόσμο, αρκεί να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να εφαρμόσει τις αρχές και τις αξίες που υποστηρίζει. Ίσως είναι δύσκολο να τις αντιληφθείς από την πρώτη στιγμή και να βιαστείς να «κρίνεις» τη στάση ζωής της, ως μια ανεξίτηλη προσπάθεια η οποία απαιτεί σκληρή δουλειά και θυσίες. Δεν είναι, όμως, έτσι τα πράγματα. Διότι, όπως η ίδια υποστηρίζει, τα αυτονόητα, δεν χρειάζονται εξηγήσεις.

Αντιμέτωπη με το μυστήριο της αναδρομής, ανακαλύπτει εκπλήξεις και αντιστάσεις. Παραδίδεται στην περιπέτεια, ως ένας σύγχρονος ήρωας, ενώ οι πεποιθήσεις της αλλάζουν συνεχώς, όταν αποφασίζει συνειδητά να μην περιοριστεί σε μια πεζή ύπαρξη, αλλά να προσελκύσει ριζικές αλλαγές στη ζωή της.

Υπάρχουν πραγματικά όμορφοι συμβολισμοί στην ιστορία της. Μια ζωή στην Ελλάδα και μια δεύτερη στην Κύπρο. Δυο εικοσαετίες, οι οποίες την βρίσκουν σήμερα ένα ίδιο, αλλά εντελώς διαφορετικό άνθρωπο.

Η προσωπικότητά της είναι έντονη, η ηρεμία και ο επαγγελματισμός της το ίδιο, καθώς και το γεγονός πως δούλεψε πολύ σκληρά για να φτάσει εδώ που είναι σήμερα. Δεν μασά λόγια, απελευθερώνει έντονα οξυγόνο, εκπέμπει αυτοέλεγχο, πειθαρχία, αυτογνωσία κι επίγνωση, για όλα τα πράγματα γύρω της, θέτοντας η ίδια τα όρια στις ικανότητες, οι οποίες τροφοδοτούν την επιβίωσή της.

«Έφυγα από μια οικογένεια και απέκτησα μια άλλη. Ένα σύζυγο και μια κόρη. Κάνει κύκλους η ζωή, οι οποίοι σπάνε τη μονοτονία ενός άχρωμου κόσμο, οποίος μπορεί να εγκατασταθεί στο μυαλό και την καρδιά σου. Μην τον αφήσεις να το κάνει…».

«CUT! Θα μιλήσουμε για δυο ζωές λοιπόν!»

 «Γεια σου. Ονομάζομαι Γωγώ. Στα μαθητικά χρόνια, ήμουν ένα παιδί μοναχικό. Στα χρόνια του δημοτικού «υπέφερα» από αγόρια συμμαθητές, επειδή ήμουν ιδιαίτερα μικροκαμωμένη, με πολύ μακριά μαλλιά, τα οποία προσφέρονταν για παιχνίδι. Ο ένας με τραβούσε από τη μια κοτσίδα και ο άλλος από την άλλη. Τώρα που το θυμάμαι, μου φαίνεται αστείο, όμως τότε ήταν το καθημερινό μου άγχος. Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο ήμουν πάλι πολύ εσωστρεφής, χωρίς κοινωνική ζωή, δεν συμμετείχα στα κοινά, δεν διεκδίκησα ποτέ αξιώματα. Η παρέα μου ήταν η οικογένειά μου και όλες μου οι δραστηριότητες περιστρέφονταν γύρω από εκείνη. Όταν πέρασα τις πανελλαδικές εξετάσεις, το 1996, και πήρα τη θέση στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, αρχικά δεν πίστεψα ότι οι γονείς μου θα μου επέτρεπαν να απομακρυνθώ και να αλλάξω χώρα, αλλά η εκτίμησή μου ήταν λάθος. Λόγω συγκυριών, με έβαλαν σε ένα αεροπλάνο, έφτασα σε μια χώρα άγνωστη για μένα, μόνη μου, με τελευταία εικόνα το βίαιο θάνατο Ισαάκ-Σολωμού από τα δελτία ειδήσεων, αλλά μεταγενέστερα το είδα ως τη δική μου ευκαιρία για να γίνω ανεξάρτητη και να πατήσω τα πόδια μου γερά στη γη. Κι αυτό έγινε, χωρίς να υπερβαίνω τα «όρια» της ελευθερίας μου και να κάνω υπερβολές, μακριά πια από την επίβλεψη των γονιών μου. Είχαμε και αστεία περιστατικά στην όλη διαδικασία της μετακόμισης. Λόγω κάποιων λανθασμένων εντυπώσεων, νόμιζα ότι τα Αγγλικά ήταν η επίσημη γλώσσα του κράτους! Επειδή δεν είχε τύχει να γνωρίσω κάποιον Κύπριο μέχρι τότε. Μέχρι να βγω από το αεροδρόμιο και να αντιληφθώ τι συνέβαινε, έκανα φουλ εξάσκηση τα αγγλικά μου!».

Η ζωή «γράφει» κανόνες. Παντού. Το αντιλαμβάνεται και είναι ειλικρινής. Κι ας μην προσπάθησε ποτέ να ξεφύγει από τη μοίρα της. Το ταλέντο της αναγνωρίζεται, η σκληρή δουλειά το ίδιο, ενώ σήμερα «απολαμβάνει», διακριτικά, τους κόπους της.

«Ας περάσουμε στη δεύτερη ζωή…»

«Σε ότι αφορά την επαγγελματική μου αποκατάσταση, η οποία ήρθε σχετικά νωρίς, είναι αλήθεια ότι φάνηκα τυχερή. Ήμουν άγνωστη μεταξύ αγνώστων, καμία χείρα βοηθείας στην αρχή, αλλά μου δόθηκαν ευκαιρίες που ήταν stepping stones. Δεν θεώρησα καμία θέση υποτιμητική και πέρα από την τύχη, δούλεψα πολύ σκληρά, με άγρια ωράρια και για αρκετά χρόνια δεν είχα καθόλου προσωπική ζωή. Το σινεμά, οι καφετέριες και οι εκδρομές, ήταν για μένα άγνωστοι προορισμοί, ακριβώς λόγω της αφοσίωσης στην εργασία μου. Υπήρχε περίοδος που έκανα και τρεις και τέσσερις δουλειές, αλλά δεν έκανα κανένα παράπονο. Ποτέ στη ζωή μου δεν φοβήθηκα τη δουλειά, την κούραση και όλες τις «θυσίες» που χρειάστηκε να γίνουν, γιατί απλώς, ποτέ δεν τις θεώρησα ως τέτοιες.»

«Η τηλεόραση ως επάγγελμα είναι…»

«Η ενασχόληση με την τηλεόραση, έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Μεταξύ άλλων είσαι εκτεθειμένος, υπάρχει δημόσια προβολή και όλα τα σχετικά. Στοιχεία που καθόλου δεν ταιριάζουν με το προφίλ μου, στο παρελθόν, αφού όπως σου ανέφερα, προτιμούσα να είμαι κρυμμένη. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Κάποιες από τις ανασφάλειες του παρελθόντος, βγαίνουν στην επιφάνεια, ακόμη και σήμερα. Για παράδειγμα, εξακολουθώ να νιώθω άβολα σε μεγάλες εκδηλώσεις και σε χώρους με πολύ κόσμο. Ντρέπομαι και νιώθω αμήχανα όταν με χαιρετά ο κόσμος στο σούπερ μάρκετ, αν και εννοείται ότι το θεωρώ τιμητικό και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό…».

«CUT! Ο σύζυγος… Το παιδί… Η πιο όμορφη ζωή!»

Τελειώνοντας από την πρώτη μας «συνάντηση», όταν φιλοξενήθηκα στην εκπομπή της, κράτησα μόνο αυτό. Στο διάλειμμα, απολογήθηκε στους συνεργάτες της κι έτρεξε γρήγορα έξω, για να δει την κόρη της η οποία είχε τα γενέθλιά της. Το πρόσωπο του επαγγελματία, εν ώρα εργασίας, εξαφανίστηκε αυτοστιγμεί και μεταμορφώθηκε, από το πρώτο δευτερόλεπτο, στην πιο γλυκιά μαμά στον κόσμο!

«Γεια σου. Ονομάζομαι Γωγώ. Όταν έχω αγκαλιά την κόρη μου χάνομαι… βρίσκομαι κάπου αλλού… την ίδια στιγμή, που όλοι πιστεύουν ότι είμαι η προσωποποίηση του δυναμισμού. Οξύμωρο, ε;»

Η Γωγώ Αλεξανδρινού, θα παρουσιάσει την εκδήλωση «43 Χαμόγελα», η οποία θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή, στις 2 Οκτωβρίου. Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωσή μας, θα ανακοινωθούν σύντομα.

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Γωγώς Αλεξανδρινού, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 150 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…