“Περίμενε. Μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα. Δεν γεννήθηκα μεγάλος συγγραφέας, ούτε θλιμμένος ποιητής. Προς Θεού! Δεν είμαι λογοτέχνης, ούτε τύπος ρομαντικός. Είμαι καταδικασμένος. Να ονειρεύομαι εκείνα τα ταξίδια. Μην είσαι τρελός! Φυσικά και δεν θα πάρω το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ίσως, όμως, κερδίσω εκείνο το άλλο, της Ειρήνης. Μου ταιριάζει καλύτερα…”
Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια από τότε που τόλμησα να κυκλοφορήσω το πρώτο μου βιβλίο. Λίγες βδομάδες μετά από την κυκλοφορία του τελευταίου. Λίγο πριν “κρυφτώ” πίσω στο κουτί μου, θέλω να μοιραστώ μερικά δικά μου, συνηθισμένα πράγματα, τα οποία γεννήθηκαν μέσα από το υπέροχο αυτό ταξίδι…
Οι άνθρωποι! Οι καινούργιοι άνθρωποι που βρέθηκαν στο “δρόμο” μου, αλλά και οι λιγοστοί, παλιοί, πιστοί φίλοι, οι οποίοι ήταν και παραμένουν δίπλα μου, ΦΙΛΟΙ, δικοί μου, μέχρι και σήμερα. Εκείνοι που έφυγαν, αυτοί που έμειναν πίσω, κι ας μην βλεπόμαστε όσο συχνά θα θέλαμε… Σας αγαπώ πολύ!
Τα πράγματα! Τα συνηθισμένα πράγματα, τα οποία ήταν η αιτία, η αφορμή και η πηγή έμπνευσής μου κάθε φορά που έγραφα για μία ακόμη «χαζή» πρωινή σκέψη, ένα άρθρο, μία ιστορία, ένα παραμύθι, ένα βιβλίο…
Τα όνειρα! Κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα όνειρά μου. Ούτε στα δικά σου. Πολέμησε και πάλεψε γι’ αυτά. Πίστεψέ με, το αξίζεις! Όσα εμπόδια κι αν παρουσιαστούν στο δρόμο σου. Όσο κι αν προσπαθήσουν να σε σταματήσουν. Μην ακούς κανέναν! Κάνε ό,τι τραβά η ψυχή σου! Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για δεύτερες σκέψεις και τα λάθη… είναι δικά σου!
Η “προβολή”. Κατηγορήθηκα -μυστικά και φανερά- για την “υπερβολική” προώθηση της δουλειάς μου. Αν δεν παλέψεις ο ίδιος για τα όνειρά σου, αν δεν πιστέψεις κι αν δεν προωθήσεις τη δουλειά σου, λίγοι, θα το κάνουν για σένα. Όταν παλεύεις μόνος σου, ξεκινώντας απ’ το μηδέν, για να προβάλεις τα όνειρά σου, σε μορφή δημιουργίας, τότε θα μιλήσεις γι’ αυτά, θα φωτογραφηθείς γι΄ αυτά, θα “κουράσεις” και θα “κουραστείς” γι’ αυτά, έτσι δεν έχω στ’ αλήθεια να απολογηθώ για τίποτα, όμως τώρα, που έκλεισε ο πρώτος κύκλος, θέλω να το εξηγήσω στους “καλοθελητές” οι οποίοι φρόντιζαν κατά διαστήματα να μου “μεταφέρουν” τα μηνύματά τους, ειδικά μετά από κάθε χαρά κι επιτυχία που συναντούσα στην πορεία μου. Στην τελική, όλοι γνωρίζουμε για τις διαδικτυακές επιλογές «unfriend», «unfollow» και «block», σε όλους τους τομείς της ζωής μας, εάν κάτι μας ενοχλεί ή δεν συνάδει με τη δική μας ιδιοσυγκρασία. Είναι απόλυτα σεβαστό και κατανοητό. Η ζωή μας, είναι γεμάτη με επιλογές, διαγραφές (και εκπλήξεις!) και τόσο μικρή για να επιτρέψεις στα οποιαδήποτε αρνητικά σχόλια να σε διαβάλουν. Δεν το επέτρεψα να συμβεί και δεν πρόκειται ποτέ το κάνω…
Το “σύστημα”. Οι “ταμπέλες”. Το είπα ξανά και θα το λέω συνέχεια. Δεν είμαι λογοτέχνης. Ούτε τύπος ρομαντικός. Και δεν επιθυμώ να εμπλακώ σε κανέναν “κύκλο χαμένων ποιητών”, ούτε επιδιώκω να βρίσκομαι σε συναντήσεις και παρουσιάσεις των δέκα ατόμων σε “καφενέδες”, αναπτύσσοντας σκέψεις πνιγμένες στις πιο ακατανόητες φιλοσοφικές εξάρσεις και ορολογίες στον κόσμο. Αρνούμαι κατηγορηματικά. Η σοβαροφάνεια βλάπτει σοβαρά την υγεία μου κι ο αυθορμητισμός είναι ο δικός μου τρόπος ζωής (και γραφής). Για μια ακόμη φορά, δεν θα απολογηθώ που δεν ακολούθησα το σύστημα, τη ψευτοκουλτούρα, τις “εγκρίσεις”, τις “εξυπνάδες” και όλες τις συνευρέσεις των “χαμένων ποιητών”. Προτιμώ με χίλια να κάνω όλα αυτά που επιθυμεί η καρδιά μου και να γράφω μόνο για συνηθισμένα πράγματα, με συνηθισμένο λεξιλόγιο και κατανοητές ορολογίες. Από κει και πέρα, έρχονται οι επιλογές στις οποίες αναφέρθηκα λίγο πιο πάνω και τις οποίες δεν πρόκειται να αναλύσω ξανά.
Έμαθα να γράφω και να δημιουργώ με τη ψυχή και την καρδιά μου. Μέσα στη μέρα και τη νύχτα, στο φως και το σκοτάδι. Όποτε το επιθυμώ και με οποιονδήποτε τρόπο το επιθυμώ, κι αυτή η φιλοσοφία είναι δική μου και δεν τη χαρίζω σε κανέναν.
Αυτά τα τρία χρόνια έζησα στιγμές απίστευτης αγάπης και χαράς, τις οποίες κρατώ βαθιά, μέσα στην καρδιά μου, καθώς και στιγμές λύπης και στεναχώριας τις οποίες αφήνω πίσω…
Ευχαριστώ τους φίλους, τους συνεργάτες και την οικογένειά μου για όλα τα όμορφα! Μα περισσότερο, σ’ ευχαριστώ εσένα που με “διάβασες”, που με πίστεψες, που με “έψαξες” κι έζησες μαζί μου, όλα αυτά που αγαπώ και τα οποία κρατώ παντοτινά μέσα στην ψυχή μου! Εσένα που αναγνώρισες και κατάλαβες ποιος πραγματικά είμαι, μέσα από τις ιστορίες, τις “χαζές” απογευματινές μου σκέψεις, τα όνειρα και τα δικά μου αυθόρμητα παραμύθια. Τα δικά μας, πια, παραμύθια…
“Δεν είμαι προληπτικός τύπος. Αλλά, πιστεύω στο μάτι. Καμιά φορά, τηλεφωνώ σε μια χαμένη ψυχή, μες στα άγρια μεσάνυχτα, εκλιπαρώντας τη να με ξεματιάσει. Η μουσική παίζει δυνατά. Έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα. Τρεις μέρες τώρα βρέχει ακατάπαυστα. Ούτε στην ψεσινή μεγάλη συναυλία σταμάτησε να βρέχει. Κι εμείς, δεν σταματήσαμε ποτέ να χορεύουμε. Ύστερα, επιστρέψαμε πίσω στο σπίτι, βρεγμένοι σαν τα σκυλιά, αρχίζοντας πάλι τις γνωστές μας γουρουνιές. Ξέρεις, φαγητό μέχρι σκασμού, λευκό κρασί λίγο πριν από τη μέθη, καταλήγοντας κατά τις πρωινές ώρες σ’ εκείνον τον ύπνο του δικαίου. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή…
Οι ιστορίες της ζωής μας πρέπει να είναι όμορφες. Γιατί μετά την καταιγίδα, εμφανίζεται πάντα το ουράνιο τόξο και υπάρχουν χρώματα παντού, χαμόγελα παιδιών, παιχνίδια στην αυλή κι ένα ταξίδι που συνεχίζεται. Με αυτά τα μικρά, τα καθημερινά. Κάπου – κάπου θα εμφανίζονται και τα μεγάλα, αυτά που με ταρακουνούν, γι’ αυτά που πρέπει να αποφασίσω αν θα πρέπει να πηδήξω στον γκρεμό ή να τα αντιμετωπίσω. Να πέσω στα πατώματα να κλάψω, να γελάσω, να αισθανθώ, να ζήσω το δράμα ή να σηκωθώ ξανά νικητής, τις περισσότερες φορές ηττημένος, κοιτάζοντας και πάλι μπροστά, όσο χρειαστεί…
Άνοιξα το μεγάλο παράθυρο. Έξω έριχνε φως. Ελευθέρωσα το παρελθόν μου, κλείνοντάς του το μάτι πονηρά. “Εμείς οι δυο, θα τα ξαναπούμε”. Υποδέχθηκα το μέλλον. Χαμογέλασα.”
Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά λοιπόν!
Κώστας Χάρπας
Οκτώβριος 2015.
Υ.Γ. Θα τα πούμε σύντομα! Καλή συνέχεια!
