Το 2011, όταν έσπασε το δεξί του χέρι, λίγο πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο και ένα χρόνο, περίπου, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ο Παύλος είχε δύο επιλογές: Να τα παρατήσει όλα για να αναρρώσει φυσιολογικά στο σπίτι ή να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό, ακολουθώντας το δύσβατο μονοπάτι που βρέθηκε μπροστά του. Επέλεξε, απόλυτα συνειδητά, τη δεύτερη επιλογή. Μέσα του ήξερε, πως εάν το πίστευε πραγματικά, με όλη τη δύναμη της ψυχής του, θα μπορούσε να τα καταφέρει. Σήμερα, συνεχίζει την προετοιμασία του γνωρίζοντας από πρώτο χέρι, πως η θέληση βρίσκεται στο αίμα του και το άλμα είναι δικό του, σε ένα αγώνα ψυχής, όπου κανείς δεν διακρίνεται κατά παραγγελία…

«CUT! Δύο cappuccino παρακαλώ!»

Πριν από μερικές βδομάδες ξεκίνησε η επικοινωνία μας. Ο Παύλος ετοιμαζόταν για το ταξίδι του στην Κροατία, για να συνεχίσει τις προπονήσεις του κι εγώ κρατούσα την ατζέντα για να μας συντονίσω, έτσι ώστε να συναντηθούμε έγκαιρα για να γνωριστούμε, να πιούμε τον καφέ μας και να «γράψουμε», την ιστορία του. Τα καταφέραμε, τελικά, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, όταν επέστρεψε πίσω στη βάση του, στη Λεμεσό, για να περάσει τις γιορτές μαζί με τους δικούς του. Την ίδια στιγμή όπου εκείνος μου μιλούσε με ενθουσιασμό για την οικογένεια, τις προπονήσεις, τους επερχόμενους αγώνες αλλά και για τα όνειρά του, εγώ αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την «ιδιότητά» του, ενημερώνοντάς τον για το κάθε κιλό που έβαλα τον τελευταίο χρόνο και για την πλήρη αποχή μου από κάθε γυμναστική δραστηριότητα, με αποτέλεσμα πρώτα να βάλει τα γέλια, στη συνέχεια να με λυπηθεί και στο τέλος να εισηγηθεί το «διορισμό» του, ως ο προσωπικός μου σύμβουλος, για το διατροφικό και το αθλητικό μου πρόγραμμα, έστω εξ αποστάσεως.

Ο Παύλος είναι ένας εξαιρετικά πειθαρχημένος άνθρωπος και αθλητής, αλλά συνάμα και ένα πολύ καλό παιδί, με όλη την έννοια του όρου. Μελέτησε μάλιστα από πριν, χωρίς να του το ζητήσω, τα προηγούμενα «Χαμόγελα» και ήρθε προετοιμασμένος στη συνάντησή μας, ξεκινώντας να μου εξιστορεί τις εμπειρίες του. Στη συνέχεια, περπατήσαμε μέχρι την αποβάθρα, στον Εναέριο, για τη φωτογράφισή του, αλλά και για τις selfies μας, τις οποίες αποφάσισα (ερήμην του) να μην δημοσιεύσω ποτέ, βγάζοντας καινούργιες όταν με το καλό επιστρέψω πίσω στις γυμναστικές ακαδημίες και… αφού χάσω πρώτα τα κιλά.

«Θέλω να αναφερθώ σε πράγματα, τα οποία δεν έβγαλα ποτέ στην επιφάνεια, ίσως γιατί να θεωρούσα πως δεν αφορούν κανένα, αλλά τώρα θέλω να τα μοιραστώ, μεταφέροντας μηνύματα για τη ‘δύναμη της ψυχής’, την οποία όλοι κρύβουμε μέσα μας. Αναφέρομαι στους τραυματισμούς μου και τη δύσκολη μάχη που δίνει ο κάθε αθλητής, μέχρι να σταθεί ξανά στα πόδια του και να αγωνιστεί, μετά από κάθε εμπόδιο που αντιμετωπίζει στην πορεία του. Αυτό, όμως, ισχύει τελικά και για τον κάθε άνθρωπο, ο οποίος έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με προσωπικούς και επαγγελματικούς ‘τραυματισμούς’. Η ίδια η ζωή, άλλωστε, είναι ένας καθημερινός αγώνας, στον οποίο πολλές φορές, μπορεί να χρειαστεί να ξεπεράσουμε, ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό».

«CUT! Ποια ήταν η πιο δύσκολη περίοδος στη δική σου πορεία;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Παύλος. Το 2010 είχα διαγνωστεί με δισκοκήλη στη μέση. Τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα για μένα, όταν το 2011 ακολούθησε ένας ακόμη σοβαρός τραυματισμός, ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα να βρεθώ με το δεξί χέρι στο γύψο. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό. Οι προπονήσεις μου για τους επόμενους τρεις μήνες πραγματοποιούνταν έξω από το νερό, με το χέρι στο γύψο, ενώ στο πρόγραμμά των αγώνων μου πλησίαζαν το Παγκόσμιο Κύπελλο καθώς και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου. Για 3 μήνες, λοιπόν, έκανα προπόνηση στο γυμναστήριο, 2 φορές την ημέρα, 7 σχεδόν ώρες, με το χέρι στο γύψο. Θυμάμαι, πήγαινα καταϊδρωμένος πίσω στο σπίτι και στέγνωνα το γύψο με το στεγνωτήρα μαλλιών. Μετά από την αφαίρεση του γύψου απ’ το χέρι, λίγο πριν βρεθώ στη θάλασσα και τρεις περίπου βδομάδες πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο, το σώμα μου σχημάτισε τη φόρμα του, αλλά το χέρι μου ήταν ακόμη αποδυναμωμένο».

Ο Παύλος μιλά με αγάπη και απόλυτο σεβασμό για τον αθλητισμό και για αυτούς που τον στηρίζουν στην προσπάθειά του. Περισσότερη στήριξη από χορηγούς και φορείς θα ήταν καλοδεχούμενη, αλλά ο ίδιος δεν εξέφρασε κανένα παράπονο και για κανένα. Οι στενοί δεσμοί με την οικογένειά του, οι αξίες και οι φιλανθρωπικές ενέργειές του, είναι εμφανείς καθώς επίσης και η σχέση με την πατρίδα του, ιδιαίτερα με την πόλη του, τη Λεμεσό.

«Πως τα κατάφερες τελικά να ξεπεράσεις τα προβλήματα, αγγίζοντας στη συνέχεια την κορυφή;»

«Μετά από τον τραυματισμό της μέσης μου και όταν στη συνέχεια έσπασα το χέρι μου, είχα δύο επιλογές: Να τα παρατήσω όλα για να αναρρώσω φυσιολογικά στο σπίτι ή να ξεπεράσω τον ίδιο μου τον εαυτό, ακολουθώντας το δύσβατο μονοπάτι που βρέθηκε μπροστά μου. Επέλεξα, απόλυτα συνειδητά, τη δεύτερη επιλογή. Μετά και από την αφαίρεση του γύψου, την πρώτη φορά που προσπάθησα να κάνω κάμψεις, μία από τις βασικότερες ασκήσεις για την ενδυνάμωση των χεριών και του κορμού γενικότερα, απλώς δεν μπορούσα. Το χέρι μου ήταν ακόμη αδύναμο κι έπεφτα συνέχεια κάτω. Ο γυμναστής μου επέμενε: ‘Μείνε σταθερός! Μπορείς! Εσύ είσαι που θες να λάβεις μέρος στους αγώνες;’ Συνέχισα την προσπάθεια προσηλωμένος στο στόχο μου. Ήξερα ότι, εάν πραγματικά το πίστευα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, θα μπορούσα να τα καταφέρω. Δεν θυμάμαι τον πόνο, αλλά θυμάμαι τη θετική ενέργεια, την πίστη, τη θέληση, την αντοχή και την ολική υπέρβαση την οποία υπέβαλα στο σώμα και τη ψυχή μου, λες και μία φωνή μέσα μου με καθοδηγούσε, φωνάζοντάς μου πως σίγουρα θα τα καταφέρω».

«CUT! Καλή Χρονιά!»

Είμαστε έτοιμοι να διασταυρώσουμε τον Εναέριο για να πάμε πίσω στα αυτοκίνητά μας, το φανάρι είναι κόκκινο όταν κάποιοι οδηγοί βγάζουν τα κεφάλια «έξω», φωνάζοντάς τον με το όνομά του. Ο Παύλος τους απαντά, εκείνοι τον χαιρετούν με ενθουσιασμό, συνεχίζοντας να τον ρωτούν «διάφορα», εξακολουθώντας να φωνάζουν δυνατά, απ’ τα παράθυρα. Το πράσινο φανάρι ανάβει, οι «συνομιλίες» συνεχίζονται, αλλά δεν διαμαρτύρεται κανείς. Ο Παύλος, άλλωστε, είναι «δικός» μας και είναι μία από τις λίγες χαρές και ελπίδες της χώρας μας, αφού έκανε ολόκληρο τον πλανήτη να υποκλιθεί στα επιτεύγματά του, παραμένοντας απλός, προσγειωμένος, προσιτός και παντοτινά προσηλωμένος στους στόχους και τις αξίες του.

Μετά από δύο σοβαρούς τραυματισμούς και τρεις μόνο βδομάδες μετά την αφαίρεση του γύψου, κερδίζει την πέμπτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο και στη συνέχεια, το αργυρό μετάλλιο στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου, προσφέροντάς μας μοναδικές κι αξέχαστες συγκινήσεις.

Σήμερα, συνεχίζει την προετοιμασία του για τους επόμενους αγώνες, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι, πως η θέληση βρίσκεται στο αίμα του και το άλμα είναι δικό του, σε ένα αγώνα ψυχής, όπου κανείς δεν διακρίνεται κατά παραγγελία.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Παύλος. Εδώ να βγάλουμε τη φωτογραφία! Θέλω να φαίνεται πίσω η Λεμεσός μας…».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Παύλου Κοντίδη, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 200 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν στην εκστρατεία, όπως κι εγώ, αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…