“Κυριακή απόγευμα, σε ένα ταξίδι λύτρωσης και ελπίδας, με συγκίνησες. Θα περιμένω τη συνέχεια, όσο χρειαστεί…. :)”

“File Costa MPRAVO! Molis teliosa to ‘oso xreiastei’. Prin kapoia xronia to evala sta podia otan antimetopisa Mia paromoia katastasi!………. To ‘oso xreiastei’, vrethike sta xeria mu s Mia periodo pu prospatho na eleftheroso ligo apo to diko m parelthon……! Se efxaristo pou me taxidefses! Perimeno to epomeno vivlio!:)”

“Κώστα μου διάβασα το βιβλιο, συγχαρητήρια..!!!”

“Costa sixaritiria gia to vivlio su! To diavazo aftes tis meres me poli endiaferon!! Exairetiko!!”

“Κώστα μου, το βιβλίο σου με ταξίδεψε σε ξένες χώρες, σε συναρπαστικές πόλεις, σε έντονα συναισθήματα και ιστορίες όμορφες. Ήταν ένα  υπέροχο ταξίδι γεμάτο χρώματα, ανησυχίες και προβληματισμούς αλλά και πολλή αισιοδοξία, ένα ταξίδι που πραγματικά δεν ήθελα να τελειώσει. Διαβάζοντας το, ένιωσα πως ήμουν κι εγώ παρούσα σε αυτή την παράξενη γιορτή. Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που τόλμησες να μοιραστείς μαζί μας την περισσότερη αλήθεια σου. Σου εύχομαι κι άλλα, πολλά ταξίδια σε αληθινά μαγεμένα δάση. Και, τέλος, σε παρακαλώ μη ξεχάσεις ποια ήταν (και παραμένει) «από την αρχή της «αποκάλυψης» η μεγαλύτερη σου fan”!”

“Καλημέρα! Θέλω απλά να σου πω ότι χτες έκανα μια βουτιά μέσα στο βιβλίο και τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει.. ούτε τα διαβάσματα του δημοτικού ούτε τα «μάμα» ούτε το τηλέφωνο.. Σε κάποια στιγμή μάλιστα που έφυγαν όλοι για βόλτα, περίπου στο μέσο του βιβλίου.. άρχισα να κλαίω χωρίς ακριβώς να ξέρω τι πραγματικά το προκάλεσε.. Ήταν η ιστορία με τον Μάρκο? Ήταν ο τρόπος που γράφεις? ή ήταν οι δικές μου αλήθειες που δεν βρήκαν παράθυρο..? Γράφεις υπέροχα, λιτά χωρίς περιττά, αληθινά! Μόλις το τέλειωσα ένιωσα μία μεγάλη ανακούφιση ότι υπάρχει ελπίδα! Ότι  όλοι μας κρύβουμε μια σπάνια ομορφιά.. όταν βρούμε την αλήθεια μας! Ναι! Η ιστορία σου είναι όντως πανέμορφη! Και ναι θα περιμένω «όσο χρειαστεί» για το επόμενο:)”

“Κωστή με αφορμή το βιβλίο – ένα κείμενο του Χρόνη Μίσσιου… “Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την…Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη ,σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα… Έτσι, μ’αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; ‘Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”. Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας… Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ…Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μείς οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’τη ζωή μας, χαιρόμαστε. Ξέρεις γιατι; Γιατι η μέρα μας είναι φορτωμένη ,αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά.” – Χρόνης Μίσσιος