Πατά γερά στη γη, παρατηρεί τον ουρανό προσεκτικά, επιχειρώντας να κατανοήσει τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσά τους. Γοητεύεται και παραδίδεται στην ανεμοπορία, έτοιμος να αρπάξει την κατάλληλη ευκαιρία για να πετάξει κι ας μην είναι ο ίδιος ανεμόπτερο. Ανεβοκατεβαίνει σιγά – σιγά. Χαιρετά τα πουλιά, προσπαθώντας να ακούσει για λίγο τα μυστικά τους. Ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματική ευτυχία και σε μια ζωή χωρίς απωθημένα. Συνειδητοποιεί πως δεν έχει τίποτα για να χάσει, παρά μόνο να κερδίσει αυτόν τον κόσμο. Κάνει ότι τραβά η ψυχή του, είναι ριψοκίνδυνος, αλλάζει ριζικά καταστάσεις και ετοιμάζεται να ανοίξει το αλεξίπτωτο. Στο κατάλληλο ύψος. Στην κατάλληλη ταχύτητα. Την κατάλληλη στιγμή…

«CUT! You Have Nothing to Lose but the World to Gain»
(By Death of a Poet)

Όνειρό του, από μικρό παιδί, ήταν να γίνει αστροναύτης. Τελικά επέλεξε το χώρο της υποκριτικής. Η πρώτη του μεγάλη συνεργασία, ως ηθοποιός, πραγματοποιείται στην Αθήνα, στη σκηνή του «Θέατρον», με την παράσταση «Ο βιοπαλαιστής στη στέγη», του Λάκη Λαζόπουλου. Μαζί με το Λαζόπουλο, τη Χρύσα Ρώπα και μια ομάδα νέων, πρωτοεμφανιζόμενων καλλιτεχνών, οι οποίοι πλαισιώνουν τη ζωή του πρωταγωνιστή, ξεκινά δυναμικά τη δική του πορεία στο χώρο της υποκριτικής.

Επιστρέφει πίσω στην Κύπρο, την κατάλληλη στιγμή. Εργάζεται ασταμάτητα, βρίσκει στήριξη, αλλά στηρίζει και ο ίδιος τα νέα παιδιά, ενώ προσφέρει και απαιτεί, παράλληλα, απόλυτο σεβασμό στον «άνθρωπο» αλλά και τον «επαγγελματία». Βαριέται τις συνήθειες, αλλάζει διαρκώς τις καταστάσεις και την καθημερινότητά του, ελίσσεται και εξελίσσεται σε μια κοινωνία η οποία, όπως ισχυρίζεται έντονα, θα μπορούσε να γίνει ακόμη καλύτερη.

«Δεν έχουμε τίποτα για να χάσουμε, παρά μόνο να κερδίσουμε αυτόν τον κόσμο! Λίγο – πολύ, με αυτή τη στάση ζωής μεγάλωσα, και ακολούθησα αυτή τη φιλοσοφία για να μπορώ να κοιτάζω μπροστά. Η οικογένεια της μητέρας μου είναι πρόσφυγες, από την Κερύνεια, κι έχασαν τα πάντα, όσον αφορά υλικά αγαθά. Η οικογένεια του πατέρα μου απ’ την άλλη, έτσι κι αλλιώς, δεν είχε ποτέ τίποτα για να χάσει. Αυτό όμως που δεν έχασαν ποτέ οι δύο οικογένειες και το κράτησαν παντοτινά, μεταφέροντας το και στα παιδιά τους, είναι οι αξίες. Δυο οικογένειες που κατά τη διάρκεια των χρόνων επιβίωσαν και στήθηκαν με σκληρή δουλειά, αλλά πάντοτε με όρεξη και χαμόγελα στο πρόσωπό τους. Δεν θυμάμαι να έχω ακούσει τη λέξη ‘πρέπει’ σε αυτή τη διαδρομή. Αντιθέτως, άκουγα και υιοθετούσα το ‘Κάνε ότι τραβά η ψυχή σου’…».

 «Ας γυρίσουμε πίσω το χρόνο, στα παιδικά σου χρόνια…»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Αντρέας. Με μεγάλωσαν δύο υπέροχες γιαγιάδες, στην πόλη της Λεμεσού. Μου χάρισαν ανατροφή πλούσια, με ηθικές αξίες, αρχές και όμορφα χαμόγελα. Η Ευγενία και η Κούλλα, οι γιαγιάδες μου, δεν είχαν ποτέ υλικά αγαθά. Ούτε υλική περιουσία. Είχαν, όμως, και εξακολουθούν να έχουν, απεριόριστα αποφθέγματα από αξιοπρέπεια, αγάπη, στοργή και αισιοδοξία. Στην ανατροφή, την οποία μου προσέφεραν απλόχερα, τα αντιμετώπιζαν όλα μόνο θετικά. Η οικογένειά μου είναι μεγάλη. Θυμάμαι με νοσταλγία τα παιχνίδια στις αλάνες της γειτονιάς, μαζί με τα ξαδέλφια μου, κάτω από τον ήλιο και τη βροχή. Χειμώνα – Καλοκαίρι. Τίποτα δεν μας πτοούσε. Θυμάμαι, επίσης, ότι εγώ ήθελα να γίνω αστροναύτης. Τελικά αποφάσισα να σπουδάσω υποκριτική, στην Αθήνα. Αν και στην οικογένειά μου οι σπουδές δεν ήταν προϋπόθεση αλλά θέληση, το πρώτο παιδί που πήρε την απόφαση για να σπουδάσει ήμουν εγώ…».

«Ποια είναι η σχέση σου με την κοινωνία του σήμερα;»

«Υπήρξαν περίοδοι όπου ακολουθούσα τους ρυθμούς της, αλλά δεν ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος. Μόλις το συνειδητοποιούσα, άλλαζα ριζικά καταστάσεις και εικόνες. Έζησα στην Αθήνα, το Λονδίνο, ταξίδεψα σε πολλές πόλεις του κόσμου και επέτρεψα πίσω, προσωρινά, στην Κύπρο. Μου αρέσει να κάνω όνειρα. Έχω μεγάλα όνειρα. Οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν όνειρα για να μπορούν να προχωρούν μπροστά αλλιώς παραμένουν στάσιμοι. Η κάθε αλλαγή είναι δύσκολη, καμιά φορά με πληγώνει, αλλά όταν εξελιχθείς αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά και είσαι πάλι έτοιμος για όλα. Η κοινωνία μας κάπου έχασε το δρόμο. Η υποκρισία ξεπέρασε κατά πολύ την ειλικρίνεια, η διπλοπροσωπία και οι ‘δήθεν’ καταστάσεις το ίδιο. Με στεναχωρεί το γεγονός που θα σου αναφέρω. Στις Μεγαλουπόλεις έζησα περισσότερη ειλικρίνεια και αυθορμητισμό. Στην Κύπρο είμαστε ακόμη πίσω, στημένοι, εγκλωβισμένοι. Πιστεύω και υποστηρίζω ότι υπάρχουν οι βάσεις, τα εχέγγυα και οι προϋποθέσεις για να γίνουμε ακόμη καλύτεροι άνθρωποι. Μπορούμε και καλύτερα…».

Είναι μόλις τριάντα χρόνων αλλά μέσα από τις εμπειρίες και τους στοχασμούς του ανακαλύπτω ένα πολύ «μεγαλύτερο» σε ηλικία άνθρωπο. Μου τονίζει συνεχώς και επιμένει, ότι θέλει να ζει με όσο το δυνατό λιγότερα και να προσφέρει όσο το δυνατό περισσότερα. Λέει «ναι» σε κάθε πρόταση για ενέργειες και πράξεις κοινωνικής ευθύνης, χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι ένας τρόπος με τον οποίο, για ακόμη μια φορά, μπορεί να προσφέρει. Από μικρό παιδί, άλλωστε, αυτό έμαθε να κάνει. Για αυτό και πρόσφατα, αποδέχθηκε την πρόταση για ελεύθερη πτώση Skydiving, σε μια εκδήλωση κοινωνικής ευθύνης. Αν και ο ίδιος έχει υψοφοβία, αποφάσισε τελικά να «πετάξει».

«Ο σκοπός ήταν ιερός έτσι αποφάσισα να το κάνω! Ανέβηκα στο αεροπλάνο, και έπεσα με ταχύτητα 250 χιλιομέτρων την ώρα. Τα κατάφερα! Εκείνη τη στιγμή, έβαλα στην άκρη τις φοβίες μου και έζησα μία από τις πιο συναρπαστικές προκλήσεις της ζωής μου. Από ψηλά η γη μοιάζει εκπληκτική και ο ουρανός… απέραντος!».

«CUT! Ποια είναι η επόμενη μέρα;»

«Κάποιοι χρειάζονται μια μικρή ή μεγάλη βοήθεια, ένα χαμόγελο, ένα μήνυμα αισιοδοξίας, μια αγκαλιά, περισσότερο από εμένα. Εγώ, έτσι κι αλλιώς, τα είχα από μικρό παιδί. Καμιά φορά, ένα και μόνο χαμόγελο, μπορεί να αλλάξει τη ζωή του άλλου. Αλλάζει την ατμόσφαιρα. Την ενέργεια γύρω μας. Έτυχε να πάρω ρόλο, μόνο από το χαμόγελό μου, γιατί μέσα από αυτό είδαν το χαρακτήρα και τις ικανότητές μου. Η επόμενη μέρα χρειάζεται τόλμη, ελευθερία, αισιοδοξία, αποφασιστικότητα κι ένα χαμόγελο… κόντρα στη μιζέρια».

Ο Αντρέας είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ο οποίος δεν είναι συνηθισμένος. Κυρίαρχος της δικής του ζωής, χωρίς υλικές εξαρτήσεις και δεσμεύσεις, χωρίς υπερβολές, σχεδιάζει παντοτινά την επόμενη μέρα και συνεχίζει να ονειρεύεται. Γοητεύεται και εντυπωσιάζεται από την ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο. Πατά γερά στη γη. Παρατηρεί τον ουρανό και τον ευχαριστεί, μόνο και μόνο διότι του επέτρεψε… να πετάξει.

 «Γεια σου. Ονομάζομαι Αντρέας. Τρέχω με χίλια αλλά δεν έχω απωθημένα. Είμαι τριάντα χρόνων αλλά έζησα και θα συνεχίσω να ζω τη ζωή μου στα άκρα. Δεν έχω τίποτα για να χάσω, παρά μόνο να κερδίσω αυτόν τον κόσμο!».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Αντρέα Φυλακτού με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 50 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…