«Στα μαθητικά μου χρόνια, ήμουν ένα παιδί μοναχικό. Στα χρόνια του δημοτικού «υπέφερα» από αγόρια συμμαθητές, επειδή ήμουν ιδιαίτερα μικροκαμωμένη, με πολύ μακριά μαλλιά, τα οποία προσφέρονταν για παιχνίδι. Ο ένας με τραβούσε από τη μια κοτσίδα και ο άλλος από την άλλη. Η παρέα μου ήταν η οικογένειά μου και όλες μου οι δραστηριότητες περιστρέφονταν γύρω από εκείνη. Λόγω συγκυριών, με έβαλαν σε ένα αεροπλάνο, έφτασα σε μια χώρα άγνωστη για μένα, μόνη μου, αλλά μεταγενέστερα το είδα ως την ευκαιρία για να γίνω ανεξάρτητη και να πατήσω τα πόδια μου γερά στη γη…».

«CUT! Δεν είσαι μόνος… Αυτό ήταν μόνο η αρχή!»

Θα μπορούσε, μάλλον, να ζει οπουδήποτε στον κόσμο, αρκεί να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να εφαρμόσει τις αρχές και τις αξίες που υποστηρίζει. Ίσως είναι δύσκολο να τις αντιληφθείς από την πρώτη στιγμή και να βιαστείς να «κρίνεις» τη στάση ζωής της, ως μια ανεξίτηλη προσπάθεια η οποία απαιτεί σκληρή δουλειά και θυσίες. Δεν είναι, όμως, έτσι τα πράγματα. Διότι, όπως η ίδια υποστηρίζει, τα αυτονόητα, δεν χρειάζονται εξηγήσεις.

Αντιμέτωπη με το μυστήριο της αναδρομής, ανακαλύπτει εκπλήξεις και αντιστάσεις. Παραδίδεται στην περιπέτεια, ως ένας σύγχρονος ήρωας, ενώ οι πεποιθήσεις της αλλάζουν συνεχώς, όταν αποφασίζει συνειδητά να μην περιοριστεί σε μια πεζή ύπαρξη, αλλά να προσελκύσει ριζικές αλλαγές στη ζωή της.

Υπάρχουν πραγματικά όμορφοι συμβολισμοί στην ιστορία της. Μια ζωή στην Ελλάδα και μια δεύτερη στην Κύπρο. Δυο εικοσαετίες, οι οποίες την βρίσκουν σήμερα ένα ίδιο, αλλά εντελώς διαφορετικό άνθρωπο.

Η προσωπικότητά της είναι έντονη, η ηρεμία και ο επαγγελματισμός της το ίδιο, καθώς και το γεγονός πως δούλεψε πολύ σκληρά για να φτάσει εδώ που είναι σήμερα. Δεν μασά λόγια, απελευθερώνει έντονα οξυγόνο, εκπέμπει αυτοέλεγχο, πειθαρχία, αυτογνωσία κι επίγνωση, για όλα τα πράγματα γύρω της, θέτοντας η ίδια τα όρια στις ικανότητες, οι οποίες τροφοδοτούν την επιβίωσή της.

«Έφυγα από μια οικογένεια και απέκτησα μια άλλη. Ένα σύζυγο και μια κόρη. Κάνει κύκλους η ζωή, οι οποίοι σπάνε τη μονοτονία ενός άχρωμου κόσμο, οποίος μπορεί να εγκατασταθεί στο μυαλό και την καρδιά σου. Μην τον αφήσεις να το κάνει…».

«CUT! Θα μιλήσουμε για δυο ζωές λοιπόν!»

 «Γεια σου. Ονομάζομαι Γωγώ. Στα μαθητικά χρόνια, ήμουν ένα παιδί μοναχικό. Στα χρόνια του δημοτικού «υπέφερα» από αγόρια συμμαθητές, επειδή ήμουν ιδιαίτερα μικροκαμωμένη, με πολύ μακριά μαλλιά, τα οποία προσφέρονταν για παιχνίδι. Ο ένας με τραβούσε από τη μια κοτσίδα και ο άλλος από την άλλη. Τώρα που το θυμάμαι, μου φαίνεται αστείο, όμως τότε ήταν το καθημερινό μου άγχος. Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο ήμουν πάλι πολύ εσωστρεφής, χωρίς κοινωνική ζωή, δεν συμμετείχα στα κοινά, δεν διεκδίκησα ποτέ αξιώματα. Η παρέα μου ήταν η οικογένειά μου και όλες μου οι δραστηριότητες περιστρέφονταν γύρω από εκείνη. Όταν πέρασα τις πανελλαδικές εξετάσεις, το 1996, και πήρα τη θέση στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, αρχικά δεν πίστεψα ότι οι γονείς μου θα μου επέτρεπαν να απομακρυνθώ και να αλλάξω χώρα, αλλά η εκτίμησή μου ήταν λάθος. Λόγω συγκυριών, με έβαλαν σε ένα αεροπλάνο, έφτασα σε μια χώρα άγνωστη για μένα, μόνη μου, με τελευταία εικόνα το βίαιο θάνατο Ισαάκ-Σολωμού από τα δελτία ειδήσεων, αλλά μεταγενέστερα το είδα ως τη δική μου ευκαιρία για να γίνω ανεξάρτητη και να πατήσω τα πόδια μου γερά στη γη. Κι αυτό έγινε, χωρίς να υπερβαίνω τα «όρια» της ελευθερίας μου και να κάνω υπερβολές, μακριά πια από την επίβλεψη των γονιών μου. Είχαμε και αστεία περιστατικά στην όλη διαδικασία της μετακόμισης. Λόγω κάποιων λανθασμένων εντυπώσεων, νόμιζα ότι τα Αγγλικά ήταν η επίσημη γλώσσα του κράτους! Επειδή δεν είχε τύχει να γνωρίσω κάποιον Κύπριο μέχρι τότε. Μέχρι να βγω από το αεροδρόμιο και να αντιληφθώ τι συνέβαινε, έκανα φουλ εξάσκηση τα αγγλικά μου!».

Η ζωή «γράφει» κανόνες. Παντού. Το αντιλαμβάνεται και είναι ειλικρινής. Κι ας μην προσπάθησε ποτέ να ξεφύγει από τη μοίρα της. Το ταλέντο της αναγνωρίζεται, η σκληρή δουλειά το ίδιο, ενώ σήμερα «απολαμβάνει», διακριτικά, τους κόπους της.

«Ας περάσουμε στη δεύτερη ζωή…»

«Σε ότι αφορά την επαγγελματική μου αποκατάσταση, η οποία ήρθε σχετικά νωρίς, είναι αλήθεια ότι φάνηκα τυχερή. Ήμουν άγνωστη μεταξύ αγνώστων, καμία χείρα βοηθείας στην αρχή, αλλά μου δόθηκαν ευκαιρίες που ήταν stepping stones. Δεν θεώρησα καμία θέση υποτιμητική και πέρα από την τύχη, δούλεψα πολύ σκληρά, με άγρια ωράρια και για αρκετά χρόνια δεν είχα καθόλου προσωπική ζωή. Το σινεμά, οι καφετέριες και οι εκδρομές, ήταν για μένα άγνωστοι προορισμοί, ακριβώς λόγω της αφοσίωσης στην εργασία μου. Υπήρχε περίοδος που έκανα και τρεις και τέσσερις δουλειές, αλλά δεν έκανα κανένα παράπονο. Ποτέ στη ζωή μου δεν φοβήθηκα τη δουλειά, την κούραση και όλες τις «θυσίες» που χρειάστηκε να γίνουν, γιατί απλώς, ποτέ δεν τις θεώρησα ως τέτοιες.»

«Η τηλεόραση ως επάγγελμα είναι…»

«Η ενασχόληση με την τηλεόραση, έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Μεταξύ άλλων είσαι εκτεθειμένος, υπάρχει δημόσια προβολή και όλα τα σχετικά. Στοιχεία που καθόλου δεν ταιριάζουν με το προφίλ μου, στο παρελθόν, αφού όπως σου ανέφερα, προτιμούσα να είμαι κρυμμένη. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Κάποιες από τις ανασφάλειες του παρελθόντος, βγαίνουν στην επιφάνεια, ακόμη και σήμερα. Για παράδειγμα, εξακολουθώ να νιώθω άβολα σε μεγάλες εκδηλώσεις και σε χώρους με πολύ κόσμο. Ντρέπομαι και νιώθω αμήχανα όταν με χαιρετά ο κόσμος στο σούπερ μάρκετ, αν και εννοείται ότι το θεωρώ τιμητικό και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό…».

«CUT! Ο σύζυγος… Το παιδί… Η πιο όμορφη ζωή!»

Τελειώνοντας από την πρώτη μας «συνάντηση», όταν φιλοξενήθηκα στην εκπομπή της, κράτησα μόνο αυτό. Στο διάλειμμα, απολογήθηκε στους συνεργάτες της κι έτρεξε γρήγορα έξω, για να δει την κόρη της η οποία είχε τα γενέθλιά της. Το πρόσωπο του επαγγελματία, εν ώρα εργασίας, εξαφανίστηκε αυτοστιγμεί και μεταμορφώθηκε, από το πρώτο δευτερόλεπτο, στην πιο γλυκιά μαμά στον κόσμο!

«Γεια σου. Ονομάζομαι Γωγώ. Όταν έχω αγκαλιά την κόρη μου χάνομαι… βρίσκομαι κάπου αλλού… την ίδια στιγμή, που όλοι πιστεύουν ότι είμαι η προσωποποίηση του δυναμισμού. Οξύμωρο, ε;»

Η Γωγώ Αλεξανδρινού, θα παρουσιάσει την εκδήλωση «43 Χαμόγελα», η οποία θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή, στις 2 Οκτωβρίου. Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωσή μας, θα ανακοινωθούν σύντομα.

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Γωγώς Αλεξανδρινού, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 150 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…