Μάρτιος 2013 – γράμμα από μία «γνωστή – άγνωστη» φίλη.

“Διάβασα το βιβλίο σου μέσα σε μια νύχτα. Έκλαψα, πόνεσα γιατί είδα όλη την πορεία της ζωής μου μέσα από τα γραφόμενά σου. Ένιωσα πως εγώ το έγραψα. Μου ξανάφερες αναμνήσεις και πόνο στη ψυχή και στην καρδιά μου. Μετά τα απανωτά κτυπήματα της μοίρας αφέθηκα να με παρασύρει η αυτοκαταστροφή. Πέρασα αμέτρητες νύχτες πίκρας και μοναξιάς. Ένιωθα να με γυροφέρνει ο θάνατος και να μου χαμογελά. Ήθελα να ακολουθήσω αυτούς που έφυγαν. Έκλεισα τα παράθυρα ορμητικά και αφέθηκα να μεριμένω τη δική μου σειρά. Ώσπου ένα βράδυ ένιωσα να με καλούν κοντά τους. Χωρίς να νιώθω φόβο, τόλμησα να πάω κοντά τους και να καθίσω δίπλα από τα καντήλια τους και να μιλήσω μαζί τους. Ώσπου μια δύναμη με έσπρωξε να κοιτάξω ψηλά στον ουρανό, μετά από πολύ καιρό. Και τότε συνάντησα το φεγγάρι. Το δικό σου μπλε φεγγάρι. Γύρω του αμέτρητα αστέρια. Ένιωσα πως πίσω απ’ αυτά έπαιξαν κρυφτό και μου χαμογελούσαν οι δικοί μου άνθρωποι. Από τότε μέτρησα χιλιάδες αστέρια μέχρι να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου και να συνεχίσω τη ζωή μου. Θα σταθώ στο δικό σου ερώτημα αν πονάει πιο πολύ αυτός που φεύγει ή αυτός που έμεινε πίσω. Μα αυτοί που έφυγαν ελεθερώθηκαν. Ανέβηκαν ψηλά στα αστέρια και έγιναν ένα με αυτά. Γι’ αυτό κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, βγαίνω και τους ψάχνω ψηλά στον ουρανό, δίπλα απ’ το δικό σου μπλε φεγγάρι για να μου δώσουν δύναμη να συνεχίσω όσα αυτοί αναρωτήθηκαν και να σταθώ δίπλα απ’ αυτούς που με χρειάζονται. Τώρα καταλαβαίνεις γιατί συχνά πυκνά ανεβαίνω στο βουνό. Απ ΄το μπαλκόνι μου εκεί νιώθω πως το μπλε φεγγάρι είναι πιο κοντά μου και με χαιδεύει μαζί με τα χιλιάδες αστέρια που το περιτριγυρίζουν. Βλέπεις, ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω όπως εσένα. Δεν πέταξα ποτέ τα μαύρα, δεν άνοιξα ποτέ διάπλατα τα παράθυρα του σπιτιού μου, ούτε πήρα τη βαλίτσα να ρίξω τα ρούχα μέσα και να ξεκινήσω ένα ταξίδι λέγοντας «η ζωή συνεχίζεται».

Μέσα από τον πόνο μου πρέπει να σταθώ δίπλα απ’ αυτούς που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους και με χρειάζονται. Γιατί όταν με χρειάζονται έστω κι αν δεν με θέλουν, εγώ πρέπει να είμαι εκεί. Όταν δεν θα με χρειάζονται αλλά θα με θέλουν εγώ θα έχω φύγει.

Ο πόνος αυτού που μένει για να ξέρεις, δεν τον θεραπεύει ο χρόνος όπως πολλοί λένε. Απλώς συμβιβάζεσαι με αυτόν και σε ωθεί να συνεχίσεις να σηκώνεις το σταυρό που φορτώθηκες. Κι αν ρωτάς για πόσο χρόνο πονά κάποιος, σου απαντώ απλά… «όσο χρειαστεί».

Με την αγάπη μου.

Καλή συνέχεια στο συγγραφικό σου έργο.”

Μ.Γ.