“Την πήρα στην αγκαλιά μου. Την άφησα να κλάψει. Ήξερα πολύ καλά την έννοια της απώλειας και τη διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσω μέχρι να την κρύψω βαθιά, μέσα στην ψυχή μου. Είναι βασανιστικό να φεύγουν άνθρωποι απ’ τη ζωή μου, από δική τους ή δική μου επιλογή. Η πληγή απλώς επουλώνεται προσωρινά και ταξιδεύει αργά στο πέρασμα των χρόνων. Ύστερα, φωλιάζει ύπουλα στο παρελθόν (…) Οι ανοικτοί λογαριασμοί με κρατούσαν πίσω. Καμιά φορά, με ταρακουνούσαν. Έκλαψα κι εγώ μαζί της. Για τον Μάρκο, τα καλοκαίρια μας στη θάλασσα και την απρόσμενη φυγή του στο Λονδίνο. Για εκείνα τα χρόνια που πνίγηκαν ανέλπιστα μες στα μικρά μας λάθη (…) Σταμάτησα στην άκρη του πεζοδρομίου. Την είδα ν’ απομακρύνεται. Έμοιαζε σαν ναυαγός, σ’ ένα ταξίδι αυτογνωσίας, απορίας και σύγχυσης. Ένα ταξίδι που έμεινε στη μέση, από δική της επιλογή. Η απομυθοποίηση του Άρη δεν ήρθε ποτέ. Η θάλασσα κράτησε τα μυστικά μας, κλειδώνοντάς τα στο βυθό της”.
Κ.Χ – ‘η θάλασσα / όσο χρειαστεί’