Ονομάζομαι Αλέξανδρος. Είμαι 39 χρόνων και είμαι λογιστής, παρόλο που το όνειρό μου, από τότε που με θυμάμαι, ήταν να γίνω στυλίστας, αλλά επέλεξα το «συνηθισμένο» δρόμο, όπως και τόσοι άλλοι συμπατριώτες μας.

Καμιά φορά, σχεδιάζω ρούχα, έτσι για παρηγοριά και όταν είμαι στις καλές μου, παριστάνω τον κομμωτή, ως προσωπική επανάσταση, κόντρα στο κατεστημένο της χώρας μας.

Οι φίλοι και οι γνωστοί, με φωνάζουν Αλέξη και οι κολλητοί μου «Αλέξια» αφού είμαι ο πιο φανατικός της θαυμαστής, από την εποχή του «Άσπρο – Μαύρο», στη Eurovision του 1987. Φυσικά, μετά τη μεγάλη στροφή στην καριέρα της, με το «Μαρία Φαραντούρη look» να την εξουσιάζει, η Αλέξια, μου τα χάλασε λίγο, αλλά την αγαπώ τόσο πολύ, που της τα συγχωρώ όλα.

Στο θέμα μας τώρα.Τη λέξη «Eurovision» δεν την αναφέρω τυχαία στο γράμμα μου. Αυτός είναι, άλλωστε, ο σκοπός της διαμαρτυρίας μου. Από τότε που διάβασα, στα showbiz sites, τη συγκλονιστική είδηση «ΣΟΚ: Η Κύπρος εκτός Eurovision, λόγω κρίσης!» έπαθα τέτοια λαχτάρα, τέτοια κρίση και πανικό, που δεν μπορώ να κλείσω μάτι! Χίλιες φορές να διάβαζα πως η Άντζελα Δημητρίου δεν θα ξαναβγάλει δίσκο, ή πως ο Ανδρέας Γεωργίου δεν θα ξαναπαίξει σε σειρά γιατί θα ανοίξει γιαουρτάδικο στην παλιά Λευκωσία, παρά αυτά τα αναπάντεχα, άσχημα νέα. Τέτοιο κακό, τέτοια ανατροπή, τόσες αϋπνίες, τόση μιζέρια και τόσο κλάμα, έχω να περάσω από τότε που κόπηκε η Ευρυδίκη από τον τελικό, με το «Comme Ci Comme Ca», στη Φινλανδία!

Εκείνη την περίοδο, έκανα μήνες να συνέλθω. Οι γονείς μου και οι φίλοι μου ανησύχησαν πολύ. Με πήγαν σε ψυχολόγους, σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες, στην Ελένη την πόρνη, την Ελίτα, στον Αρχιεπίσκοπο, στην εκκλησία για εξορκισμό, αλλά καμία βελτίωση. Πέρασα αμέτρητα βράδια με κατάθλιψη, τσιγάρα, ποτά, γαλακτομπούρεκκα, chips, έβαλα πέντε ολόκληρα κιλά, έβριζα τους δαιμονισμένους Lordi που κέρδισαν και μας διαολόστειλαν στη Φινλανδία, χώρισα με τον boyfriend μου, τον Σταύρο, αφού φώναζα στον ύπνο «Γιατί Δημήτρη μου; Γιατί;» (τον Κοργιαλά εννοούσα εγώ, άλλα κατάλαβε ο Σταύρος μου) , μετά έβαζα το «Μίσησέ με» στη διαπασών, τραγουδούσα στον ύπνο μου το «Comme ci comme ca» σε διαφορετικές γλώσσες, έβλεπα στα όνειρά μου τον Κοργιαλά να κλαίει, έβλεπα την Ευρυδίκη μου να κλαίει, τον Λουκά Χάματσο να κλαίει, τον Κλείτο Κλείτου να κλαίει, την Εύη Παπαμιχαήλ να κλαίει… αγαπημένο μου ΡΙΚ, πέρασα μεγάλη δυστυχία…

Μετά ξύπνησα. Ένα πρωί συγκεκριμένα, είδα μπροστά μου την πυγολαμπίδα. Εκείνο το πρωί, είδα το φως. Συνειδητοποίησα ξαφνικά πόσο άλλαξε η ζωή μου, πως καταστράφηκε, πως αναποδογυρίστηκε και έγινε χίλια κομμάτια. Έχασα τον Σταύρο μου (το μωρό μου!), τα όνειρά μου έγιναν σκόνη και θρύψαλα σαν τα όνειρα του Κορκολή, η Αλέξια επέστρεψε από το LA στην Κύπρο μας, η Έφη Σαρρή σταμάτησε να βγάζει δίσκους, κι εγώ; Εγώ, έμεινα στάσιμος… σαν την Εύη Παπαμιχαήλ στο ΡΙΚ ένα πράγμα!

Έτσι, στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη και είπα στον εαυτό μου: «Αλέξη. Ξύπνα! Τέρμα η κατάθλιψη! Πρέπει να το ξεπεράσεις! Πρέπει να φανείς δυνατός!». Διάβασα και στα showbiz sites πως το Ευρυδικάκι μου ήταν μια χαρά, έτσι η μπόρα πέρασε…

Όμως, τώρα, με την άκαρδη απόφασή σας να μην συμμετάσχουμε στο φετινό διαγωνισμό, με αναγκάζετε να γυρίσω πίσω στα παλιά. Αναστατώνομαι μόνο και μόνο στη σκέψη του τι πέρασα τότε εγώ! Μεγάλη αδικία που κοπήκαμε με το «Comme ci comme ca»! Μεγάλη και η φετινή αδικία, που λόγω κρίσης, αντί να «κόψετε» κάτι άλλο εκεί στο κρατικό – μαζί τα φάγατε – κανάλι, αποφασίσατε να «κόψετε» τη συμμετοχή μας. Είναι μεγάλη ντροπή αυτή η απόφαση. Και ναι! Αφού με προκαλέσατε, θα το μοιραστώ μαζί σας. Η γρουσούζα, Εύη Παπαμιχαήλ φταίει για όλα! Αυτή φταίει που κόπηκε η Ευρυδίκη τότε, αυτή φταίει και για τη φετινή σας απόφαση! Πότε θα το καταλάβετε εκεί στο ΡΙΚ; Ξυπνάτε, παρακαλώ, όπως ξύπνησα κι εγώ…

Τέλοσπάντων. Ηρέμησα τώρα. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είμαι ο πιο φανατικός τηλεθεατής (και όχι μόνο) του διαγωνισμού. Ξέρω όλες τις συμμετοχές απ’ έξω κι ανακατωτά. Έχω όλα τα τεύχη, με όλα τα Eurovision αφιερώματα, του περιοδικού«Φλας». Στα καρναβάλια να φανταστείτε, για τρεις συνεχόμενες χρονιές, ντυνόμουν «Αναστάζιο». Μετά, φυσικά, είδα την Καιτούλα, πέταξα τη στολή του «Αναστάζιο» στον κάλαθο των αχρήστων, αφού εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ με το φόρεμα και το χορευτικό της, που για πολλά χρόνια δεν φορούσα εσώρουχα, έτσι για συμπαράσταση στο κορίτσι μας που το πολέμησε τόσο πολύ ο κίτρινος τύπος, πως τάχα δεν φορούσε βρακί εκείνη τη βραδιά.

Από την εφηβεία μου, διοργανώνω Eurovision party στο πατρικό μου, με highlight, παρουσιάσεις στους φίλους και τη γειτονιά, τα τραγούδια της Κύπρου και της Ελλάδας μας. Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, τη γειτονιά δεν θέλω να την προσκαλώ στο party, αλλά εκείνη τη χρονιά με τη Γαρμπή, με είδαν να κάνω πρόβες με το γαλάζιο φόρεμα στην αυλή και κάλεσαν το γραφείο ευημερίας, την αστυνομία και τον παπά της ενορίας. Καταλαβαίνεται τι έγινε. Οι γονείς μου κατάλαβαν πως δεν θα με δουν ποτέ γαμπρό, η γιαγιά μου έπαθε το πρώτο της εγκεφαλικό επεισόδιο, οι δίδυμες αδελφές μου απέκτησαν σύμμαχο στα γυναικεία θέματά τους, κι εγώ, ο άμοιρος και άτυχος Αλέξης, αναγκάστηκα να προσκαλώ τους γείτονές μας, κάθε χρονιά, στο Eurovision – ολόδικο μου party- τάχα για να τους καλοπιάνω.

Η αγαπημένη μου αμφίεση στο party ήταν πρόπερσι, που έκανα την Ήβη Αδάμου και θυμήθηκα τα νιάτα μου. Η χειρότερή μου ήταν όταν έκανα τον Λούκα Γιώρκα, γιατί δεν μου έβγαινε με τίποτα το χορευτικό… Μα, πρέπει να το καταλάβετε αυτό! Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο party! Ράβω ακριβώς τα ίδια ρούχα με τους καλλιτέχνες, βάφομαι το ίδιο, χορεύω το ίδιο, χτενίζομαι το ίδιο και μέσα σε όλη αυτή τη φιέστα συμμετέχει όλη η οικογένειά μου. Την ώρα που κάνω το «Μιλάς πολύ, ζητάς πολλά», ας πούμε, η μάμμα μου αναβοσβήνει τα φώτα, ο παπάς μου κάνει φωνητικά και οι δίδυμές μου αδελφές κάνουν τα χορευτικά πάνω στις σκάλες. Παλιά, έβαζα και τη γιαγιά μου να κάνει την Παπαμιχαήλ στη βαθμολογία, αλλά η γιαγιά πέθανε πέρσι, έτσι τώρα μείναμε χωρίς γιαγιά, χωρίς βαθμολογία και χωρίς συμμετοχή για το 2014 (και για να μην ξεχνιόμαστε, μας έμεινε φάντης – μπαστούνι η Παπαμιχαήλ).

Θυμάμαι στο party μου, τότε με τους ONE, είχαμε σοβαρό πρόβλημα, γιατί όπως ξέρετε ήταν πέντε, έτσι αναγκάστηκα να πληρώσω τα ξαδέλφια μου που ήταν εντελώς άφωνοι, ατάλαντοι και χωρίς ίχνος καλλιτεχνικότητας στο αίμα τους να με βοηθήσουν. Το αποτέλεσμα; Nα δυσκολευτούμε πάρα πολύ στις πρόβες, ειδικότερα, όσον αφορά τα φωνητικά. Αλλά, με θέληση, τόλμη και σκληρή δουλειά τα καταφέραμε. Έτσι κι αλλιώς, και στους ONE, μόνο ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου τραγουδούσε, έτσι κανείς από τους καλεσμένους μου δεν κατάλαβε απολύτως τίποτα.

Τέλος, η πιο μεγάλη επιτυχία μου, στα Eurovision party που διοργανώνω, ήταν η αμφίεσή μου στο τραγούδι «Στη φωτιά» που ντύθηκα «Άλεξ Παναγή». Ουου! Που να σας τα περιγράφώ! Ανάψαμε φωτιές απέναντι στο πάρκο, φέραμε τύμπανα, βαρέλια, τυροπιττάκια, σεντόνια άσπρα, τον Λουκά Χάματσο, την Άντζυ Λουπέσκου, την Άντζυ Ρήγα, τη Γιώτα Παπαδοπούλου (που έπαιζε στο video clip – αν δεν με πιστεύετε… u tube now!) σιταροπούλες, κουλούμπρες, μέχρι που ήρθαν η αστυνομία και η πυροσβεστική και μας μάζεψαν… ακριβώς πάνω στο δεύτερο ρεφραίν! Θα με ρωτήσετε τώρα, «Γιατί ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία;». Μα, γιατί αγαπημένο μου ΡΙΚ, στο αστυνομικό τμήμα γνώρισα τον Σταύρο μου! Η Eurovision μας ένωσε, η Eurovision μας χώρισε… Έτσι απλά.

Αγαπημένο μου ΡΙΚ. Παρακαλώ αναθεωρήστε την απόφασή σας. Μην αφήσετε την «Αλέξια» να πέσει ξανά στο βούρκο και τη μιζέρια. Διάβασα προχθές, ότι ο Τοκαρής θέλει να πάρει τη Eurovision στο Sigma. Δώστε την! Μη φοβάστε! Μη φέρετε άλλη μιζέρια στη ζωή μου. Δεν θα αντέξω, τόση δυστυχία, τόσους ουρανούς και τόσα σύννεφα – αλήτες να με τυρρανούν. Δεν μου αξίζει…

Με απέραντη συγκίνηση,

Αλέξης.

Υ.Γ. Γιατί δεν σκέφτεστε να στείλουμε, σε επανεκτέλεση, το «Εν η μάνα μου που φταίει»; Να του αλλάξουμε λίγο τα φώτα, τη μουσική, λίγο τα χορευτικά, να το μετονομάσουμε «Εν η Μέργκελ που φταίει!» και ίσως κερδίσουμε. Τι λέτε; (Καλά, πως κάνετε έτσι, μια ιδέα έριξα…)

Καταλαβαίνω πως το κανάλι τα κάνει όλα για το βωμό της τηλεθέασης (και το πέτυχε). Καταλαβαίνω ότι οι συντελεστές της εκπομπής έχουν ανάγκη τη δουλειά και πρέπει να βγάλουν τα προς το ζην (έχουμε «κρίση» είπαμε, πρέπει να επιβιώσουμε, είναι κι αυτή η καταραμένη δόση του δανείου που πρέπει να πληρωθεί στο τέλος του κάθε μήνα).

Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άτομα στην παραγωγή με όρεξη, μεράκι, που κάνουν ότι καλύτερο μπορούν, για να βγει το καλύτερο αποτέλεσμα. Καταλαβαίνω, επίσης, πως ο χορηγός της εκπομπής δεν σκέφτηκε να διαθέσει το budget του σε κάποια ενέργεια εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, ή τουλάχιστον σε κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα και προτίμησε να δώσει τα λεφτά του σε αυτό το ανέμπνευστο πράγμα (ο χορηγός δεν φταίει σε τίποτα, μάλλον δεν τον ενημέρωσαν σωστά, αυτοί που έπρεπε να τον ενημερώσουν). Καταλαβαίνω ότι ο Μίλτος και η Παπαβασιλείου ήταν στα «αζήτητα», έτσι, άρπαξαν την «ευκαιρία» που βρέθηκε απρόσμενα μπροστά τους (Κύπρος, χρυσοπράσινο φύλλο των ευκαιριών, κι εμείς στη θέση τους το ίδιο θα κάναμε). Καταλαβαίνω πως η Ρόντικα δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει τις Κυριακές και προτίμησε να μας ταλαιπωρεί με τα ελληνικά της «Καλομοίρας». Καταλαβαίνω ότι κι εγώ, ο πιο ταλαιπωρημένος τηλεθεατής στο μαρτυρικό νησί, το παρακολούθησα ολόκληρο την περασμένη Κυριακή, για χαβαλέ, και έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Υπόσχομαι, όμως, πως δεν θα το ξανακάνω…

Όμως, εσύ, αγαπημένη μου υποψήφια Star Κύπρος 2013… τι δεν καταλαβαίνεις και επιμένεις να εκθέτεις τον εαυτό σου με αυτό τον τρόπο; Που πήγε η ελεύθερη βούληση, αυτή που όταν υπάρχει, «μπορεί το άτομο να θεωρείται υπεύθυνο για τις πράξεις του, και άρα τελικά μόνο τότε έχει νόημα η ίδια η έννοια της ηθικής»;

Η ελεύθερη βούληση, έμεινε στα «αζήτητα», μάλλον, παρέα με τον Μίλτο και την Παπαβασιλείου…

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η σχέση μου με τον κόσμο της μόδας είναι ανύπαρκτη. Καμιά φορά, σκέφτομαι, πως αν υπήρχε fashion police, θα με έκλειναν μέσα ισόβια και θα με βασάνιζαν δεμένο σε μια καρέκλα να παρακολουθώ, σε repeat mode, την εκπομπή του Δημόπουλου, στο Σίγμα (χωρίς τις διαφημίσεις) ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τη σειρά «Ελένη η πόρνη» μεταγλωτισμένη στα βραζιλιάνικα. Απ’ την άλλη, προσπαθώ να ακουλουθώ κάποιους βασικούς κανόνες, παντα σε σχέση με το τι μου ταιριάζει -στα ρούχα- καθώς επίσης να προσέχω τη διατροφή μου.

Το καλοκαίρι έβαλα κάποια κιλά. Προσπαθώ εδώ και μέρες να τα χάσω με δεκάδες δίαιτες, πιλάτες, σαλάτες και κανένα κοιλιακό (όταν είμαι σε καλή διάθεση). Είναι πολύ σημαντικό, σε αυτό το σημείο, μέσα σε όλα τ’ άλλα, να αναφέρω πως μου αρέσει πάρα πολύ το κινέζικο φαγητό. Έτσι, για να καταλήξω κάπου, την προηγούμενη fantastic Κυριακή, είπα να σπάσω τη δίαιτα, να κάνω γουρουνιές, τρώγωντας κινέζικα και παρακολουθώντας το Feel Fantastic, στο Mega, από την αρχή, μέχρι το τέλος.

Συμπέρασμα, μετά το πέρασμα της εκπομπής: Τα κινέζικα παραμένουν στη λίστα με τις αγαπημένες μου συνήθειες (μαζί με τα σουβλάκια του κύριου Γιώργου), τα κιλά δεν πέφτουν με τίποτα, η εκπομπή του Δημόπουλου ακόμα να «κοπεί» και η επαναστάτρια, υποψήφια Κούλλα, που αποχώρησε εθελούσια από την εκπομπή (Όπα! Να η ελεύθερη βούληση!), γιατί δεν ήθελε, λέει, να γίνει «Κούλλα η πόρνη», δεν είναι καθόλου (μα καθόλου) χαζή…

Μάλλον, η Κούλλα, είναι η πιο ξηγημένη από όλους τους «συμμετέχοντες» (παραγωγή, κριτική επιτροπή, διαγωνιζόμενες και Δημόπουλο), ίσως πιο ξηγημένη κι από μένα, τον τηλεθεατή, που παρακολούθησα μέχρι τέλος την εκπομπή, αφού η Κούλλα, είπε να την «κάνει» με γοργά και έξυπνα πηδηματάκια, πριν να είναι πολύ αργά για την ίδια και για το μέλλον της (κάτι που δεν έκανα, εγώ, με το τηλεκοντρόλ).

Με την έναρξη του Feel Fantastic, ανακοινώθηκε από την παρουσιάστρια πως η εκπομπή με τις ζαρτιέρες και τα junior χορευτικά, γίνεται, τάχα, για καλό σκοπό. Συγκεκριμένα, η εκπομπή της περασμένης Κυριακής, ήταν «αφιερωμένη» στις κακοποιημένες γυναίκες (έξυπνο το τρικ μεν, άστοχο δε, φίλοι στο Mega – θα καταλάβετε τι εννοώ). Παράλληλα, μας τόνισε πως όλα τα χρήματα από τα τηλεφωνήματα ψηφοφορίας, θα δοθούν σε συγκεκριμένη οργάνωση, για τις κακοποιημένες γυναίκες.

Καπάκι στο «κόλπο» με τις «κακοποιημένες», «πέφτει» video με μουσική τρόμου και φωτογραφίες με κακοποιημένες γυναίκες (λίγο πριν από την κηδεία τους και τη δική μας), κι εμείς, οι άμοιροι τηλεθεατές, ζήσαμε την «κακοποίηση» σε όλο της το μεγαλείο.

Υπεύθυνες γι’ αυτό, οι «κακοποιημένες, επίσης, ψυχολογικά» (δεν εξηγείται διαφορετικά), feel fantastic υποψήφιες, σε ξεπερασμένες δοκιμασίες εξευτελισμού και εξαθλίωσης για το γυναικείο φύλο, εν έτη 2013.

Το κακό συναπάντημα ξεκίνησε χορεύοντας, με «πρόστυχα» εσώρουχα και συνεχίστηκε με τα κορίτσια ξυπόλητα, φορώντας εσώρουχα πάντα (ή μαγίο – δεν έχει σημασία) να προσπαθούν να ντυθούν μπροστά μας, για να δούμε αν το έχουν στο αίμα τους (το styling, για όσους δεν καταλαίνουν). Την ίδια στιγμή, ο σκηνοθέτης «έπαιζε» με τις κάμερες, τυχαία, σε κοντινά πλάνα, τα οπίσθια και τα βρακιά, της κάθε υποψήφιας.

Στη συνέχεια, στη δεύτερη «δοκιμασία», οι διαγωνιζόμενες «χάιδευαν» τα φανερά τους σε ένα video clip που έπρεπε όπωσδήποτε να βγάλουν τον πιο… sexy εαυτό τους (τον ποιον;) και για το τέλος, μας άφησαν το καλύτερο: Διαγωνισμό χορού, που θα ζήλευαν ο Johnny και η Baby στο Dirty Dancing.

Μπορεί το όλο «θέμα» να ακούγεται χαζό και παλαβό, αλλά, συνήθως, αυτά τα χαζά και παλαβά πράγματα κρύβουν τις πιο μεγάλες αλήθειες. Το κατάντημα της κυπριακής τηλεόρασης και γενικά του λαού μας, χαρακτηρίζεται από αυτή την προχειρότητα που μας καταδιώκει, σε όλους τους τομείς, εδώ και χρόνια, και δεν κάνουμε τίποτα για να τη σταματήσουμε.

Το παραμύθι είναι γνωστό, αλλά, ξεπερασμένο, σαν τις δοκιμασίες του Feel Fantastic ένα πράγμα! «Μα, εγώ εν τζαι!», «Μα, δεν υπάρχουν λεφτά», «Μα, δεν υπάρχουν χορηγοί», «Όλα είναι τέλεια! Τα αρνητικά σχόλια είναι καθαρή ζήλια!», «Δεν φταίω εγώ, αλλά κάποιος άλλος», «Εγώ δεν ήξερα!», «Μα, κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε!» κτλ.

Εγώ πάλι,λέω, να πάθω ένα καρδιακό (πολύ της μόδας τελευταία), μπας και γλιτώσω τη φυλακή!

Το Feel Fantastic είναι το λιγότερο που με απασχολεί. Στην τελική, ας κάνουν ότι γουστάρουν. Η προχειρότητα, όμως, που κρύβει «μέσα» του, ή πίσω, αν θες, στα «παρασκήνια», είναι το ίδιο πράγμα που κρύβεται πίσω από την προχειρότητα, τα σκάνδαλα και τις μίζες στους ημικρατικούς οργανισμούς, τις τράπεζες, τα στρατόπεδα, η προχειρότητα που κρύβεται πίσω από όλες τις κυβερνήσεις, των μεν και των δε.

Το Feel Fantastic, αντιπροσωπεύει το λαό μας, που ανέχεται την προχειρότητα από τον κάθε σχετικό και άσχετο που μας εξουσιάζει και μας αντιπροσωπεύει, βάζοντας μπροστά για «κάλυψη», εικόνες γεμάτες «στρασάκια», πλασάροντάς μας εύκολες «λύσεις» για να «κουκουλώσει» απλώς τα ακάλυπτα… είτε αυτές οι όμορφες «εικόνες», ονομάζονται, Έλενα Παπαβασιλείου μπροστά από φαντασμαγορικά (τάχα) σκηνικά, είτε αυτές ονομάζονται «κακοποιημένες γυναίκες» και «καρκίνος του μαστού», έτσι για να λέμε «εν μεγάλη πατάτα το Feel Fantastic, αλλά εν πειράζει, εν για καλό σκοπό, ας το φάμε στη μάπα!».

Ναι, σωστά. Ρωτήστε τον καρκινοπαθή ή την κακοποιημένη γυναίκα, αν με το να δουν 20 κοπέλες να φωτογραφίζονται ή να λικνίζονται ημίγυμνες, μπροστά τους, ή μπροστά από τη Ρόντικα, το Μίλτο και τη Παπαβασιλείου, θα νιώσουν κάπως καλύτερα για το δράμα που περνούν…

Προτείνω να σοβαρευτούμε. Να σταματήσουμε την κλάψα, τις «πελλάρες» και να δημιουργήσουμε. Ας βγάλουμε επιτέλους την «Κούλλα» από μέσα μας. Η χώρα μας έχει και επενδυτές, και χορηγούς, αλλά σπουδαίους και ταλαντούχους νέους. Η χώρα μας έχει «ιδέες». Απλώς, αντί να ψάχνουμε γι’ αυτές, μάθαμε στα εύκολα, τα έτοιμα, τα ξεπερασμένα και σε παλιές συνταγές, μιας άλλης εποχής.

Αγαπημένοι φίλοι στα κανάλια. Ξυπνήστε. Το «Ευχάριστο Σαββατόβραδο» πέθανε εδώ και χρόνια. Φτάνει πια με το μνημόσυνό του. Αφήστε στην άκρη τον παρελθόν, τις κοπιές, τους καμένους – ξεπερασμένους celebrities και επενδύστε σε νέο αίμα και νέες ιδέες. Kάντε τη διαφορά! Τολμήστε!

Επιτέλους, βγάλτε την «Κούλλα» από μέσα σας!

Γεννήθηκα στις 21 Ιουνίου, τη μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου και την παγκόσμια ημέρα μουσικής. Την ίδια μέρα, γεννήθηκε και ο Πρίγκιπας William Arthur Philip Louis (ο Γουίλιαμ της Κέιτ), αλλά και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

Σε αντίθεση με τον Πρίγκιπα, είμαι μαύρος (τον Ιούνιο, νομίζω, αρχίζω να μοιάζω με Ιταλό και μέχρι τον Αύγουστο, νομίζω, με Πακιστανό). Δεν είμαι καθόλου γαλαζοαίματος (η μόνη σχέση που έχω με το γαλάζιο, είναι τα στρουμφάκια που λατρεύω και οι βόλτες στη θάλασσα, εκείνα τα κρύα απογεύματα του Χειμώνα) και σε αντίθεση με τον Παπακωνσταντίνου, δεν έχω καθόλου καλή φωνή… Παρόλο που σκέφτηκα πολλές φορές να πάω στο X Factor αλλά, ευτυχώς, οι φίλοι μου και η οικογένειά μου δεν με άφησαν ποτέ να το κάνω…

Βαφτίστηκα στο χωριό Μυλικούρι και μεγάλωσα σε ένα σπιτι στη Λευκωσία, Παρέα με εκείνα τα παστέλ γαλάζια, πράσινα και ροζ τετράδια, με την κακή ποιότητας φωτογραφία του λιμανιού της Κερύνειας τυπωμένη επάνω τους. Σύνθημά μας στο σχολείο ήταν το «Δεν ξεχνώ», αφού η δική μου γενιά μεγάλωσε με αυτή την «πλύση εγκεφάλου», βολτάροντας κάθε μαύρη επέτειο στα οδοφράγματα, φωνάζοντας συνθήματα του τύπου, «Έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο!», τραγουδώντας με πάθος για το «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος», αλλά και για τη «δική μας την πατρίδα που έχει μοιραστεί στα δυο». Την ίδια στιγμή, μαθαίναμε και το πιστεύαμε έντονα (κάποιοι ανάμεσά μας ακόμα το πιστεύουν!) πως είμαστε το μοναδικό μαρτυρικό νησί στον πλανήτη, πως όλοι μας καταδιώκουν, πως όλοι μας εξουσιάζουν, γιατί απλώς μας ζηλεύουν ή επειδή απλώς είμαστε… οι καλύτεροι.

Τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους, σε ένα από τα πρώτα μου ταξίδια, στη Στοκχόλμη, θυμάμαι, λίγο πριν από το 2000. “From Cyprus!”, απάντησα με περηφάνια, στην ερώτηση του σερβιτότου, “Where are you from?” και εκείνος με κοίταξε με απορία. “Cyprus? Where is that?” ανταπάντησε ο Σουηδός και αμέσως κατάλαβα… Για να μην αναφερθώ στη χειρότερη απαντήση, σε άλλα, πιο μακρινά ταξίδια που ακολούθησαν μετά, “Cyprus? What is that?”

Κάπως έτσι λοιπόν, με μια απλή, καθημερινή ερώτηση (και την απάντηση – ερώτηση φυσικά), έμαθα πως δεν ήμασταν ποτέ το κέντρο του κόσμου, ούτε το μοναδικό μαρτυρικό νησί στον πλανήτη, ούτε καν οι καλύτεροι…

Τα πράγματα ξαναμπήκαν στη θέση τους όταν πριν από λίγα χρόνια, το «Δεν ξεχνώ» μετατράπηκε σε μία καθημερινή βόλτα στα καζίνο, στα κατεχόμενα , από ταλαιπωρημένους συμπατριώτες μας, από παράνομες πωλήσεις κατεχόμενης γης (που συνεχίζεται μέχρι σήμερα – από συμπατριώτες μας επίσης) κι έτσι απλά, τα γαλάζια, πράσινα και ροζ τετράδια με τη ξεθωριασμένη, πια, φωτογραφία, βρέθηκαν στην ανακύκλωση σ’ ένα βράδυ, παρέα με τα Nitro του Κωστόπουλου, λίγο πριν από την κατάρρευση της «αυτοκρατορίας» του (και της δικής μας).

Τα χρόνια περνούσαν, το μικρό παιδί μεγάλωσε και το μαρτυρικό πολυβασανισμένο (και πασίγνωστο!) νησί πήρε τα πάνω του. Ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια οι κοσμικοί, μαζί με τα σπίτια σε μέγεθος Τιτανικού (ουπς! κανείς δεν σκέφτηκε, μάλλον, πως να αποφύγει το παγούβουνο!) και τα αυτοκίνητα λιμουζίνες (λες και ήμασταν το Μόντε Κάρλο).

Γνωρίσαμε τη Βαλεντίνα Τσίγκη, τη Ραμόνα Φίλιπ (δεν έχω τίποτα με τις κοπέλες, μια χαρά, κούκλες είναι, άλλωστε, οι ίδιες μας «έμπασαν» στη ζωή τους – χωρίς όμως να μας ρωτήσουν), μάθαμε για τα μωρά τους, τα ρούχα τους, τα γενέθλιά τους και μαζί μ’ αυτές μάθαμε και για άλλα τόσα wannabe σταρλετάκια της κοσμικής ζωής του μαρτυρικού νησιού. Κτίζαμε μία εικόνα από χαρτί που κάηκε στο πρωτο πυροτέχνημα που βρέθηκε στα ξαφνικά μπροστά μας. Και δεν ήταν καν όμορφο…

Για να πω του στραβού το δίκαιο, τα σημάδια των καιρών ή οι προειδοποιήσεις αν προτιμάς, ήταν όλα εκεί, μπροστά μας, στα μούτρα μας, αλλά εμείς το βιολί μας. Τι κι αν χάσαμε τα πάντα στα χρηματιστήρια, τι κι αν αγοράσαμε διαμερίσματα σε τιμές φούσκας, τι κι αν έπεσαν αεροπλάνα, τι κι αν καταστράφηκαν ολόκληροι ηλεκτροπαραγωγικοί σταθμοί, που πληρώσαμε πυραύλους που δεν είδαμε ποτέ, που κάναμε CyprusAid σε όλες τις πόλεις και χωριά, που φτιάξαμε δόντια σε Γενικούς Εισαγγελείς, που έγραψε γράμμα ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, που θύμωσε η Κωνσταντίνα που δεν την κάλεσαν ποτέ να τραγουδήσει στα CyprusAid, που κίνησε αγωγές σε όλα τα ΜΜΕ ο Μαλένης για το “Welcome friends to Cyprus”, που μετά κάποιοι θύμωσαν με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που έγραψε το γράμμα, που ο Χατζηγιάννης και ο Ρέμος δεν συναντήθηκαν ποτέ face – to – face στα CyprusAid, λόγω της Ζέτας, που η Πραξούλα έτρεχε στα Dansing, που κάποιοι από εμάς εξακολουθούμε να ψηφίζουμε τους πολιτικούς, γιατί ακόμη ψάχνουμε την ελπίδα και δεν τους τρίψαμε στα μούτρα το «λευκό», την «αποχή»… έτσι για να μάθουν.

Λίγους μήνες πριν, με έκπληξη και κλάματα, αναρωτηθήκαμε γιατί στο καλό μας «κούρεψαν»; Γιατί μας συμπεριφέρθηκαν τόσο, μα τόσο, άδικα οι Ευρωπαίοι; Γιατί μας ξύπνησαν από το λήθαργο; Γιατί μας το έκαναν αυτό, εμάς, τους μικρούς και αθώους κάτοικους του πολυβασανισμένου (πρώην) «Μόντε Κάρλο»;

Σέβομαι τις μάχες του λαού μας και εκείνους που πολέμησαν για εμάς. Σέβομαι την ιστορία μας κι αυτούς που θυσιάστηκαν για εμάς. Αγαπώ την Κύπρο. Είμαι όμως και ρεαλιστής. Τα πράγματα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν, για να καθίσει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Το χαστούκι δεν ήταν απλά ένας ακόμη «πάτσος», αλλά γροθιά, που μας ταρακούνησε για τα καλά (τουλάχιστον κάποιους από εμάς, γιατί πολλοί άλλοι, κοιμούνται ακόμη). Σκάνδαλα βγήκαν στη φόρα και έγιναν ένα, μαζί με τα προηγούμενα, εκείνα και αυτά που για χάρη τους δεν τιμωρήθηκε ποτέ κανείς και βρίσκονται ακόμη σκονισμένα στα ράφια, σαν παλιά βιβλία ξεχασμένα που τα θυμόμαστε όλοι μαζί, αμέσως μόλις εμφανιστεί ένα καινούργιο. Και τσουπ! Να μας στο Προεδρικό να φωνάζουμε για αυτούς που μας πρόδωσαν. Γι’ αυτούς που δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Όπως θυμόμαστε την 25η Μαρτίου ένα πράγμα, μόνο που σε αυτή την περίπτωση, το ποίημα μας δεν είναι καλό και το «όχι» μας δεν είναι φτιαγμένο από χρυσό αλλά από κάρβουνο.

Η γροθιά, λοιπόν, ήταν με δύναμη, έτσι κι εγώ, είχα δύο επιλογές. Να κλαίω για τη μοίρα μου, για την κατάρρευση του «Μόντε Κάρλο», για την κατάρρευση της showbiz, για την κατάρρευση της «αυτοκρατορίας» του Κωστόπουλου, για το γράμμα του Αλκίνοου, για την ακάλεστη Κωνσταντίνα, για την Πραξούλα που δεν κέρδισε ποτέ, ή απλώς να ζήσω με τους δικούς μου όρους. Έτσι, άφησα τη σίγουρη δουλειά στην τράπεζα, μπήκα πανηγυρικά στην πόρτα του γραφείου ανεργίας και είδα τη ζωή με μια άλλη ματιά, για πρώτη φορά.

Άφησα το μικρόκοσμο, που έκτισαν κάποιοι άλλοι για μένα, στην άκρη και πήρα τη λίγη ζωή που μου αναλογούσε γερά, στα χέρια μου. Με τα κάτω της, με τα πάνω της, με τα μικρά, τα χαζά, τα απλά, τα καθημερινά, αλλά και με τα άλλα τόσα τα μεγάλα που, στ’ αλήθεια, δεν φοβήθηκα ποτέ.

Θα μοιράζομαι,λοιπόν, αυτά τα μικρά, τα απλά, τα χαζά και τα καθημερινά κάθε Παρασκευή, αλλά και τα άλλα, τα μεγάλα, με μία διαφορετική πιο casual προσέγγιση, χωρίς μεγάλα λόγια και αμπελοφιλοσοφίες. Θα φιλοξενήσω επίσης φίλους σημαντικούς και αγαπημένους, που έχουν κάτι καλό (ή κάτι κακό) να μοιραστούν μαζί μας, σε μία casual στήλη… χωρίς όρια και κανόνες.

Θα τα λέμε κάθε Παρασκευή!

(Ο Κώστας Χάρπας σπούδασε χρηματοοικονομικά και είναι μέλος του Institute of Bankers (ACIB). Κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στο Finance and Banking. Τα τελευταία 14 χρόνια εργαζόταν στο Συγκρότημα της Τράπεζας Κύπρου. Αποχώρησε εθελούσια τον Αύγουστο του 2013. Το Φεβρουάριο του 2013, έκδοσε, το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «όσο χρειαστεί». Μέρος τον εσόδων του βιβλίου, έχουν δωθεί σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Θα μοιράζεται μαζί μας, κάθε Παρασκευή, casual καταστάσεις για… όσο χρειαστεί!)