Σαν τις δέκα πληγές του Φαραώ ένα πράγμα, μόνο που στη δική μας περίπτωση, νερό στους ποταμούς δεν υπάρχει για να μετατραπεί σε αίμα, να ψοφήσουν, να εξαφανιστούν τα «πλάσματα» που μας εξουσιάζουν, έτσι για να φύγουν τα κακά μαντάτα που μας φόρτωσαν…

Απ’ την άλλη, είναι και το κάρμα, που μας καταδιώκει και πιθανολογούμε πως αυτό το weekend θα είναι ακόμη καλύτερο από το προηγούμενο, λες και το σύμπαν φτιάχτηκε μόνο για τις Παρασκευές, τα Σάββατα και τις Κυριακές.

Ναι, σωστά. Το κάρμα φταίει για όλα τα κακά που μας συμβαίνουν καθώς, επίσης, και το σύμπαν, που συνομώτησε να τον συναντήσω εκείνο το βράδυ, εκατοντάδες βράδια πριν. Ανοησίες, μάλλον! Ακολούθησαν δεκάδες συναντήσεις μετά από εκείνη, την πρώτη «καρμική» συνάντησή μας και κάπου εκεί, στη δεύτερη συνάντηση νομίζω, το σύμπαν χάθηκε, το κάρμα τα βρήκε σκούρα και έγινε βραζιλιάνικο δράμα, την ίδια στιγμή που η γρουσουζιά αποφάσισε να μας εξοντώσει μαζί με τον Μιχάλη Σαρρή, που έψαχνε για δόλιους επενδυτές στη Ρωσσία και το Σκορδελλιό που ζούσε το δικό του δράμα στις αίθουσες των κυπριακών δικαστηρίων. Έτσι κι εμείς, το πήραμε απόφαση και κάτσαμε στα αυγά μας, αφού η κάθε συνάντησή μας τις Παρασκευές έσπειρε τον πανικό, καπάκι με τις πληγές που ακολουθούσαν τις Δευτέρες.

Την τελευταία φορά που τον συνάντησα, Παρασκευή βράδυ, για ένα καφέ θυμάμαι, την επόμενη μέρα, Σάββατο πρωί, το μαρτυρικό νησί κουρεύτηκε γουλί, μαζί με το βασιλιά καρναβάλλο της Λεμεσού και βγήκε στους δρόμους φωνάζοντας το «ΟΧΙ!» έτσι για να κατασπαράξει ξανά το γερμανικό ζυγό. Κι εγώ, ο χαζός, θυμάμαι τον εαυτό μου ντυμένο Μάγια η μέλισσα να τρέχει στους δρόμους να σώσει τα λεφτά του, που δεν είχε, να σώσει τους λογαριασμούς του, που πάλι δεν είχε, νιώθωντας περήφανος που με εκείνο το «ΟΧΙ!», μας «έπαιξαν» κανονικά οι Reuters, CNN και BBC, νιώθωντας ανακουφισμένος πια, γιατί ένας ολόκληρος πλανήτης θα αναγνώριζε, έστω και την υστάτη, την αυθεντικότητα του κυπριακού χαλουμιού και γιατί επιτέλους μία ολόκληρη Ευρωπαική Κοινότητα θα μας χάριζε την πολυπόθητη νίκη στη Eurovision…

Και κάπως έτσι λοιπόν, εύθραστος και ευάλωτος, διαμαρτυρόμενος παγκόσμιος πολίτης έξω από το προεδρικό μέγαρο αγκαλιά με την Έλση, ντυμένος Μάγια η Μέλισσα ξανά, ακούγοντας παλιά χιτάκια της Έφης Σαρρή, σκέφτηκα να κάνω ακόμα μία προσπάθεια για να βρεθώ μαζί του. Για φαγητό αυτή τη φορά, κινέζικο θυμάμαι, αλλά οι καταστροφές συνέχισαν να πέφτουν σαν βαρύ χαλάζι και φωτιά απ΄ τον ουρανό. Κατέρρευσε η Λαική, αποκλείστηκε η Ολυμπίου από τη Γιουροβίζιον (πάει η πολυπόθητη νίκη – στην πυρά οι Reuters, CNN και BBC!) κόπηκε το «Βαλς με δώδεκα θεούς» (καλά! Μη βαράτε! Ξαναρχίζει!), βγήκε ο Γαβαλάς από τη φυλακή, η Βίσση έγινε Δαίμονας λίγο πριν τα εξήντα και ο Ασλάνης αυτοκτόνησε! Και αφού η μία πληγή διαδεχόταν την άλλη, λες και μας έκανε μάγια η Μάγια η μέλισσα λίγο πριν την κατασπαράξει ο Willy η φάλαινα, «Free Willy! Free Willy!», φώναζα εγώ, έτσι για να μας ελευθερώσω από τις κατάρες των Φαραώ, αλλά, μάταια.

Οι μέρες περνούσαν, μαζί με τις μέρες που μετρούσε το Σκορδελλιό στη φυλακή, μέχρι που κτύπησε το τηλέφωνό μου. Άφησε τα βασικά στην άκρη, δεν μπήκε καν στο πειρασμό να προτείνει συνάντηση, έστω τυπικη, και μπήκε απ’ ευθείας στο θέμα μας.

«Θα μου γράψεις ένα… Casual Friday ή να τo ζητήσω από αλλού;»

«Θα σου γράψω!», απάντησα αυτοστιγμεί, «αλλά με τρεις όρους. Να μη συναντηθούμε ποτέ ξανά, να μη με μποϊκοτάρεις στους Times, μπας και δω μια άσπρη μέρα στο μαρτυρικό νησί, αλλά να βγει στον αέρα Παρασκευή και 13, έτσι για να σπάσουμε τα νεύρα της γρουσουζιάς που μας καταδιώκει!».

«Έγινε!» μου απάντησε αμέσως και κλείσαμε.

Ας γνωριστούμε λοιπόν, σήμερα, Παρασκευή και 13, σε μία… casual προσπάθεια να εξαλείψουμε τις πληγές που κουβαλούμε καθημερινά γιατί, στην τελική, πρέπει να ζούμε το κάθε weekend σαν να είναι το τελευταίο μας.