Και κάπως έτσι, λοιπόν, άρχισαν όλα. Μαζί με τις φοβίες μου για τα φίδια, τις σαρανταποδαρούσες, τα σκουλήκια, τους κροκόδειλους, τα σαλιγκάρια (χωρίς σπιτάκι), τα ιγκουάνα και όλα τα άλλα χαριτωμένα που σέρνονται στη γη, μου έμεινε φάντης μπαστούνι και η φοβία για τους οδοντίατρους… μαζί με τα θεόστραβά μου δόντια φυσικά!

Την ίδια περίοδο, που δεν είχα ακόμη ανακαλύψει τον ψυχολόγο, που δεν είχα την τόλμη και τις γνώσεις, για να αντιμετωπίσω τις φοβίες μου, βρήκα σωτηρία στα μικρά μπλε πλασματάκια. Τα Στρουμφ, δηλαδή, έτσι άρχισα σιγά – σιγά να φτιάχνω το δικό μου «μαγεμένο δάσος», στην άκρη της δικής μου «Χώρας του Ποτέ», παρέα με τους πειρατές του Πήτερ Παν…

Λες και ήταν χθες, λοιπόν, που βλέπαμε ένα μόνο κανάλι (το ΡΙΚ) και… τα Στρουμφ, ήταν η μοναδική αγαπημένη, απογευματινή συνήθεια, των παιδιών, της γενιάς μας.

Θυμάμαι, όταν τα πρωτοείδα στην τηλεόραση. Τα μικρά μπλε πλασματάκια. Παροξυσμός! Σε πολλές εξορμήσεις με τον πατέρα μου, στο κυνήγι των μανιταριών, εγώ, κατέληγα να ψάχνω κρυφά να βρω εκείνα τα άλλα «μανιτάρια», με τους μικρούς μπλε ενοίκους. Πίστευα στην ύπαρξή τους, σοβαρά, νομίζω ακόμα πιστεύω, αλλά δεν τα βρήκα ποτέ. Ίσως δεν ήμουν τόσο καλό παιδί τελικά…

Ήμουν μικρό παιδί, όταν οι συμμαθητές μου τα έφερναν μαζί τους στο σχολικό, μαζί και τα παρελκόμενά τους. Ε, ναι λοιπόν, ζήλευα! Τα ήθελα όλα δικά μου, παρόλο που ήξερα πως δεν ήταν προτεραιότητα να τα ζητήσω απ’ τους γονείς. Άλλωστε, αυτοί μου έμαθαν να μην περιμένω τίποτα από τους άλλους και να βασίζομαι μόνο στις δικές μου δυνάμεις.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι πρώτες ρυτίδες στο πρόσωπό μου και οι πρώτες γκρίζες τρίχες στα μαλλιά, έδωσαν το «παρών» τους. Το παιδί μεγάλωσε. Τα μικρά μπλε πλασματάκια δεν τα ξέχασε ποτέ. Απλώς, τα έκρυψε κάπου εκεί πίσω, στη μνήμη του. Τα πρώτα Στρουμφ, μου τα έφερε ο Πάρης απ’ την Αθήνα. Μετά, τον ακολούθησε ο Νικόλας από το Βέλγιο. Στο παιχνίδι μπήκε δυναμικά κι η Γκλόρια, σ’ ένα ταξίδι της στην Ισπανία.

Μια μπλε Παρασκευή, ήρθαν τα πρώτα μανιταρόσπιτα, ο κίτρινος ανεμόμυλος, η πρώτη Στρουμφίτα, ο Μπαρμπαστρούμφ και ο Μελένιος. Το «μπλε» χωριό μεγάλωνε, μαζί με μένα. Και βρέθηκε να με περιμένει στην κουζίνα, στο υπνοδωμάτιο, στο μπάνιο, στην κρεβατοκάμαρα, με τελικό προορισμό την καρδιά μου. Τα τελευταία χρόνια, το μικρό μου διαμέρισμα, μεταμορφώθηκε σ’ ένα μαγεμένο δάσος.

Το δικό μου Στρουμφοχωριό, μοιάζει σαν ένα παραμύθι, που δεν ειπώθηκε ποτέ, κι ας με ρωτούσαν πάντοτε οι φίλοι «Γιατί αυτή η στρουμφομανία;».

Καμιά φορά, κοιτάζω το μπλε φεγγάρι και αναρωτιέμαι αν ο Γκρινιάρης, ο Λιχούδης ή ο Χουζούρης είναι οι ανθρώπινες αδυναμίες…

Η ζωή μας, όμως, είναι γεμάτη εκπλήξεις, σαν τα παραμύθια, που έχουν όμορφο τέλος και αρχή, και φέρνει μπροστά μας τις πιο απρόβλεπτες εξελίξεις, για να βρεθούμε ξανά, αντιμέτωποι, με τις «φοβίες»και τα δικά μας «παραμύθια»,σαν εκείνα που φτιάχναμε στην άκρη του μυαλού μας όταν ήμασταν μικρά παιδιά.

Έτσι, το περασμένο καλοκαίρι, λες και το κάρμα αποφάσισε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, μαζί με μια ιδέα της «ORB Communications Boutique» και της «Dr.Zenonos – The Dental clinic», ο «Ατρόμητος Δοντούλης», πήρε σάρκα και οστά, σε ένα παραμύθι, γραμμένο για τα παιδιά, που αφορά τη σημασία της καθημερινής στοματικής φροντίδας και την πρόληψης της τερηδόνας, αλλά, αυτή τη φορά, σε μια άλλη «Χώρα του Ποτέ», τη μακρινή… «Δοντούπολη».

Πέρασα πολλές ώρες, στην κλινική, «δούλεψα» με τους γιατρούς, παρακολούθησα τις νέες, εξελιγμένες τεχνολογίες, έκανα κάποιες θεραπείες (δεν λιποθύμησα αυτή τη φορά! Eυτυχώς, ανακαλύφθηκε το σφράγισμα με lazer!), με αποτέλεσμα οι φοβίες να εξαφανιστούν, παρόλο που εκείνες οι άλλες, με τα φίδια και τις σαρανταποδαρούσες, εξακολουθούν να με καταδιώκουν.

Και κάπως έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε «Το ταξίδι του Ατρόμητου Δοντούλη», αφιερωμένο στα μικρά παιδιά του 2013, αλλά και στα μεγάλα παιδιά, της δικής μας γενιάς, αφού οι συντελεστές των «Περιπετειών στη Δοντούπολη», προσπαθήσαμε να φτιάξουμε ένα παραμύθι, γεμάτο «όνειρα», «αναμνήσεις» και «εικόνες», βγαλμένες από τα παιδικά μας χρόνια.

Έτσι, στα δικά μου «μάτια», το «Στρουμφοχωριό», έγινε η «Δοντούπολη», μέσα από τα δικά μου όνειρα και από τις δικές μου, σκόρπιες αναμνήσεις, μιας άλλης εποχής, όπου προσπάθησα να μεταφέρω «εικόνες» μίας καινούργιας χώρας, μαγικής, κρυμμένης καλά, στα άδυτα μίας… σαλιαρούλας θάλασσας!

Και… που ξέρεις; Αν είσαι καλό παιδί, μπορεί, αυτή τη φορά, κι εσύ, να ανακαλύψεις, επιτέλους… τη δική σου «Χώρα του Ποτέ»!

Κώστας Χάρπας

Υ.Γ. «Το ταξίδι του Ατρόμητου Δοντούλη», είναι το πρώτο παραμύθι της νέας εκπαιδευτικής σειράς παιδικών εκδόσεων, «Οι Περιπέτειες στη Δοντούπολη» και έχει εκδοθεί στην ελληνική, αγγλική και ρωσική γλώσσα. Η παρουσίασή του θα γίνει στο Δημοτικό Πολιτιστικό Κέντρο Πάνος Σολομωνίδης, στη Λεμεσό, το Σάββατο 30 Νοεμβρίου, ώρα 10:30 με 13:00 και στο τέλος της εκδήλωσης, το παραμύθι θα δοθεί δωρεάν σε όλα τα μικρά και… μεγάλα παιδιά που θα παρευρεθούν στην εκδήλωση.