Ονομάζομαι Αλέξανδρος. Είμαι 39 χρόνων και είμαι λογιστής, παρόλο που το όνειρό μου, από τότε που με θυμάμαι, ήταν να γίνω στυλίστας, αλλά επέλεξα το «συνηθισμένο» δρόμο, όπως και τόσοι άλλοι συμπατριώτες μας.

Καμιά φορά, σχεδιάζω ρούχα, έτσι για παρηγοριά και όταν είμαι στις καλές μου, παριστάνω τον κομμωτή, ως προσωπική επανάσταση, κόντρα στο κατεστημένο της χώρας μας.

Οι φίλοι και οι γνωστοί, με φωνάζουν Αλέξη και οι κολλητοί μου «Αλέξια» αφού είμαι ο πιο φανατικός της θαυμαστής, από την εποχή του «Άσπρο – Μαύρο», στη Eurovision του 1987. Φυσικά, μετά τη μεγάλη στροφή στην καριέρα της, με το «Μαρία Φαραντούρη look» να την εξουσιάζει, η Αλέξια, μου τα χάλασε λίγο, αλλά την αγαπώ τόσο πολύ, που της τα συγχωρώ όλα.

Στο θέμα μας τώρα.Τη λέξη «Eurovision» δεν την αναφέρω τυχαία στο γράμμα μου. Αυτός είναι, άλλωστε, ο σκοπός της διαμαρτυρίας μου. Από τότε που διάβασα, στα showbiz sites, τη συγκλονιστική είδηση «ΣΟΚ: Η Κύπρος εκτός Eurovision, λόγω κρίσης!» έπαθα τέτοια λαχτάρα, τέτοια κρίση και πανικό, που δεν μπορώ να κλείσω μάτι! Χίλιες φορές να διάβαζα πως η Άντζελα Δημητρίου δεν θα ξαναβγάλει δίσκο, ή πως ο Ανδρέας Γεωργίου δεν θα ξαναπαίξει σε σειρά γιατί θα ανοίξει γιαουρτάδικο στην παλιά Λευκωσία, παρά αυτά τα αναπάντεχα, άσχημα νέα. Τέτοιο κακό, τέτοια ανατροπή, τόσες αϋπνίες, τόση μιζέρια και τόσο κλάμα, έχω να περάσω από τότε που κόπηκε η Ευρυδίκη από τον τελικό, με το «Comme Ci Comme Ca», στη Φινλανδία!

Εκείνη την περίοδο, έκανα μήνες να συνέλθω. Οι γονείς μου και οι φίλοι μου ανησύχησαν πολύ. Με πήγαν σε ψυχολόγους, σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες, στην Ελένη την πόρνη, την Ελίτα, στον Αρχιεπίσκοπο, στην εκκλησία για εξορκισμό, αλλά καμία βελτίωση. Πέρασα αμέτρητα βράδια με κατάθλιψη, τσιγάρα, ποτά, γαλακτομπούρεκκα, chips, έβαλα πέντε ολόκληρα κιλά, έβριζα τους δαιμονισμένους Lordi που κέρδισαν και μας διαολόστειλαν στη Φινλανδία, χώρισα με τον boyfriend μου, τον Σταύρο, αφού φώναζα στον ύπνο «Γιατί Δημήτρη μου; Γιατί;» (τον Κοργιαλά εννοούσα εγώ, άλλα κατάλαβε ο Σταύρος μου) , μετά έβαζα το «Μίσησέ με» στη διαπασών, τραγουδούσα στον ύπνο μου το «Comme ci comme ca» σε διαφορετικές γλώσσες, έβλεπα στα όνειρά μου τον Κοργιαλά να κλαίει, έβλεπα την Ευρυδίκη μου να κλαίει, τον Λουκά Χάματσο να κλαίει, τον Κλείτο Κλείτου να κλαίει, την Εύη Παπαμιχαήλ να κλαίει… αγαπημένο μου ΡΙΚ, πέρασα μεγάλη δυστυχία…

Μετά ξύπνησα. Ένα πρωί συγκεκριμένα, είδα μπροστά μου την πυγολαμπίδα. Εκείνο το πρωί, είδα το φως. Συνειδητοποίησα ξαφνικά πόσο άλλαξε η ζωή μου, πως καταστράφηκε, πως αναποδογυρίστηκε και έγινε χίλια κομμάτια. Έχασα τον Σταύρο μου (το μωρό μου!), τα όνειρά μου έγιναν σκόνη και θρύψαλα σαν τα όνειρα του Κορκολή, η Αλέξια επέστρεψε από το LA στην Κύπρο μας, η Έφη Σαρρή σταμάτησε να βγάζει δίσκους, κι εγώ; Εγώ, έμεινα στάσιμος… σαν την Εύη Παπαμιχαήλ στο ΡΙΚ ένα πράγμα!

Έτσι, στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη και είπα στον εαυτό μου: «Αλέξη. Ξύπνα! Τέρμα η κατάθλιψη! Πρέπει να το ξεπεράσεις! Πρέπει να φανείς δυνατός!». Διάβασα και στα showbiz sites πως το Ευρυδικάκι μου ήταν μια χαρά, έτσι η μπόρα πέρασε…

Όμως, τώρα, με την άκαρδη απόφασή σας να μην συμμετάσχουμε στο φετινό διαγωνισμό, με αναγκάζετε να γυρίσω πίσω στα παλιά. Αναστατώνομαι μόνο και μόνο στη σκέψη του τι πέρασα τότε εγώ! Μεγάλη αδικία που κοπήκαμε με το «Comme ci comme ca»! Μεγάλη και η φετινή αδικία, που λόγω κρίσης, αντί να «κόψετε» κάτι άλλο εκεί στο κρατικό – μαζί τα φάγατε – κανάλι, αποφασίσατε να «κόψετε» τη συμμετοχή μας. Είναι μεγάλη ντροπή αυτή η απόφαση. Και ναι! Αφού με προκαλέσατε, θα το μοιραστώ μαζί σας. Η γρουσούζα, Εύη Παπαμιχαήλ φταίει για όλα! Αυτή φταίει που κόπηκε η Ευρυδίκη τότε, αυτή φταίει και για τη φετινή σας απόφαση! Πότε θα το καταλάβετε εκεί στο ΡΙΚ; Ξυπνάτε, παρακαλώ, όπως ξύπνησα κι εγώ…

Τέλοσπάντων. Ηρέμησα τώρα. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είμαι ο πιο φανατικός τηλεθεατής (και όχι μόνο) του διαγωνισμού. Ξέρω όλες τις συμμετοχές απ’ έξω κι ανακατωτά. Έχω όλα τα τεύχη, με όλα τα Eurovision αφιερώματα, του περιοδικού«Φλας». Στα καρναβάλια να φανταστείτε, για τρεις συνεχόμενες χρονιές, ντυνόμουν «Αναστάζιο». Μετά, φυσικά, είδα την Καιτούλα, πέταξα τη στολή του «Αναστάζιο» στον κάλαθο των αχρήστων, αφού εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ με το φόρεμα και το χορευτικό της, που για πολλά χρόνια δεν φορούσα εσώρουχα, έτσι για συμπαράσταση στο κορίτσι μας που το πολέμησε τόσο πολύ ο κίτρινος τύπος, πως τάχα δεν φορούσε βρακί εκείνη τη βραδιά.

Από την εφηβεία μου, διοργανώνω Eurovision party στο πατρικό μου, με highlight, παρουσιάσεις στους φίλους και τη γειτονιά, τα τραγούδια της Κύπρου και της Ελλάδας μας. Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, τη γειτονιά δεν θέλω να την προσκαλώ στο party, αλλά εκείνη τη χρονιά με τη Γαρμπή, με είδαν να κάνω πρόβες με το γαλάζιο φόρεμα στην αυλή και κάλεσαν το γραφείο ευημερίας, την αστυνομία και τον παπά της ενορίας. Καταλαβαίνεται τι έγινε. Οι γονείς μου κατάλαβαν πως δεν θα με δουν ποτέ γαμπρό, η γιαγιά μου έπαθε το πρώτο της εγκεφαλικό επεισόδιο, οι δίδυμες αδελφές μου απέκτησαν σύμμαχο στα γυναικεία θέματά τους, κι εγώ, ο άμοιρος και άτυχος Αλέξης, αναγκάστηκα να προσκαλώ τους γείτονές μας, κάθε χρονιά, στο Eurovision – ολόδικο μου party- τάχα για να τους καλοπιάνω.

Η αγαπημένη μου αμφίεση στο party ήταν πρόπερσι, που έκανα την Ήβη Αδάμου και θυμήθηκα τα νιάτα μου. Η χειρότερή μου ήταν όταν έκανα τον Λούκα Γιώρκα, γιατί δεν μου έβγαινε με τίποτα το χορευτικό… Μα, πρέπει να το καταλάβετε αυτό! Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο party! Ράβω ακριβώς τα ίδια ρούχα με τους καλλιτέχνες, βάφομαι το ίδιο, χορεύω το ίδιο, χτενίζομαι το ίδιο και μέσα σε όλη αυτή τη φιέστα συμμετέχει όλη η οικογένειά μου. Την ώρα που κάνω το «Μιλάς πολύ, ζητάς πολλά», ας πούμε, η μάμμα μου αναβοσβήνει τα φώτα, ο παπάς μου κάνει φωνητικά και οι δίδυμές μου αδελφές κάνουν τα χορευτικά πάνω στις σκάλες. Παλιά, έβαζα και τη γιαγιά μου να κάνει την Παπαμιχαήλ στη βαθμολογία, αλλά η γιαγιά πέθανε πέρσι, έτσι τώρα μείναμε χωρίς γιαγιά, χωρίς βαθμολογία και χωρίς συμμετοχή για το 2014 (και για να μην ξεχνιόμαστε, μας έμεινε φάντης – μπαστούνι η Παπαμιχαήλ).

Θυμάμαι στο party μου, τότε με τους ONE, είχαμε σοβαρό πρόβλημα, γιατί όπως ξέρετε ήταν πέντε, έτσι αναγκάστηκα να πληρώσω τα ξαδέλφια μου που ήταν εντελώς άφωνοι, ατάλαντοι και χωρίς ίχνος καλλιτεχνικότητας στο αίμα τους να με βοηθήσουν. Το αποτέλεσμα; Nα δυσκολευτούμε πάρα πολύ στις πρόβες, ειδικότερα, όσον αφορά τα φωνητικά. Αλλά, με θέληση, τόλμη και σκληρή δουλειά τα καταφέραμε. Έτσι κι αλλιώς, και στους ONE, μόνο ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου τραγουδούσε, έτσι κανείς από τους καλεσμένους μου δεν κατάλαβε απολύτως τίποτα.

Τέλος, η πιο μεγάλη επιτυχία μου, στα Eurovision party που διοργανώνω, ήταν η αμφίεσή μου στο τραγούδι «Στη φωτιά» που ντύθηκα «Άλεξ Παναγή». Ουου! Που να σας τα περιγράφώ! Ανάψαμε φωτιές απέναντι στο πάρκο, φέραμε τύμπανα, βαρέλια, τυροπιττάκια, σεντόνια άσπρα, τον Λουκά Χάματσο, την Άντζυ Λουπέσκου, την Άντζυ Ρήγα, τη Γιώτα Παπαδοπούλου (που έπαιζε στο video clip – αν δεν με πιστεύετε… u tube now!) σιταροπούλες, κουλούμπρες, μέχρι που ήρθαν η αστυνομία και η πυροσβεστική και μας μάζεψαν… ακριβώς πάνω στο δεύτερο ρεφραίν! Θα με ρωτήσετε τώρα, «Γιατί ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία;». Μα, γιατί αγαπημένο μου ΡΙΚ, στο αστυνομικό τμήμα γνώρισα τον Σταύρο μου! Η Eurovision μας ένωσε, η Eurovision μας χώρισε… Έτσι απλά.

Αγαπημένο μου ΡΙΚ. Παρακαλώ αναθεωρήστε την απόφασή σας. Μην αφήσετε την «Αλέξια» να πέσει ξανά στο βούρκο και τη μιζέρια. Διάβασα προχθές, ότι ο Τοκαρής θέλει να πάρει τη Eurovision στο Sigma. Δώστε την! Μη φοβάστε! Μη φέρετε άλλη μιζέρια στη ζωή μου. Δεν θα αντέξω, τόση δυστυχία, τόσους ουρανούς και τόσα σύννεφα – αλήτες να με τυρρανούν. Δεν μου αξίζει…

Με απέραντη συγκίνηση,

Αλέξης.

Υ.Γ. Γιατί δεν σκέφτεστε να στείλουμε, σε επανεκτέλεση, το «Εν η μάνα μου που φταίει»; Να του αλλάξουμε λίγο τα φώτα, τη μουσική, λίγο τα χορευτικά, να το μετονομάσουμε «Εν η Μέργκελ που φταίει!» και ίσως κερδίσουμε. Τι λέτε; (Καλά, πως κάνετε έτσι, μια ιδέα έριξα…)