Category Archives: CASUAL FRIDAYS

Casual Friday… 12

Friday image

Θέλω και εγώ να πάω στο «DanSing For You 3!» – γράφει ο Κώστας Χάρπας

Αγαπημένο μου Mega,

 

Από μικρό παιδί, έκανα όνειρα, να γίνω τραγουδιστής, ηθοποιός, χορευτής, παρουσιαστής, μοντέλο, στιλίστας, πανελίστας, παίκτης σε reality, να πάω στη Γιουροβίζιον (φωνητικά, χορευτικά, να γίνω «ο κολλητός» της Εύης Παπαμιχαήλ, έστω, να λέω τους βαθμούς μαζί της!), να μοιάσω του Λουκά Χάματσου (σε όλα!), να έχω το ύψος και το ύφος της Έβελυν Καζαντζόγλου, να παίζω σε σειρά του δικού μας Παπακαλιάτη – Τοκκαρή ή να γίνω ένας, οποιοσδήποτε, Κύπριος celebrity τελοσπάντων, αλλά, δυστυχώς, ακολούθησα άλλα μονοπάτια, πιο «σκοτεινά», με αποτέλεσμα, τα όνειρά μου να γίνουν εφιάλτες!

Mega μου… ζω ένα πολύ μεγάλο δράμα! Δεν κατάφερα ποτέ να ξεπεράσω το γεγονός, πως μέχρι και σήμερα που σας γράφω, δεν έχω καταφέρει να έχω μία αξιοζήλευτη θέση στο μαγικό και θαυματουργό, παντογνώστη, κόσμο της Κυπριακής showbiz, έχοντας τουλάχιστον μία δική μου ραδιοφωνική εκπομπή (έστω, να πατώ τα κουμπιά για τις διαφημίσεις!), έχοντας ένα ολόδικό μου δελτίο ειδήσεων (έστω, να απαγγέλλω, το δελτίο καιρού!), να παίζω στις εκπομπές της Χριστιάνας Αριστοτέλους (έστω, να της ανακατεύω τη λεμονάδα, πριν βγει στον αέρα!), να παίζω στην εκπομπή του Τσουρούλη (έστω, να τη μετονομάσει σε «65 λεπτά» και τα 5, να είναι μόνο δικά μου, για να απαγγέλλω ποιήματα ή έστω, να τραγουδώ karaoke!), να παίζω στο «Πέτρινο Ποτάμι» του Κλείτου Κλείτου (έστω, να παριστάνω τις «πέτρες» ή το «ποτάμι» ή και τα δύο!), με αποτέλεσμα, να ζηλεύω ασύστολα, να σπάζω απ’ το κακό μου, να ιδρώνω, να σκουπίζομαι, να τηγανίζω καλαμαράκια, να καίγομαι σαν τα τηγανίζω, να καθαρίζω κρεμμυδάκια, να κλαίω με λυγμούς σαν τα καθαρίζω, να βγαίνω έξω για γιαούρτι, στην παλιά Λευκωσία, με ολόκληρο το θέατρο Ανεμώνα (και τους θεατές) και να κλαίω απαρηγόρητος στην αγκαλιά του Αντρέα Τηλεμάχου (έστω, να κάνω το «Λεωφορείο», στο «Λεωφορείο, ο Πόθος»!), που δεν κατάφερα ακόμη να καθιερωθώ στο χώρο αυτό!

Να σας πω όλη την αλήθεια, είμαι πάρα πολύ απογοητευμένος. Το δωμάτιό μου είναι γεμάτο με αυτόγραφα που δεν υπέγραψα ποτέ, με αφίσες δικές μου, που δεν κόλλησα ποτέ, με συνεντεύξεις που δεν έδωσα ποτέ, με στίχους που δεν τραγούδησα ποτέ, με πιρουέτες που δεν χόρεψα ποτέ, με κατσαρίδες που δεν πάτησα ποτέ, με chips που δεν έφαγα ποτέ.

Οι κρύες νύχτες του χειμώνα με μελαγχολούν, είναι βασανιστικές, με προσπερνούν με δυσκολία, είναι γεμάτες με αγωνία και άδεια πακέτα lexotanil πνιγμένες σε άγχος και μυστήριο, που διαπερνούν το ανυπόφορο μυαλό μου, ειδικά όταν φτάνει εκείνη η καταραμένη στιγμή που οι δείκτες στο ρολόι δείχνουν «δώδεκα», και ούτε ένα τηλεφώνημα, από τον Τάσο Τρύφωνος, για να με φιλοξενήσει στο επόμενό του «Τετ α Τετ…».

Mega μου… Η σωτηρία της ψυχής μου (και της εκπομπή σας) βρίσκεται στα χέρια σας!

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Δεν είχα ποτέ σκοπό να γράψω αυτή την επιστολή και να διασύρω τον εαυτό μου (και το κορμί μου!) με αυτό τον ανάρμοστο, προσβλητικό κι αλλοπρόσαλλο τρόπο, αλλά, μόλις παρακολούθησα, για πρώτη φορά, το «DanSing For You 3» και ανακάλυψα ότι πήρατε τον Κωνσταντίνο Χάμπαλη (το χαρούμενο Στρουμφ!), αντί εμένα, τον Κύπρο Χαριλάου (που τα τραγουδά όλα με τον ίδιο τρόπο!), αντί εμένα, τη Γιώτα Κρος (που θα τους δείρει όλους!), αντί εμένα, και όλους τους υπόλοιπους Κύπριους celebrities, που έκοψαν τα δικά μου όνειρά και τους ανεκπλήρωτούς μου στόχους, δαιμονίστηκα, βγήκα εκτός ελέγχου, έπαθα απανωτούς παροξυσμούς, έσπασα το τηλεκοντρόλ, έσκισα τα αυτόγραφα, έκαψα τις αφίσες, πάτησα τις κατσαρίδες, έκαψα τα καλαμαράκια, έσπασα την οθόνη της τηλεόρασης και λιποθύμησα!

Μετά ξύπνησα, συνήλθα απότομα, άναψα όλα τα φώτα, μάζεψα τις κατσαρίδες, πέταξα τις αφίσες, τα αυτόγραφα και τα καλαμαράκια, στον κάλαθο των αχρήστων και άρχισα να γράφω αυτήν, τη θλιμμένη επιστολή.

Mega μου, το αποφάσισα! Θέλω να με πάρετε μαζί σας, στον DanSing 3! Τοποθετήστε με, όπου εσείς θέλετε! Στο τραγούδι, στο χορό, στην κριτική επιτροπή, στο πάρκινγκ, στο γρασίδι, στα παρασκήνια, στο green room, στην γκαρνταρόμπα, στα αποχωρητήρια, στα ντουλάπια, στην καντίνα, στην παρουσίαση της εκπομπής (φτάνει πια με αυτή τη Χριστιανά!), τολμήστε επιτέλους κάτι (ή κάποιον) διαφορετικό!

Έτσι κι αλλιώς, όπου και να με βάλετε, σε όποιο πόστο κι αν με κάτσετε, σε όποιο ντουλάπι κι αν με κλείσετε, όλοι, σ΄ αυτήν την εκπομπή, είναι celebrities, έτσι, το όνειρό μου, εκπληρώνεται… και με το παραπάνω!

Mega μου, αν με πάρετε στο DanSing 3, θα περάσουμε πάρα πολύ ωραία! Στην πρώτη εκπομπή, ας πούμε, θα τραγουδήσω ντουέτο, με όποιον εσείς θέλετε, το «Σπάσε το γυαλί στα δύο» (δεν έχω ιδέα που το θυμήθηκα!) του Γιώργου Αλκαίου! Ουυυ! Φανταστείτε τι έχει να γίνει! Χαμός! Θα βάλω τον Αντρέα Έκτορα και τον Τάσο Ευαγγέλου να σπάζουν καθρέφτες, τη Γιώτα Κρος να ρίχνει κομματάκια γυαλάκια στα μούτρα του Νίκου Μουρατίδη, τον Χρυσόστομο Φυλακτού να κλαίει (που ξέφυγε πάλι η Γιώτα Κρος), τη Χριστιανά Αριστοτέλους να χασκογελά (γιατί δεν θα έχει ιδέα για το τι συμβαίνει γύρω της), τη Γιώτα Κουφαλίδου να κλαίει από το σπίτι της (γιατί δεν «παίζει» στο φετινό) και τον Κωνσταντίνο Χάμπαλη (το χαρούμενο Στρουμφ!) να μαζεύει τα γυαλιά από το πάτωμα (και από τα μούτρα του Μουρατίδη), έτσι για τιμωρία!

Σε άλλη εκπομπή, θα κάνω χορευτικό, πάλι με όποιον θέλετε εσείς! Να σας πω την αλήθεια, στην αρχή ήθελα πάρα πολύ να χορέψω το «Γυμνός μες την Ελλάδα», της Έφης Σαρρή, αλλά σαν έκανα την πρόβα μου, στο δωμάτιό μου, γυμνός, ζαλίστηκα, γκρεμίστηκα, έπεσα στο πάτωμα, κόλλησαν πάνω μου οι κατσαρίδες και άλλαξα αμέσως γνώμη!

Γι’ αυτό, λοιπόν, αποφάσισα, να χορέψω το «Μπήκες μόνιμα στη μαύρη λίστα» (επίσης, δεν έχω ιδέα που το θυμήθηκα!), της Άντζελας Δημητρίου!

Θα είναι μεγάλη επιτυχία το χορευτικό μου! θα βάψω όλο το πλατό, μαύρο, τη Χριστιανά, μαύρη, την Εύη Δρούτσα, μαύρη και τους υπόλοιπους, που θα παραμείνουν στο παιχνίδι (γιατί μέχρι το τέλος θα τους εξοντώσω όλους!)… θα τους βάψω, μαύρους, φυσικά!

Όσον αφορά τον Κωνσταντίνο Χάμπαλη, θα τον ντύσω «λίστα» και θα ρίχνω πάνω του, όλους τους βαμμένους, μαύρους, μέχρι την ολοκληρωτική μεταμόρφωσή του, σε «μαύρη λίστα!» Φανταστείτε τι έχει να γίνει, όταν ρίξω πάνω του, τη λατρεμένη Γιώτα Κρος!

Mega μου, αυτά είχα να σας προτείνω, ελπίζοντας πως στο επόμενο DanSing, θα είμαι ο μοναδικός πρωταγωνιστής και ο μοναδικός νικητής!

Με απέραντη αγάπη… Just for you,

Κώστας Χαρπας.

Υ.Γ. Την αγάπη μου, στους φίλους, που συμμετέχουν στην εκπομπή! Εύχομαι σε όλους, καλή επιτυχία!

Teaser

– See more at: http://www.tothemaonline.com/casual-fridays/thelo-kai-egw-na-paw-sto-dansing#sthash.abakbZY4.dpuf

Casual Friday… 11

Ο Οδοντίατρος, τα Στρουμφ και ο… Ατρόμητος Δοντούλης!

γράφει ο Κώστας Χάρπας

  • Παρασκευή, 22 Νοεμβρίου 2013 – 10:11
Casual Friday 11
Την πρώτη φορά που επισκέφθηκα τον οδοντίατρο, θα ήμουν πέντε, περίπου, χρονών. Μεγάλη απογοήτευση! Λιποθύμησα στο ιατρείο, τρελάθηκε ο οδοντίατρος (γιατί νόμισε πως με σκότωσε), λιποθύμησε η νοσοκόμα (γιατί νόμισε το ίδιο), η μάνα μου έπαθε απανωτές κρίσεις πανικού (γιατί πόσες ιδιοτροπίες να αντέξει από μένα), ο πατέρας μου έσβησε το περιστατικό απ’ τη μνήμη του (γιατί πόσα ρεζιλέματα να αντέξει από τον πρωτότοκό του!) και μέσα σε όλο αυτό τον πανικό, τα δόντια μου έμειναν στη μέση, θεόστραβα κι ασφράγιστα, για τριάντα ολόκληρα χρόνια! Πλήρης αποτυχία δηλαδή!

Και κάπως έτσι, λοιπόν, άρχισαν όλα. Μαζί με τις φοβίες μου για τα φίδια, τις σαρανταποδαρούσες, τα σκουλήκια, τους κροκόδειλους, τα σαλιγκάρια (χωρίς σπιτάκι), τα ιγκουάνα και όλα τα άλλα χαριτωμένα που σέρνονται στη γη, μου έμεινε φάντης μπαστούνι και η φοβία για τους οδοντίατρους… μαζί με τα θεόστραβά μου δόντια φυσικά!

Την ίδια περίοδο, που δεν είχα ακόμη ανακαλύψει τον ψυχολόγο, που δεν είχα την τόλμη και τις γνώσεις, για να αντιμετωπίσω τις φοβίες μου, βρήκα σωτηρία στα μικρά μπλε πλασματάκια. Τα Στρουμφ, δηλαδή, έτσι άρχισα σιγά – σιγά να φτιάχνω το δικό μου «μαγεμένο δάσος», στην άκρη της δικής μου «Χώρας του Ποτέ», παρέα με τους πειρατές του Πήτερ Παν…

Λες και ήταν χθες, λοιπόν, που βλέπαμε ένα μόνο κανάλι (το ΡΙΚ) και… τα Στρουμφ, ήταν η μοναδική αγαπημένη, απογευματινή συνήθεια, των παιδιών, της γενιάς μας.

Θυμάμαι, όταν τα πρωτοείδα στην τηλεόραση. Τα μικρά μπλε πλασματάκια. Παροξυσμός! Σε πολλές εξορμήσεις με τον πατέρα μου, στο κυνήγι των μανιταριών, εγώ, κατέληγα να ψάχνω κρυφά να βρω εκείνα τα άλλα «μανιτάρια», με τους μικρούς μπλε ενοίκους. Πίστευα στην ύπαρξή τους, σοβαρά, νομίζω ακόμα πιστεύω, αλλά δεν τα βρήκα ποτέ. Ίσως δεν ήμουν τόσο καλό παιδί τελικά…

Ήμουν μικρό παιδί, όταν οι συμμαθητές μου τα έφερναν μαζί τους στο σχολικό, μαζί και τα παρελκόμενά τους. Ε, ναι λοιπόν, ζήλευα! Τα ήθελα όλα δικά μου, παρόλο που ήξερα πως δεν ήταν προτεραιότητα να τα ζητήσω απ’ τους γονείς. Άλλωστε, αυτοί μου έμαθαν να μην περιμένω τίποτα από τους άλλους και να βασίζομαι μόνο στις δικές μου δυνάμεις.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι πρώτες ρυτίδες στο πρόσωπό μου και οι πρώτες γκρίζες τρίχες στα μαλλιά, έδωσαν το «παρών» τους. Το παιδί μεγάλωσε. Τα μικρά μπλε πλασματάκια δεν τα ξέχασε ποτέ. Απλώς, τα έκρυψε κάπου εκεί πίσω, στη μνήμη του. Τα πρώτα Στρουμφ, μου τα έφερε ο Πάρης απ’ την Αθήνα. Μετά, τον ακολούθησε ο Νικόλας από το Βέλγιο. Στο παιχνίδι μπήκε δυναμικά κι η Γκλόρια, σ’ ένα ταξίδι της στην Ισπανία.

Μια μπλε Παρασκευή, ήρθαν τα πρώτα μανιταρόσπιτα, ο κίτρινος ανεμόμυλος, η πρώτη Στρουμφίτα, ο Μπαρμπαστρούμφ και ο Μελένιος. Το «μπλε» χωριό μεγάλωνε, μαζί με μένα. Και βρέθηκε να με περιμένει στην κουζίνα, στο υπνοδωμάτιο, στο μπάνιο, στην κρεβατοκάμαρα, με τελικό προορισμό την καρδιά μου. Τα τελευταία χρόνια, το μικρό μου διαμέρισμα, μεταμορφώθηκε σ’ ένα μαγεμένο δάσος.

Το δικό μου Στρουμφοχωριό, μοιάζει σαν ένα παραμύθι, που δεν ειπώθηκε ποτέ, κι ας με ρωτούσαν πάντοτε οι φίλοι «Γιατί αυτή η στρουμφομανία;».

Καμιά φορά, κοιτάζω το μπλε φεγγάρι και αναρωτιέμαι αν ο Γκρινιάρης, ο Λιχούδης ή ο Χουζούρης είναι οι ανθρώπινες αδυναμίες…

Η ζωή μας, όμως, είναι γεμάτη εκπλήξεις, σαν τα παραμύθια, που έχουν όμορφο τέλος και αρχή, και φέρνει μπροστά μας τις πιο απρόβλεπτες εξελίξεις, για να βρεθούμε ξανά, αντιμέτωποι, με τις «φοβίες»και τα δικά μας «παραμύθια»,σαν εκείνα που φτιάχναμε στην άκρη του μυαλού μας όταν ήμασταν μικρά παιδιά.

Έτσι, το περασμένο καλοκαίρι, λες και το κάρμα αποφάσισε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, μαζί με μια ιδέα της «ORB Communications Boutique» και της «Dr.Zenonos – The Dental clinic», ο «Ατρόμητος Δοντούλης», πήρε σάρκα και οστά, σε ένα παραμύθι, γραμμένο για τα παιδιά, που αφορά τη σημασία της καθημερινής στοματικής φροντίδας και την πρόληψης της τερηδόνας, αλλά, αυτή τη φορά, σε μια άλλη «Χώρα του Ποτέ», τη μακρινή… «Δοντούπολη».

Πέρασα πολλές ώρες, στην κλινική, «δούλεψα» με τους γιατρούς, παρακολούθησα τις νέες, εξελιγμένες τεχνολογίες, έκανα κάποιες θεραπείες (δεν λιποθύμησα αυτή τη φορά! Eυτυχώς, ανακαλύφθηκε το σφράγισμα με lazer!), με αποτέλεσμα οι φοβίες να εξαφανιστούν, παρόλο που εκείνες οι άλλες, με τα φίδια και τις σαρανταποδαρούσες, εξακολουθούν να με καταδιώκουν.

Και κάπως έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε «Το ταξίδι του Ατρόμητου Δοντούλη», αφιερωμένο στα μικρά παιδιά του 2013, αλλά και στα μεγάλα παιδιά, της δικής μας γενιάς, αφού οι συντελεστές των «Περιπετειών στη Δοντούπολη», προσπαθήσαμε να φτιάξουμε ένα παραμύθι, γεμάτο «όνειρα», «αναμνήσεις» και «εικόνες», βγαλμένες από τα παιδικά μας χρόνια.

Έτσι, στα δικά μου «μάτια», το «Στρουμφοχωριό», έγινε η «Δοντούπολη», μέσα από τα δικά μου όνειρα και από τις δικές μου, σκόρπιες αναμνήσεις, μιας άλλης εποχής, όπου προσπάθησα να μεταφέρω «εικόνες» μίας καινούργιας χώρας, μαγικής, κρυμμένης καλά, στα άδυτα μίας… σαλιαρούλας θάλασσας!

Και… που ξέρεις; Αν είσαι καλό παιδί, μπορεί, αυτή τη φορά, κι εσύ, να ανακαλύψεις, επιτέλους… τη δική σου «Χώρα του Ποτέ»!

Κώστας Χάρπας

Υ.Γ. «Το ταξίδι του Ατρόμητου Δοντούλη», είναι το πρώτο παραμύθι της νέας εκπαιδευτικής σειράς παιδικών εκδόσεων, «Οι Περιπέτειες στη Δοντούπολη» και έχει εκδοθεί στην ελληνική, αγγλική και ρωσική γλώσσα. Η παρουσίασή του θα γίνει στο Δημοτικό Πολιτιστικό Κέντρο Πάνος Σολομωνίδης, στη Λεμεσό, το Σάββατο 30 Νοεμβρίου, ώρα 10:30 με 13:00 και στο τέλος της εκδήλωσης, το παραμύθι θα δοθεί δωρεάν σε όλα τα μικρά και… μεγάλα παιδιά που θα παρευρεθούν στην εκδήλωση.

Teaser NEW

– See more at: http://www.tothemaonline.com/casual-fridays/o-odontiatros-ta-stoumf-kai-o-atromitos-dontoulis#sthash.kHWfJQxc.dpuf

Casual Friday… 10

«Μην το σκέφτεσαι… Ζήσε!»

γράφει ο Κώστας Χάρπας

  • Παρασκευή, 15 Νοεμβρίου 2013 – 09:11
casual friday 10 image

Νιώθω άβολα στις κηδείες. Δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ, ούτε γνωρίζω τα σωστά λόγια που πρέπει να πω, εκείνη τη στιγμή, σε ανθρώπους που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα, σε ανθρώπους, που στην πραγματικότητα, δεν θα ξαναδούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η καλύτερη συμπαράσταση που μπορείς να προσφέρεις, στον άνθρωπό σου, σ’ αυτόν που πραγματικά ζει την απώλεια, είναι απλώς μια αγκαλιά, χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς πολλές κουβέντες.
Όχι, δεν έχασα τα λογικά μου. Απλώς, αυτή την… Casual Παρασκευή, επιστρέφω για λίγο στα «συνηθισμένα πράγματα» μιας μικρής ζωής που αναλογεί στον καθένα μας, αφού, την περασμένη βδομάδα, καινούργιοι, αγαπημένοι φίλοι, «έχασαν» δικά τους πρόσωπα, θυμίζοντάς μου ξανά, αυτά που ξέχασα, εκείνα που όλοι ξεχνούμε δηλαδή, στην προσπάθειά μας να προλάβουμε τα πάντα, να αγγίξουμε το στόχο δηλαδή, να κόψουμε το νήμα της «επιτυχίας» μας, αρπάζοντας, για ακόμη μία φορά, την κορυφή απ’ τα μαλλιά, πρωταγωνιστές, σ’ αυτή τη μικρή ζωή που μας αναλογεί.

 

Καμιά φορά, πιάνω τον εαυτό μου να ξεχνά να ζήσει τη στιγμή. Εκείνα δηλαδή τα δωρεάν πράγματα που βρίσκονται συνέχεια μπροστά μου κι εγώ, ο χαζός, απλώς τα αγνοώ. Κάποιες άλλες φορές, που κάνω το επόμενο βήμα, εκείνο, το διαφορετικό, που δεν το σκέφτομαι ξανά και ξανά, λες και έχω όλο το χρόνο μπροστά μου να με περιμένει, αρχίζουν οι τύψεις, για τα γνωστά… «τι θα πει ο κόσμος;» ή «τι θα πει ο γείτονας;» ή «πώς γίναμε έτσι ρε φίλε!» και συνεχίζω τη ρουτίνα μου ανενόχλητος, γιατί, αν τολμήσω το διαφορετικό, ίσως πέσω κάτω και φάω τα μούτρα μου. Κι έτσι, ξαφνικά, συνέρχομαι απότομα και λέω, «αν είναι να πέσω κάτω στα πατώματα, αν είναι να φάω τα μούτρα μου, μπορώ να το κάνω, αλλά με αξιοπρέπεια». Μπορώ τουλάχιστον να δοκιμάσω, να τολμήσω, κι ας πουν οι άλλοι «μα, τι στα κομμάτια κάνει τώρα αυτός!». Στην τελική, δεν με νοιάζει, δεν έχω να δώσω λογαριασμό σε κανένα.

Κάθε φορά, που πάω σε κηδείες, θυμάμαι τις δικές μου απώλειες. Είμαι σίγουρος πως κι εσύ, που με διαβάζεις τώρα, το ίδιο σκέφτεσαι. Φίλοι, γονείς, αδέλφια, πρόσωπα αγαπημένα που χάθηκαν στο χρόνο, που δεν περνά μέρα που να μη μας λείπουν, που κρατούμε στα χέρια μας αναμνήσεις και παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μιας άλλης εποχής, και τότε στα ξαφνικά, έτσι απλά, λες και μια νεράιδα απ’ το παρελθόν μάς έριξε χρυσόσκονη σαν τη βροχή, φτάνει εκείνη η μοναδική στιγμή που συνειδητοποιούμε πως αυτή είναι η μικρή ζωή μας, που στο πέρασμά της, φαινόμαστε τόσο «μικροί» κι ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε αυτά τα «μεγάλα» που μας ταρακουνούν.

Κι ύστερα, έρχεται ο… θάνατος. Χμ… Ποτέ δεν μιλούμε για το θάνατο. Κανείς δεν μιλά γι’ αυτόν. Τον αποφεύγουμε, του κλείνουμε την πόρτα λες κι είναι ασήμαντος. Το απαγορευμένο κεφάλαιο της μικρής ζωής μας. Λες και είναι αόρατος! Ο θάνατος δεν υπάρχει. Τον αφήνουμε στην άκρη. Τον παραμερίζουμε σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια ν’ αλλάξουμε για πάντα τα γεγονότα. Πώς μπορούμε να πιστεύουμε κάτι τέτοιο;

«Η γραμμή της ζωής τελειώνει, αλλά αρχίζει ξανά». Ανοησίες! Αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες.

Θυμάμαι αυτά που έγραψα… «Πλημμυρισμένος από την ένταση, γονάτισα στο χιόνι κι έβαλα τα κλάματα. Για τον Μάρκο, το ανύπαρκτό του μέλλον, το χρόνο που έτρεχε βιαστικά και δεν μπορούσα με τίποτα να τον σταματήσω. Για την οικογένεια που βρήκε, την οικογένεια που θα χάσει. Για τη Μαίρη, που θα μεγαλώσει μόνη τη μικρή, ίσως με κάποιον άλλον στο πλευρό της. Η μικρή θα πάρει μπόι, θα πάει σχολείο, θα φοιτήσει στο καλύτερο πανεπιστήμιο. Η μικρή θα κάνει φίλους, θα κυνηγήσει όνειρα κι αστέρια, ταξιδεύοντας στις πόλεις με τα τρένα, όπως κάναμε κι εμείς. Στη συνέχεια του δρόμου, θα ερωτευτεί, ίσως και να παντρευτεί, μπορεί να κάνει πολλά παιδιά. Ο φίλος μου θα τα χάσει όλα αυτά. Ο χρόνος, του έστησε παγίδα. Δεν θα είναι μαζί της, αλλά θα είναι κάπου αλλού. Ο φίλος μου θα είναι ψηλά, στο φεγγάρι τού παππού, παρέα με τον Φίλιππο και τον Αχιλλέα. Ο φίλος μου, όμως, θα την προσέχει. Στο σκοτάδι θα της χαρίζει φως, στα δύσκολα θα της δίνει κουράγιο και στα εύκολα θα χαμογελά. Μέσα του θα ψιθυρίζει «Εσύ, μου θυμίζεις εμένα». Καμιά φορά, αναρωτιέμαι ποιος πονά περισσότερο. Εκείνοι που έφυγαν ή αυτοί που έμειναν πίσω;».

Όλες οι ιστορίες της μικρής ζωής μας, έχουν μια αρχή κι ένα τέλος. Μέσα τους κρύβουν αλήθειες, αθώα ψέματα, λάθη και παραλείψεις. Κάποιες φορές, εγώ, τις ζω ξανά. Οι παλιές οπτασίες εμφανίζονται απ’ το πουθενά, το μέλλον προσπαθεί να τις εξαντλήσει, να τις εξαφανίσει, αλλά η ζωή ξεγλιστρά έξυπνα μπροστά μου και τις φέρνει ξανά στην επιφάνεια.

Η ζωή είναι μικρή. Οι ώρες είναι δρόμος. Η ζωή είναι ένα ταξίδι. «Μας τα ‘παν κι άλλοι» θα μου πεις, πριν κλείσεις πίσω σου την πόρτα. Δεν με νοιάζει. Δεν τ’ αλλάζω με τίποτα. Να παίρνω τ’ αμάξι και να χάνομαι στο άγνωστο. Στο ραδιόφωνο να παίζει τη δική μου μουσική. Αυτήν, που εσύ δεν άκουσες ποτέ. Καμιά φορά, οι στίχοι είναι αλλιώτικοι, διαφορετικοί, τραυλίζουν σε παράλογες επιθυμίες. Δε με πειράζει. Ένας φίλος κάποτε μου έλεγε, πως αν όλοι είχαμε τα ίδια γούστα, αν όλοι κάναμε τις σωστές επιλογές, θα ζούσαμε στιγμές παγκόσμιας ειρήνης. Τότε, που εγώ τον κοιτούσα σαν χαζός και τον ρωτούσα, «Ποιος καθορίζει το σωστό και το λάθος;». Τώρα πια, ξέρω.

Οι ιστορίες της μικρής ζωής μας, πρέπει να είναι όμορφες. Γιατί, μετά την καταιγίδα, εμφανίζεται πάντα το ουράνιο τόξο και υπάρχουν χρώματα παντού, χαμόγελα παιδιών, παιχνίδια στην αυλή κι ένα ταξίδι που συνεχίζεται. Με αυτά τα μικρά, τα καθημερινά. Κάπου – κάπου θα εμφανίζονται και τα μεγάλα, αυτά που μας ταρακουνούν, γι’ αυτά που πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πρέπει να πηδήξουμε στον γκρεμό ή να τα αντιμετωπίσουμε. Να πέσουμε στα πατώματα, να κλάψουμε, να γελάσουμε, να αισθανθούμε, να ζήσουμε το δράμα ή να σηκωθούμε ξανά νικητές, τις περισσότερες φορές ηττημένοι, κοιτάζοντας και πάλι μπροστά…

Κώστας Χάρπας

Υ.Γ. Το πιο πάνω κείμενο, είναι αφιερωμένο «σε αυτούς που έμειναν πίσω». Στους γνωστούς και άγνωστους αγαπημένους φίλους, που «έχασαν» δικά τους, αγαπημένα πρόσωπα.

Όσο για τα άλλα, γι’ αυτά που όλοι σκεφτόμαστε και δεν τολμούμε να τα ζήσουμε στο πέρασμα της μικρής ζωής μας… η συμβουλή του Richard Carlson είναι απλή και προσπαθώ να την εφαρμόζω, όσο μπορώ: «Μην το σκέφτεσαι… Ζήσε!»

– See more at: http://www.tothemaonline.com/casual-fridays/

casual friday 10 teaser