Γεννήθηκα στις 21 Ιουνίου, τη μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου και την παγκόσμια ημέρα μουσικής. Την ίδια μέρα, γεννήθηκε και ο Πρίγκιπας William Arthur Philip Louis (ο Γουίλιαμ της Κέιτ), αλλά και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

Σε αντίθεση με τον Πρίγκιπα, είμαι μαύρος (τον Ιούνιο, νομίζω, αρχίζω να μοιάζω με Ιταλό και μέχρι τον Αύγουστο, νομίζω, με Πακιστανό). Δεν είμαι καθόλου γαλαζοαίματος (η μόνη σχέση που έχω με το γαλάζιο, είναι τα στρουμφάκια που λατρεύω και οι βόλτες στη θάλασσα, εκείνα τα κρύα απογεύματα του Χειμώνα) και σε αντίθεση με τον Παπακωνσταντίνου, δεν έχω καθόλου καλή φωνή… Παρόλο που σκέφτηκα πολλές φορές να πάω στο X Factor αλλά, ευτυχώς, οι φίλοι μου και η οικογένειά μου δεν με άφησαν ποτέ να το κάνω…

Βαφτίστηκα στο χωριό Μυλικούρι και μεγάλωσα σε ένα σπιτι στη Λευκωσία, Παρέα με εκείνα τα παστέλ γαλάζια, πράσινα και ροζ τετράδια, με την κακή ποιότητας φωτογραφία του λιμανιού της Κερύνειας τυπωμένη επάνω τους. Σύνθημά μας στο σχολείο ήταν το «Δεν ξεχνώ», αφού η δική μου γενιά μεγάλωσε με αυτή την «πλύση εγκεφάλου», βολτάροντας κάθε μαύρη επέτειο στα οδοφράγματα, φωνάζοντας συνθήματα του τύπου, «Έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο!», τραγουδώντας με πάθος για το «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος», αλλά και για τη «δική μας την πατρίδα που έχει μοιραστεί στα δυο». Την ίδια στιγμή, μαθαίναμε και το πιστεύαμε έντονα (κάποιοι ανάμεσά μας ακόμα το πιστεύουν!) πως είμαστε το μοναδικό μαρτυρικό νησί στον πλανήτη, πως όλοι μας καταδιώκουν, πως όλοι μας εξουσιάζουν, γιατί απλώς μας ζηλεύουν ή επειδή απλώς είμαστε… οι καλύτεροι.

Τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους, σε ένα από τα πρώτα μου ταξίδια, στη Στοκχόλμη, θυμάμαι, λίγο πριν από το 2000. “From Cyprus!”, απάντησα με περηφάνια, στην ερώτηση του σερβιτότου, “Where are you from?” και εκείνος με κοίταξε με απορία. “Cyprus? Where is that?” ανταπάντησε ο Σουηδός και αμέσως κατάλαβα… Για να μην αναφερθώ στη χειρότερη απαντήση, σε άλλα, πιο μακρινά ταξίδια που ακολούθησαν μετά, “Cyprus? What is that?”

Κάπως έτσι λοιπόν, με μια απλή, καθημερινή ερώτηση (και την απάντηση – ερώτηση φυσικά), έμαθα πως δεν ήμασταν ποτέ το κέντρο του κόσμου, ούτε το μοναδικό μαρτυρικό νησί στον πλανήτη, ούτε καν οι καλύτεροι…

Τα πράγματα ξαναμπήκαν στη θέση τους όταν πριν από λίγα χρόνια, το «Δεν ξεχνώ» μετατράπηκε σε μία καθημερινή βόλτα στα καζίνο, στα κατεχόμενα , από ταλαιπωρημένους συμπατριώτες μας, από παράνομες πωλήσεις κατεχόμενης γης (που συνεχίζεται μέχρι σήμερα – από συμπατριώτες μας επίσης) κι έτσι απλά, τα γαλάζια, πράσινα και ροζ τετράδια με τη ξεθωριασμένη, πια, φωτογραφία, βρέθηκαν στην ανακύκλωση σ’ ένα βράδυ, παρέα με τα Nitro του Κωστόπουλου, λίγο πριν από την κατάρρευση της «αυτοκρατορίας» του (και της δικής μας).

Τα χρόνια περνούσαν, το μικρό παιδί μεγάλωσε και το μαρτυρικό πολυβασανισμένο (και πασίγνωστο!) νησί πήρε τα πάνω του. Ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια οι κοσμικοί, μαζί με τα σπίτια σε μέγεθος Τιτανικού (ουπς! κανείς δεν σκέφτηκε, μάλλον, πως να αποφύγει το παγούβουνο!) και τα αυτοκίνητα λιμουζίνες (λες και ήμασταν το Μόντε Κάρλο).

Γνωρίσαμε τη Βαλεντίνα Τσίγκη, τη Ραμόνα Φίλιπ (δεν έχω τίποτα με τις κοπέλες, μια χαρά, κούκλες είναι, άλλωστε, οι ίδιες μας «έμπασαν» στη ζωή τους – χωρίς όμως να μας ρωτήσουν), μάθαμε για τα μωρά τους, τα ρούχα τους, τα γενέθλιά τους και μαζί μ’ αυτές μάθαμε και για άλλα τόσα wannabe σταρλετάκια της κοσμικής ζωής του μαρτυρικού νησιού. Κτίζαμε μία εικόνα από χαρτί που κάηκε στο πρωτο πυροτέχνημα που βρέθηκε στα ξαφνικά μπροστά μας. Και δεν ήταν καν όμορφο…

Για να πω του στραβού το δίκαιο, τα σημάδια των καιρών ή οι προειδοποιήσεις αν προτιμάς, ήταν όλα εκεί, μπροστά μας, στα μούτρα μας, αλλά εμείς το βιολί μας. Τι κι αν χάσαμε τα πάντα στα χρηματιστήρια, τι κι αν αγοράσαμε διαμερίσματα σε τιμές φούσκας, τι κι αν έπεσαν αεροπλάνα, τι κι αν καταστράφηκαν ολόκληροι ηλεκτροπαραγωγικοί σταθμοί, που πληρώσαμε πυραύλους που δεν είδαμε ποτέ, που κάναμε CyprusAid σε όλες τις πόλεις και χωριά, που φτιάξαμε δόντια σε Γενικούς Εισαγγελείς, που έγραψε γράμμα ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, που θύμωσε η Κωνσταντίνα που δεν την κάλεσαν ποτέ να τραγουδήσει στα CyprusAid, που κίνησε αγωγές σε όλα τα ΜΜΕ ο Μαλένης για το “Welcome friends to Cyprus”, που μετά κάποιοι θύμωσαν με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που έγραψε το γράμμα, που ο Χατζηγιάννης και ο Ρέμος δεν συναντήθηκαν ποτέ face – to – face στα CyprusAid, λόγω της Ζέτας, που η Πραξούλα έτρεχε στα Dansing, που κάποιοι από εμάς εξακολουθούμε να ψηφίζουμε τους πολιτικούς, γιατί ακόμη ψάχνουμε την ελπίδα και δεν τους τρίψαμε στα μούτρα το «λευκό», την «αποχή»… έτσι για να μάθουν.

Λίγους μήνες πριν, με έκπληξη και κλάματα, αναρωτηθήκαμε γιατί στο καλό μας «κούρεψαν»; Γιατί μας συμπεριφέρθηκαν τόσο, μα τόσο, άδικα οι Ευρωπαίοι; Γιατί μας ξύπνησαν από το λήθαργο; Γιατί μας το έκαναν αυτό, εμάς, τους μικρούς και αθώους κάτοικους του πολυβασανισμένου (πρώην) «Μόντε Κάρλο»;

Σέβομαι τις μάχες του λαού μας και εκείνους που πολέμησαν για εμάς. Σέβομαι την ιστορία μας κι αυτούς που θυσιάστηκαν για εμάς. Αγαπώ την Κύπρο. Είμαι όμως και ρεαλιστής. Τα πράγματα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν, για να καθίσει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Το χαστούκι δεν ήταν απλά ένας ακόμη «πάτσος», αλλά γροθιά, που μας ταρακούνησε για τα καλά (τουλάχιστον κάποιους από εμάς, γιατί πολλοί άλλοι, κοιμούνται ακόμη). Σκάνδαλα βγήκαν στη φόρα και έγιναν ένα, μαζί με τα προηγούμενα, εκείνα και αυτά που για χάρη τους δεν τιμωρήθηκε ποτέ κανείς και βρίσκονται ακόμη σκονισμένα στα ράφια, σαν παλιά βιβλία ξεχασμένα που τα θυμόμαστε όλοι μαζί, αμέσως μόλις εμφανιστεί ένα καινούργιο. Και τσουπ! Να μας στο Προεδρικό να φωνάζουμε για αυτούς που μας πρόδωσαν. Γι’ αυτούς που δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Όπως θυμόμαστε την 25η Μαρτίου ένα πράγμα, μόνο που σε αυτή την περίπτωση, το ποίημα μας δεν είναι καλό και το «όχι» μας δεν είναι φτιαγμένο από χρυσό αλλά από κάρβουνο.

Η γροθιά, λοιπόν, ήταν με δύναμη, έτσι κι εγώ, είχα δύο επιλογές. Να κλαίω για τη μοίρα μου, για την κατάρρευση του «Μόντε Κάρλο», για την κατάρρευση της showbiz, για την κατάρρευση της «αυτοκρατορίας» του Κωστόπουλου, για το γράμμα του Αλκίνοου, για την ακάλεστη Κωνσταντίνα, για την Πραξούλα που δεν κέρδισε ποτέ, ή απλώς να ζήσω με τους δικούς μου όρους. Έτσι, άφησα τη σίγουρη δουλειά στην τράπεζα, μπήκα πανηγυρικά στην πόρτα του γραφείου ανεργίας και είδα τη ζωή με μια άλλη ματιά, για πρώτη φορά.

Άφησα το μικρόκοσμο, που έκτισαν κάποιοι άλλοι για μένα, στην άκρη και πήρα τη λίγη ζωή που μου αναλογούσε γερά, στα χέρια μου. Με τα κάτω της, με τα πάνω της, με τα μικρά, τα χαζά, τα απλά, τα καθημερινά, αλλά και με τα άλλα τόσα τα μεγάλα που, στ’ αλήθεια, δεν φοβήθηκα ποτέ.

Θα μοιράζομαι,λοιπόν, αυτά τα μικρά, τα απλά, τα χαζά και τα καθημερινά κάθε Παρασκευή, αλλά και τα άλλα, τα μεγάλα, με μία διαφορετική πιο casual προσέγγιση, χωρίς μεγάλα λόγια και αμπελοφιλοσοφίες. Θα φιλοξενήσω επίσης φίλους σημαντικούς και αγαπημένους, που έχουν κάτι καλό (ή κάτι κακό) να μοιραστούν μαζί μας, σε μία casual στήλη… χωρίς όρια και κανόνες.

Θα τα λέμε κάθε Παρασκευή!

(Ο Κώστας Χάρπας σπούδασε χρηματοοικονομικά και είναι μέλος του Institute of Bankers (ACIB). Κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στο Finance and Banking. Τα τελευταία 14 χρόνια εργαζόταν στο Συγκρότημα της Τράπεζας Κύπρου. Αποχώρησε εθελούσια τον Αύγουστο του 2013. Το Φεβρουάριο του 2013, έκδοσε, το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «όσο χρειαστεί». Μέρος τον εσόδων του βιβλίου, έχουν δωθεί σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Θα μοιράζεται μαζί μας, κάθε Παρασκευή, casual καταστάσεις για… όσο χρειαστεί!)

Αγαπημένο μου Mega,

Ονομάζομαι Παντελίτσα και είμαι 18 χρονών. Το περασμένο καλοκαίρι αποφοίτησα από το λύκειο και το όνειρό μου, από πάντα, ήταν να ασχοληθώ επαγγελματικά με το χώρο της μόδας και γενικότερα της showbiz.

Έκανα ήδη αίτηση να αλλάξω το όνομά μου, σε κάτι πιο… καλλιτεχνικό και περιμένω με αγωνία να μου στείλουν τη νέα μου ταυτότητα. Προς το παρόν οι φιλενάδες μου, με φωνάζουν Λίτσα ή Ίτσα (αυτά θα γράφει και η νέα μου ταυτότητα παρόλο που φοβάμαι πολύ να μην κάνει κανένα λάθος ο τυπογράφος και τυπωθεί «Πίτσα» ή «Βίτσα») ενώ ο αδερφός μου με φωνάζει «Παντελή» γιατί λέει ότι είμαι πάρα πολύ δυναμική και ανεξάρτητη κοπέλα. Ίσως να φταίει το γεγονός που καμιά φορά οδηγώ το φορτηγό του παπά μου, παρόλο που ακόμα να καταφέρω να βγάλω άδεια οδήγησης.

Ξέρω πως η εκπομπή των καλλιστείων έχει ήδη ξεκινήσει, με πολύ μεγάλη επιτυχία, αλλά είμαι σίγουρη πως θα βρείτε τον τρόπο να με βάλετε και μένα σε αυτήν, γιατί πιστεύω το αξίζω.

Από μικρό κοριτσάκι ήμουν πάρα πολύ όμορφη, έξυπνη, εντυπωσιακή, με ύφος όλο νάζι και χάρη, και όλοι στη γειτονιά, μου έλεγαν πως πρέπει όπωσδήποτε να συμμετάσχω στα καλλιστεία όταν μεγαλώσω. Η μάμα μου, ειδικότερα, ήταν αυτή που επέμενε να γράψω αυτή την επιστολή, έστω και καθυστερημένα, παρόλο που εγώ στην αρχή δεν ήθελα καθόλου (να το ξεκαθαρίσω αυτό), γιατί κατά βάθος ντρέπομαι στην έκθεση, αλλά τελικά με έπεισε ο παπάς μου, που πιστεύει πολύ σε μένα.

Έχω τις τέλειες αναλογίες για το διαγωνισμό και είμαι σίγουρη, πως αν με επιλέξετε, θα κερδίσω σίγουρα τον πολυπόθητο και ονειρεμένο τίτλο της Star Κύπρος, ή τον άλλο της μπύρας. Όταν με το καλό κερδίσω το διαγωνισμό, θα φέρω στην Κύπρο μας (δεσμεύομαι) τον τίτλο της πρώτης Αναπληρωματικής στα Διεθνή καλλιστεία Miss Universe. Είμαι πολύ «down to earth» κοπέλα (γνωρίζω και αγγλικά) γιατί αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολύ δύσκολο να κερδίσω τον πρώτο τίτλο και στο διεθνή διαγωνισμό, αλλά θα παλέψω (δεσμεύομαι) για το καλύτερο της χώρας μας.

Έχω ύψος 1,59 και ζυγίζω 57,36 κιλά. Το ξέρω, είμαι λίγο κοντή και (μεταξύ μας) έχω λίγα κιλά παραπάνω αλλά δεν με λες και Στρουμφίτα, ούτε κοντοπίθαρο, ούτε τάπα (όπως με αποκαλούσαν κάποιες ζηλιάρες στο σχολείο). Μην ξεχνάτε επίσης, πως η Kim Kardashian είναι το λιγότερο «βόρτος» αλλά έχει ολόκληρη, δική της, καθημερινή εκπομπή στην Αμερική! Για να μην αρχίσω τώρα να σχολιάζω τον ατάλαντο νάνο, Kylie Minogue! Σας διαβεβαιώνω, όμως, πως με πολύ ψηλό τακούνι, με λίγη δίαιτα (γιατί o παπάς μου, πάντα, μου έλεγε πως τα πιασίματα είναι sexy) και με πιλάτες θα είμαι η πιο καλή.

Σχετικά με το στήθος μου, όταν ήμουν 16 χρονών, κατάλαβα πως ήταν πάρα πολύ μικρό, έτσι πέρσι, με το εφάπαξ του παπά μου, το φουσκώσαμε για να ανέβει η αυτοπεποίθησή μου. Μην φανταστείτε, δεν έκανα τα βυζιά μου μπαλόνια (όπως κάποιες άλλες) όμως τώρα πια έχω αρκετό σουξέ με τους άντρες και η αυτοπεποίθησή μου ανέβηκε στα ύψη. Όπου πάω, όπου σταθώ, όπου βρεθώ, όπου κοιμηθώ, όλοι με κοιτάζουν δεξιά και αριστερά. Καταλαβαίνετε τι εννοώ…

Έχω αρκετή εμπειρία στο χώρο του modeling και της showbiz, παρόλο που στα showbiz news παίζουν πάντα τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Σε αυτό το σημείο θέλω να διαμαρτυρηθώ! Φτάνει πια με την Ελευθερία Ελευθερίου (κοντή επίσης). Έκανα fashion show σε όλη την Κύπρο, σε ξενοδοχεία, εστιατόρια, στο δωμάτιό μου, στο διάδρομο, στο σπίτι της θείας μου Μαρούλλας κάθε Χριστούγεννα που πάμε, στο Μόντε Καπούτο αλλά και στο Τρίκκης Palace, στο γάμο της ξαδέρφης μου της Αντιγόνης. Επίσης κατέχω τους τίτλους Miss Παλουζές 2010 και Miss Β’ Αναπληρωματική Σιουσιούκκος 2011, σε δύο φετιβάλ που έλαβα μέρος, μόνο και μόνο για να αποκτήσω εμπειρίες.

Τώρα όμως, και το εννοώ, νιώθω πιο ώριμη από ποτέ να κάνω το επόμενο βήμα. Να συμμετάσχω στο διαγωνισμό Star Κύπρος Feel Fantastic δηλαδή! Σε αυτό το σημείο θέλω να σας αναφέρω ότι παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου που είμαι πανέξυπνη, όπως επίσης θέλω να σας τονίσω πως τα πλούτη δεν με ενδιαφέρουν καθόλου.

Μπορώ να κάνω πάρα πολύ άγριες εκφράσεις, χωρίς όμως να πειτε «μα δέτε την παλαβή!» ή έστω «την αμπάλατη!». Μπορώ επίσης να στέκομαι με το ένα πόδι, με το άλλο πόδι, με τα δύο πόδια, με τα δύο χέρια, στα τέσσερα, στα τρία, μπορώ να κάνω σπαγγάτο, σχοινάκι, κορίνες, κορδέλλες, τσαμαρέλλα, γλυκό καρυδάκι, πασαρέλα και οχτάρια, αφού από μικρή έκανα και ολυμπιακή γυμναστική.

Το βασικό μου χόμπι, όμως, είναι οι μιμήσεις. Μην φανταστείτε, δεν είμαι ο Κωστάκης Κωνσταντίνου, αλλά μπορώ να μιμηθώ ψάρια, ζώα και κάποια έντομα. Για παράδειγμα, μπορώ να μιμηθώ φώκιες, λιοντάρια, μύγες, πιγκουίνους, κουνούπια και σφήκες.Τώρα, για τα καλλιστεία, κάνω προσπάθειες να βελτιωθώ στον τομέα των μιμήσεων. Συγκεκριμένα, προσπαθώ να μάθω να μιμούμαι και πουλιά, αλλά δυσκολεύομαι λίγο. Ίσως φταίει που άρχισα με τα αμπελοπούλια, αντί να αρχίσω με κάτι πιο έυκολο, όπως τις κότες ας πούμε, αλλά μ΄αρέσει να βάζω τον πήχη ψηλά.

Κάθε πρωί στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη και κάνω πάρα πολλές πρόβες. Κάνω τη θυμωμένη, κάνω τη χαρούμενη, την ευτυχισμένη, τη Στρουμφίτα, τη Χριστιάνα Αριστοτέλους, την θεία μου τη Νίκη, τη Μαρία Κάλλας,την Πάολα, τον Παντελίδη, τον Μικελλίδη όταν θυμώνει, τον Θεοφάνους όταν θυμώνει, την Δρούτσα όταν θυμώνει (βασικά όλους τους θυμωμένους) ακόμα και την Τζούλια Αλεξανδράτου, πριν όμως γυρίσει εκείνες τις ντροπιαστικές ταινίες, να το ξεκαθαρίσω αυτό!

Μπορώ να βγάζω κραυγές, να πέφτω κάτω, να σηκώνωμαι, να ξαναπέφτω και να γυρίζω τη γλώσσα μου ανάποδα. Πολλές φορές τρέχω γυμνή, τυλιγμένη με τα σεντόνια στους δρόμους, με το στόμα ανοιχτό αλλά και κλειστό, για να με βγάζει ο αδερφός μου φωτογραφίες για το πορτοφόλιο μου. Μια φορά, προσπάθησα να τρέξω και με τα μάτια κλειστά αλλά κάρφωσα πάνω στον γείτονά μας, τον κύριο Ευριπίδη και πάνω στη σύγχιση, μου έπεσε το σεντόνι, βγήκαν τα μπαλόνια μου έξω και καταλαβαίνεται… χώρισε ο κύριος Ευριπίδης (γιατί η γυναίκα του είδε τη σκηνή), έσπασε η φωτογραφική μηχανή του αδερφού μου (γιατί επίσης είδε τη σκηνή) και αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε σε άλλη πόλη (γιατί όλοι στη γειτονιά είδαν τη σκηνή). Μεγάλη ντροπή για τον παπά μου…

Είδωλό μου στην κυπριακή showbiz και στο χώρο της μόδας, είναι η Άντρη Καραντώνη που κέρδισε τον πολυπόθητο τίτλο της Σταρ Κύπρος και μετά έπαιξε στο «Dansing». Μετά βρήκε ένα πολύ καλό παιδί που τον αραββωνιάστηκε και την είχαν όλα τα showbiz news, μαζί με τις κοσμικές κυρίες του νησιού. Στόχος μου είναι να γνωρίσω όλους τους κύπριους celebrities, να παίζω στις σειρές του Τοκαρή και (γιατί όχι;) του Παπακαλιάτη.

Όσον αφορά τα προσωπικά μου, δηλώνω ελεύθερη αλλά δεν με λες και παρθένα. Δεν ξέρω αν έχει σημασία στην αίτησή μου, αλλά στις μέρες μας, ποια στην ηλικία μου είναι παρθένα; Βασικά, έβγαινα με ένα παιδί, τον Πανίκκο, που με απάτησε με μιαν ρωσσίδα, έτσι τον χώρισα. Θα έκανα τα πάντα για να κατακτήσω έναν άντρα και αν χρειαζόταν μάλιστα θα τον χώριζα από τη γυναίκα του παρόλο που έχω πολύ ήθος σαν άνθρωπος, αλλά εμένα μου το έκαναν. Γιατί να μην το κάνω κι εγώ; Οφθαλμού αντί οφθαλμού, είπε κάποτε ένας σοφός!

Έν τo μεταξύ, έχω ένα τατουάζ που γράφει “I love Panikkos” – (εν το παιδί που έβγαινα που σας έγραψα πιο πάνω) αλλά μπορώ να το κάμω laser να φύγει αν θέλετε. Ευκαιρία να αφήσω πίσω μου το παρελθόν…

Αν με επιλέξετε και αν κερδίσω το Star Κύπρος feel fantastic, θα κάνω τα πάντα για φύγουν οι τούρκοι από την Κύπρο, να κερδίσουμε τη Eurovision, να πάμε μουντιάλ και να μη γίνει πόλεμος στη Συρία γιατί, στην τελική, πιστεύω πολύ στην Παγκόσμια Ειρήνη. Τώρα που είπα «Ειρήνη», κάτι τελευταίο. Θέλω να αναφερθώ στο είδωλό μου το άλλο, την Ειρήνη Χαραλαμπίδου, που από παρουσιάστρια έγινε βουλευτίνα, τρανταχτή απόδειξη πως όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε, φτάνει να το πιστέψουμε!

Αγωνιώ πάρα πολύ για την απάντησή σας.

Σας ευχαριστώ,

Λίτσα ή Ίτσα.

Υ.Γ. Γράφω και ποίηση αλλά είμαι ακόμη σε πρώιμα στάδια. Παρόλο που είμαι ντροπαλή, σας γράφω ένα μικρό δείγμα…

ΑΝ

Αν δεν με πιάσετε, εσείς θα χάσετε.

Αν δεν με δείτε, δεν θα δείτε.

Αν δεν βαφτίσετε, δεν θα ντύσετε.

* Το πιο πάνω casual… άρθρο, είναι εμπνευσμένο από τις εκπομπές StarΚύπρος 2013 – feel fantastic, του Mega, και αναλύει προσεκτικά και επιστημονικά τις λέξεις πίσω… από τις εκπομπές. «Όνειρα, λάμψη, ομορφιά… Ποια θα είναι η επόμενη;».

Ευχαριστούμε το Mega και την παραγωγή της εκπομπής για τις απολαυστικές στιγμές που μας χάρισαν! Καλή επιτυχία σε όλα τα κορίτσια!

Σαν τις δέκα πληγές του Φαραώ ένα πράγμα, μόνο που στη δική μας περίπτωση, νερό στους ποταμούς δεν υπάρχει για να μετατραπεί σε αίμα, να ψοφήσουν, να εξαφανιστούν τα «πλάσματα» που μας εξουσιάζουν, έτσι για να φύγουν τα κακά μαντάτα που μας φόρτωσαν…

Απ’ την άλλη, είναι και το κάρμα, που μας καταδιώκει και πιθανολογούμε πως αυτό το weekend θα είναι ακόμη καλύτερο από το προηγούμενο, λες και το σύμπαν φτιάχτηκε μόνο για τις Παρασκευές, τα Σάββατα και τις Κυριακές.

Ναι, σωστά. Το κάρμα φταίει για όλα τα κακά που μας συμβαίνουν καθώς, επίσης, και το σύμπαν, που συνομώτησε να τον συναντήσω εκείνο το βράδυ, εκατοντάδες βράδια πριν. Ανοησίες, μάλλον! Ακολούθησαν δεκάδες συναντήσεις μετά από εκείνη, την πρώτη «καρμική» συνάντησή μας και κάπου εκεί, στη δεύτερη συνάντηση νομίζω, το σύμπαν χάθηκε, το κάρμα τα βρήκε σκούρα και έγινε βραζιλιάνικο δράμα, την ίδια στιγμή που η γρουσουζιά αποφάσισε να μας εξοντώσει μαζί με τον Μιχάλη Σαρρή, που έψαχνε για δόλιους επενδυτές στη Ρωσσία και το Σκορδελλιό που ζούσε το δικό του δράμα στις αίθουσες των κυπριακών δικαστηρίων. Έτσι κι εμείς, το πήραμε απόφαση και κάτσαμε στα αυγά μας, αφού η κάθε συνάντησή μας τις Παρασκευές έσπειρε τον πανικό, καπάκι με τις πληγές που ακολουθούσαν τις Δευτέρες.

Την τελευταία φορά που τον συνάντησα, Παρασκευή βράδυ, για ένα καφέ θυμάμαι, την επόμενη μέρα, Σάββατο πρωί, το μαρτυρικό νησί κουρεύτηκε γουλί, μαζί με το βασιλιά καρναβάλλο της Λεμεσού και βγήκε στους δρόμους φωνάζοντας το «ΟΧΙ!» έτσι για να κατασπαράξει ξανά το γερμανικό ζυγό. Κι εγώ, ο χαζός, θυμάμαι τον εαυτό μου ντυμένο Μάγια η μέλισσα να τρέχει στους δρόμους να σώσει τα λεφτά του, που δεν είχε, να σώσει τους λογαριασμούς του, που πάλι δεν είχε, νιώθωντας περήφανος που με εκείνο το «ΟΧΙ!», μας «έπαιξαν» κανονικά οι Reuters, CNN και BBC, νιώθωντας ανακουφισμένος πια, γιατί ένας ολόκληρος πλανήτης θα αναγνώριζε, έστω και την υστάτη, την αυθεντικότητα του κυπριακού χαλουμιού και γιατί επιτέλους μία ολόκληρη Ευρωπαική Κοινότητα θα μας χάριζε την πολυπόθητη νίκη στη Eurovision…

Και κάπως έτσι λοιπόν, εύθραστος και ευάλωτος, διαμαρτυρόμενος παγκόσμιος πολίτης έξω από το προεδρικό μέγαρο αγκαλιά με την Έλση, ντυμένος Μάγια η Μέλισσα ξανά, ακούγοντας παλιά χιτάκια της Έφης Σαρρή, σκέφτηκα να κάνω ακόμα μία προσπάθεια για να βρεθώ μαζί του. Για φαγητό αυτή τη φορά, κινέζικο θυμάμαι, αλλά οι καταστροφές συνέχισαν να πέφτουν σαν βαρύ χαλάζι και φωτιά απ΄ τον ουρανό. Κατέρρευσε η Λαική, αποκλείστηκε η Ολυμπίου από τη Γιουροβίζιον (πάει η πολυπόθητη νίκη – στην πυρά οι Reuters, CNN και BBC!) κόπηκε το «Βαλς με δώδεκα θεούς» (καλά! Μη βαράτε! Ξαναρχίζει!), βγήκε ο Γαβαλάς από τη φυλακή, η Βίσση έγινε Δαίμονας λίγο πριν τα εξήντα και ο Ασλάνης αυτοκτόνησε! Και αφού η μία πληγή διαδεχόταν την άλλη, λες και μας έκανε μάγια η Μάγια η μέλισσα λίγο πριν την κατασπαράξει ο Willy η φάλαινα, «Free Willy! Free Willy!», φώναζα εγώ, έτσι για να μας ελευθερώσω από τις κατάρες των Φαραώ, αλλά, μάταια.

Οι μέρες περνούσαν, μαζί με τις μέρες που μετρούσε το Σκορδελλιό στη φυλακή, μέχρι που κτύπησε το τηλέφωνό μου. Άφησε τα βασικά στην άκρη, δεν μπήκε καν στο πειρασμό να προτείνει συνάντηση, έστω τυπικη, και μπήκε απ’ ευθείας στο θέμα μας.

«Θα μου γράψεις ένα… Casual Friday ή να τo ζητήσω από αλλού;»

«Θα σου γράψω!», απάντησα αυτοστιγμεί, «αλλά με τρεις όρους. Να μη συναντηθούμε ποτέ ξανά, να μη με μποϊκοτάρεις στους Times, μπας και δω μια άσπρη μέρα στο μαρτυρικό νησί, αλλά να βγει στον αέρα Παρασκευή και 13, έτσι για να σπάσουμε τα νεύρα της γρουσουζιάς που μας καταδιώκει!».

«Έγινε!» μου απάντησε αμέσως και κλείσαμε.

Ας γνωριστούμε λοιπόν, σήμερα, Παρασκευή και 13, σε μία… casual προσπάθεια να εξαλείψουμε τις πληγές που κουβαλούμε καθημερινά γιατί, στην τελική, πρέπει να ζούμε το κάθε weekend σαν να είναι το τελευταίο μας.