Category Archives: ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΡΠΑΣ

ΚΙ ΕΓΩ Σ’ ΑΓΑΠΩ ΜΑΜΑ!

Το διαμέρισμά μου στη Λευκωσία βρίσκεται πολύ κοντά στο πατρικό μου με αποτέλεσμα, μια καθημερινή συνήθεια – για πολλά χρόνια – ήταν η στάση στο σπίτι για να δω τη μαμά. Είτε για να φάμε παρέα, είτε για να πούμε τα νέα μας, να πιούμε καφέ, να τσακωθούμε, να τα βρούμε…

«Έβαλες βάρος!», «Έχασες βάρος!», «Μα πώς έκοψες έτσι το μαλλί;», «Τι είναι αυτό που φοράς;», «Μα… ήσουν σε γάμο; Γιατί δεν φόρεσες κοστούμι;», «Να ετοιμάσω κάτι να φάμε;», «Θα πιούμε νέσκαφε;», «Ο αδερφός σου έκανε αυτό!», «Ο μπαμπάς σου έκανε το άλλο!», «Μα… έκανες tattoo;!»

Θυμάμαι, επέστρεφα πίσω στο διαμέρισμα μετά από τις νυχτερινές μου εξόδους, περνούσα πρώτα από το πατρικό, εκείνη καθόταν στη βεράντα μέχρι τις δύο το πρωί και σταματούσα για ζεστό καφέ και για τα κλασικά καθημερινά οικογενειακά «κουτσομπολιά».

Τα τελευταία τρία χρόνια, με τη μετακόμισή μου στη Λεμεσό, της το «χάλασα» πανηγυρικά, με αποτέλεσμα – μέχρι και σήμερα – να βάζει τα κλάματα κάθε φορά που μιλούμε στο τηλέφωνο, αφού οι βραδινές ξαφνικές επισκέψεις μου της λείπουν πολύ.

«Δουλεύεις πολύ!», «Κουράζεσαι!», «Κόψε το τσιγάρο!», «Πότε θα σε δούμε;», «Τρως καλά στη Λεμεσό;» «Τηλεφώνησε του μπαμπά!», «Τηλεφώνησε της γιαγιάς!», «Τηλεφώνησε του αδερφού σου!», «Τηλεφώνησε της άλλης γιαγιάς!», «Το μωρό θέλει να σου μιλήσει!», «Όχι άλλο tattoo;!…»

Και μένα μου λείπουν (πιο πολύ…) οι συναντήσεις μαζί της αν και πάντα το τηλεφώνημά ξεκινά με κλάματα, συνεχίζει με χαζό καβγά και καταλήγει στο «να είναι ευτυχισμένος εκεί που είσαι, να έχεις την υγεία σου, σου άναψα κερί στην εκκλησία, εγώ είμαι καλά, όταν εσύ είσαι καλά και… σε αγαπώ πολύ!».

Χρόνια Πολλά Μαμά! Κι εγώ σε αγαπώ πολύ! Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες εκεί έξω!

(Ένα αυθόρμητο πρωινό μήνυμα, αφιερωμένο στη μαμά μου)

ΜΕ ΒΑΦΤΙΣΑΝ «ΚΩΣΤΑ»

Για πολλά χρόνια νόμιζα ότι ήμουν υιοθετημένος. Μέχρι πρόσφατα, μάλιστα, ήλπιζα να με καλέσουν οι πραγματικοί, βιολογικοί μου γονείς, στην εκπομπή «Πάμε Πακέτο», για να ανταμώσουμε ξανά, μετά από 36 ολόκληρα χρόνια.

Εντελώς μεταξύ μας παρακαλούσα όπως οι βιολογικοί μου γονείς να ήταν τουλάχιστον μεγιστάνες, με μία αμύθητη περιουσία ταγμένη για μένα, η οποία θα μου πρόσφερε εξολοκλήρου την άνεση και την πολυτέλεια για να γυρίζω ελεύθερος στις πόλεις του κόσμου, με δικό μου air jet, χωρίς να αναγκάζομαι να διαπράττω αβάστακτες οικονομικές περικοπές, κυκλοφορώντας ακόμη με το ίδιο μικρό, μπλε αυτοκίνητο, το οποίο οδηγώ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Θα σκέφτεσαι μάλλον, ότι είμαι παρανοϊκός. Άκου, λοιπόν, πως έχουν τα πράγματα, και πες μου αν κάνω λάθος. Από την τελετή της βάφτισής μου δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία. Κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Μια καλή μέρα μου ανακοίνωσαν, πως με βάφτισαν «Κώστα», σε μία μικρή εκκλησία, σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό, συστήνοντάς μου δύο υπέροχους νονούς, μαζί με μία ξεθωριασμένη μπομπονιέρα, τονίζοντάς μου μάλιστα, πως ήμουν ένα υπέρβαρο, ιδιότροπο μωρό που έκλαιγε συνέχεια!

Scan copy 4

Στο αθώο ερώτημα «Γιατί ‘Κώστας’ και όχι ‘Κωνσταντίνος’;», η απάντησή τους ήταν απλή: «Ο παππούς σου ονομαζόταν ‘Κώστας’ και επέμενε να πάρεις το ίδιο ακριβώς όνομα με το δικό του».

Στην επόμενη φυσιολογική ερώτησή μου, «Μα, γιατί ο ιερέας δέχθηκε να με βαφτίσει ‘Κώστα’ και όχι ‘Κωνσταντίνο’;» η απάντησή τους ήταν κάπως διαφορετική, αλλά, έπρεπε, πάλι, να τους πιστέψω: «Ο ιερέας που σε βάφτισε, ήταν πάρα πολύ προχωρημένος. Να φανταστείς, είχε μία κόρη η οποία κυκλοφορούσε ντυμένη και περιφερόταν στο χωριό… ως άντρας! Έτσι η αποδοχή στο όνομα ‘Κώστας’, ήταν το λιγότερο απ’ τα ‘προβλήματα’ που είχε να αντιμετωπίσει…».

Να σου πω όλη την αλήθεια, δεν ξέρω αν γιορτάζω το Μάη. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Άγιος Κώστας. Πρόσφατα, μάλιστα, ανακάλυψα πως στην εντομολογία η λέξη «Costa» ή «Kosti», θα πει «The main vein running along the leading edge of an insect’s wing.”

Ο «Κώστας», δηλαδή, δεν είναι καν φτερό, αλλά η άκρη (νομίζω) του φτερού, κάπου (κάπως) σε ένα έντομο. Στα λατινικά δε, από όπου προέρχεται η αυθεντική λέξη «Costa», η εξήγηση είναι ακόμη πιο πολύπλοκη: «rib side / flank / back rib with meat ribs / frame of ship sides of pot», κάποιο «rib», δηλαδή, έχοντας ως κύρια βάση το κρέας (ή το καρέ των πλευρών του πλοίου!).

Στην αρχή, προσπάθησα να εξηγήσω όλα τα πιο πάνω στη γιαγιά, η οποία έκανε τη «γιορτή» μου, στην εκκλησία κάθε «Κωνσταντίνου και Ελένης», πως δεν χρειάζεται πια να μπαίνει σε τέτοια έξοδα διότι, εντελώς εγκυκλοπαιδικά, το όνομά μου δεν είναι «Κωνσταντίνος», αλλά μία άκρη (νομίζω) φτερού του οποιουδήποτε εντόμου ή κάποια πλάτη κρέατος ή μία κορνίζα της πλευράς – καρέ κάποιου πλοίου, για να μην αναφερθώ και στη γνωστή αλυσίδα καφέ και κατηγορηθώ για διαφήμιση…

Η γιαγιά, λίγο πριν λιποθυμήσει, με κατηγόρησε για βλασφημία, με απείλησε με αφορισμό, κάνοντας, παράλληλα, εκατοντάδες φορές το σταυρό της, απαγγέλλοντας δεκάδες ξόρκια και ευχές, εκλιπαρώντας θεούς και δαίμονες να φύγουν (επιτέλους) από μέσα μου για να αποδεχθώ τα γεγονότα.

Στη συνέχεια, προσπάθησα να πείσω του γονείς πως είμαι όντως υιοθετημένος (αν η μαμά ξυρίσει το κεφάλι και ο μπαμπάς το μουστάκι είμαστε ολόιδιοι) διότι τάχα δεν υπήρχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο από τη βάφτισή μου, με αποτέλεσμα να βάλουν τα κλάματα, να εκτοξεύσουν απειλές για αποκλήρωση, γιατί δήθεν τους απαρνήθηκα για τα λεφτά του μεγιστάνα.

Στο τέλος, προσπάθησα να ανακαλύψω τον ιερέα και την κόρη του, για να μάθω όλη την αλήθεια, να ξεκαθαρίσω μία για πάντα τα πράγματα στο μυαλό μου, αλλά με ενημέρωσαν πως ο ιερέας πέθανε και η κόρη (ή ο γιος του), μετακόμισε για πάντα στην Αυστραλία, με αποτέλεσμα να αποδεχθώ τα γεγονότα όπως αρχικά μου τα περιέγραψαν…

Και κάπως έτσι, έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

 Υ.Γ. Η πιο πάνω, είναι η ιστορία της «υιοθεσίας» και της «βάφτισής» μου και τη μοιράζομαι, για να γιορτάσω μαζί σου, την επερχόμενη 37η «Κωνσταντίνου και Ελένης». Αν έχεις οποιαδήποτε απορία για όλα τα πιο πάνω, μάλλον, δεν θα μάθουμε ποτέ τι έγινε στην πραγματικότητα…

Scan copy 2

ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Γεννήθηκα 21 Ιουνίου, τη μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου, την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής και την Παγκόσμια Ημέρα Υδρογραφίας. Δεν αφήνω τίποτα στην τύχη. Προγραμματίζω το καθετί. Προτιμώ τα παρασκήνια και την ασφάλειά τους. Καμιά φορά, κοιτάζω ψηλά στον εξώστη και φτιάχνω απροσδόκητες ιστορίες. Ύστερα, επιστρέφω πίσω, στις γραμμές των τρένων, εκεί όπου οι φίλοι μου με αναζητούν.

Ζω σε κάποιον άλλον πλανήτη, καταδικασμένος μια ζωή, να ετοιμάζω εκείνο το ταξίδι, στριμωγμένος στο μικρό αυτοκίνητο, φορτωμένος το χιλιοφορεμένο σακίδιο, μακριά, στους αμπελώνες της Τοσκάνης. Δεν θέλω να μπει το καλοκαίρι. Φανατικός νοσταλγός του χειμώνα…

12141750_10203726874211874_6706818793487956557_n

Το “Όσο χρειαστεί” είναι το πρώτο μου βιβλίο. Κυκλοφόρησε στις 2 Φεβρουαρίου του 2013, με μια λιτή παρουσίαση, στη γενέτειρά μου, την παλιά Λευκωσία, στη Γκαλερί “Αισχύλου 83”.

IMG_2503

Παρασκευή και 13, το Σεπτέμβριο του 2013, συνεργάζομαι με με το νεοφερμένο ειδησεογραφικό portal, το www.tothemaonline.com, όπου αρθρογραφώ για 30 βδομάδες τη χιουμοριστική στήλη “Casual Fridays”, με μοναδικό όπλο, το χιούμορ μου φυσικά, μεταφέροντας, παράλληλα, το αγαπημένο μου μότο: “Η σοβαροφάνεια βλάπτει σοβαρά την υγεία!”. Η συνεργασία μας ολοκληρώνεται, το Μάρτιο του 2014, με 30 συνολικά “αλλιώτικα” άρθρα, οι αναγνώσεις των οποίων ξεπέρασαν τα 25,000 views.

6 MONTHS CASUAL FRIDAY

Το Σάββατο, 30 Νοεμβρίου του 2013, παρουσιάζεται στη Λεμεσό, το παραμύθι μου “Το Ταξίδι του Ατρόμητου Δοντούλη”, βασισμένο σε μία ιδέα της ORB – A Marketing and Communications Boutique”, για την “Dr Zenonos – The Dental Clinic”, μέσα στα πλαίσια της Κοινωνικής Ευθύνης της κλινικής εμπνευσμένο από την καινούργια εκπαιδευτική σειρά με γενικό θέμα “Οι Περιπέτειες στη Δοντούπολη”.

Το παραμύθι μεταφράζεται και κυκλοφορεί σε 4000 αντίτυπα, σε τρεις γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά, ρωσικά), παρουσιάζεται σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία και σχολεία και διανέμεται δωρεάν από την κλινική. Παράλληλα, έχει εγκριθεί για τη βιβλιοθήκη του Δασκάλου, στα Δημοτικά σχολεία της Κύπρου.

10433100_10152256292726245_4457853788131189068_n 2

Ένα χρόνο μετά, την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου του 2014, το βιβλίο μου, “Όσο χρειαστεί”, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη Λεμεσό, γιορτάζοντας, παράλληλα, ένα χρόνο επιτυχημένης κυκλοφορίας.

_DSC0730

Τόσο το “Όσο Χρειαστεί” όσο και “Το Ταξίδι του Ατρόμητου Δοντούλη”, είναι υποψήφια στα Κρατικά Βραβεία Εκδόσεων και Λογοτεχνίας, για το 2013, του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.

Τον Ιούνιο του 2014, συμμετέχω στη συλλογική έκδοση “Μεγάλωσα στην Κύπρο, ρε!”. Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης της a bookworm publication ξεχωρίζω τα εξής:

“Σε μια περίοδο που πασχίζει να βγάλει άκρη με τα πάσης φύσεως μπερδέματά της, δέκα Κύπριοι συγγραφείς γράφουν για τη χώρα που «αναγιώθηκαν τζαι’ κόμα αναγιώννουνται».

Πότε αρνούμενοι και πότε επιδιώκοντας να την καταλάβουν, άλλοτε περιγράφοντας πώς είναι ή πώς την ονειρεύονται, δανείζουν τις λέξεις τους για να κατασκευάσουν μικρές κυπριακές «ανταποκρίσεις».

Οι δέκα σύντομες ιστορίες τους συνθέτουν μια ετερόκλητη πινακοθήκη κάτω από την πολύχρωμη ομπρέλα της ατάκας «Μεγάλωσα στην Κύπρο, ρε!».

c18b

Από το Νοέμβριο του 2014, ξεκίνησα να γράφω για  “43 Χαμόγελα!”, όπου “συναντώ” τον εαυτό μου και 42 ακόμη γνωστούς και άγνωστους φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου “συνηθισμένα πράγματα”, μεταφέροντας μηνύματα αισιοδοξίας, χαρίζοντας χαμόγελα και προγεύματα στα παιδιά.

Τα “43 Χαμόγελα!” είναι “43 άνθρωποι, έκδηλα περίεργοι, ρομαντικοί και ανήσυχοι, γνωστοί και άγνωστοι, φίλοι και «εχθροί», οι οποίοι ζουν ανάμεσά μας, τρέχουν στο δρόμο, τους βρίσκω στο πρώτο κάθισμα του λεωφορείου, στο απέναντι παγκάκι, στο διπλανό γραφείο, στο μπροστινό ταξί, όπου τολμούν να μοιραστούν μία ιστορία τους, μαζί μου. Κάποιοι κοιτούν τους δείκτες στα ρολόγια, τους περαστικούς στα πεζοδρόμια, τα φώτα της πόλης, περνώ λίγες στιγμές μαζί τους και μετά, ο καθένας συνεχίζει το ταξίδι του. Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά ή ίσως και ποτέ…”.

teaser 1

Το Δεκέμβριο του 2014, κυκλοφορεί και παρουσιάζεται στη Λεμεσό, το παραμύθι μου “Οι Φωτεινοί Δοντούληδες και ο Μαγεμένος Γαλαξίας”, το δεύτερο παραμύθι από την εκπαιδευτική σειρά “Οι περιπέτειες στη Δοντούπολη, σε συνεργασία και πάλι με την Dr. Zenonos – The Dental Clinic και την Orb Communications. Το παραμύθι, κυκλοφορεί στα ελληνικά, αγγλικά και ρωσικά και διανέμεται δωρεάν από την κλινική, στα πλαίσια της κοινωνικής της ευθύνης. Πρόσφατα, ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του στα Κρατικά βραβεία Εκδόσεων και Λογοτεχνίας 2014, του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.

Cover 3

Profile

Τον Αύγουστο του 2013, μετακόμισα στη Λεμεσό και σήμερα δημιουργώ στο Tree Creative Room.

tree logo-01 2