Category Archives: ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ – ΜΑΡΤΙΟΣ 2013

Μάρτιος 2013 – γράμμα από μία «γνωστή – άγνωστη» φίλη.

“Διάβασα το βιβλίο σου μέσα σε μια νύχτα. Έκλαψα, πόνεσα γιατί είδα όλη την πορεία της ζωής μου μέσα από τα γραφόμενά σου. Ένιωσα πως εγώ το έγραψα. Μου ξανάφερες αναμνήσεις και πόνο στη ψυχή και στην καρδιά μου. Μετά τα απανωτά κτυπήματα της μοίρας αφέθηκα να με παρασύρει η αυτοκαταστροφή. Πέρασα αμέτρητες νύχτες πίκρας και μοναξιάς. Ένιωθα να με γυροφέρνει ο θάνατος και να μου χαμογελά. Ήθελα να ακολουθήσω αυτούς που έφυγαν. Έκλεισα τα παράθυρα ορμητικά και αφέθηκα να μεριμένω τη δική μου σειρά. Ώσπου ένα βράδυ ένιωσα να με καλούν κοντά τους. Χωρίς να νιώθω φόβο, τόλμησα να πάω κοντά τους και να καθίσω δίπλα από τα καντήλια τους και να μιλήσω μαζί τους. Ώσπου μια δύναμη με έσπρωξε να κοιτάξω ψηλά στον ουρανό, μετά από πολύ καιρό. Και τότε συνάντησα το φεγγάρι. Το δικό σου μπλε φεγγάρι. Γύρω του αμέτρητα αστέρια. Ένιωσα πως πίσω απ’ αυτά έπαιξαν κρυφτό και μου χαμογελούσαν οι δικοί μου άνθρωποι. Από τότε μέτρησα χιλιάδες αστέρια μέχρι να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου και να συνεχίσω τη ζωή μου. Θα σταθώ στο δικό σου ερώτημα αν πονάει πιο πολύ αυτός που φεύγει ή αυτός που έμεινε πίσω. Μα αυτοί που έφυγαν ελεθερώθηκαν. Ανέβηκαν ψηλά στα αστέρια και έγιναν ένα με αυτά. Γι’ αυτό κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, βγαίνω και τους ψάχνω ψηλά στον ουρανό, δίπλα απ’ το δικό σου μπλε φεγγάρι για να μου δώσουν δύναμη να συνεχίσω όσα αυτοί αναρωτήθηκαν και να σταθώ δίπλα απ’ αυτούς που με χρειάζονται. Τώρα καταλαβαίνεις γιατί συχνά πυκνά ανεβαίνω στο βουνό. Απ ΄το μπαλκόνι μου εκεί νιώθω πως το μπλε φεγγάρι είναι πιο κοντά μου και με χαιδεύει μαζί με τα χιλιάδες αστέρια που το περιτριγυρίζουν. Βλέπεις, ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω όπως εσένα. Δεν πέταξα ποτέ τα μαύρα, δεν άνοιξα ποτέ διάπλατα τα παράθυρα του σπιτιού μου, ούτε πήρα τη βαλίτσα να ρίξω τα ρούχα μέσα και να ξεκινήσω ένα ταξίδι λέγοντας «η ζωή συνεχίζεται».

Μέσα από τον πόνο μου πρέπει να σταθώ δίπλα απ’ αυτούς που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους και με χρειάζονται. Γιατί όταν με χρειάζονται έστω κι αν δεν με θέλουν, εγώ πρέπει να είμαι εκεί. Όταν δεν θα με χρειάζονται αλλά θα με θέλουν εγώ θα έχω φύγει.

Ο πόνος αυτού που μένει για να ξέρεις, δεν τον θεραπεύει ο χρόνος όπως πολλοί λένε. Απλώς συμβιβάζεσαι με αυτόν και σε ωθεί να συνεχίσεις να σηκώνεις το σταυρό που φορτώθηκες. Κι αν ρωτάς για πόσο χρόνο πονά κάποιος, σου απαντώ απλά… «όσο χρειαστεί».

Με την αγάπη μου.

Καλή συνέχεια στο συγγραφικό σου έργο.”

Μ.Γ.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΛΟΓΙΑ, ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ…

“Κυριακή απόγευμα, σε ένα ταξίδι λύτρωσης και ελπίδας, με συγκίνησες. Θα περιμένω τη συνέχεια, όσο χρειαστεί…. :)”

stockholm

“File Costa MPRAVO! Molis teliosa to ‘oso xreiastei’. Prin kapoia xronia to evala sta podia otan antimetopisa Mia paromoia katastasi!………. To ‘oso xreiastei’, vrethike sta xeria mu s Mia periodo pu prospatho na eleftheroso ligo apo to diko m parelthon……! Se efxaristo pou me taxidefses! Perimeno to epomeno vivlio!:)”

“Κώστα μου διάβασα το βιβλιο, συγχαρητήρια..!!!”

“Costa sixaritiria gia to vivlio su! To diavazo aftes tis meres me poli endiaferon!! Exairetiko!!”

“Κώστα μου, το βιβλίο σου με ταξίδεψε σε ξένες χώρες, σε συναρπαστικές πόλεις, σε έντονα συναισθήματα και ιστορίες όμορφες. Ήταν ένα  υπέροχο ταξίδι γεμάτο χρώματα, ανησυχίες και προβληματισμούς αλλά και πολλή αισιοδοξία, ένα ταξίδι που πραγματικά δεν ήθελα να τελειώσει. Διαβάζοντας το, ένιωσα πως ήμουν κι εγώ παρούσα σε αυτή την παράξενη γιορτή. Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που τόλμησες να μοιραστείς μαζί μας την περισσότερη αλήθεια σου. Σου εύχομαι κι άλλα, πολλά ταξίδια σε αληθινά μαγεμένα δάση. Και, τέλος, σε παρακαλώ μη ξεχάσεις ποια ήταν (και παραμένει) «από την αρχή της «αποκάλυψης» η μεγαλύτερη σου fan”!”

“Καλημέρα! Θέλω απλά να σου πω ότι χτες έκανα μια βουτιά μέσα στο βιβλίο και τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει.. ούτε τα διαβάσματα του δημοτικού ούτε τα «μάμα» ούτε το τηλέφωνο.. Σε κάποια στιγμή μάλιστα που έφυγαν όλοι για βόλτα, περίπου στο μέσο του βιβλίου.. άρχισα να κλαίω χωρίς ακριβώς να ξέρω τι πραγματικά το προκάλεσε.. Ήταν η ιστορία με τον Μάρκο? Ήταν ο τρόπος που γράφεις? ή ήταν οι δικές μου αλήθειες που δεν βρήκαν παράθυρο..? Γράφεις υπέροχα, λιτά χωρίς περιττά, αληθινά! Μόλις το τέλειωσα ένιωσα μία μεγάλη ανακούφιση ότι υπάρχει ελπίδα! Ότι  όλοι μας κρύβουμε μια σπάνια ομορφιά.. όταν βρούμε την αλήθεια μας! Ναι! Η ιστορία σου είναι όντως πανέμορφη! Και ναι θα περιμένω «όσο χρειαστεί» για το επόμενο:)”

“Κωστή με αφορμή το βιβλίο – ένα κείμενο του Χρόνη Μίσσιου… “Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την…Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη ,σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα… Έτσι, μ’αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; ‘Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”. Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας… Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ…Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μείς οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’τη ζωή μας, χαιρόμαστε. Ξέρεις γιατι; Γιατι η μέρα μας είναι φορτωμένη ,αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά.” – Χρόνης Μίσσιος

ΠΡΩΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ… “ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ”.

Σχόλια από αγαπημένους, γνωστούς και αγνώστους φίλους. Σας ευχαριστώ!

«Ena megalo eyxaristw gia to yperoxo taksidi tou “Oso Xreiastei”!!!Oles tis eikones pou mas meteferes ksefylizontas to!Htane entona gemates me xrwmata, arwmata,mousikh,sygkinhseis-anamnhseis!!Ontos vgalame parea” tis anamnhseis apthn naf8alinh”… H plokh tou ,ta osa perigrafontai mou 8ymhse kati apo mena…

Oi filies,o 8anatos,oi dikes mou anhsyxies prosdokies kai provlhmatismoi….” O xronos pou periplekei ta pragmata”,” O kafes mou pou teleiwse”,aaa kai pou se?” Ta synnefa tou xeimwna me kourazoun kai mena!!!sometimes… Indeed “monimos katoikos sto diko mou planhth”!!!!

Ksypnhses 8ymhses!!!
Seyxaristw apo kardias Kwsta mou!!!!»

“Ki omws…oute egw katalaba pote ti einai to ofsaint. Den xerw na paizw mpirimpa kai arnoumai peismatika na mathw (kati pou den mou sygxwroun pote oi filoi mou). Pote den exefrasa thn epithymia na paw sto vegas…apenantias protimw na skeftomai to taxidi, oxi sthn toskanh, alla sthn toulouzh! Xxx”

«Κώστα μου πρώτα να πω ότι δεν είμαι ειδικός αλλά το βρήκα πολύ καλό. Το βρίσκω ότι σε εκφράζει- οι σκέψεις όπως παρατίθενται είναι πολύ κοντά στις δικές σου. Ο λόγος είναι αρκετά ποιητικός ίσως και λυρικός πολλές φορές. Πολλές φορές δεν ήξερα αν ήταν ποίημα ή πεζό. Η ιστορία πάλι μου άρεσε. Είχε το χαρακτηριστικό το επιθυμητό για ένα βιβλίο να σε κάνει να διαβάσεις πάρακάτω για να δείς τι θα γίνει. Οι περιγραφές των χώρων πολύ καλές καθώς και του εσωτερικού κόσμου των ηρώων επίσης. Τι να πώ συγχαρητήρια. Πάλι σήμερα διάβασα μια ιστορία. Κάποιος έπαιζε βιολί πολύ καλά δεν ήταν σίγουρος αν θα το συνέχιζε. Βρήκε τυχαία τον κορυφαίο δάσκαλο. Του έπαιξε βιολί. Ο δάσκαλος του είπε ότι δεν έχει πάθος. Παράτησε το βιολί. Έγινε επιτυχημένος επιχειρηματίας. Μετά από χρόνια βρήκε το δάσκαλο. Τον ρώτησε πως ήξερες ότι δεν είχα πάθος και ότι έπρεπε να σταματήσω το βιολί? Ο δάσκαλος είπε ‘σου είπα ότι δεν έχεις πάθος επειδή έτσι λέω σε όλους. Όσοι πράγματι δεν έχουν πάθος σταματούν ενώ όσοι έχουν συνεχίζουν’. Εγώ πιστεύω ότι έχεις πάθος και συνέχισε να γράφεις Κώστα μου.»

“…μου φαινεται πως ταιριαζει πιο πολυ σε σενα και στο γεμάτο συναισθηματα ταξίδι σου..που μόλις τελειωσα να διαβαζω! “..υποχρέωνε τα συναισθήματα να πεθαίνουν ακαριαία..”. Συγχαρητήρια, κυλάει σαν νερο, απλο και καθαρό..αισιόδοξο! Καλοτάξιδο το βιβλιο και “οσο χρειαστει” θα περιμένουμε το επόμενο!! 🙂 xx”

“Η κόκκινη πεταλούδα, τα μικρά μπλε πλασματάκια, ο σκούφος της γιαγιάς, ο παππούς στο φεγγάρι, ο πορτοκαλής καναπές, το κορίτσι που έμεινε πίσω,οι γραμμές των τρένων και οι υπαίθριες αγορές με φόντο ένα αγαπημένο Λονδίνο με πλημμύρισαν συναισθήματα που καιρό είχε ένα βιβλίο να ξυπνήσει. Συγκίνηση και μια γλυκοπικρη νότα αισιοδοξίας, μα προπαντός βαθύς προβληματισμός κ ένα αφυπνιστικό “χαστούκι” για την περισσότερη αλήθεια που υποσχεθήκαμε.Για τη ζωή που μας προσπερνά και που εμείς ψάχνουμε για ακόμα λίγη… Σε ευχαριστώ γι’αυτό το ταξίδι!…”

«Ρε φίλε μόλις διάβασα το βιβλίο σου… Δεν έχω λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα που σου δημιουργούνται καθώς το διαβάζεις… Είναι εξαιρετικό!!! Το λιγότερο που έχω να πω είναι συγχαρητήρια!!!!»

«Είναι από τις λίγες φορές που δεν ξέρω από που να αρχίσω και τι να πω… Τέλειωσα το βιβλίο σου. Δεν διάβασα ποτε ξανά κανένα βιβλίο τόσο γρήγορα! Δύο μέρες. Δύο μέρες και λυπήθηκα που το τέλειωσα 🙂 Τι να πω, μια ιστορία τόσο αληθινή, τόσο αυθεντική, γεμάτη συναίσθημα, λύπη, χαρά, ελπίδα, όνειρα! Η τεχνική άψογη, το παιχνίδι με το χρόνο, οι επαναλήψεις, οι σκέψεις, οι διάλογοι, οι μεταφορές, οι εικόνες, οι περιγραφές…. Δεν θέλω να πω πολλά. Απλά, ένα μεγάλο ευχαριστώ που έγραψες την ιστορία αυτή. Ένα μεγάλο μπράβο που τόλμησες. Ένα μεγάλο εύγε που τήρησες αυτή την υπόσχεση, που πραγματικά έγραψες την πιο όμορφη ιστορία του φίλου σου! Είμαι περήφανος που σε γνωρίζω. Από τα βάθη της καρδιάς μου… Υ.Γ. Το βιβλίο το τελείωσα ψες. Μόλις έκλεισα την τελευταία σελίδα, πήρα το laptop και έγραψα ακριβώς αυτό που ένοιωθα και δεν άλλαξα ούτε μια λέξη μετά 🙂 Απλά το στέλνω σήμερα το πρωί, γιατί δεν είχα το προσωπικό σου email!»

«costa mou, molis ediavasa to vivlio sou, en KATAPLIKTIKO!!!!!!!!!!!!
den exo logia….. en para para polla sigkinitiko……
pote tha grapseis to epomeno???  p.s. efxaristo gia tin afierosi!!!!! sigxaritiria kai pali gia to iperoxo vivlio sou!!!!!!!! pragmatika to apolavsa oso den fantazese….. tha to ksanadiavaso kai tha sou po poia einai kai ta dika mou agapimena kefalaia!!!! xxxxxxxxx

p.s. kai ego agapo poli ta mple anthropakia!!!!!!
to paratsoukli mou pou imoun mikri itan stroumfita…. ”

«Costa kalispera. Exo diavasi to vivlio ke pragmatika xerome pou kratises tin yposxesi sou ke mas meteferes afti tin istoria. Mou dimiourgise diafora synesthimata, dakrysa ke xamogelasa… Taftistika me tous iroes ke mou arese o monadikos tropos grafis sou! Syxaritiria  tha to protino!! Agapimeno m quote “Meta tin kategida emfanizete panta to ouranio toxo. Ke yparxoun xromata pantou.»

“Λέξεις απλές ,, καθημερινές ,,, σκέψεις αλλιωτικες ,, πιο βαθιές ,,, εικόνες ,,, πιο πολλές εικόνες ,, χρώματα δυνατά ,,,σε κανέναν δεν ανήκει ο χρόνος ,, για λίγο μόνο 🙂 Ευχαριστω αγαπημενε μου ,, εύχομαι μια συνέχεια γεμάτη ταξίδια ,, δικα σου !”