Με κοίταξε και χαμογέλασε θλιμμένα. «Θέλω χρόνο. Μπορείς να μου βρεις λίγη ζωή ακόμα;».

«Η πιο όμορφη ιστορία» παρουσιάζεται επίσημα, για πρώτη φορά, στη Λεμεσό, με αφορμή τον πρώτο επιτυχημένο χρόνο κυκλοφορίας του βιβλίου, παρέα με κρασί, μουσική, παλιούς και καινούργιους φίλους.

Της Ανθής Ζαχαριάδου

Το «Όσο χρειαστεί», το πρώτο συγγραφικό εγχείρημα του Κώστα Χάρπα, κυκλοφόρησε πέρσι και πολύ σύντομα απέκτησε φανατικούς αναγνώστες. Αυτή η ιδιωτική, πολύ προσεγμένη έκδοση ξεχώρισε για την απλότητα, τη διαφορετικότητα στη γραφή και την αμεσότητα του συγγραφέα προς τον αναγνώστη. Η αγάπη του κόσμου για το βιβλίο αυτό είναι εμφανής, όχι μόνο από την εμπορική επιτυχία, αλλά και από τα μηνύματα και τα σχόλια που λαμβάνει ο συγγραφέας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στην ιστοσελίδα του. Ο ίδιος ανταποδίδει, προσφέροντας μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις του «Όσο Χρειαστεί» σε φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Ο συγγραφέας, μας «ταξιδεύει» στο Λονδίνο, σε ένα ταξίδι περισσότερης αλήθειας, αυτογνωσίας και απότομης ωρίμανσης. Σε ένα ταξίδι, κολλημένο για πάντα στα μεγάλα ρολόγια. Σε ένα δωμάτιο, πλημμυρισμένο από αληθινά συναισθήματα που λαχταρούν το παρελθόν. «Ο χρόνος, περιπλέκει τα πράγματα», για μία συνάντηση που άφησε στην άκρη τους χρησμούς, για μία αποκάλυψη που προσπαθεί να βρει το δρόμο της, για μία υπόσχεση που πρέπει να τηρήσει.

Είχα διαβάσει πέρσι το βιβλίο αυτό αμέσως μετά την παρουσίαση του στη Λευκωσία. Είχα γράψει τότε γι’ αυτό ότι.. «Η πλοκή η ίδια ταξιδεύει, η εξέλιξη μπαινοβγαίνει μέσα σε άστατα χρονικά σημεία, σαν ένα παιγνίδι όπου το πριν μπλέκεται με το μετά και ο χρόνος μετατρέπεται σε μια αφηρημένη έννοια που δεν εμπίπτει στους απαράβατους κανόνες όπως τους γνωρίζουμε. Η υπόθεση δεν ακολουθεί το σύνηθες γραμμικό πλάνο, αφού τα γεγονότα αλληλοσυνδέονται, με το παρόν και το μέλλον να ασκούν την επιρροή τους εκατέρωθεν. Παράλληλα όμως, το ‘τέλος’ είναι ένα από τα κεντρικά θέματα, και ο αφηγητής περιπλέκει το μοτίβο της αναμονής διαφόρων μορφών ΄τέλους’ μαζί με το νόημα του ‘ταξιδιού’, παρόλο που έχουμε συνηθίσει το ταξίδι να αποτελεί σύμβολο για νέα ξεκινήματα.

Θα περιέγραφα τη γραφή του Χάρπα ρομαντική και αυθόρμητη, με μια απολαυστική αμεσότητα, παρόλη την απειρία που χαρακτηρίζει το χειρισμό του γραπτού λόγου οποιουδήποτε πρωτοεμφανιζόμενου μυθιστοριογράφου. Κρύβονται στις σελίδες και κάποια διαμαντάκια συγγραφικής έμπνευσης, που αποκαλύπτουν ότι το ταλέντο είναι εκεί και θα εξελίσσεται.

Το πιο ασυνήθιστο συστατικό του ‘Όσο Χρειαστεί” ήταν, όμως, για μένα, η υπόσταση του πρωταγωνιστή, ο οποίος παραδόξως δεν ήταν ο ήρωας του έργου. Εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι η δεύτερη προσωπική μου αδυναμία είναι στους συγγραφείς που επιλέγουν να αφηγούνται τις ιστορίες τους σε πρώτο πρόσωπο. Η οικειότητα που δημιουργείται, αν τη χειριστεί σωστά ο συγγραφέας όντας πλήρως ειλικρινής με τον αναγνώστη του, μπορεί να δημιουργήσει μια ασύγκριτη σύνδεση. Ο Κώστας Χάρπας γράφει στο πρώτο πρόσωπο, με τη διαφορά ότι δεν πρωταγωνιστεί αυτός στο δικό του έργο. Η ‘ιστορία’ και η ‘αλήθεια’ που εξομολογείται αφορούν άλλους, τους οποίους γνωρίζουμε αποστασιοποιημένα μέσα από τη δική του ματιά. Δεν διστάζει να εξηγήσει στις σελίδες του γιατί δεν είναι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής στη ζωή του, αναφέροντας ότι προτιμά το παρασκήνιο και μισεί το χειροκρότημα. Σε αυτή την περίπτωση, ο ήρωας είναι ο ίδιος ο λογοτέχνης-αφηγητής, που αναζητεί μια προσωπική εξιλέωση μαζί με τους συνοδοιπόρους του αναγνώστες, την ίδια στιγμή που πιο στενά παρακολουθούμε μια πλοκή που αφορά κυρίως κάποιο άλλο πρόσωπο, κάποιον που πρωταγωνιστεί στη ζωή του ήρωα. Η προσέγγιση αυτή, της επικέντρωσης στις αντιδράσεις, επιδράσεις και τα συναισθήματα του αφηγητή, που προκαλούνται από περιπέτειες άλλων αντί τις δικές του, αποτελεί και την τολμηρή ιδιαιτερότητα του μυθιστορήματος.”

Ένα παραμύθι για ενήλικες, για τις ανθρώπινες αξίες που χάνουμε, για το χρόνο που τρέχει και δεν μπορούμε με τίποτα να το σταματήσουμε. Μια ιστορία, για τις επιλογές που καθορίζουν τις συμφωνίες μιας ολόκληρης ζωής. Μιας μικρής ζωής.

«Κάποιες επιθυμίες, είναι καταδικασμένες να μην πραγματοποιούνται ποτέ…» ή μήπως όχι;

Παρουσίαση: Κυριακή, 9 Φεβρουαρίου 2014, 6μ.μ – 8μ.μ. Χώρος:(in)theory (Πλατεία Σαριπόλου), Λεμεσός. Προλογίζει: O δημοσιογράφος Ονούφριος Σωκράτους.