16 χρόνια πριν. Παιχνίδι Αποέλ – Αέλ. Εκείνη την περίοδο, με την παρέα, δεν χάναμε παιχνίδι ποδοσφαίρου ή καλαθόσφαιρας όσο κι αν προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι στο καλό είναι το «οφσάιντ».

Καθόμασταν ήσυχοι, στις κερκίδες, μόλις ξεκίνησαν τα επεισόδια. Θυμάμαι ήμασταν 5 άτομα. 2 αγόρια και 3 κορίτσια. Η φίλη μου, η Ρένα, πρότεινε να καθίσουμε ήσυχοι μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα και μετά να αποχωρήσουμε σιγά – σιγά από το γήπεδο. Θυμάμαι έξαλλους, μανιακούς, τρελούς, «φίλαθλους» (χούλιγκαν) να τρέχουν, να φωνάζουν, να βρίζουν, να ουρλιάζουν, λες και βρισκόμασταν σε πεδίο μάχης.

Η Ρένα επέμενε: «Αν καθίσουμε ήσυχοι δεν θα μας πειράξει κανείς. Είστε 2 αγόρια, είμαστε 3 κορίτσια, δεν προκαλούμε, δεν έχουμε βαμμένα μάτια, μαλλιά, αυτιά, δεν κρατούμε ρόπαλα, κροτίδες, πέτρες, θα περάσουμε απαρατήρητοι».

Την ακούσαμε. Θυμάμαι ακόμα την κλωτσιά, σε απόσταση εκατοστών από το δεξί μου μάτι. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι, είναι να με τρέχουν στα αποδυτήρια για ιατρική περίθαλψη. Παρολίγον να χάσω το δεξί μου μάτι! Το βράδυ, στις ειδήσεις, η γνωστή (παραδοσιακή πια) ανακοίνωση… «Αγώνας Αποέλ – Αέλ. Δύο τραυματίες. Ο διαιτητής κι ένας φίλαθλος».Όπως καταλαβαίνετε, ήμουν ο φίλαθλος, κι ας ακούγεται αστείο. Από τότε, δεν πάτησα το πόδι μου, ποτέ ξανά, σε κανένα γήπεδο.

16 χρόνια μετά. Δεν έχει σημασία ποιος με τραυμάτισε. Ούτε ποια ομάδα υποστήριζε. Πραγματικά δεν είναι αυτό το θέμα της μικρής μου ιστορίας. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και ας πέρασαν από πάνω μας τρεις – τέσσερις κυβερνήσεις, οι οποίες, προφανώς (πες αλεύρι!) δεν κατάφεραν να κάνουν τίποτα για να λυθεί ο «γόρδιος δεσμός». Στην τελική, ότι δεν λύνεται… κόβεται. Ψάξτε το λίγο, όπως ψάξαμε κι εμείς να μάθουμε, επιτέλους, τι είναι το “οφσάιντ!”. 

«Η ιερά Σύνοδος με ανησυχία και θλίψη παρακολουθεί, τα όσα συμβαίνουν και εξαγγέλλονται, σχετικά με τον τρόπο συμπεριφοράς και ζωής μιας μερίδας συνανθρώπων μας.

Οι εν λόγω, άνδρες και γυναίκες, υποκινούμενοι και παρασυρόμενοι από ανάλογες ομάδες του εξωτερικού ή και από τη σύγχυση της ίδιας της συνείδησής τους, υποστηρίζουν και διαδηλώνουν ότι η συνάφεια ανθρώπων του ιδίου φύλου (η ομοφυλοφιλία) είναι φυσιολογικός τρόπος συμπεριφοράς, γι᾿ αυτό και η επιλογή τους αυτή πρέπει να τυγχάνει νομικής κατοχύρωσης και κοινωνικής αποδοχής. Προκειμένου, μάλιστα, να επιτύχουν του σκοπού τους, προγραμματίζουν εκδηλώσεις, «υπερηφάνειας», όπως τις αποκαλούν.» – Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,15 Μαΐου 2014.

Απόσπασμα από τη σημερινή μεσαιωνική ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου Κύπρου (or Church of Cyprus!) σχετικά με την κατρακύλα της κοινωνίας μας, εν έτη 2014.

Σχετικά, λοιπόν, με τη συγκεκριμένη πατριωτική ανακοίνωση και την κατρακύλα κάποιων συνανθρώπων μας, προέκυψαν μερικές χαζές, απογευματινές απορίες, αλλά, αυτή τη φορά, αφορούν αποκλειστικά, την κατρακύλα της Church of Cyprus, (κι ας καώ στην πυρά, παρέα με τις μάγισσες του Σάλεμ):

1. Στην ανακοίνωση, δεν γίνεται καμία αναφορά για τα εκατομμύρια που κατέχουν (για αυτά που σιγοβράζουν και για τα άλλα που επενδύουν στα χρηματιστήρια και τις τράπεζες του κόσμου) καθώς επίσης και για τους άνεργους συνανθρώπους μας, οι οποίοι κυριολεκτικά πεινούν, αφού στέκονται στις ουρές για δυο – τρία ψωρό – μαρούλια, στα Κοινοτικά παντοπωλεία του νησιού.
2. Δεν γράφει τίποτα, τόσο για τις λιμουζίνες που οι ίδιοι κυκλοφορούν όσο  και για τα χρυσοπράσινα ράσα ριγμένα στο πέλαγος, τα οποία οι ίδιοι επέλεξαν να φορούν, για να ξεχωρίζουν, μάλλον, από εμάς τους άσημους, φτωχούς, ταπεινούς, κοινούς θνητούς.
3. Καμία αναφορά, επίσης, για τα ακίνητα της εκκλησίας, αλλά και για τις καθημερινές νόμιμες αγοραπωλησίες – συναλλαγές οικοπέδων της Αρχιεπισκοπής.
4. Καμία αναφορά ούτε, για το «Αγαπάτε αλλήλους», το πιο βασικό μήνυμα της θρησκείας μας, γιατί εάν ο «αλλήλους» δεν είναι θεοσεβούμενος τότε θα πρέπει να καεί στην πυρά, παρέα με εμένα (που κάνω χαζές σκέψεις συνέχεια) και τις μάγισσες του Σάλεμ.
5. Άσχετο με τα πιο πάνω, αλλά επίσης, χαζή, απογευματινή, χιουμοριστική σκέψη, σχετικά με το «ράσο», εντελώς υποκειμενικά, το ράσο δεν μοιάζει με φόρεμα ριχτό; Μα, για όνομα του Θεού! Άντρες ντυμένοι με φορέματα και χρυσούς σταυρούς να στριφογυρίζουν δεξιά κι αριστερά; Ντροπή! Στην πυρά, παρέα με τις ξενέρωτες, τον Ρουβά, τον Μαζωνάκη, εμένα και φυσικά τις μάγισσες του Σάλεμ.
6. Ο Αρχιεπίσκοπος της Κύπρου και η παρέα του, για όλα έχουν άποψη. Για το κυπριακό, τα ακίνητα, το φυσικό αέριο, για την οικονομία… αλλά ποτέ (μα, ποτέ!) για την ενότητα, την αγάπη, την κατανόηση, την ταπεινότητα… έστω την ταπεινοφροσύνη.

Είναι τραγικό. Την Κυριακή να διαβάζεις το ευαγγέλιο, να διδάσκεις τον ορισμό της “αγάπης”, να μεταφέρεις το ταπεινό δίδαγμα – μήνυμα της Χριστιανοσύνης, να σου φιλά το χέρι ο κάθε πονεμένος, άνεργος, άρρωστος, φτωχός συνάνθρωπός σου, για να του χαρίσεις την ευχή σου, να του δώσεις την ελπίδα που επιζητεί στη θρησκεία που ο ίδιος επέλεξε να πιστεύει και μετά το «show» να σε φορτώνει ο οδηγός και ο bodyguard στη θωρακισμένη Mercedes!

Evita μου, στο κλέβω κι ας γίνομαι άδικος μαζί σου:

«Oh what a circus, oh what a show

Argentina has gone to town

Over the death of an actress called Eva Péron.

We’ve all gone crazy, mourning all day and mourning all night

Falling over ourselves to get all of the misery right”

“The Show must go on”, λοιπόν, και όποιος αντέξει!

Κώστας Χάρπας

Το σχετικό link

http://www.churchofcyprus.org.cy/article.php?articleID=4363