“When I was a child, I was a dreamer. I read comic books and I was the hero of the comic book. I saw movies and I was the hero in the movie. So every dream I ever dreamed has come true a hundred times… I learned very early in life that: ‘without a song, the day would never end; without a song, a man ain’t got a friend; without a song, the road would never bend – without a song.’ So I keep singing a song. Goodnight. Thank you.” (Elvis Presley, 1970)
«Σου άρεσε η παράσταση;». Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που με ρώτησε η Ευρυδίκη, πίσω, στα παρασκήνια, στο καμαρίνι της, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της επιτυχημένης παράστασής της, κάτω από τη σκηνοθετική ματιά του Κωνσταντίνου Ρήγου, «Εγώ, η Edith και ο Elvis… το μπλε ταξίδι», στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, στην Αθήνα, το Δεκέμβριο του 2012…
Βρέθηκα στην Αθήνα, λοιπόν, μετά από δέκα, σχεδόν, χρόνια «αποχής». Αιτία, η παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Εγώ, η Edith και ο Elvis… το μπλε ταξίδι», με πρωταγωνίστρια – ερμηνεύτρια, την Ευρυδίκη.
Το «πείραμα» πέτυχε αφού η παράσταση είχε ήδη πάρει παράταση. Το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, κατάμεστο. Τα φώτα χαμηλώνουν και οι ήχοι του ακορντεόν υποδέχονται την Ευρυδίκη καθισμένη σε ένα παλιό γραφείο, αντιμέτωπη με τα «φαντάσματα από το παρελθόν της». Αρχίζει να θυμάται, να γράφει, να σβήνει, να ψιθυρίζει, να αφηγείται, να ερμηνεύει, αναπολώντας στιγμές και… σκέψεις, από μία άλλη, πιο ρομαντική εποχή, «παρέα» με τον Elvis, την Edith, μια παλιά γραφομηχανή, ένα βελούδινο καναπέ, λίγο πιο πέρα, απέναντί μου, κρατώντας μία πορσελάνινη κούκλα, σφιχτά, στην αγκαλιά της. Εικόνες. Μπροστά, στο κέντρο της σκηνής, ένα μικρόφωνο…
Η παράσταση αρχίζει, με τους θεατές να «υποκλίνονται» στις ερμηνείες της, όταν τολμά να αγγίξει τραγούδια των «μεγάλων»: Edith Piaf, Jacques Brel, Ella Fitzgerald, Nina Simone, Elvis Presley, The Rolling Stones, Judy Garland και Tina Turner. Τραγούδια, τα οποία συναντούν διαχρονικά κομμάτια των δημιουργών… Αττίκ, Σουγιούλ, Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκι, Σταύρου Ξαρχάκου, Σταύρου Κουγιουμτζή, Μάνου Λοίζου, καθώς και κομμάτια της νέας γενιάς τραγουδοποιών, της σύγχρονης εναλλακτικής σκηνής. Όλα αυτά που την αγγίζουν, δηλαδή.
Ξεχωριστή στιγμή της βραδιάς, η «συνάντησή» της, παρέα με τον Elvis, ερμηνεύοντας το δικό μου αγαπημένο, «In the Ghetto».
Το δελτίο τύπου ήταν ξεκάθαρο, αλλά τόσο λιτό και «λίγο», τελικά, για να περιγράψει τα συναισθήματα που προκαλεί στο θεατή η παράσταση του Ρήγου.
«H Ευρυδίκη, παρέα με τα τραγούδια που ξεχωρίζει, με ό,τι μεγάλωσε και αγάπησε, με ό,τι “αξίζει” να θυμόμαστε και ν’ αγαπάμε… Σ’ ένα μικρόφωνο μπροστά μοιράζεται όνειρα και μυστικά κάτω από τη σκηνοθετική ματιά του Κωνσταντίνου Ρήγου.
Μια γυναίκα αντιμέτωπη με τα “φαντάσματα” του παρελθόντος της, τις καλές και τις μελαγχολικές στιγμές της, το συναίσθημα και τις συμπεριφορές της, σιγά-σιγά και δειλά σιγοψιθυρίζει μελωδίες, από τις οποίες ξεπηδάνε αναμνήσεις, χρώματα, εικόνες, μορφές και αρώματα, πλημμυρίζοντας την καρδιά μας με χαμόγελα και λαχτάρα. Όνειρα μεγάλα, που άλλα τα ζήσαμε κι άλλα τα ονειρευόμαστε ακόμα, είναι εδώ ξανά, σαν φίλοι παλιοί, μας τραβάνε απ’ το χέρι και μας οδηγούν μέσα από μελωδίες και τραγούδια στις γειτονιές του κόσμου. Από το Παρίσι στο Λονδίνο, Νέα Υόρκη και Νέα Ορλεάνη… θα κάνουμε το “μπλε ταξίδι” με τα βελούδινα τραγούδια και τους ονειροπόλους συνοδοιπόρους μας, γυρνώντας εκεί που χτυπάει δυνατά η καρδιά μας… στην Ελλάδα.»
Η σκηνοθεσία, τα φώτα, το κοινό, το Παρίσι, η Νέα Ορλεάνη, η απόλυτη ησυχία σε κάθε μοναδική ερμηνεία της Ευρυδίκης, ο ενθουσιασμός και το χειροκρότημα των θεατών για τη «δικιά» μας… «Edith» που τόλμησε να αγγίξει όλα αυτά που την αγγίζουν.
«Σου άρεσε η παράσταση;» ρώτησε ξανά η Ευρυδίκη, με μία παιδικότητα να τη διακατέχει, χαμένη σ’ ένα περιτύλιγμα μιας μεγάλης αγωνίας ή «ανασφάλειας» εάν προτιμάς που, ίσως, τελικά, μόνο οι «μεγάλες» ερμηνεύτριες, δικαιούνται να έχουν.
Αυτό εκτιμώ και θαυμάζω, τόσα χρόνια, στην Ευρυδίκη. Την αθωότητα, την παιδικότητα, τη δημιουργία, την «ανασφάλεια», τη ροκιά και τη μαγκιά της, μακριά από τα φώτα, μακριά από τις μεγάλες πίστες, με μοναδικό όπλο τη φωνή, τους πιστούς θαυμαστές – φίλους που τη στηρίζουν και την ακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια, παρέα με τόσους άλλους που ανακαλύπτουν σιγά – σιγά, μαζί της, το δικό τους «μπλε ταξίδι».
Info: Το «Μπλε Ταξίδι» επιστρέφει ξανά, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, στις 29 Μαΐου, για καλό σκοπό, αφού όλα τα έσοδα θα διατεθούν υπέρ της οργάνωσης W.I.N HELLAS. Αν βρεθείτε στην Αθήνα, μην το χάσετε!
“Until we meet again, may God bless you. Adios.” (Elvis Presley. Στο τέλος κάποιας συναυλίας, στο τελευταίο του tour, το 1977)
