«Πώς θα αντιδρούσες αν είχες ένα γιατρό απέναντί σου, ο οποίος θα σου έλεγε ότι… ίσως σου απομένουν μόνο λίγες ημέρες ζωής; Ίσως να αντιδρούσες ψύχραιμα. Καμιά φορά, τα θωρακισμένα παράθυρα δεν είναι αρκετά, για να συγκρατήσουν την ένταση στον τόνο της φωνής μας…».

«CUT! Ένα κομμάτι carrot cake, παρακαλώ;»

Η Αναστασία είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Εργαζόμενη μητέρα, παθιασμένος συνομιλητής, πρωταθλήτρια στο taboo και το πιο γλυκό πλάσμα στον κόσμο. Το ιδανικό θα ήταν να επέλεγε το επάγγελμα του ζαχαροπλάστη, αφού τα γλυκά της έχουν τα εχέγγυα για να ξυπνούν όλες τις αισθήσεις και να εντυπωσιάζουν τον κάθε ουρανίσκο που τα πλαισιώνει, αλλά η ίδια επέλεξε το λειτούργημα της εξυπηρέτησης πελατών, σε ιδιωτικό οργανισμό.

Η αλήθεια είναι πως την γνώρισα πριν από ένα χρόνο, αλλά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα γίναμε φίλοι και ορκισμένοι αντίπαλοι στο taboo. Σε αντίθεση με μένα που προκαλώ την απόλυτη σιωπή σε δευτερόλεπτα, η ίδια δεν μπορεί να παραμείνει αμίλητη, ούτε σοβαρή, προκαλώντας την υπομονή και τις αντοχές μου, με αποτέλεσμα να εκνευρίζομαι, να χάνω την ισορροπία μου, να χάνω και το παιχνίδι, ενώ την ίδια στιγμή, εκείνη πανηγυρίζει τη νίκη της πνιγμένη στα γέλια!

Αφού κατάφερε τελικά να μου κολλήσει τη ρετσινιά του bad loser, αποφάσισα να επαναστατήσω κάνοντας αποχή από τα επιτραπέζια, αλλά μόλις ανακάλυψα τις ικανότητές της στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική, κατά τη διάρκεια των πολλαπλών «ανασκαφών» στην κουζίνα της, αποφάσισα να τη συγχωρέσω, παρόλο που μια φορά βρέθηκα στο νοσοκομείο με το στομάχι τούμπανο, λίγο πριν από την έκρηξη, από την υπερβολική κατανάλωση των μοναδικών carrot cakes της!

Η Αναστασία δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. «Καρκίνος του θυρεοειδούς αδένα» της ανακοίνωσε ο γιατρός, πριν από οκτώ χρόνια, χωρίς να της αφήσει περιθώρια για αναβολή. «Πρέπει να γίνει άμεσα η επέμβαση, να αφαιρέσουμε τον κακοήθη όγκο και βλέπουμε τι θα γίνει στη συνέχεια…».

«Και τώρα, δηλαδή, τι πρέπει να κάνω εγώ; Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τη μοίρα του, ούτε να υπογράψει συμφωνητικό με την αθανασία. Ποια, στα αλήθεια, είναι η δική μου θέση;»

«CUT! Είσαι έτοιμη να ξεκινήσουμε;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Αναστασία. Το Μάρτιο, του 2006, διαγνώστηκα με καρκίνο του θυρεοειδούς αδένα και απ’ τη μια μέρα στην άλλη, βρέθηκα στο Λονδίνο για την αφαίρεση του κακοήθους όγκου. Η πρώτη και μοναδική μου σκέψη, πριν ξεκινήσει όλη αυτή η διαδικασία, ήταν τα παιδιά μου. Στη συνέχεια, για να μεταφέρω το πραγματικό πρόβλημα κάπου αλλού, σκόρπισα τις ανησυχίες μου στο σημάδι στο λαιμό, αυτό που θα μου άφηνε η χειρουργική επέμβαση, καθώς και στο γεγονός πως το Λονδίνο που τόσο πολύ αγαπούσα δεν θα έμοιαζε ποτέ το ίδιο, αφού θα μου θύμιζε παντοτινά τη μάχη που έπρεπε να δώσω στην έδρα του».

«Τι θυμάσαι να μου πεις;»

«Θυμάμαι την επιτυχία της πρώτης επέμβασης, τη μετάσταση του καρκίνου στη συνέχεια, την πιθανότητα να έχανα τις φωνητικές μου χορδές και τη θεραπεία ραδιενέργειας, διάρκειας δύο μηνών, την οποία έπρεπε να υποστώ μετά την αφαίρεση του όγκου. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να με αγγίξουν ούτε καν να με πλησιάσουν, λόγω της επικινδυνότητας της ακτινοβολίας. Τα θυμάμαι, για δύο ολόκληρους μήνες, να μου χαμογελούν χαιρετώντας με απ’ τον τρίτο όροφο, στο μπαλκόνι της γιαγιάς, η οποία τα φιλοξενούσε εκείνη την περίοδο. Ήταν η μοναδική ‘σωματική’ επαφή που μας επιτρεπόταν να έχουμε πέραν των τηλεφωνημάτων. Τα παιδιά μου… Πώς θα αντιδρούσες αν είχες ένα γιατρό απέναντί σου, ο οποίος θα σου έλεγε πως ίσως να μην έχεις την ευκαιρία να τα δεις να μεγαλώνουν; ‘Βλέπουμε τι θα γίνει στη συνέχεια…’. Αυτές τις ‘εικόνες’, δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.».

Η Αναστασία πιστεύει στο Θεό, στα θαύματα και τη δύναμη που ο κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του, ακόμη κι αν καμιά φορά τα όνειρά που κάνουμε για εκείνο το ταξίδι, το επόμενο καλοκαίρι, μας προδίδουν με ταυτόχρονες αφίξεις γεγονότων και ανατροπών.

«Ο γιατρός και η ομάδα του, μου ανακοίνωσαν πως υπήρχε η πιθανότητα η καρδιά μου να σταματούσε να κτυπά, λόγω της έλλειψης ασβεστίου. Πανικοβλήθηκα, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Θυμάμαι τις βόλτες στο Λονδίνο με τον ορρό καρφωμένο στις φλέβες και τα άλλα τόσα δεκάδες ενέσιμα να εισχωρούν στον οργανισμό μου καθημερινά. Μέσα σε όλα αυτά, όμως, γνώρισα ένα ‘καινούργιο Λονδίνο και εκτίμησα το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή, το κάθε πρωινό που ξυπνούσα και κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, συνειδητοποιώντας ξανά και ξανά, πως είμαι ακόμα ζωντανή. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, τρέφω μία ιδιαίτερη αγάπη για το Λονδίνο, γιατί μου θυμίζει όλα αυτά που, καμιά φορά, όλοι ξεχνούμε. Πως, αν και χιλιοειπωμένο, η ζωή μας είναι, όντως, τόσο μικρή και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πως δεν ξέρουμε αν θα έχουμε τελικά εκείνη, τη δεύτερη ευκαιρία, την οποία ονειρευτήκαμε στην πορεία της».

«CUT! Θα βγάλουμε τη φωτογραφία;»

Ο χρόνος τρέχει και είναι αμείλικτος. Η ιστορία της Αναστασίας, μου υπενθυμίζει τα «αληθινά». Πως οι ανατροπές θα είναι εδώ και θα είναι παντοτινές, χωρίς περιθώρια για δεύτερες σκέψεις και αναβολές. Αν είμαι απ’ τους τυχερούς, η δεύτερη ευκαιρία θα εμφανιστεί μπροστά μου και θα πρέπει να την αρπάξω, έστω κι αν πρώτα πρέπει να αντιμετωπίσω τη σιωπή. Ίσως να έχει δίκιο τελικά. Πως τα πράγματα δεν είναι μόνο θέμα τύχης, αλλά μεγάλης πίστης. Καμιά φορά, εσύ κι εγώ, ζούμε τις καλύτερες στιγμές χωρίς να το γνωρίζουμε. Δεν προσπαθούμε να το κατανοήσουμε ή έστω να το αντιληφθούμε γιατί, ενώ είναι οι καλύτερες στιγμές, νιώθουμε απλώς… ανεκπλήρωτοι.

Η επέμβαση πέτυχε, η μετάσταση του καρκίνου πέταξε μακρυά και τα όνειρα της Αναστασίας επέστρεψαν, πίσω, στη βάση τους. Σήμερα, συνεχίζει να ονειρεύεται και να χαμογελά αγκαλιά με τα δυο της παιδιά.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Αναστασία. Τον πόνο; Δεν θέλω να θυμάμαι τον πόνο. Από τότε που άρχισαν όλα, δεν σταμάτησα να χαμογελώ, να εξαντλώ την κάθε στιγμή, να ονειρεύομαι, να ζω για μένα και για τα παιδιά μου…».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Αναστασίας Χατζησάββα, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…