«Θα σου πω, λοιπόν, τι θα κάνουμε. Είναι Χριστούγεννα. Σε λίγο έρχεται μία καινούργια χρονιά. Δεν θέλω να μιλήσουμε για στενάχωρα πράγματα. Θα μπορούσα να κάθομαι εδώ με τις ώρες για να σου περιγράφω ένα σωρό δακρύβρεχτες αναμνήσεις, χωρίς να σκέφτομαι ότι οι ιστορίες μου θα σε κάνουν να βαριέσαι. Οι άνθρωποι έρχονται κι φεύγουν. Όλοι αφήνουν πίσω τους κάτι. Συναισθήματα, αποσκευές, σημάδια και εικόνες. Κάποιοι φοβούνται. Κάποιοι άλλοι είναι πιο τολμηροί. Εκεί έξω συμβαίνουν φρικτά πράγματα, τα οποία σημαδεύουν ολόκληρες ζωές και μνήμες. Εκεί έξω, όμως, συμβαίνουν και ευχάριστα πράγματα. Εμείς, θα τα καταφέρουμε. Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό. Αρνούμαι οποιοδήποτε χάσιμο χρόνου. Άλλωστε, δεν είχε ποτέ θέση στη δική μου ιδιοσυγκρασία. Άκου, λοιπόν, τι θα κάνουμε. Σήμερα, είναι Χριστούγεννα και δεν θα μιλήσουμε για στενάχωρα πράγματα. Μόνο για όμορφα».
«CUT! Χρόνια Πολλά!»
Υποθέτω ότι σήμερα, κανείς δεν θα έχει αντίρρηση να μιλήσουμε για όμορφα πράγματα. Το χάσιμο χρόνου, άλλωστε, δεν είχε ποτέ θέση στη δική της ιδιοσυγκρασία. Είναι πολύ περίεργη αίσθηση να συζητάς μαζί της. Οι ιστορίες της, αποφθεγματικά βγαλμένες από δεκάδες «ημερολόγια», εξιτάρουν τη φαντασία μου σε βαθμό κακουργήματος, ενώ οι δεκάδες απορίες μου, παραμένουν μυστήρια αναπάντητες και οι εξηγήσεις της, ανεξήγητα λογικές, ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο την αρχική μου επιλογή, πείθοντάς την, δηλαδή, να μιλήσουμε για οτιδήποτε άλλο, πέρα απ’ τα «καθημερινά».
Σε μια προηγούμενη της ζωή, ζούσε στην Αρχαία Ελλάδα, σε μια γειτονιά κάτω απ’ την Ακρόπολη. Το διαπίστωσε, μάλιστα, στην πρώτη της επίσκεψη στην Αθήνα, όπου αναγνώρισε ακριβώς το σημείο στο οποίο βρισκόταν το σπίτι της. Σε μία άλλη ζωή, ζούσε στο Μεσαίωνα, στο Canterbury, όπου εκεί αναγνώρισε την pub στην οποία σύχναζε εκείνη την «εποχή». Θυμόταν την κάθε λεπτομέρεια στο χάρτη του μυαλού της, λες και το κάθε δρομάκι που διέσχιζε, διαδέχονταν αδιάκοπα το ένα το άλλο, μέχρι εκείνη να βρεθεί στον τελικό προορισμό της, στις μέρες της μεγάλης φωτιάς…
Την γνώρισα πριν από δύο χρόνια, στη Λεμεσό. Όταν την επισκέφθηκα για πρώτη φορά στο σπίτι της, η ενέργεια του χώρου με κυρίευσε, καθώς επίσης και η απρόβλεπτα απόμακρη οικειότητά της. Πριν από μερικά χρόνια, έχασε την αγαπημένη της μητέρα. Την περίοδο της γνωριμίας μας, έχασε και τον πατέρα της. Θυμάμαι, φεύγοντας απ’ την κηδεία του, της ανακοίνωσα με σιγουριά πως «Τώρα, εμείς, θα είμαστε οικογένεια», κάτι το οποίο καταφέραμε να τηρήσουμε, χωρίς να είμαστε συγγενείς εξ αίματος.
«CUT! Θα μου πεις μια ιστορία;»
«Γεια σου. Ονομάζομαι Φούλλα. Ποια ιστορία να σου πω; Γράψε εσύ όποια ιστορία θες. Ούτε 100 χαμόγελα δεν μας φτάνουν, για να περιγράψω τις ιστορίες μου. Είναι τόσες πολλές και τις περισσότερες, στις έχω ήδη διηγηθεί. Διάλεξε εσύ την ιστορία και γράψε ότι νομίζεις. Εγώ τις έζησα και συνεχίζω να τις ζω μέσα από τις αναμνήσεις μου. Τι θες να σου πω τώρα; Μακάρι να περνούσα αυτά τα Χριστούγεννα με τη μητέρα μου, αλλά δεν γίνεται. Δεν μπορώ να αναζητώ φαντάσματα. Το δοκίμασα, πήρα τις απαντήσεις που ήθελα και τώρα ζω στο παρόν, παρέα με ανθρώπους που αγαπώ, κρατώντας στην καρδιά μου τις μνήμες εκείνων που έφυγαν. Η κάθε μας ζωή, είναι πολύ σημαντική και πάρα πολύ λίγη για εκπτώσεις. Όχι, αρνούμαι άλλο χάσιμο χρόνου. Άλλωστε, δεν είχε ποτέ θέση στη δική μου ιδιοσυγκρασία. Σήμερα, είναι Χριστούγεννα και δεν θα μιλήσουμε για στενάχωρα πράγματα. Μόνο για όμορφα. Θα μπορούσες να γράψεις για εκείνο το βράδυ, στη ‘διαδρομή’ Νιου Τζέρσεϊ – Νέα Υόρκη, όπου εξακολουθώ να αναρωτιέμαι πως στο καλό κατάφερα να παραμείνω ζωντανή ή για το ταξίδι μου στην Αφρική, στο οποίο βρέθηκα περικυκλωμένη από εκατοντάδες μπαμπουίνους. Γράψε για τα δικά μας μεταφυσικά και για την έκτη αίσθηση την οποία δεν τολμούμε να αναπτύξουμε ή έστω να την μοιραστούμε με κανέναν. Μάλλον, όχι, αυτό ασ’ το για εμάς. Δεν ξέρω. Γράψε για τις ληστείες αν θες ή για το ταξίδι μας στην Πάρο και για την απαράδεκτη παραλία, με την ονομασία ‘Κολυμπήθρες’, για την οποία δηλώνω δημόσια, με μεγάλη επιείκεια παρακαλώ, πως ήταν μούφα. Θυμάσαι την παραλία; Μούφα!».
Βάζουμε τα γέλια, πνίγομαι σε μια γουλιά από κόκκινο κρασί και σκέφτομαι πόσο δίκιο έχει. Τα «43 Χαμόγελα!» θα μπορούσαν να ήταν όλα δικά της. Από που να αρχίσω την ιστορία της; Ποια να διαλέξω και ποια ν’ αφήσω πίσω; Αποφασίζω να κρατήσω το «μυστήριο» για μένα και για σένα. Η ίδια, άλλωστε, παραμένει το πιο υπέροχο μυστήριο στον κόσμο. Τουλάχιστον, στον δικό μου κι ας παραπονιέται γιατί δεν κατάφερε ακόμη να διανυκτερεύσει, δυο – τρία βράδια, σε εκείνον τον καταυλισμό των Βεδουίνων, στην Ιορδανία, κοιτάζοντας τον ξάστερο ουρανό…
«CUT! Τι θα μας φέρει η καινούργια χρονιά;»
«Θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Βρέθηκα στην ακτή παρέα με φίλους. Πήραμε ένα μπουκάλι κρασί, πλαστικά ποτήρια και καθίσαμε στην άμμο. Μοιραστήκαμε ιστορίες, αποχαιρετήσαμε το χειμώνα, γιορτάσαμε το καλοκαίρι, χαζέψαμε τη θάλασσα, τα φώτα απ’ το απέναντι νησί, ήπιαμε τελικά και το τέταρτο μπουκάλι κρασί, ρίξαμε το γέλιο της ζωής μας και κοιμηθήκαμε ξεροί. Η κάθε μας ζωή, λοιπόν, έχει όλα τα προβλήματα που μπορεί κάποιος να φανταστεί, αλλά εκείνες τις ώρες που δεν χρεώνονται, δεν μπορεί να μας τις κλέψει κανείς, γιατί είναι μόνο δικές μας. Δεν εξαγοράζονται ούτε δημοπρατούνται και είναι στο χέρι μας να τις ζούμε ξανά και ξανά απ΄ την αρχή. Αυτό θέλω να ζήσω την καινούργια χρονιά, μαζί με ανθρώπους που αγαπώ. Αυτές τις ‘ώρες’, τις οποίες θα πρέπει όλοι να αναζητούμε, όχι μόνο για αυτή τη χρονιά, αλλά για κάθε καινούργια χρονιά…».
Ορίστε, λοιπόν. Έβαλε ξανά τους όρους και τις βάσεις, για τη σχέση με τους γύρω της, δίχως να μασά τα λόγια της, χωρίς να καταναλώνεται σε ενοχλητικές συνήθειες κι απρόβλεπτες απόψεις. Αρπάζει το βιβλίο της, βυθίζεται στην ανάγνωσή του, σχηματίζοντας τριγύρω, σιγά – σιγά, μία απίστευτη ηρεμία. Είμαι περίεργος να μάθω σε ποια χώρα βρίσκεται τώρα. Το καταλαβαίνει. Στο πρόσωπό της ζωγραφίζεται ένα χαμόγελο, γυρίζει το βλέμμα της σε εμένα, μου κλείνει το μάτι κι επιστρέφει πίσω στην ανάγνωση.
«Γεια σου. Ονομάζομαι Φούλλα. Πρέπει οπωσδήποτε να το διαβάσεις αυτό!»
(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Φούλλας Ξενοφώντος, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 300 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)
Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…
