«Έζησα μία ζωή, την οποία ένας ‘συνηθισμένος άνθρωπος’ χρειάζεται επτά ζωές, μόνο και μόνο για να την ονειρευτεί. Νόμιζα, μάλιστα, πως ήμουν από τους τυχερούς, γιατί πίστευα ότι εκείνη η ζωή ήταν ολοκληρωμένη. Είχα χρήματα, πολλά χρήματα, απεριόριστες ώρες καλοπέρασης και αμέτρητους ‘φίλους’. Σήμερα, μετά που χάθηκαν όλα, ανακάλυψα μία μεγάλη αλήθεια. Πως η δική μου καλοπέραση ήταν φτιαχτή και το βασικότερο μέρος μίας υποκειμενικής ζωής. Σήμερα, ζω μία αντικειμενική ζωή και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Να είσαι πολύ προσεκτικός μαζί μου. Μην τολμήσεις να μου κάνεις χαλάστρα με το ‘χαμόγελο’ ή τη φωτογραφία μου, γιατί αλίμονό σου! Μία ώρα ίσιωνα το μαλλί! Να θυμάσαι μόνο αυτό: Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να βγει προς τα έξω μία πονεμένη ιστορία…».

«CUT! Σε περιμένω στο ‘Κουλουράκι’!»

Όλα αυτά που μοιράζεται μαζί μου, εύκολα μπορείς να τα συναντήσεις κάπου στην πορεία σου, φτάνει μόνο να έχεις τη δύναμη για να τα αντιμετωπίσεις με τον ίδιο τρόπο που τα αντιμετωπίζει η ίδια, κι ας μην αποκαλύψεις ποτέ σε κανένα τα γεγονότα όπως ακριβώς τα έζησες. Μπορείς να ανέβεις στο ίδιο βαγόνι μαζί της, αλλά όταν κατέβεις, τίποτα μετά δεν θα μοιάζει το ίδιο, γιατί θα έχεις ήδη ανακαλύψει τη φιλοσοφία της. Πως, «τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν αγοράζονται».

Τη γνώρισα στο καφενείο «Κουλουράκι», στο οποίο συχνάζω τους τελευταίους μήνες, όπου η ίδια είναι επίσης θαμώνας, σερβιτόρα, περαστική, μαγείρισσα, τηλεπαρουσιάστρια, κωμικός, σύντροφος, ελέγκτρια και προφήτης, παριστάνοντας συνεχώς κάποιον από τους ρόλους που αναφέρω, ανάλογα με τη διάθεσή της και τα σημάδια των καιρών.

Το «Κουλουράκι» ανήκει στη μητέρα της, κάτι που της επιτρέπει να βρίσκεται κάποτε στην κουζίνα, καμιά φορά στο διπλανό τραπέζι, πολλές φορές στον πάγκο για να βάζει μουσική και συχνά – πυκνά στον απέναντι δρόμο, όπου συνομιλεί έντονα με τους γείτονες και τους τυχαίους περαστικούς.

«Ας καθίσουμε εδώ, λοιπόν. Είναι ήσυχα. Αυτή η συνήθεια να μιλώ και να γελώ δυνατά μου έμεινε από παιδί. Τώρα που πέρασα τα σαράντα αποφάσισα να την εξασκώ περισσότερο. Τώρα που κάθισα, μπορώ επιτέλους να συνεχίσω την αφήγησή μου, αλλά δεν σου επιτρέπω να πεις κουβέντα, μέχρι να ακούσεις όλα αυτά που έχω να σου πω. Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν αγοράζονται. Πρέπει να χάσεις ότι έχεις για να αντιληφθείς όλα αυτά που πραγματικά αξίζουν. Αν πρέπει να χαθεί ότι έχουμε για να βρούμε το νόημα της ζωής ή την ισορροπία μας, τότε ας χαθεί. Πίστεψέ με, αυτή τη στιγμή ζω μία δεύτερη ζωή, πολύ καλύτερη από την πρώτη, για τους λόγους που θα σου εξηγήσω. Η δική μου αληθινή ζωή είναι τώρα, μετά τα σαράντα».

«CUT! Τι θυμάσαι από την πρώτη σου ζωή;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Γιάννα. Πέρασαν πολλά χρήματα από τα χέρια μου και έζησα μία έντονη ζωή, μέσα στην καλοπέραση. Επιχειρήσεις, σπίτια, αυτοκίνητα, λεφτά… Είχα αμέτρητους ‘φίλους’, έζησα με πάθος την κάθε στιγμή της ημέρας αλλά και της νύχτας, ενώ ένιωθα υπέροχα γιατί ήμουν η ‘κυρία’ του εαυτού και των γύρω μου. Χόρτασα τα ξενύχτια, χόρεψα, τραγούδησα, αλλά εργάστηκα, επίσης, πάρα πολύ σκληρά και αυτό δεν το διαπραγματεύομαι, ούτε επιτρέπω σε κανέναν να το αμφισβητήσει. Ωστόσο, η ζωή, μας παίζει παράξενα παιχνίδια. Δεν είναι δύσκολο να τα χάσεις όλα απ’ τη μία μέρα στην άλλη, ειδικά αν αυτό δεν εναπόκειται εξολοκλήρου σε σένα και από δικούς σου και μόνο χειρισμούς. Δεν εχω να κατηγορήσω κανένα ούτε θέλω να πω περισσότερα για αυτό το θέμα. Ότι έγινε – έγινε, τελείωσε και δεν κοιτάζω πίσω. Αρνούμαι να κατηγορώ τον εαυτό μου. Δεν κάθομαι εδώ για να κάνω μνημόσυνα ούτε για να αυτοτιμωρούμαι για το παρελθόν μου. Το παρελθόν, άλλωστε είναι δικό μου, όπως επίσης και τα λάθη, τα σωστά και οι καταστάσεις που άλλαξαν τα πράγματα γύρω μου. Θέλω όμως να το τονίσεις αυτό: Έζησα μία ζωή, την οποία ένας ‘συνηθισμένος άνθρωπος’ χρειάζεται επτά ζωές, μόνο και μόνο για να την ονειρευτεί. Νόμιζα, μάλιστα, ότι η πρώτη μου ζωή ήταν ολοκληρωμένη. Σήμερα, μετά που έχασα όλα τα ‘υλικά’, ανακάλυψα μία μεγάλη αλήθεια. Πως η δική μου καλοπέραση, τότε, ήταν το βασικότερο μέρος μίας υποκειμενικής ζωής. Τώρα ζω την καλοπέραση μιας αντικειμενικής ζωής και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Να είσαι πολύ προσεκτικός στα γραφόμενά σου. Δεν θέλω να βγει προς τα έξω μία πονεμένη ιστορία».

Παρακολουθώ με θαυμασμό τη γλώσσα του σώματός της. Καθόμαστε στο «Κουλουράκι», σε μία γωνιά, όπου μας κοιτάζουν όλοι και κανείς. Το ύφος της είναι έντονο, οι λέξεις της ολοκληρωμένες, γεμάτες με έννοιες και γενναίες αντιστάσεις. Είναι περήφανη για αυτό που είναι σήμερα, αφού όλα εκείνα που πέρασε, είναι η κληρονομιά της.

«Τελικά έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;»

«Φυσικά! Σήμερα, ανακάλυψα και ζω την ‘αλήθεια’ μου και είμαι πολύ περήφανη για αυτό. Οι πραγματικοί φίλοι στη ζωή μου είναι λίγοι και είναι το στήριγμά μου σε κάθε δυσκολία την οποία έχω να αντιμετωπίσω στο δρόμο μου. Οι πραγματικοί φίλοι, οι πραγματικοί άνθρωποι, ξεκαθαρίζουν μόνο όταν βρεθείς στο χείλος του γκρεμού. Είναι αυτοί που θα σου αρπάξουν το χέρι για να μην πέσεις κάτω. Είναι αυτοί που θα σου προσφέρουν ανιδιοτελή αγάπη, βοήθεια, εκτίμηση, αλληλεγγύη και στήριξη, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς εγγυήσεις και περιορισμούς. Στην πραγματικότητα, είναι αυτοί που θα σε απομακρύνουν από τον γκρεμό. Βρήκα την πραγματική σημασία στις λέξεις αγάπη’, ‘στήριξη’ και ‘ευγνωμοσύνη’ από κάποιους ανθρώπους που σήμερα έχω στη ζωή μου. Άνθρωποι που δεν το περίμενα, στάθηκαν δίπλα μου σαν βράχοι, ενώ άνθρωποι που περίμενα διαφορετική αντιμετώπιση, εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας λες και η καλοπέραση που βίωναν τόσα χρόνια μέσω της φιλίας μας, ήταν ο μοναδικός λόγος για να είναι δίπλα μου. Σου μιλώ ειλικρινά. Αν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην προηγούμενή μου ζωή και το ‘σήμερα’, επιλέγω το ‘σήμερα’ γιατί είναι αληθινό, χειροπιαστό, με ολοκληρωμένα συναισθήματα. Αν πρέπει να επιλέξω τους πολλούς φίλους του ‘χθες’ από τους λίγους του ‘σήμερα’, επιλέγω αυτούς του ‘σήμερα’ γιατί η αλήθεια τους είναι αδιαπραγμάτευτη και η στήριξή τους πιο σημαντική, από όλα τα λεφτά στον κόσμο. Αν έπρεπε να τα χάσω όλα, για να μάθω αυτά που ξέρω σήμερα… τότε χαλάλι!»

Η ζωή της σήμερα, είναι ένα… «ουσιαστικό χαμόγελο».

«Η μάνα μου, είναι ο πρώτος άνθρωπος που μου το έμαθε αυτό, μαζί με το γιο μου, ο οποίος ψάχνει καθημερινά επιβεβαίωση στις γκριμάτσες, στο πρόσωπό μου. Η Μαρία, μια σωτήρια γνωριμία, όταν με επαγγελματισμό και ανιδιοτέλεια μου έδωσε ξανά το δικαίωμα να χαμογελώ και η Ελένη, που μου θύμισε πως είμαι όταν χαμογελώ. Και για να μην ξεχνιόμαστε… εγώ η ίδια, φυσικά, που υποστηρίζω άψογα αυτό το χαμόγελο!»

«CUT! Κάτι τρέχει με τους δίπλα!»

Στο διπλανό τραπέζι, οι θαμώνες προσπαθούν να παρακολουθήσουν τη συνομιλία μας, περιμένοντας παράλληλα κάποιον για να τους εξυπηρετήσει. Η μητέρα της κάπου έχει «πεταχτεί», έτσι αποφασίζουμε να πάρουμε το «Κουλουράκι» στα χέρια μας. Οι διπλανοί συγχύζονται όταν στα ξαφνικά σηκωνόμαστε για να πάρουμε, εγώ το ρόλο του σερβιτόρου, κι εκείνη της μαγείρισσας. Μέχρι να στρώσω το τραπέζι, η Γιάννα φέρνει το νερό.

«Γεια σας. Ονομάζομαι Γιάννα. Σήμερα έχουμε μόνο αυγά τηγανιτά! Θα τα φάτε και δεν θα πείτε κουβέντα!»

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Γιάννας Παντελή, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 70 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…