Ρίξαμε άγκυρα κάπου ανατολικά της Ιάβας, στο αρχιπέλαγος της Ινδονησίας, εκεί όπου βρίσκεται κάποιο νησί… Το λένε Μπαλί.
Καθόμαστε απέναντι από τον Ινδικό Ωκεανό, χαζεύοντας από το πρωί τα χρώματα της θάλασσας, της γης και του ουρανού. Τα παρακολουθούμε να αλλάζουν σκηνικά, καπέλα και κοστούμια, παρουσιάζοντας εκτεταμένα ποικιλόμορφες παραστάσεις οι οποίες, όπως φαίνεται, δεν έχουν διάθεση να τελειώσουν… ποτέ.
Κάποιες στιγμές, ο ουρανός τρελαίνεται, τα βάζει με τον ήλιο, μαζεύοντας δεκάδες σύννεφα, ρίχνοντας εκατομμύρια σταγόνες βροχής, ενώ μετά από λίγα λεπτά ο ήλιος αντεπιτίθεται, τα διώχνει λίγο πιο πέρα, ανάβοντας και πάλι όλα τα φώτα μέχρι την έναρξη της επόμενης σκηνής.
Η θάλασσα ζηλεύει τα τερτίπια τους, ξεσηκώνοντας τις δικές της επιθυμίες, υψώνοντας εκατοντάδες κύματα μέχρι την ακτή, ξεβράζοντας κορμούς και σάπιες καρύδες απ’ τους ποταμούς και τις γύρω περιοχές, ενώ οι ντόπιοι πλανόδιοι κρύβονται σε αυτοσχέδιες καλύβες μέχρι να μπει σε μερική τάξη η κατάσταση, για να βρεθούν και πάλι στην άμμο, ξεπουλώντας εκείνα τα κόκκινα καραβάκια που πετάνε σαν χαρταετοί.
Μου εξήγησαν, πως αυτό το «μπέρδεμα» οι ειδικοί εδώ και χρόνια, το αποκαλούν «κλίμα τροπικό», αν και μεταξύ μας, προτιμώ να το αποκαλώ κλίμα γεμάτο με διαθέσεις, εναλλασσόμενα συναισθήματα, χρωματιστά ανεμόπτερα, ιπτάμενα καραβάκια και ίσως ακραίες συμπεριφορές. Για αυτούς που με γνωρίζουν καλύτερα, “κλίμα” … σαν κι εμένα ένα πράγμα!
Ο ήλιος ρίχνει την αυλαία, σχηματίζοντας την πιο νοσταλγική δύση, παρέα με τους υπόλοιπους “μπαλινέζους” πρωταγωνιστές, μπλεγμένος σε εκατοντάδες εικόνες και στιγμές ειδυλλιακές, ενώ το ίδιο βράδυ, οι φρύνοι και οι γρύλοι, τραγουδούν αγκαλιά, παρέα στη βροχή, μέχρι να ανταμώσουμε ξανά το επόμενο πρωί, στο ίδιο παραμύθι, στην ίδια ακτή, σε αυτό το νησί… Το λένε Μπαλί.
30 Δεκεμβρίου, 2014.