Το διαμέρισμά μου στη Λευκωσία βρίσκεται πολύ κοντά στο πατρικό μου με αποτέλεσμα, μια καθημερινή συνήθεια – για πολλά χρόνια – ήταν η στάση στο σπίτι για να δω τη μαμά. Είτε για να φάμε παρέα, είτε για να πούμε τα νέα μας, να πιούμε καφέ, να τσακωθούμε, να τα βρούμε…

«Έβαλες βάρος!», «Έχασες βάρος!», «Μα πώς έκοψες έτσι το μαλλί;», «Τι είναι αυτό που φοράς;», «Μα… ήσουν σε γάμο; Γιατί δεν φόρεσες κοστούμι;», «Να ετοιμάσω κάτι να φάμε;», «Θα πιούμε νέσκαφε;», «Ο αδερφός σου έκανε αυτό!», «Ο μπαμπάς σου έκανε το άλλο!», «Μα… έκανες tattoo;!»

Θυμάμαι, επέστρεφα πίσω στο διαμέρισμα μετά από τις νυχτερινές μου εξόδους, περνούσα πρώτα από το πατρικό, εκείνη καθόταν στη βεράντα μέχρι τις δύο το πρωί και σταματούσα για ζεστό καφέ και για τα κλασικά καθημερινά οικογενειακά «κουτσομπολιά».

Τα τελευταία τρία χρόνια, με τη μετακόμισή μου στη Λεμεσό, της το «χάλασα» πανηγυρικά, με αποτέλεσμα – μέχρι και σήμερα – να βάζει τα κλάματα κάθε φορά που μιλούμε στο τηλέφωνο, αφού οι βραδινές ξαφνικές επισκέψεις μου της λείπουν πολύ.

«Δουλεύεις πολύ!», «Κουράζεσαι!», «Κόψε το τσιγάρο!», «Πότε θα σε δούμε;», «Τρως καλά στη Λεμεσό;» «Τηλεφώνησε του μπαμπά!», «Τηλεφώνησε της γιαγιάς!», «Τηλεφώνησε του αδερφού σου!», «Τηλεφώνησε της άλλης γιαγιάς!», «Το μωρό θέλει να σου μιλήσει!», «Όχι άλλο tattoo;!…»

Και μένα μου λείπουν (πιο πολύ…) οι συναντήσεις μαζί της αν και πάντα το τηλεφώνημά ξεκινά με κλάματα, συνεχίζει με χαζό καβγά και καταλήγει στο «να είναι ευτυχισμένος εκεί που είσαι, να έχεις την υγεία σου, σου άναψα κερί στην εκκλησία, εγώ είμαι καλά, όταν εσύ είσαι καλά και… σε αγαπώ πολύ!».

Χρόνια Πολλά Μαμά! Κι εγώ σε αγαπώ πολύ! Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες εκεί έξω!

(Ένα αυθόρμητο πρωινό μήνυμα, αφιερωμένο στη μαμά μου)