«Μου αρέσει πολύ η ιδέα… Ιστορίες με μηνύματα αισιοδοξίας… Και θα τις δημοσιεύεις κάθε Παρασκευή, ε; Για ένα χρόνο; Δεν πρέπει να γίνει κάποιου είδους προετοιμασία; Για παράδειγμα, ποιοι θα συμμετάσχουν; Και τι θα γίνεται με τις γιορτές; Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι; Α, μάλιστα… Η δημοσίευση κάθε Παρασκευή είναι αδιαπραγμάτευτη… Δεν ξέρω… Θα ταλαιπωρηθείς λίγο. Ίσως πρέπει να ετοιμάσεις πρώτα μερικές ιστορίες ή έστω κάποιες σημειώσεις… Ναι, σωστά. Δίκιο έχεις. Θα χάσει απ’ τον αυθορμητισμό του… Χμ… Άσε με να το σκεφτώ λίγο καλύτερα και θα επανέλθω… Θες καφέ;».

«CUT! Έτσι άρχισαν όλα…»

Οκτώβριος 2014

Πίνουμε καφέ και λέμε τα νέα μας. Συζητάμε για την κατάσταση ενός ταυτόχρονου φόβου και πανικού, στην οποία προσπάθησαν να μας πείσουν να ενταχθούμε τα τελευταία χρόνια, παρά τη θέλησή μας.

Είναι ένας εξαιρετικά πολυάσχολος άνθρωπος και, σε αντίθεση με μένα, σπάνια θα νιώσει βιασύνη, διότι παραμένει επικεντρωμένος στο παρόν και το μέλλον του. Αν θαυμάζω κάποια στοιχεία στο χαρακτήρα και την προσωπικότητά του, αυτά είναι η αυτοπεποίθηση, η κοινωνικότητα και η λογική του, καθώς και το γεγονός ότι ποτέ δεν εφησυχάζει από όποια επιτυχία προκύψει στην καριέρα του. Αντιθέτως, ανακαλύπτει, δημιουργεί και εξελίσσει το καθετί καινούργιο που τον περιτριγυρίζει, επιτρέποντας στον εαυτό του, ακόμη και να τσαλακωθεί, χωρίς ποτέ να χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, μεταδίδοντας στους γύρω του την απλότητα και τη γενναιοδωρία του απλόχερα, χωρίς εκπτώσεις…

Σε μια κρίση αυτογνωσίας, του αναφέρω πως θέλω να μιλήσω στους ανθρώπους γύρω μου. Να ανταλλάξουμε απόψεις. Να καταγράψουμε ιστορίες και στιγμές. Να μοιραστούμε και να μοιράσουμε μηνύματα αισιοδοξίας, για το χθες, το σήμερα και το αύριο, για μια καλύτερη ζωή, με πραγματικά όνειρα και δικές μας αλήθειες.

Με παρακολουθεί, σκέφτεται, προβληματίζεται έντονα, ακούει προσεκτικά τις λεπτομέρειες και στο τέλος ενθουσιάζεται. Αρπάζει την «ιδέα» και δημιουργεί μαζί μου ό,τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια.

«Άκου να δεις τι θα κάνουμε… Πώς θα σου φαινόταν, να ονομάσουμε το project ‘Χαμόγελα’, και στη συνέχεια η κλινική, η οποία έτσι κι αλλιώς φροντίζει και ‘πλάθει’ χαμόγελα, να αναλάβει να εκδώσει τις ιστορίες, μαζεμένες σε ένα βιβλίο, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν για ένα καλό σκοπό;».

«CUT! Αν μπορούσα να άλλαζα τον κόσμο… θα μοίραζα χαμόγελα!»

Μέσα στις επόμενες μέρες, μαζί με την Ομάδα της Dr. Zenonos – The Dental Clinic, επιλέγουν να στηρίξουμε το Πολυδύναμο Κέντρο «Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων», της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Παράλληλα, μου αναφέρει ότι κάθε Παρασκευή, όταν θα δημοσιεύεται η ιστορία μας, η κλινική θα αγοράζει και θα εξασφαλίζει προγεύματα για τα παιδιά. Προγεύματα τα οποία καθημερινά ετοιμάζει το Κέντρο. Στην πορεία της εκστρατεία μας, μαζί με την κλινική, και για κάθε βδομάδα, ο κάθε συμμετέχοντας, συνεισφέρει επίσης για τον ίδιο σκοπό.

Μετράμε τις βδομάδες μέχρι την Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου και την Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου 2014, τα «43 Χαμόγελα» κάνουν «πρεμιέρα», όταν δημοσιεύεται η πρώτη ιστορία. Σήμερα, έναν περίπου χρόνο μετά, «γράφουμε» μαζί την τελευταία…

Σεπτέμβριος 2015

«Γεια σου. Ονομάζομαι Μιχάλης. Πέρασε, σχεδόν, ένας χρόνος από τότε που ξεκινήσαμε. Τα καταφέραμε τελικά. Και τώρα θα πρέπει να πω μια ιστορία… Προτιμώ να πω τι έμαθα μέσα από τις ιστορίες των πρωταγωνιστών μας όλον αυτό τον καιρό, αλλά ούτε αυτό θα το κάνω, μάλλον, διότι δεν θέλω να αφήσω κανέναν πίσω. Διότι χωρίς τους συμμετέχοντες, τα 43 μας Χαμόγελα, δεν θα κάναμε απολύτως τίποτα. Είναι πολύ συγκινητικό και συνάμα θαυμαστό αυτό που έγινε τις 43 βδομάδες που πέρασαν. Όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, οι ιστορίες, οι σκέψεις, ο αυθορμητισμός, η ειλικρίνεια και τα συναισθήματά τους, μαζεμένα σε ένα βιβλίο, γραμμένο με τόση αγάπη, χωρίς καμία διακοπή…».

«Τι θυμάσαι να μου πεις;»

«Θυμάμαι πόσο δύσκολη ήταν η επιλογή μας, όσον αφορά στους συμμετέχοντες. Ποιον να επιλέξουμε και ποιον να αφήσουμε πίσω; Προσπαθήσαμε να έχουμε πρόσωπα από διαφορετικούς χώρους, με εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες, καθώς και αντιλήψεις. Απ’ την άλλη, λόγω του αυθορμητισμού της εκστρατείας μας, αρκετά πρόσωπα εισχωρούσαν στην ομάδα μας την τελευταία στιγμή. Όλα, έτσι κι αλλιώς, γίνονταν γρήγορα και αυθόρμητα, αλλά για αυτό το λόγο ήταν αληθινά. Μακάρι να μπορούσαμε να είχαμε περισσότερες συμμετοχές, όμως ο αριθμός μας ήταν συγκεκριμένος. Θυμάμαι επίσης τις συναντήσεις με αρκετούς απ΄ τους πρωταγωνιστές μας, στις οποίες ήμουν παρών. Θα ήθελα να μπορούσα να βρίσκομαι σε κάθε συνάντηση, αλλά λόγω του επαγγέλματός μου, δεν ήταν εφικτό. ‘Ζήλευα’ που δεν μπορούσα να είμαι εκεί, στην καταγραφή των εμπειριών, στις φωτογραφίσεις με την κλακέτα, στις συγκινήσεις, στις γνωριμίες, στις στιγμές, αν και κάθε Παρασκευή περίμενα με την ίδια αγωνία να δημοσιευτεί η ιστορία μας και να τη διαβάσω ξανά και ξανά απ’ την αρχή, μαζί με τους χιλιάδες αναγνώστες οι οποίοι ήταν δίπλα μας κάθε βδομάδα, μέχρι και σήμερα, στηρίζοντας συλλογικά αυτή την προσπάθεια. Ένας απέραντος θαυμασμός κι ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλους, είναι το λιγότερο που μπορώ να αναφέρω αυτή τη στιγμή».

«Μα, πρέπει να μου πεις μια ιστορία…»

«Χαμογέλασε! Αυτό είναι το μήνυμά μου κι ας είναι τόσο απλό. Η ιστορία της δικής μου ζωής, σε μια μικρή λέξη γεμάτη νόημα…».

Είναι τόσο απλό, λοιπόν, και κάπως έτσι, φτάσαμε στο τέλος. Γυρίζω πίσω το χρόνο, στις δικές μας, πια, αναμνήσεις. Διαβάζω ξανά τις ιστορίες μας. Και πάλι απ΄ την αρχή. Οι λέξεις, οι έγχρωμες φωτογραφίες… ασπρόμαυρες πια, νοσταλγικές, μαζί με όλα αυτά που καταγράψαμε μαζί κι έγιναν ευχές, κάπου, ίσως ψηλά στον ουρανό.

Τα πράγματα. Οι άνθρωποι. Τα χαμόγελα. Οι συγκινήσεις. Οι στιγμές… Είναι μόνο για μας!

Τώρα, βουτάμε και πάλι στα βαθιά. Σ’ ένα καινούργιο ταξίδι, σ’ ένα άλλο προορισμό. Σε μια νέα διαδρομή, στις τέσσερις εποχές των χρόνων που περνούν, βαδίζουμε με το κεφάλι ψηλά, επιλέγοντας παράτολμες πτήσεις κι ακραία ακροβατικά, διότι έτσι μάθαμε, από μικρά παιδιά.

Σκέφτομαι… Ποια θάλασσα, άραγε, να είναι η ομορφότερη στον κόσμο; Ποια πόλη φτιάχνει την πιο όμορφη γιορτή; Ποιο παραμύθι θες να σου χαρίσω; Ποιο Χαμόγελο θα είναι μαζί σου στην επόμενη διαδρομή;

Μου λες καληνύχτα. Σε αποχαιρετώ.

Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά ή ίσως και ποτέ…

«Γεια σου. Ονομάζομαι Μιχάλης. 43 μας Χαμόγελα… Ήταν οι καλύτερες στιγμές!»

 «CUT!»

To Χαμόγελο 43 είναι ο Μιχάλης Ζήνωνος.

Τα 43 Χαμόγελα δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα www.costasharpas.com, για πρώτη φορά, την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014, όταν αναρτήθηκε η πρώτη ιστορία. Ολοκληρώθηκαν σήμερα, Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015, όταν αναρτήθηκε η τελευταία.

Οι συνολικές αναγνώσεις των ιστοριών στην ιστοσελίδα, μέχρι το Σεπτέμβριο 2015, ξεπέρασαν τις 45.000 σε αριθμό (πηγή: google analytics), ενώ εξασφαλίστηκαν 5.000 προγεύματα για τα παιδιά.

Η εκδήλωση και η παρουσίαση του βιβλίου 43 Χαμόγελα, θα πραγματοποιηθεί στο Lab. Bar – Restaurant, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015, Παγκόσμια Ημέρα Χαμόγελου, ώρα 19:00 – 21:00 και είστε όλοι ευπρόσδεκτοι.

Την εκδήλωση θα παρουσιάσει, η Γωγώ Αλεξανδρινού.

Όλα τα έσοδα από την έκδοση του βιβλίου θα δοθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμον, για την εξασφάλιση περισσότερων προγευμάτων για τα παιδιά.

Ευχαριστούμε το Lab. Bar – Restaurant, το οποίο θα φιλοξενήσει αφιλοκερδώς την εκδήλωσή μας, καθώς και την εταιρεία Oenus για την παραχώρηση των κρασιών.

Σας ευχαριστούμε για την αγάπη και τη στήριξη, τις 43 βδομάδες που περάσαμε μαζί.