Αναλύει, φιλτράρει και διαμορφώνει χώρους, αναδεικνύοντας γραμμές και ιδιαίτερες αρχιτεκτονικές επιλογές. Αξιολογεί, επινοεί, μεταφράζει και ανταποκρίνεται, λειτουργώντας, ταυτόχρονα, και ως ένας πρακτικός άνθρωπος, o οποίος σχεδιάζει και εφαρμόζει προσβάσιμες και ευρύχωρες λειτουργίες, δημιουργώντας μοναδικές «κατασκευές», βασιζόμενες σε απρόσκοπτες και απολαυστικές εντυπώσεις, στις οποίες ο κάθε ιδιοκτήτης, ένοικος και επισκέπτης μπορούν να χαλαρώσουν απόλυτα. Υπάρχει, όμως, μια μικρή, αλλά πολύ σημαντική λεπτομέρεια, την οποία ξεκαθαρίζει, αν και την αντιλαμβάνομαι αμέσως: Αναπροσαρμόζει, αποχρωματίζει και «αφήνεται», σε συνεργασία με τις πεποιθήσεις και τις προτιμήσεις του ιδιοκτήτη, εκπληρώνοντας τις λειτουργικές ανάγκες, ακόμη και της ιστορίας μας, μόνο όταν πραγματικά το νιώσει, παραδίδοντας, στο φινάλε, ένα εντυπωσιακό σύνολο από σχήματα, χρώματα και φώτα, στα αλίπεδα της φαντασίας, στην οποία δίνει ζωή και γίνεται… πραγματικότητα.

«CUT! Κι αν γκρεμιστούν τα πάντα γύρω μας, μην φοβάσαι! Εμείς θα τα φτιάξουμε ξανά!»

Θεωρώ τους interior designers, ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι του πλανήτη μας, κι ας ακούγομαι λιγάκι υπερβολικός, για τον απλούστατο λόγο ότι «συνεργάζονται» μαζί με τα υπόλοιπα στοιχεία της φύσης για να προκαλέσουν, να δημιουργήσουν και να επιτύχουν αρμονία στην αλλοπρόσαλλη, καμιά φορά, ζωή μας.

Πέρασα μια ολόκληρη μέρα μαζί της. Σάββατο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Την παρακολουθούσα να φτιάχνει τη δική της «ιστορία», μαζί με τον ιδιοκτήτη, φίλο και πελάτη της, ο οποίος μου επέτρεψε να παρευρεθώ, καθ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, στη συνάντησή τους.

«H κάθε ‘επιφάνεια’, αλληγορικά και η ίδια η ζωή, είναι ένας λευκός καμβάς. Μπορείς να βάλεις πάνω της ότι επιθυμείς. Κανόνες για μένα δεν υπάρχουν. Όλα είναι σχετικά… ανατρέψιμα. Η κατεδάφιση ενός χώρου, η αναδιαμόρφωσή του και η πορεία του επισκέπτη σε αυτόν, είναι η δική μου ‘ιστορία’, η οποία προσδίδει με ακρίβεια την ατμόσφαιρα που είχα αρχικά οραματιστεί…».

Η φωνή της προστάζει ηρεμία και εμπιστοσύνη, ενώ οι κινήσεις της εξαπολύουν αρμονία και διορατικότητα. Κρατά ένα μολύβι και πάνω σε ένα λευκό χαρτί σχεδιάζει, δημιουργεί, «διαλύει», «σκοτώνει», «γεννά», αναβοσβήνει φώτα, ανεβοκατεβαίνει σκαλοπάτια, ανασχεδιάζει πράγματα και καταστάσεις, προσφέροντας με σκίτσα τις πιο απλοϊκές, αλλά και μεγάλες στιγμές. Εικόνες…

Κατά τη διάρκεια της ημέρας μας, σε κάθε μικρό διάλειμμα, κλέβει λίγο χρόνο, είτε για ένα μικρό κομμάτι σοκολάτας, είτε για μένα, ως προς την κατεύθυνση της ιστορίας μας.

«Οτιδήποτε κάνουμε, πρέπει να είναι σε μορφή με την οποία μπορούμε να το απολαύσουμε. Αυτή είναι μία διαχρονική, δική μου φιλοσοφία».

«CUT! Γιατί, λοιπόν, Interior Designer;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Μαρία. Αρχικά σπούδασα επικοινωνιολογία, με ειδίκευση στη διαφήμιση και ακολούθως γραφιστική με σχεδιασμό εσωτερικών χώρων, το οποίο επέλεξα τελικά ως επάγγελμα. Ίσως διότι στην πορεία της ζωής μου συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχουν κανόνες για μένα. Όλα είναι σχετικά και ανατρέψιμα. Για να είμαι ειλικρινής, θα ήθελα να ζούσα κάπου στο 1920, για να αντιμετωπίσω τις σχεδιαστικές καινοτομίες, την απλοποιημένη μορφή, τον ορθολογισμό και τη λειτουργικότητα, αλλά και την ιδέα ότι η μαζική παραγωγή συμβιβάζεται με το άτομο και το καλλιτεχνικό πνεύμα της κάθε εποχής. Όπως καταλαβαίνεις, με αντιπροσωπεύει απόλυτα ο μινιμαλισμός, γιατί εξαλείφει όλα τα περιττά στοιχεία, ενώ επιτρέπει την ανάδειξη των ουσιωδών χαρακτηριστικών. Αγαπώ, επίσης, την τέχνη. Αρκεί να διαλέγουμε ένα έργο διότι πραγματικά μας αρέσει και όχι γιατί ταιριάζει με το χώρο μας. Αγαπώ και το λευκό χρώμα. Του έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία. Φως! Το χρώμα αυτό συνδέεται και ενεργοποιεί τη φαντασία, όπως και τη διαίσθηση…».

«Τι θα γίνει τελικά; Θα μου πεις μια ιστορία;»

«Μπορούμε, αν θες, να μιλήσουμε για την ένταση στις οικοδομές όταν πλέον τα σκίτσα στο λευκό χαρτί πρέπει να γίνουν πραγματικότητα. Δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται! Μια γυναίκα τελειομανής, ‘αντιμέτωπη’ με δεκάδες άντρες: Ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς, οικοδόμους και εργολάβους. Δεν έχω κανένα παράπονο, στα αλήθεια, με τους συνεργάτες μου. Τους σέβομαι και με σέβονται απόλυτα. Μπορούμε, επίσης, να αναφερθούμε στον ελεύθερό μου χρόνο και τη συχνή μου επαφή με το γοητευτικό κόσμο του βυθού, κάθε φορά που πραγματοποιώ μια καινούργια ελεύθερη κατάδυση, στη θάλασσα, με το κράτημα μίας μόνο ανάσας. Παιχνίδια του μυαλού! Ή ακόμη να μιλήσουμε για το πρωινό μου ξύπνημα και την καθημερινή πρωινή ποδηλασία. Η ζωή μας, βλέπεις, κρύβει πολλές όμορφες απολαύσεις, αμέτρητες εκπλήξεις, μικρές και μεγάλες στιγμές. Μπορούμε, κατά τη διάρκεια της ημέρας, να βρούμε λίγο χρόνο και για τον εαυτό μας. Είμαι εργασιομανής, το αναγνωρίζω και το απολαμβάνω. Αλλά σέβομαι και την κάθε στιγμή που αξίζει σε κάθε άνθρωπο για λίγη ηρεμία και προσαρμογή στα νέα δεδομένα, τα οποία καθημερινά εμφανίζονται μπροστά μας.»

«Και τι θα γίνει με τις φωτογραφίες μας;»

«Αρνείται» να φωτογραφηθεί με την αυθεντική κλακέτα του σκηνοθέτη, για τον απλούστατο λόγο ότι θέλει πρώτα να την… «πειράξει» ως μέρος της διαδικασίας του επαγγέλματος και του δικού της τρόπου ζωής. Χαμογελά, επιστρέφει πίσω στην εργασία της, αρπάζει ένα μολύβι, σβήνει τα παλιά και φτιάχνει τα καινούργια. Μαζί τους και μια ολοκαίνουργια κλακέτα του σκηνοθέτη, αφιερωμένη στις ιστορίες μας.

«CUT! Σε ευχαριστώ!»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Μαρία. Στο είπα και πριν. Δίνω τέλος, μα πάντα και μια νέα αρχή!»

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Μαρίας Κοκκίνου, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 250 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

«Αυτό κάνουμε εμείς… Η ιστορία της ζωής μας. Θυμάμαι, όταν στα έξι μου χρόνια διοργάνωσα το πρώτο μου διήμερο event. Έκανα κανονική κατάληψη στον κήπο του φίλου μου Γιώργου, τοποθέτησα μέσα κάμποσα παιχνίδια, κι έκοβα εισιτήρια. Έφτιαξα έναν παιχνιδότοπο, έτσι απλά. Ο αδελφός μου, μάλλον, είναι πιο φυσιολογικός από μένα. Όταν φυσικά κάρφωσε, πάνω σε ένα δέντρο, οδηγώντας σε αγώνες ταχύτητας, κάτι άλλαξε μέσα του, αναθεώρησε τη ζωή του και άλλαξε πορεία. Κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα για εμάς, ως μια σύντομη εισαγωγή στην ιστορία μας… Το 1997, αν σε ενδιαφέρει η είδηση, περπατήσαμε ξυπόλητοι πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, μέσα στα πλαίσια ενός σεμιναρίου, στο οποίο με τραβολογούσαν να πάω με το ζόρι. Όχι, καλύτερα να μην το γράψεις αυτό… Θα μας περάσουν για αναστενάρηδες!».

«CUT! Ας δημιουργήσουμε κάτι… εξωπραγματικό!»

Εκείνος ζει μόνιμα στο Αμβούργο. Εκείνη ζει μόνιμα στη Λεμεσό. Είναι αδέλφια. Αν και οι ίδιοι δεν το παραδέχονται δημόσια, έχουν μια ιδιαίτερη σχέση και επικοινωνία μεταξύ τους, παρόλο που στην κλασική ερώτηση, αν τελικά είναι αγαπημένοι, απάντησαν με ένα στόμα και μια φωνή… «Όχι!». Συνηθισμένη απάντηση, δηλαδή, ανάμεσα σε δύο αδέλφια του αντίθετου φύλου, αν και η ζωή και η παράλληλη πορεία τους, δεν είναι καθόλου συνηθισμένες.

Τους γνώρισα πριν από δύο χρόνια, στη Λεμεσό, σε μια ταβέρνα στην Πλατεία Ηρώων. Κάθε φορά μάλιστα που εκείνος βρίσκεται στην Κύπρο, καθιερώνουμε συναντήσεις, στην ίδια πάντοτε ταβέρνα, για να αναπτύξουμε τα νέα μας. Σε αντίθεση με μένα που είμαι αυθόρμητος και ομιλητικός, εκείνος είναι αυστηρός, μετρημένος και σαρωτικός, στις επιτυχημένες αλλά και τις αποτυχημένες του προσπάθειες να με «ψαρώνει» με τις ατάκες του, ενώ απ’ την άλλη πλευρά, εκείνη είναι ευαίσθητη, γλυκιά και πυροσβέστης, σε κάθε φωτιά που θα ανάψουμε με τον αδελφό της, κατά τη διάρκεια των έντονων συζητήσεών μας. Αναλυτικά μυαλά και οι δύο, με κοινό χαρακτηριστικό το αυθεντικό χιούμορ και τον επαγγελματισμό τους, αποφασίζουν τελικά να «ταξιδέψουμε» από τη Λεμεσό… μέχρι τον Αρκτικό Κύκλο.

Το 1995, αμέσως μετά από το ατυχές περιστατικό στο δέντρο, ο Χαράλαμπος αφήνει τους αγώνες ταχύτητας, δημιουργώντας την εταιρεία διοργάνωσης εκδηλώσεων «Event Masters», στη Λεμεσό, η οποία εξελίχθηκε κάτι πέρα από μία συνηθισμένη εταιρεία στον τομέα της, ενώ η Κλεοπάτρα τον ακολουθεί τελικά το 2000, όταν αποφασίζει να αφήσει πίσω της, τον τομέα του Interior Design. Και κάπως έτσι, λοιπόν, από αδέλφια έγιναν συνέταιροι και συνεργάτες.

Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, η «Event Masters» καταγράφει στο ενεργητικό της, επιτυχημένες διοργανώσεις εκδηλώσεων στην Κύπρο, καθώς επίσης και στις τέσσερις Ηπείρους, εκτός από την Αυστραλία. Από τη Λεμεσό, διαπερνούν τις πόλεις της Ευρώπης και από το Μεξικό διακτινίζονται στην Αρκτική, υποστηρίζοντας έντονα, ότι με τα ίδια συστατικά, μπορείς να έχεις διαφορετικά αποτελέσματα, δημιουργώντας μοναδικές αναμνήσεις.

«Εκτός από αδέλφια, είμαστε πολύ καλοί φίλοι και συνεργάτες. Όταν αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, διαχωρίσαμε την προσωπική από την επαγγελματική μας ιδιότητα, ώστε να είμαστε σωστοί και αντικειμενικοί στις αποφάσεις και τις ενέργειές μας. Θα είμαστε ειλικρινείς μαζί σου. Η ιστορία μας δεν είναι εξωπραγματική, ούτε, ίσως, να έχει κάτι συναρπαστικό να σου παρουσιάσει. Στο επάγγελμά μας, όμως, γενικότερα, μπορούμε να εξιτάρουμε τη φαντασία σου. Γιατί αυτός ήταν πάντοτε ο κύριός μας στόχος: Να δημιουργούμε αναμνήσεις, εξωπραγματικές και, καμιά φορά, πέρα της φαντασίας του κάθε συνηθισμένου ανθρώπου…».

«CUT! Τι έγινε στον Αρκτικό Κύκλο; Αυτό θέλω να μου πείτε!»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Πάμπος. Η εμπλοκή μου με το άθλημα του αυτοκινήτου, σε συνδυασμό με την επαγγελματική μου ιδιότητα, μου έδωσαν την ευκαιρία να περάσω στην αντίπερα όχθη, βοηθώντας στη διοργάνωση συγκεκριμένων ενεργειών της φιλοξενίας των ομάδων και των VIP’s των αγώνων του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος ράλι (WRC) – πρώτα στην Κύπρο και αργότερα σε άλλους Ευρωπαϊκούς Αγώνες. Δεν στάθηκα, όμως, εκεί. Η δημιουργία της Εταιρείας μας το 1995, αλλά και το γεγονός ότι ποτέ δεν επαναπαύομαι ως άνθρωπος και ως επαγγελματίας, κατέληξε στο να μετακομίσω μόνιμα στο Αμβούργο, διοργανώνοντας Εταιρικές Εκδηλώσεις, προσφέροντας επίσης επί μέρους Υπηρεσίες για Συνεδριακό Τουρισμό και Τουρισμό Κινήτρων. Σταθμός για την Εταιρεία μας, η εμπλοκή μας σε διοργανώσεις της Φόρμουλα 1, αλλά και η συνδιοργάνωση του βορειότερου φεστιβάλ, Hot Air Balloon (με Αερόστατα), στον κόσμο, 100 χιλιόμετρα, δηλαδή, πιο βόρεια από τον Αρκτικό Κύκλο, όπου παρόλο που το όριο των κατασκευαστών για να πετάξουμε ήταν στους -22 βαθμούς κελσίου, καταφέραμε και πετάξαμε στους -27 βαθμούς. Μικρές και μεγάλες στιγμές, οι οποίες καθόρισαν, εξέλιξαν και εδραίωσαν την Εταιρεία μας στο εξωτερικό. Στην Κύπρο, τη διαχείριση της Εταιρείας ανέλαβε η Κλεοπάτρα, ως partner και ως προμηθευτής επί μέρους Υπηρεσιών για Συνεδριακό Τουρισμό, η οποία εκτός από τις εξειδικευμένες Εταιρικές δραστηριότητες στον Τομέα του Team Building, προσφέρει και τις κλασικές Υπηρεσίες Κοινωνικών Εκδηλώσεων.».

«Από τον Αρκτικό Κύκλο, στη Λεμεσό…»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Κλεοπάτρα. Θυμάμαι τη σχολή ράλι (rally school) στην οποία συμμετείχα, όπου μαζί με επαγγελματίες οδηγούς ράλι, έμαθα να λειτουργώ κάτω από συνθήκες… γρήγορης ταχύτητας! Τι με βάζεις και θυμάμαι! Ο επαγγελματίας οδηγός έφερε μπροστά μου ένα κανονικότατο αυτοκίνητο ταχύτητας, κάθισε δίπλα μου συνοδηγός και ξεκινήσαμε. Ένα μόνο έχω να σου πω: Σε αντίθεση με τον αδελφό μου, εγώ ήμουν πολύ πιο προσεκτική στην οδήγηση, κάτι που θέλω να τονίσεις! Το επάγγελμά μου, είναι η δεύτερη μου φύση. Κάποτε χάνω το δικό μου χαμόγελο, κατά τη διαδικασία μίας διοργάνωσης και των απαιτήσεών της, το οποίο ευτυχώς επανέρχεται μόλις αντικρίσω το χαμόγελο στα πρόσωπα των πελατών μου. Μετά από τόσα πολλά χρόνια εμπειρίας στον τομέα αυτό, παρατηρώ την κάθε λεπτομέρεια σε κάθε απλή, καθημερινή κίνηση και συναναστροφή μου. Καμιά φορά, πιάνω τον εαυτό μου να παρασύρεται λίγο, με αποτέλεσμα στις κοινωνικές μου υποχρεώσεις να επικεντρώνομαι στις λεπτομέρειες οι οποίες, όμως, κάνουν τη διαφορά. Τον τελευταίο καιρό, αφοσιώθηκα εντατικά στη γυμναστική, για να ξεπερνώ τα όριά μου, να ελευθερώνω το μυαλό και να επαναπροσδιορίζω τις σκέψεις μου, ώστε να μπορώ να λειτουργώ ακόμη πιο αποτελεσματικά στο επάγγελμά μου, αλλά, παράλληλα, να απολαμβάνω με ηρεμία και τις προσωπικές μου στιγμές.».

Η Κλεοπάτρα και ο Χαράλαμπος, μιλούν με πάθος για τη δουλειά και τις εμπειρίες τους, για κάθε εκδήλωση, συνάντηση και διοργάνωση, στον κάθε προορισμό. Θυμούνται και μοιράζονται μαζί μου ευχάριστες στιγμές δημιουργίας, αλλά και τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις που κρύβονται «πίσω από τα φώτα», σε κάθε επιτυχημένη διοργάνωση.

«Σε όποια πόλη ή χώρα κι αν βρεθούμε, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι παντού οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι αλλά και τόσο διαφορετικοί. Όπως συμβαίνει και στην κουζίνα, όπου με τα ίδια συστατικά, έχουμε εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα, και όσον αφορά τη γεύση αλλά και την ποιότητα. Το πιο σημαντικό για εμάς, είναι να δημιουργούμε αναμνήσεις, προσφέροντας χαμόγελα στους συμμετέχοντες, σε κάθε εκδήλωση την οποία αναλαμβάνουμε. Μέχρι και σε Θεούς του Ολύμπου χρειάστηκε να μεταμφιεστούμε! Οι Αρχαίοι Έλληνες, ο Κάπτεν Χουκ, οι Ιππότες και οι Πειρατές, είναι μόνο μερικοί από τους ήρωες που επιλέγουμε να παρουσιάζουμε στις Θεματικές Βραδιές τις οποίες διοργανώνουμε, με κύριο στόχο να ταξιδεύουμε τους καλεσμένους μας πίσω στο χρόνο, και να τους φέρνουμε πίσω ξανά, στο παρόν, δημιουργώντας αξέχαστες εμπειρίες και ανεπανάληπτες στιγμές!».

«CUT! Εικόνες απόλυτης αρμονίας και ηρεμίας…»

Ο Χαράλαμπος, λίγο πριν από την επιστροφή του στο Αμβούργο, μου τονίζει ότι μέρος της δουλειάς τους είναι να παρουσιάζουν στο κοινό μια εικόνα απόλυτης αρμονίας και ηρεμίας, ενώ στα παρασκήνια εργάζονται πυρετωδώς για να επιτύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

«Φαντάσου τι συμβαίνει με ένα… κύκνο. Πάνω απ’ το νερό, η εικόνα είναι απόλυτα αρμονική, καθαρή και άψογη, από όποια πλευρά κι αν την κοιτάξεις, αλλά κάτω απ΄ το νερό, στα παρασκήνια δηλαδή, εκεί βρίσκεται η πραγματική μαγεία, όταν ο κύκνος κολυμπά…».

Η Κλεοπάτρα κι εγώ τον ακούμε προσεκτικά, λίγο πριν ασχοληθούμε με τα «συνηθισμένα», δικά μας γαστρονομικά πειράματα, πειράγματα, μπερδέματα και ξεμπερδέματα… στην κουζίνα.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Κλεοπάτρα. Καταλαβαίνεις γιατί με τα ίδια συστατικά, μπορείς τελικά να πετύχεις εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα;».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Κλεοπάτρας και του Χαράλαμπου Σολoμωνίδη, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 200 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή.

Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

Συγχώρα με γιαγιούλα μου. Για τις αναμνήσεις που ξετρύπωσα, των πιο θλιμμένων ουρανών. Γιατί, καμιά φορά, όταν θυμάμαι, όταν γράφω, ψαχουλεύοντας ιστορίες και παραμύθια μέσα από παλιές κι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, από μια άλλη εποχή, βάζω τα κλάματα. Δεν έχω, βλέπεις, ούτε τη δική σου δύναμη ούτε αξεπέραστες αντοχές. Αχ, αυτή η δύναμή που έχεις μέσα σου! Μακάρι να κληρονομούσα, έστω και τη μισή!

«CUT! Πες μου ένα ακόμη παραμύθι σε παρακαλώ…».

Κάθομαι δίπλα της. Γυρίζουμε πίσω το χρόνο. Φτιάχνουμε εικόνες κάτω από έναν γαλάζιο ουρανό, στη γη των ονείρων και της ελευθερίας. Γράφω, σβήνω, καταγράφω και αισθάνομαι τα χρώματα, τα σύννεφα, τους αγώνες, τις στιγμές και τις μοίρες, σε ένα ταξίδι αλλιώτικο, μακρινό, πίσω στα «παλιά χρόνια», όπου ανταμώσαμε ξανά τους ήρωες, εκείνους που «έφυγαν» στο αιώνιο, αυτούς που έμειναν πίσω, στο άπειρο, πετώντας αγκαλιά σαν ανεμόπτερα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές σε ασπρόμαυρες εικόνες και δεκάδες παραμύθια, τόσο μακρυά… μα τόσο κοντά.

Λίγο πριν κλείσεις τα μάτια για να ονειρευτείς, θα καταλάβεις ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο ουρανός θα είναι για πάντα ο ίδιος, τα αστέρια και το φεγγάρι θα λάμπουν εκεί ψηλά κι όλες οι όμορφες και λυπητερές αναμνήσεις, θα παραμένουν απλώς αξέχαστες, καμιά φορά σιωπηλές, «παραμελημένοι», ίσως, συνοδοιπόροι, καθορίζοντας ανθρώπους και ζωές.

Έζησε… και τι δεν έζησε! Μια ολόκληρη ζωή, κατά τη διάρκεια της οποίας, αντίκρισε, πολέμησε και «φωτογράφισε» τον ανταριασμένο ουρανό, μάρτυρας μικρών και μεγάλων στιγμών χαράς, λύπης, γέλιου και κλάματος.

«Γιαγιά Ουρανία, Μηλικούρι, 15 του Μάη 1929…»

«Η ζωή στο Μηλικούρι ήταν πάντα όμορφη… ήσυχη… με όσες δυσκολίες κι αν βρίσκαμε μπροστά μας εκείνη την εποχή. Τα πράγματα τότε ήταν πολύ διαφορετικά. Ο γείτονας νοιαζόταν για το γείτονα και η κάθε γειτονιά ήταν μια μεγάλη οικογένεια. Μαζί αντιμετωπίζαμε όλες τις λύπες και χαρές… γέννες, θανάτους, γενέθλια, γιορτές. Μια μεγάλη οικογένεια, σε ένα μικρό χωριό. Ο παππούς σου, ήταν ο ράφτης του χωριού. Ήταν πολύ αγαπητός, πάντοτε αυστηρός, αλλά σωστός απέναντι στην οικογένειά του. Τον πρωτότοκο μας γιο, τον χάσαμε, στη γέννα. Εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα η μαμμού για να αποτρέψει το θάνατο. Δεν έχω παράπονο… Στη συνέχεια, ο Θεός, μας χάρισε τρία υπέροχα παιδιά… Δύο γιους και μια κόρη…».

«Από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο… στην ΕΟΚΑ».

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ουρανία. Θυμάμαι, το 1945, όσοι συγχωριανοί το επιθυμούσαν, μπορούσαν να στρατολογηθούν για να πολεμήσουν στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στο πλευρό της Αγγλίας. Θυμάμαι, επίσης, έντονα, και πιο καθαρά, την περίοδο της ΕΟΚΑ. Το χωριό γέμιζε καθημερινά με στρατιωτικά αυτοκίνητα. Από τα μεγάφωνα, μας καλούσαν στην αυλή της εκκλησίας. Κάποτε μόνο τους άντρες, κάποτε τις γυναίκες και τα παιδιά, άλλες φορές όλους. Εκεί, στην αυλή, όσους υποψιάζονταν πως ήταν μέλη της οργάνωσης τους έστελναν στα κρατητήρια για ανάκριση. Οι υπόλοιποι επιστρέφαμε πίσω στο σπίτι…».

Η μνήμη της είναι καλή. Θυμάται έντονα, περιγράφοντας με κάθε λεπτομέρεια τους Εγγλέζους, τις στολές και τη συμπεριφορά τους.

«Προσπαθούσαν με ψεύτικο καλόπιασμα και ευγενικές χειρονομίες να μας πείσουν να αναφέρουμε ύποπτες κινήσεις για τους αγωνιστές και τα κρησφύγετά τους. Εμείς, φυσικά, πάντοτε απαντούσαμε ότι δεν γνωρίζαμε τι είναι η ΕΟΚΑ και σε ποιο πράγμα αναφέρονταν. Θα σου πω την αλήθεια. Ανάμεσα στους αυστηρούς Εγγλέζους στρατιωτικούς, υπήρχαν και νεαροί. Στρατιώτες κι αυτοί σαν τους δικούς μας. Μιλούσαν με ωραία λόγια στα παιδιά μας, αναφέροντας συνεχώς ότι πεθυμούσαν τα δικά τους παιδιά, πίσω, στην Αγγλία. Δεν είχαν κι άδικο… Την περίοδο του ‘κέρφιου’, που υπήρχε απαγορευτικό και ήμασταν κλεισμένοι στο σπίτι, μέχρι και πενήντα μέρες, φύλαγαν τα σοκάκια και τις γειτονιές. Όταν τα παιδιά μας ξέφευγαν για λίγο, για να παίξουν στην αυλή, τους έδιναν σοκολάτες και τυρί. Είχε και καλούς Εγγλέζους. Ήταν φιλικοί μαζί μας. Αλλά ο πόλεμος δεν παύει να είναι πόλεμος και ο εχθρός να είναι ο εχθρός…».

«Λευκωσία 1967, καινούριο ξεκίνημα, ραφτάδικο στην Έγκωμη, η Εισβολή…».

«1974. Η περίοδος της εισβολής. Ο μεγάλος μου γιος, ο πατέρας σου, ήταν αξιωματικός. Ως μητέρα πέρασα πολλές νύχτες αϋπνίας, ανησυχίας κι έκλαψα πολύ, με τη σκέψη να πάθει κάτι ο γιος μου στον πόλεμο. Χάσαμε κάθε επικοινωνία μαζί του, για πολλές ημέρες, ώσπου που μια μέρα επέστρεψε. Τον χαρήκαμε για ένα μόνο βράδυ, αφού την επόμενη μέρα έγινε η δεύτερη φάση της εισβολής και τον κάλεσαν πίσω ξανά…».

Αφήνουμε στην άκρη τους «εχθρούς» και αναφερόμαστε στη ζωή της, στη συνέχεια, η οποία είναι απρόβλεπτη, γεμάτη με έντονες στιγμές λύπης και χαράς για τη γιαγιά, αλλά και για ολόκληρη την οικογένεια…

«Το 1981, παραμονή Πρωτοχρονιάς, έχασα τον άντρα μου σε ηλικία 51 χρονών. Όταν είσαι με κάποιον άνθρωπο τόσα χρόνια κι όταν τον χάσεις σε τέτοια ηλικία, εσύ πρέπει να βάλεις στην άκρη τη στεναχώρια για να στηρίξεις την οικογένειά σου. Τα τρία μου παιδιά μεγάλωσαν, έκαναν τα δικά τους παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα κι εγώ παρέμεινα, μέχρι και σήμερα, δίπλα τους, μεταφέροντας κουράγιο και δύναμη…».

Το 1996, η κόρη της γιαγιάς χάνει τον άντρα της. Το 2010, η γιαγιά λυγίζει, όταν χάνει το μικρότερο της γιο σε ηλικία 48 χρονών…

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος για μια μάνα από το να χάσει το παιδί της. Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω μέσα σε λίγα μόνο λόγια. Έχασα τον άντρα μου, το γαμπρό μου, τον πρωτότοκο και το μικρότερο μου γιο. Αυτό ήθελε ο Θεός, αλλά μου λείπουν πολύ, το ξέρεις αυτό. Κι όταν μιλώ για αυτούς, συγκινούμαι και κλαίω. Έφυγαν νωρίς, νέοι, αλλά, απ΄ την άλλη, νιώθω πολύ τυχερή, γιατί άφησαν πίσω τους παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, ‘κληρονομιά’ που οφείλω να στηρίξω».

«CUT! Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…»

Θυμάμαι, σε κάθε απώλεια στην οικογένεια, λυγίζουμε, θρηνούμε, αλλά η γιαγιά αυτόματα γίνεται και παραμένει ο βράχος, η οποία δίνει σε όλους δύναμη, επιλέγοντας να κλάψει και να θρηνήσει για εκείνους που έφυγαν, απομονωμένη από όλους.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ουρανία. Έλα. Κάθισε δίπλα μου. Είμαι 88 χρονών. Μεγάλωσα. Καμιά φορά, ξεχνώ ασήμαντα πράγματα. Αλλά, θυμάμαι τις Εποχές και τα Μεγάλα. Εκείνους που έφυγαν. Αυτούς που έμειναν πίσω. Τους δικούς μου γονείς, την παλιά γειτονιά, τα παιδιά μου. Σήμερα, έχω έξι εγγόνια και τρία δισέγγονα…».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Ουρανίας Χάρπα, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 60 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…