«Όταν διαβάζω τις λέξεις Curriculum Vitae, νομίζω ότι κάποιος μιλά για ένα σπάνιο είδος πεταλούδας, όπως η Papilio Machaon, ας πούμε. Δεν ξέρω αν το παθαίνεις κι εσύ… Θες καφέ; Άκου να δεις πως έχουν τα πράγματα… Γεννήθηκα, αυτό είναι σίγουρο, στις 22/11/1972, ούτε μισό χρόνο δεν σου κρύβω. Το 1974, λόγω των γεγονότων, την κάναμε για τη μαμά πατρίδα. Από πού να αρχίσω και πώς να συνεχίσω… Θα προσπαθήσω να είμαι συγκεκριμένη και κατατοπιστική. Αλλού γεννήθηκα, αλλού βαφτίστηκα, αλλού μεγάλωσα, αλλού σπούδασα, αλλού ζω! Τι να σου πω τώρα; Αλλού ντ’ αλλού δηλαδή… Χμ… Αυτό είναι. Μπορείς να το πεις κι έτσι. Η ιστορία της ζωής μου… Αλλού ντ’ αλλού! Ανοιχτός ορίζοντας, θάλασσα, γη και ουρανός. Περίμενε! Το ξέρεις ότι σπούδασα και ηθοποιός; Α! Μισό! Να φέρω τον καφέ και συνεχίζουμε…».
«CUT! Ραδιόφωνο (ή θέατρο) αγάπη μου! Σε ευχαριστώ για όλα!»
Μάλλον δεν το έχει συνειδητοποιήσει, αλλά η θάλασσα, η γη και ο ουρανός την ακολουθούν παντού, επηρεάζοντας απρόσμενα τις διαθέσεις της. Ξεπροβάλλει σαν πεταλούδα (θα με σκοτώσει για αυτό το χαρακτηρισμό) ανάμεσα απ’ τους ευκαλύπτους και τα αυτοκίνητα, φορώντας μια αέρινη κόκκινη μπλούζα, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για το δικό μου αγαπημένο χρώμα, το οποίο διαχρονικά με ακολουθεί, λόγω της ασυγκράτητης δύναμης των μεταμορφώσεων του. Το κόκκινο χρώμα, κρύβεται πίσω από κάθε στιγμή της ζωής μου. Το ίδιο, διαπιστώνω στη συνέχεια, συνομιλώντας μαζί της, και για τις δικές της στιγμές, της δική της ζωής.
Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Διπλωματία στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, στη Θεσσαλονίκη, ενώ παράλληλα εργαζόταν στα ΜΜΕ της πόλης, ραδιόφωνο και έντυπα. Οι εκπλήξεις και οι αποκαλύψεις συνεχίζονται, μόλις μου αναφέρει ότι «για πολλά φεγγάρια» δούλεψε ερασιτεχνικά, αλλά και επαγγελματικά ως DJ.
«Περασμένα μεγαλεία… Και πού είσαι ακόμα!»
Το 1999 – 2000 αποφασίζει να βρεθεί ξανά πίσω στα θρανία για ένα μεταπτυχιακό, στο Λονδίνο αυτή τη φορά, Communication and Mass Media, στο University of Westminster, συγκεκριμένα. Τα τελευταία δώδεκα χρόνια ζει και εργάζεται στην Κύπρο, ως αρχισυντάκτρια των μηνιαίων περιοδικών Time Out και Madame Figaro.
Της αναφέρω ότι για ένα παράδοξο και ανάρμοστο λόγο, σε κάθε μου ταξίδι προς το εξωτερικό, φροντίζω πάντα να παίρνω από το αεροδρόμιο το Time Out Cyprus, απολαμβάνοντας στη πτήση τα καταπληκτικά editorial της, ενώ όταν βρίσκομαι στην Κύπρο, δεν το αγγίζω ποτέ. Λες και ακολουθώ μια δική μου ιεροτελεστία ένα πράγμα!
«Στα προσόντα μου, βάλε και κάτι σεμινάρια Εκπαίδευσης Εκπαιδευτών (ΕΕΔΕ) και τα σεμινάρια, φυσικά, σχετικά με τη δημοσιογραφία. Επιπλέον, έχω διδάξει ‘Επικοινωνία’ στα Επιμορφωτικά Προγράμματα του Δήμου Καλαμαριάς. Α! Δεν σου είπα το καλύτερο! Σπούδασα και Θέατρο στην Πειραματική Σκηνή Θεσσαλονίκης. Αυτό που ήθελα πάντα να κάνω δηλαδή… να παίζω στο θέατρο… Κοίτα πως τα φέρνουν τα πράγματα, η τύχη και οι καταστάσεις. Να παίζω, τώρα, τον πρώτο γυναικείο ρόλο… στο θέατρο της ζωής!».
«CUT! Με μπέρδεψες! Ποια ιστορία απ’ όλες θα πούμε τελικά;
«Γεια σου. Ονομάζομαι Σύλια κι ένα μόνο έχω να σου πω! Αγάπησε αυτό που κάνεις! Δώσε τη ψυχή σου για αυτό που κάνεις και μόνο όταν το αγαπήσεις πραγματικά, θα αντικρίσεις θάλασσα, γη και απέραντο ουρανό, δηλαδή ανοιχτό ορίζοντα και όχι εμπόδια. Ωραίος ο καφές; Άκου, λοιπόν, πώς βρέθηκα στο θέατρο. Ένας ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος αναγνώρισε το ταλέντο μου, ο κύριος Ιορδανίδης. Στην αρχή, βέβαια, νόμισε ότι είμαι ενζενί, ξέρεις φτιαγμένη για ρόλους αφελούς και απλοϊκής, αθώας, νέας, όμορφης κοπέλας, αφού κατέληξα να παίζω σε μπουλβάρ (ελαφρό θεατρικό εμπορικού είδους) την ενζενί (μα, για όνομα του Θεού!), μέχρι που τον επόμενο χρόνο ‘ξύπνησε’ και μου έδωσε, επιτέλους, ρόλο καρατερίστριας (ηθοποιός που ερμηνεύει ρόλους ενός ιδιαίτερου χαρακτήρα). Με τον κύριο Ιορδανίδη, όμως, έμαθα τη δεύτερη ανάγνωση. Με την κυρία Παρούλα, στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, έμαθα για την Πολιτική και τη Διπλωματία, πράγματα τα οποία ακυρώθηκαν στην Κύπρο. Οι συναναστροφές εδώ, δυστυχώς, δεν εμπεριέχουν διπλωματικές ικανότητες, αλλά τεράστια αποθέματα υπομονής.»
«Γιατί ήρθες στην Κύπρο;»
«Ήρθα στην Κύπρο… από έρωτα! Τι; Δεν με πιστεύεις; Δεν είμαι οικονομικός μετανάστης και δεν το μετανιώνω. Ζω δώδεκα χρόνια στο νησί! Στις 7 Σεπτεμβρίου, μάλιστα, έχω επέτειο! Εδώ βρήκα τα γατιά μου και τα τέσσερα λασποτέρατά μου. Αχ! Άνοιξα άλλη ιστορία τώρα! Θα με σκοτώσεις! Να ήμασταν και κομματάκι φιλόζωοι σε αυτό το νησί, δεν θα μας έκανε κακό… αν και βελτιώθηκε λίγο η κατάσταση τα τελευταία χρόνια, όμως, σημείωσε το αυτό: έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας.».
Στην Κύπρο, εδώ και δώδεκα χρόνια, γνωρίζει και ασχολείται με όλα τα Μέσα Ενημέρωσης, και όσον αφορά τη γραφή, αλλά και το ραδιόφωνο, ακόμη και την τηλεόραση, αλλά και το διαδίκτυο, παρόλο που δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν είναι δημοσιογράφος. Απλώς… δημοσιογραφεί.
«Από όλα όσα σου είπα εν συντομία, πιο πολύ αγαπώ το ραδιόφωνο. Έχω μείνει κολλημένη και αθεράπευτα ρομαντική, σε εκείνες τις παλιές ραδιοφωνικές εκπομπές με τον Γιάννη Πετρίδη αλλά και το κυριακάτικο θέατρο, στο ραδιόφωνο επίσης, που έφυγαν ανεπιστρεπτί… Το ραδιόφωνο, τελικά, είναι το πιο αποκαλυπτικό και το πιο συναισθηματικό από όλα τα Μέσα. Αγαπώ και τη συγγραφή, φυσικά, γιατί μέσα από αυτή θέλω να κάνω ψυχοθεραπεία και δεν στο κρύβω την κάνω καθημερινά. Και αγαπώ την τηλεόραση! Λατρεύω την τηλεόραση! Γιατί μέσα σε αυτό το κουτί, παίζεις θέατρο. Εκεί, ναι, παίζεις το καλύτερο θέατρο στον κόσμο!».
«CUT! Να σας συστήσω! Από δω η φίλη μου! Η Σύλια!»
Παρανοώ και αποφασίζω, χωρίς να τη ρωτήσω φυσικά, πως θέλω να γίνουμε φίλοι. Αν μάλιστα το αρνηθεί ή με καταγγείλει για παρενόχληση, εγώ θα συνεχίσω να διαδίδω δεξιά και αριστερά πως είμαστε οι καλύτεροι φίλοι στον κόσμο, παρόλο που μέχρι σήμερα, συναντηθήκαμε δύο μόνο φορές. Παραμελημένοι, ονειροπόλοι, ονειροπαρμένοι, συνοδοιπόροι και εραστές του αύριο, χωρίς δεδομένα, χωρίς παρενέργειες, χωρίς όρια και κραδασμούς, μάρτυρες μικρών και μεγάλων στιγμών λύπης, γέλιου, στεναχώριας και χαράς στο… θέατρο της ζωής! Το καλύτερο θέατρο στον κόσμο!
«Γεια σου. Ονομάζομαι Σύλια. Όχι βρε Κώστα! Το διαδίκτυο δεν το αγαπώ. Συγχώρα με! Είμαι παραδοσιακή. Ας πούμε ότι προτιμώ χίλιες φορές το χορτοφαγικό μουσακά από τις fusion, τάχα μου, συνταγές!».
(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Σύλιας Ιωαννίδου, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).
Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…
Με παρασύρει σε ένα βαθιά προσωπικό ταξίδι αλληγορίας για το χορό, το οποίο ξεχειλίζει από αγάπη, αγνότητα, ταπεινότητα και σεβασμό. Μιλά κατευθείαν στην καρδιά μου, με ανεπιτήδευτη λαχτάρα, για όλα αυτά που πέρασε μέχρι να κατακτήσει το όνειρό της. Ένα όνειρο που απαιτεί θυσίες, σωματική και ψυχική πειθαρχία, αλλά και νοηματική εγρήγορση. Η ίδια θεωρεί πως είναι ακόμη στην αρχή, κάτι το οποίο μου τονίζει συνεχώς. Για μένα τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα, διότι θεωρώ την πορεία που επέλεξε, από τα παιδικά της χρόνια, συναρπαστικά μαγική, ξεχειλισμένη από διαδρομές και όνειρα που βγαίνουν αληθινά.
«CUT! If you can dream it, you can do it!» (Walt Disney)
Από μικρό παιδί ζηλεύω και θαυμάζω την τέχνη του χορού. Είναι, ίσως, η απόλυτη έκφραση συναισθημάτων και οι «μεταφορείς» της τέχνης, οι χορευτές, κατά τη διάρκεια των χρόνων, σε όλες τις ιστορικές περιόδους, αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού. Η έλλειψη του γραπτού και του προφορικού λόγου, καθώς και η μεταφορά συναισθημάτων, αισθημάτων και εμπειριών μέσω της κινησιολογίας, κατευθυνόμενης από τη μουσική, μου δίνουν τη δυνατότητα να αντλώ μόνο θετικότητα, συγκίνηση και δύναμη, ανακαλύπτοντας κάθε φορά κάτι καινούργιο, επαναστατικό, εντυπωσιακό, αλλά συνάμα απλό και προσιτό για κάθε άνθρωπο.
Μέλος καλλιτεχνικής οικογένειας, στα εννιά της χρόνια, ξεκίνησε μαθήματα στη σχολή μπαλέτου της Ναδίνας Λοϊζίδου, από καθαρά δική της επιλογή. Η ίδια ισχυρίζεται ότι υπήρξε αρκετή καθυστέρηση στην απόφασή της, με αποτέλεσμα, όλα αυτά τα χρόνια να πρέπει να καλύψει το «χαμένο καιρό» με καθημερινή, εντατική εξάσκηση ώστε να φτάσει στο ανάλογο επίπεδο που απαιτεί η κάθε ηλικία. Η Ναδίνα Λοϊζίδου είναι, μάλλον, ο μέντοράς της, αφού οι αναφορές και η εκτίμηση στο πρόσωπό της, καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησής μας, είναι έντονες και συγκινητικές.
Το μπαλέτο είναι η μεγάλη της αγάπη, το «σπίτι» και η «βάση» της, ενώ ο σύγχρονος χορός το πάθος και η καθημερινότητά της. Είναι μόλις δεκαοχτώ χρονών. Εδώ και ένα χρόνο φοιτά με επιτυχία στη σχολή CDSH (Contemporary Dance School of Hamburg), στη Γερμανία, συμμετέχει παράλληλα στην Ομάδα Χορού της «Διάστασης», στη Λεμεσό, και σε ένα μικρό διάλειμμά της, πίσω στην Κύπρο, μου περιγράφει με ενθουσιασμό τη δική της ιστορία…
«Ρότερνταμ, Λονδίνο, Αμβούργο… Από τα δεκαεπτά μου χρόνια είχα ήδη έτοιμη τη λίστα επιλογών. Ήξερα ακριβώς τι ήθελα, κάτι το οποίο περιόριζε τις επιλογές μου, ανεβάζοντας τον πήχη ακόμη πιο ψηλά. Προσωπικός μου στόχος ήταν να καταφέρω να πάρω θέση σε μία σχολή σύγχρονου χορού, η οποία όμως θα περιλάμβανε ballet training (εκπαίδευση στο μπαλέτο) γιατί δεν ήθελα να χάσω επαφή με τη μεγάλη μου αγάπη και τη βάση του χορού, το μπαλέτο. Στην πρώτη μου audition, στην Ολλανδία, ήμουν ίσως η νεαρότερη υποψήφια, ανάμεσα σε 500, περίπου, υποψηφίους, από διαφορετικές χώρες στον κόσμο. Οι θέσεις στη σχολή ήταν φυσικά περιορισμένες. Θυμάμαι τη μεγάλη μου χαρά όταν πέρασα στους 30! Τα συναισθήματα ήταν απερίγραπτα. Θυμάμαι την έντονη απογοήτευση, όταν το ‘ταξίδι’ σταμάτησε εκεί, διότι λόγω του νεαρού της ηλικίας μου… με απέρριψαν».
«CUT! Πώς ξεπέρασες το πρώτο εμπόδιο;»
«Γεια σου. Ονομάζομαι Μάγδα. Η διαδικασία των audition σε κάθε σχολή είναι πολύ ανταγωνιστική, αγχωτική και ψυχοφθόρα. Θυμάμαι, είχα τελικές εξετάσεις ως τελειόφοιτη, στη Λεμεσό, και παράλληλα ετοίμαζα με τους γονείς μου τη βαλίτσα για να προλάβουμε την επόμενη audition. Από την Ολλανδία στο Λιντς, από το Λιντς στο Λονδίνο, με τελικό προορισμό το Αμβούργο. Ατυχείς συγκυρίες, άγχος και ανταγωνισμός, καμιά φορά και θέμα τύχης, είχαν ως αποτέλεσμα να φτάνω πάντα μέχρι την πηγή αλλά να μην πίνω το νερό. Το να βρίσκεσαι στο short – list και την τελευταία στιγμή να μην παίρνεις την πολυπόθητη θέση, για δικαιολογημένους αλλά και ανεξήγητους λόγους κάποιες φορές, ταξιδεύοντας αμέσως μετά για μια άλλη πόλη, σε μια άλλη χώρα, ξεκινώντας και πάλι απ΄ την αρχή τη διαδικασία, ήταν κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Η χαρά, η απογοήτευση, η συγκίνηση, η επιτυχία και η αποτυχία, είναι συναισθήματα τα οποία εναλλάσσονταν συνεχώς και τα έζησα στο μέγιστο βαθμό τους. Ύστερα, επέστρεφα πίσω στην Κύπρο για διάβασμα και εξετάσεις, και στη συνέχεια, με ένα εισιτήριο στο χέρι, για μία ακόμη καινούργια προσπάθεια…».
Η Μάγδα, στα δεκαεπτά της χρόνια, προσπαθεί να αγγίξει το όνειρό της, αλλά βρίσκει εμπόδια. Οι επιλογές της είναι συγκεκριμένες και η κάθε «απόρριψη», τις περιορίζει ακόμη περισσότερο. Μου εκμυστηρεύεται ότι κάποια στιγμή σκέφτηκε ακόμη και να τα παρατήσει αλλά δεν το έκανε, μέχρι να εξαντλήσει και την τελευταία της επιλογή. Δεν χρειάστηκε, βέβαια, αφού η θετική απάντηση από τη σχολή στο Αμβούργο, ξεπέρασε κατά πολύ το συναίσθημα της απογοήτευσης και καθόρισε τη σημερινή της πορεία.
«Η Σχολή Σύγχρονου Χορού στο Αμβούργο, είναι πραγματικά αυτό που ονειρευόμουν και η απόρριψη από τις προηγούμενες, ίσως, τελικά να ήταν και ο λόγος για να καταλήξω εκεί. Όλα, μάλλον, συμβαίνουν για κάποιο σκοπό κι ας ακούγεται χιλιοειπωμένο.».
«Η τέχνη του χορού απαιτεί…»
«…μυαλό, αντίληψη και πειθαρχία. Θυσίες και εντατικές ώρες εξάσκησης. Όταν επιλέξεις αυτή τη διαδρομή, από μικρό παιδί, η καθημερινότητά σου δεν είναι η ίδια με τους υπόλοιπους. Αργίες, Σαββατοκύριακα και γιορτές, είναι άγνωστες λέξεις για μένα και για κάθε άνθρωπο που επιλέγει να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτή την τέχνη. Ο χορός απαιτεί σωματική και ψυχική πειθαρχία και νοηματική εγρήγορση. Οι καθηγητές της σχολής στο Αμβούργο είναι αυστηροί, συγκεκριμένοι και απόλυτοι. Οι εντολές τους αδιαπραγμάτευτες. Τα ακραία σενάρια που βλέπουμε στις ταινίες δυστυχώς υφίστανται, αλλά είναι στο χέρι του κάθε χορευτή να διαχειριστεί σωστά τη ζωή, τη σχολή, τους καθηγητές, τα μαθήματα και το ταλέντο του. Ο χορός απαιτεί απεριόριστη προσπάθεια, καθοδήγηση και πιστή ακολουθία εντολών χωρίς δάκρυα, χωρίς μιζέρια, χωρίς άρνηση, με γνώμονα τους προσωπικούς στόχους και τα δικά σου όνειρα. Αυτός που πραγματικά αγαπά το χορό, δεν πρέπει να υποκύπτει ούτε να επηρεάζεται από οτιδήποτε αρνητικό ή δύσκολο εμπόδιο το οποίο θα αντιμετωπίσει στην πορεία του. Μπορείς να διδαχθείς την τεχνική του χορού. Αυτό όμως που κανείς δεν μπορεί να σου διδάξει είναι το συναίσθημα της ψυχής όταν χορεύεις. Και η μαγκιά του κάθε χορευτή, είναι να μπορεί να μεταδώσει στο κοινό αυτό το συναίσθημα…».
«Το δικό σου χαμόγελο είναι…»
«…η οικογένειά μου! Η μητέρα μου είναι το πρότυπό μου, η οποία, θυμάμαι, από μικρό παιδί, με μάθαινε να μην τα βάζω κάτω σε οποιαδήποτε δυσκολία παρουσιαζόταν και θα συνεχίζει να παρουσιάζεται στο δρόμο μου. Ο πατέρας μου είναι καλλιτέχνης, μουσικός, έτσι με δίδαξε από νωρίς να μπορώ να αντιλαμβάνομαι τη σωστή αισθητική και κατεύθυνση της κάθε τέχνης και να τρέφω απεριόριστο σεβασμό προς αυτήν. Οι συμβουλές, η στήριξη, η αγάπη, ο χρόνος, τα χρήματα και όλες οι θυσίες που έκαναν για μένα και τα αδέρφια μου, δεν περιγράφονται μέσα σε λίγες λέξεις. Αγάπη, σωστή επικοινωνία, σεβασμός, στοργή… αγάπη! Ένα μόνο ‘ευχαριστώ’, δεν θα είναι ποτέ αρκετό!».
«CUT! Ο χορός είναι πολύτιμος. Είναι γιορτή! Ο χορός είναι… ζωή!»
Παρά το νεαρό της ηλικίας της, έχει έντονες απόψεις και ώριμες σκέψεις. Συμφωνούμε ότι οι τέχνες, γενικότερα, στην Κύπρο δεν «εκτιμούνται» όσο θα έπρεπε, λόγω του μεγέθους της αγοράς αλλά και άλλων παραγόντων. Παράλληλα, συζητούμε για τις επιφανειακές τέχνες αλλά και για αυτές που πραγματικά αξίζουν, αν και τις περισσότερες φορές υποτιμούνται και αδικούνται, τόσο οικονομικά όσο και καλλιτεχνικά…
«Γεια σου. Ονομάζομαι Μάγδα. Η αίσθηση της κίνησης είναι η χαρά, οι φόβοι, τα όνειρα και οι επιθυμίες μου. Το ξέρω… Η κίνηση είναι μόνο για μια στιγμή. Αρχίζει και τελειώνει. Όμως, μην σταματάς ποτέ να την ψάχνεις. Αυτή είναι η μαγεία της!».
(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Μάγδας Αργυρίδου με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 70 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).
Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…
