Συζητούσα σήμερα, με μία καινούργια φίλη, για το πιο κάτω θέμα και νιώθω πως πρέπει να το μοιραστώ.

Το βιβλίο μου «Όσο χρειαστεί» έχει ένα εντελώς διαφορετικό ύφος, συγκριτικά με την αρθογραφία μου στα Casual Fridays. Τα δύο «μωρά μου», είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, απ’ τη γη ως το φεγγάρι μπορώ να πω, αφού το βιβλίο είναι πιο… λογοτεχνικό και τα άρθρα έχουν μία πιο… χιουμοριστική, casual προσέγγιση.

Που θέλω να καταλήξω… Αν ένας καλός ηθοποιός πρέπει να δοκιμάσει να παίξει κωμωδία και δράμα ή ένας καλός τραγουδιστής πρέπει να δοκιμάσει να τραγουδήσει «ελαφρύ» και «δύσκολο» τραγούδι, τότε και αυτός που γράφει, πρέπει να τολμήσει να δοκιμάσει να γράψει ή έστω να προσπαθήσει να γράψει, εκτός των συνηθισμένων του ορίων. Στην τελική, αν δεν δοκιμάσουμε, αν δεν τσαλακωθούμε, αν δεν πέσουμε κάτω, αν δεν τολμήσουμε το διαφορετικό, αν δεν σπάσουμε τις «ταμπέλες» γύρω μας, τότε θα μείνουμε εγκλωβισμένοι σε ένα κουτί, στη ζώνη ασφαλείας μας, γιατί πολύ απλά, αυτό μας «βολεύει…»

(χαζές πρωινές σκέψεις, παρέα με μία καινούργια φίλη…)