Μαζεύει γνώσεις οι οποίες τον ακολουθούν ως μέρος της μνήμης του. Συγκεντρώνει στοιχεία από το φως και το σκοτάδι. Επεξεργάζεται εικόνες της ημέρας και της νύχτας. Τραγουδά ροκ μουσική παρέα με την μπάντα του, τις «Τρούφες». Γράφει εξαιρετικούς στίχους και ποιήματα, παίζει καλή μπάλα – ανερχόμενος συγγραφέας και ποδοσφαιριστής δηλαδή – αλλά και πρωταγωνιστής στη θεωρία και την πράξη στο μάθημα του πιάνου. Ρεαλιστής, ονειροπόλος, αυθόρμητος και μερικές φορές, ανάλογα με τη διάθεσή του, λιγάκι «παρανοϊκός» αν και προτιμά να ακροβατεί πάνω στα λογικά και τα παράλογα. Η φύση, άλλωστε, του πρόσφερε απλόχερα όλα τα απαραίτητα αγαθά για να μεγαλουργήσει. Αυθεντικά ταλαντούχος, γητευτής σε ένα ολόκληρο μέλλον που τον περιμένει να το κατακτήσει, ένα «ασυμβίβαστο» μυαλό της νέας γενιάς, ετών… μόλις δεκαεπτά.

CUT! «Αν γίνεις κύκλος εσύ ο ίδιος, κύκλος πλήρης, ολοκληρωμένος, μέσα σου αρχή και τέλος θα συναντηθούν» (Όσσο – ‘Ομιλίες πάνω σε κείμενα του Ηράκλειτου. Η κρυμμένη Αρμονία’)

Καθόμαστε με τη μητέρα του, τη Θάλεια, και διαβάζουμε τα ποιήματά του. Τον παρακολουθούμε να παίζει πιάνο, ενώ παράλληλα, εκείνος συμμετέχει με πάθος στις συνομιλίες μας, ως γνώστης θεμάτων και ισάξιος συνομιλητής. Στη συνέχεια, αποφασίζει να μας αφήσει μόνους όταν μας ανακοινώνει ότι οι φίλοι του τον περιμένουν για να παίξουν ποδόσφαιρο. Εκεί έρχεται και πάλι η γνωστή «αναλαμπή» για την ηλικία του.

Και τώρα, ας περάσουμε στη δική μου. Στην ηλικία των τριάντα έξι, συνειδητοποιώ πως μεγάλωσα αρκετά, τόσο – όσο για να μην γνωρίζω πολλά πράγματα για τη νέα γενιά. Μέχρι πρόσφατα μάλιστα, πίστευα ότι η δική μου ήταν η νεώτερη, μέχρι που ένα πρωί εμφανίστηκαν οι πρώτες άσπρες τρίχες στα μαλλιά, η ανεπιθύμητη κοιλίτσα και οι ρυτίδες (φυσικά) γύρω από τα μάτια, οι οποίες με έβαλαν για τα καλά στη θέση μου και δεν λένε με τίποτα να αναστείλουν την εξέλιξή τους.

Και αφού, λοιπόν, δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να σταματήσω τη συγκεκριμένη εξέλιξη, αποφασίζω να τον πείσω να αναβάλει για λίγο το ποδόσφαιρο, έτσι ώστε να με ενημερώσει για τα «νέα» της δικής του γενιάς. Αποδέχεται την πρό(σ)κληση, ενημερώνει την υπόλοιπη ομάδα ότι θα παίξει στο δεύτερο ημίχρονο, κάθεται απέναντί μου και η ιστορία μας έχει ως εξής…

«Γεια σου. Ονομάζομαι Βόρις. Φοιτώ στο Λανίτειο Λύκειο και είμαι δεκαεπτά.»

«Τι συμβαίνει με τη νέα γενιά;»

«Η γενιά μου είναι παρεξηγημένη. Το γεγονός ότι μεγαλώνουμε στην εποχή της κρίσης, αλλά και της εξέλιξης, των social media και της τεχνολογίας γενικότερα, δεν σημαίνει ότι παρακολουθούμε με απάθεια όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Φυσικά και έχουμε προβληματισμούς. Η σταδιοδρομία, το μέλλον, τα ‘θέλω’ μας, το σήμερα, το αύριο, κατά κανόνα αλλά και κατ’ εξαίρεση, είναι προκαθορισμένα από την κοινωνία. Η ‘κοινωνία’ την οποία οι προηγούμενες γενιές έφτιαξαν για εμάς, απαιτεί ‘τα ίδια και τα ίδια’. Η διαδρομή μας είναι επίσης ‘προκαθορισμένη’ εγκλωβισμένη μέσα σε στερεότυπα και πλαίσια τα οποία καμιά φορά παρουσιάζονται σε εμάς από γονείς και καθηγητές έως ‘ανέγγιχτα’. Παρακολουθώντας τα λάθη των προηγούμενων γενιών, τη σημερινή οικονομική κρίση γύρω μας, αλλά και μέσα από συζητήσεις με τους φίλους μου, θεωρώ ότι η δική μου γενιά μπορεί να κάνει τη διαφορά, γιατί μέσα από όλα τα λάθη, τα γραμμένα και τα άγραφα, κάπου βρίσκεται μία ελπίδα, η οποία περιμένει απλώς το σύνθημα, την επανάσταση, για να ελευθερωθεί.»

Ο Βόρις υπερασπίζεται τη γενιά του με επιχειρήματα τα οποία δεν μπορώ να αντικρούσω ούτε καν να διαπραγματευτώ. Πως να το κάνω άλλωστε, όταν εμείς, εσείς και οι προηγούμενοι, δημιουργήσαμε στους σημερινούς έφηβους ένα περιβάλλον διαχρονικής ανασφάλειας και καταγεγραμμένων λαθών.

«Τι μήνυμα θες να μεταφέρεις;»

«Έχουμε ικανότητες. Εφόδια για να σώσουμε τον κόσμο. Να φέρουμε την αλλαγή. Να σπάσουμε το κατεστημένο. Ξέρεις τι πιστεύω; Ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει αδιανόητα πράγματα. Φτάνει να κοιτάξει λίγο πιο πέρα. Να βγει έξω από το κουτί του. Να πιστέψει στον εαυτό του. Με αυτά τα ιδανικά μεγάλωσα και για αυτά θέλω να ‘πολεμήσω’. Μου λες ότι μεγάλωσες. Σου λέω ότι μεγάλωσα. Αυτή είναι η πραγματικότητα: Ο κύκλος της ζωής. Οι μέρες φεύγουν και ο προορισμός μας είναι ένας. Να τις γεμίζουμε με όμορφα πράγματα, ψάχνοντας συνεχώς όλα αυτά που μας εκφράζουν και μας κάνουν να νιώθουμε μόνο καλά. Πρέπει να επαληθεύσουμε τον εαυτό μας. Το ρόλο μας στο σύμπαν. Στην τελική, όλοι είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό. Είμαστε άνθρωποι. Ίδιοι και διαφορετικοί. Το δικό μου χαμόγελο δεν αφορά το πριν και το μετά. Το δικό μου χαμόγελο αφορά το σήμερα και όλα αυτά που αγαπάμε και μας αγγίζουν, τα οποία ζούμε καθημερινά. Να σου πω κάτι; Υπάρχει λύτρωση εκεί έξω!»

«CUT! Τέλος πρώτου ημιχρόνου!»

Ο Βόρις τρέχει να ετοιμαστεί, για να προλάβει το δεύτερο ημίχρονο. Τον φωνάζω να έρθει πρώτα στον κήπο για να βγάλουμε τις φωτογραφίες. Εκεί έξω είναι μία όμορφη μέρα. Ο Βόρις συγκεντρώνει τα στοιχεία από το φως. Επεξεργάζεται τις εικόνες της ημέρας. Τραγουδά ροκ μουσική, γράφει στίχους, παίζει ποδόσφαιρο και παρακολουθεί μαθήματα πιάνου. Ρεαλιστής, ονειροπόλος, αυθόρμητος και «παρανοϊκός», ακροβατεί ανάμεσα στα λογικά και τα παράλογα. Η φύση, άλλωστε, του πρόσφερε απλόχερα όλα τα απαραίτητα αγαθά για να μεγαλουργήσει. Αυθεντικά ταλαντούχος, ένα «ασυμβίβαστο» μυαλό της νέας γενιάς, ετών… μόλις δεκαεπτά.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Βόρις. Πρέπει να φύγω, η ομάδα με περιμένει! Θα τα πούμε αύριο! Α! Πριν το ξεχάσω! Σου έστειλα με email ένα καινούργιο ποίημα που έγραψα. Περιμένω τα σχόλιά σου!»

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Βόρι Σαρρή, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 80 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

«Ξυπνούσε πρώτη και ετοίμαζε πρωινό. Ύστερα, έπαιζε μελωδίες στο πιάνο. Εγώ καθόμουν με τις ώρες στο πλάι της και μάθαινα μουσική. Το βλέμμα της ενέπνεε μόνο ζωή, ενώ μαζί με τις νότες κελαηδούσαν όλα τα πουλιά στον κόσμο. Μου έλεγε ‘Μπορείς να κάνεις θαύματα. Φτάνει να το πιστέψεις!’ γυρίζοντας τις παρτιτούρες του πιάνου. Καθώς τα χρόνια περνούσαν απ’ τα χέρια μας, τα αποδημητικά πουλιά έφευγαν κι επέστρεφαν πίσω, για να ακούσουν ξανά και ξανά τη μελωδία… Στα 82 της χρόνια ‘χάθηκε’, τα πλήκτρα την αναζητούσαν. Το βλέμμα της άλλαζε κοστούμια διαρκώς, παρέα με τους ρόλους, ενώ οι εκφράσεις της ταξίδευαν αλλού, μαζί με τα πουλιά… Εκείνο το πρωί, την κρατούσα μέσα στην αγκαλιά μου. Της χάιδευα τα μαλλιά όταν τη νανούριζα για τελευταία φορά. Τότε ήταν, που είδα το σώμα της να ελευθερώνει τη ψυχή. Ο πόνος πέταξε μακριά κι εκείνη βρέθηκε μονάχη σε ένα μέρος φωτεινό, χωρίς συγχύσεις και αγωνίες. Μου χαμογέλασε… Σήμερα, είναι μαζί μου, στην καρδιά μου παντοτινά, παρούσα σε ότι κάνω και ότι πω. Ο μεγαλύτερος οπαδός, η καλύτερή φίλη, η πιο όμορφη μουσική, ο άνθρωπος, η μητέρα… Το φως.».

«CUT! Επιτέλους γνωριζόμαστε!»

Ο Άλεξ χαμογελά. Στη συνέχεια δακρύζει. Τα συναισθήματα του κρύβουν μία θλιμμένη οικειότητα και οι εκφράσεις του έναν πόνο μικρού παιδιού. Το βλέμμα του αλλάζει σε κάθε κατεύθυνση της αφήγησης, καθώς με «ταξιδεύει» σε δρόμους απεριόριστης αγάπης και αφόρητης αγωνίας. Αναγκαίας ανακούφισης και γενναίας ελευθερίας.

Εκείνη, λοιπόν, ήταν η πρώτη μας συνάντηση. Ένας καινούργιος φίλος. Σε μια καφετέρια, στη Λευκωσία, λίγο πριν επιστρέψει πίσω στο στούντιο για την επόμενη ηχογράφηση. Φροντίζει να κρατά τις ώρες του γεμάτες, απλώς για να μην λυπάται, κάτι απόλυτα εύκολο, αφού οι επαγγελματικές του συναναστροφές, εγχώριες και διεθνείς, δεν του «επιτρέπουν» να θρηνήσει, όπως θα επιθυμούσε, για την απώλειά της.

Κάθεται απέναντί μου και αρχίζει να διηγείται τη δική του ιστορία. Μια ιστορία την οποία παρακολουθώ τον τελευταίο χρόνο από «μακριά», μέσα από την προσωπική του σελίδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η λατρεία, η αγάπη, ο θαυμασμός και η αφοσίωση προς τη μητέρα του, ορίζουν τη ζωή του. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της.

«Καμιά φορά, νομίζω ότι ο κόσμος δεν γνωρίζει όσα πρέπει να γνωρίζει για τη νόσο. Ούτε καν τα βασικά. Απ’ την άλλη, αν δεν ζήσεις με τον ασθενή, όλα τα στάδια της νόσου, δεν αντιλαμβάνεσαι ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Ούτε μπορώ να σου περιγράψω με λίγα λόγια τα δέκα χρόνια μιας διαφορετικής ‘συνηθισμένης΄ ζωής. Τα συμπτώματα της νόσου του Αλτσχάιμερ εμφανίζονται σταδιακά. Στη συνέχεια, αυξάνονται σε βαθμό που προκαλούν τεράστια βλάβη στον εγκέφαλο. Το αρχικό σύμπτωμα είναι η δυσκολία αφομοίωσης καινούριων πληροφοριών και γεγονότων. Στη συνέχεια, ο ασθενής ξεχνά ακόμη και που έχει τοποθετήσει απλά καθημερινά αντικείμενα, δυσκολεύεται με την ομιλία του, χάνεται εύκολα, χάνει την ικανότητα του λόγου, γίνεται αντικοινωνικός και κυκλοθυμικός. Παρόλο που στο πρώιμο στάδιο μπορεί εν μέρει να φροντίσει τον εαυτό του, χρειάζεται συνεχώς υποστήριξη από την οικογένεια και τους γιατρούς του, έτσι ώστε να μπορεί να ρυθμίσει την καινούργια του ζωή, βάζοντας ένα πρόγραμμα σε σχέση με την καθημερινότητά του.».

«CUT! Μίλησέ μου για τη μητέρα σου…»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Άλεξ. Η μητέρα μου ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Για μένα ήταν πρώτα φίλη, δασκάλα, αδελφή, φανατικός οπαδός και ύστερα μάνα. Στα 68 της χρόνια εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα της νόσου, τα οποία άλλαξαν για πάντα δυο ολόκληρες ζωές. Τη δική της και τη δική μου. Τα πρώτα χρόνια της νόσου, δεν αντιλαμβάνεσαι ακριβώς τι συμβαίνει, ούτε πως να χειριστείς τα πράγματα μέχρι τη στιγμή που τα συμπτώματα εντείνονται, αναγκάζοντάς σε να πάρεις ριζικές αποφάσεις, αντιμετωπίζοντας με ρεαλισμό τη νέα πραγματικότητα. Η νόσος επιτίθεται στον εγκέφαλο του ασθενή, στη συνέχεια χάνεται η ικανότητα του λόγου, επεκτείνεται στις σωματικές λειτουργίες και στο τέλος, ο εγκέφαλος καταστρέφεται εντελώς, αφού σταματά να δίνει οδηγίες στο σώμα… Οι παλμοί χάνονται, η κινητικότητα εξαφανίζεται και ο εγκέφαλος νεκρώνει. Η μητέρα μου! Η αγαπημένη μου μητέρα… Θυμάμαι… Είμαι δίπλα της, της κρατώ το χέρι, στέκομαι απέναντί της, την κοιτάζω, την αγκαλιάζω, αλλά δεν βρίσκω καμία ανταπόκριση, γιατί πολύ απλά δεν με αναγνωρίζει… Τα συμπτώματα της νόσου είναι σκληρά και δεν διαπραγματεύονται. Πίστεψέ με, αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα στον κόσμο.».

Η μητέρα του Άλεξ ήταν καθηγήτρια μουσικής. Όσοι είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν, έχουν να πουν τα καλύτερα, τόσο για το ήθος όσο και για την προσωπικότητά της. Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της, τα συμπτώματα της νόσου του Αλτσχάιμερ την «απομακρύνουν» από συνηθισμένα πράγματα μιας ολόκληρης ζωής, ενώ παράλληλα, ο Άλεξ, ξεχνά τη δική του, κλειδώνεται συναισθηματικά, αποφασίζοντας συνειδητά να παραμείνει στο πλάι της. Όσο χρειαστεί…

«Τι έγινε το τελευταίο βράδυ;»

«Τα πράγματα χειροτέρεψαν. Δεν μπορούσε να καταπιεί, τρεφόταν πλέον από σωληνάκι, αλλά και πάλι δεν μπορούσε να πάρει ούτε το ένα τέταρτο της ποσότητας που έπρεπε, αλλιώς οι πόνοι στα έντερα θα γίνονταν αφόρητοι. Το χειρότερο απ’ όλα, ήταν το γεγονός ότι οι πνεύμονές της γέμισαν υγρά. Καλέσαμε ασθενοφόρο, και μαζί με την αδελφή και τον αδελφό μου, την ακολουθήσαμε στο νοσοκομείο όπου μας ενημέρωσαν ότι πλησίαζε το τέλος. Δεν ήθελα να το πιστέψω αν και μέσα μου γνώριζα ότι ήταν απλώς θέμα ωρών. Εκείνο το εικοσιτετράωρο η μητέρα μου πέρασε πολύ δύσκολες ώρες. Θυμάμαι, το επόμενο ξημέρωμα, ήμασταν όλοι εκεί. Την κρατούσα μέσα στην αγκαλιά μου. Της χάιδευα τα μαλλιά όταν τη νανούριζα για τελευταία φορά. Τότε ήταν, που είδα το σώμα της να ελευθερώνει τη ψυχή. Ο πόνος πέταξε μακριά κι εκείνη βρέθηκε μονάχη σε ένα μέρος φωτεινό, χωρίς συγχύσεις και αγωνίες. Μου χαμογέλασε… Σήμερα, είναι μαζί μου, στην καρδιά μου παντοτινά, παρούσα σε ότι κάνω και ότι πω. Ο μεγαλύτερος οπαδός, η καλύτερή φίλη, η πιο όμορφη μουσική, ο άνθρωπος, η μητέρα μου… Το φως. Το δικό μου φως.».

«CUT! Καληνύχτα μαμά…».

Η μητέρα του Άλεξ έφυγε στα 82 της χρόνια, νικημένη από τη νόσο του Αλτσχάιμερ σε μια μάχη που κράτησε δεκατέσσερα χρόνια. Ο Άλεξ προσπαθεί να κρατήσει μακρυά τις σκληρές αναμνήσεις, κρύβοντας καλά στην καρδιά του μόνο τις καλές στιγμές. Οι προσπάθειες από μέρους του για ενημέρωση και διαφώτιση του κοινού, σε σχέση με τη νόσο, συνεχίζονται εντατικά, όπως άλλωστε συνέβαινε τα τελευταία δέκα χρόνια. Παράλληλα, για πρώτη φορά, αποφασίζει να ξεκλειδώσει τα συναισθήματά του, ξεκινώντας ένα καινούργιο ταξίδι, για μια καινούργια ζωή, αναζητώντας ξανά το δικό του χαμόγελο.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Άλεξ. Σε μια βδομάδα πάω στην Ελβετία για σκι! Τώρα που ελευθερώθηκε, μπορώ επιτέλους να ταξιδεύω παρέα μαζί της. Γιατί όπου κι αν πάω, εκείνη θα είναι μέσα στην καρδιά μου… παντοτινά!».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Άλεξ Παναγή, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

«Το καρναβάλι δεν τελείωσε ακόμη! Βρίσκομαι στην παιδική παρέλαση! Δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα! Τρέχω! Να βρεθούμε αύριο… να γνωριστούμε και να σου πω ότι θες να μάθεις. Μπες πρώτα στην ιστοσελίδα να μελετήσεις το πρόγραμμα και θα μιλήσουμε αύριο! Περίμενε…! Το καρναβάλι τώρα αρχίζει!».

«CUT! Εδώ Λεμεσός!»

Μη με ρωτήσεις «Tι θα ‘ντυθείς’ φέτος;» γιατί δεν αποφάσισα ακόμη. Ωστόσο, μελετώντας με ενδιαφέρον τις 108 ομάδες του φετινού καρναβαλιού της Λεμεσού, τα άρματα «Καθρέφτες και Κρύσταλλα», «Coffee or Tea», «Πολύ Έλεος», «Η Χιονάτη και οι εφτά νάνοι», «UP» και «The Limpourous», έχουν προκαλέσει κατά πολύ τη φαντασία μου, ενώ τα «Σκιάχτρα», στο δικό μου μυαλό, σκιαγραφούν απόλυτα τη σημερινή Κυπριακή πραγματικότητα όπου όλα τα κοράκια περιμένουν στη σειρά… για να μας κατασπαράξουν!

Το μήνυμα στην ιστοσελίδα του Δήμου Λεμεσού, είναι απλό και ξεκάθαρο: «Ειδικά φέτος, τα καρναβάλια, μας χρειάζονται όσο ποτέ άλλοτε, γιατί θα είναι μια ακόμη έκφραση αντίστασης του λαού μας κατά της κρίσης, κατά της μιζέριας και της ηττοπάθειας. Συμπερασματικά, οι παραδόσεις ενός λαού δεν εγκαταλείπονται με τις δυσκολίες, αντίθετα τηρούνται και διατηρούνται, διότι αποτελούν ένα από τα καταφύγια για να ξαποστάσουν οι άνθρωποι και να συνεχίσουν τον αγώνα παρακάτω…».

Εντάξει. Να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα πρώτα. Ως γέννημα – θρέμμα της Λευκωσίας, δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση με το καρναβάλι και τις ρίζες του, οι οποίες χάνονται βαθιά στην αρχαιότητα και ο λαός μας κατάφερε να διαφυλάξει, τιμώντας τις δεόντως μέχρι και σήμερα. Μόνιμος κάτοικος Λεμεσού, τα τελευταία δύο χρόνια, παρακολουθώ γνωστούς και άγνωστους φίλους να προετοιμάζονται πυρετωδώς για τις εκδηλώσεις, από τον περασμένο Νοέμβριο, την ίδια στιγμή που οι φίλοι στη Λευκωσία έχουν ήδη επιλέξει το άρμα στο οποίο θα συμμετάσχουν και φέτος, στη Λεμεσό.

Όσον αφορά τη δική μου ατζέντα, είναι ήδη γεμάτη από εκδηλώσεις, πάρτι και μεταμφιέσεις, από την περασμένη Πέμπτη (η Τσικνοπέμπτη σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη των εκδηλώσεων) μέχρι και το βράδυ της Κυριακής, λίγο πριν από την Καθαρά Δευτέρα.

Για να πω όλη την αλήθεια, τα τελευταία δύο χρόνια έχουν δημιουργηθεί πάρα πολλές απορίες στον εγκέφαλό μου γύρω από τον πολυσυζητημένο θεσμό. «Ποιος τα διοργανώνει όλα αυτά;», «Πόσα άρματα συμμετέχουν κάθε χρόνο;» και… «Γιατί, τελικά, όλος αυτός ο πανικός;».

Ρωτώντας λοιπόν πρόσφατα, για την «ομάδα» ή τον «άνθρωπο κλειδί», ο οποίος βρίσκεται πίσω στα παρασκήνια συντονίζοντας τις διαδικασίες, η απάντηση που πήρα από όλους ήταν μία και μοναδική. «Να βρεις τη Σκεύη Αντωνιάδου! Θα σου λύσει όλες τις απορίες!». Ανακάλυψα λοιπόν τον αριθμό και της τηλεφώνησα την περασμένη Κυριακή, έχοντας ως κύριο στόχο την ενημέρωση για τη διαδικασία. Παρά το «τρέξιμο» για τις τελευταίες λεπτομέρειες στις προετοιμασίες του Δήμου, η Σκεύη δέχθηκε αμέσως να με συναντήσει και να μου εξηγήσει, αλλά… υπό ένα όρο:

«Λοιπόν! Να βρεθούμε αύριο στο round about του Αγίου Νικολάου, όπου έχει στηθεί ένα υπέροχο Καρουζέλ! Εκεί θα μιλήσουμε, εκεί θα βγάλουμε και τις φωτογραφίες!»

«CUT! Ραντεβού στο Καρουζέλ, λοιπόν!»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Σκεύη. Εργάζομαι στις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Δήμου Λεμεσού από το 1987. Για τις εκδηλώσεις του Καρναβαλιού δουλεύει μία μεγάλη ομάδα η οποία αποτελείται από μέλη του προσωπικού του Δήμου. Οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες, συντονίζουν το πρόγραμμα των εκδηλώσεων, τους συμμετέχοντες, τα εργαστήρια του Δήμου, την είσοδο του Βασιλιά Καρνάβαλου, την Παιδική Παρέλαση, με κορύφωση βέβαια τη Μεγάλη Παρέλαση της Κυριακής.».

Η Σκεύη, για ένα περίεργο λόγο, παραξενεύεται που με «έστειλαν» κοντά της για πληροφορίες, αφού από το 1987 εργάζεται διακριτικά πίσω στα παρασκήνια, για την ομαλή διεξαγωγή των εκδηλώσεων, με κύριο μέλημά της πρώτα την εξυπηρέτηση των χιλιάδων συμμετεχόντων και δεύτερο τη φιλοξενία αλλά και την ασφάλεια των χιλιάδων επισκεπτών, οι οποίοι κατακλύζουν κάθε χρόνο τη Λεμεσό, από όλα τα μέρη της Κύπρου και του εξωτερικού, για το θεσμό αυτό. «Προφανώς κάνεις πολύ καλά τη δουλειά σου», της απάντησα αμέσως, «έτσι δικαιολογείται και όλη αυτή η εκτίμηση προς το πρόσωπό σου.».

«Τι πραγματικά συμβαίνει πίσω, στα παρασκήνια;»

«Καταρχήν, να σου αναφέρω ότι όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι στην ομάδα της διοργάνωσης, έζησα μοναδικές στιγμές χαράς, αγάπης και αλληλοεκτίμησης από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη στις διαδικασίες, ειδικότερα από τους συμμετέχοντες στο θεσμό αυτό. Πίσω, στα παρασκήνια, κρατούμε μία πιο διακριτική στάση, μιας και ο κύριός μας στόχος είναι ο άρτιος συντονισμός των εκδηλώσεων, η ασφάλεια του κοινού αλλά και η διατήρηση της αυθεντικής παραδοσιακής διασκέδασης για τους ντόπιους, αλλά και για τους φιλοξενούμενους. Μην ξεχνάς άλλωστε, ότι αυτές τις μέρες, στη Λεμεσό, τα ξενοδοχεία είναι υπερπλήρη από τους χιλιάδες επισκέπτες οι οποίοι έρχονται κάθε χρόνο για να συμμετάσχουν ή για να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις. Να σου τονίσω επίσης ότι οι ομάδες φέτος στην παρέλαση, ξεπέρασαν τις 100! Θυμάμαι, τον περασμένο Νοέμβριο, η πρώτη ομάδα – συμμετοχή περίμενε στη σειρά για εγγραφή στη Μεγάλη Παρέλαση, από τις έξι το πρωί! Αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει αυτό… Από κει και πέρα, η ομάδα μας στο Δήμο Λεμεσού, αναλαμβάνει το συντονισμό των ομάδων, τη διοχέτευση και ενημέρωση των πληροφοριών και των κανονισμών καθώς και το πρόγραμμα των εκδηλώσεων, τις προσκλήσεις των επισήμων, το στήσιμο της εξέδρας, την κλήρωση των ομάδων (αρμάτων) και πάρα πολλά άλλα! Είναι μια εξαντλητική αλλά μοναδική εμπειρία την οποία δεν θα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο!».

«Πες μου, λοιπόν, ποια ήταν η πιο όμορφη στιγμή που έζησες όλα αυτά τα χρόνια;»

«Το καρναβάλι είναι η απόλυτη έκφραση ελευθερίας και το καλύτερο φάρμακο κατά της μιζέριας και κατά της ηττοπάθειας. Παράλληλα, είναι ένας θεσμός ο οποίος φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά… Οι ζητωκραυγές των παιδιών, οι πρωτότυπες μεταμφιέσεις, οι λατρεμένοι μας κανταδόροι, οι χορωδίες, οι μεγάλοι που γίνονται παιδιά, τα προβλήματα της καθημερινότητας που πάνε για λίγο στην ‘άκρη’, ο χορός και το τραγούδι, η συνεργασία των ομάδων, οι φιλανθρωπικές ενέργειες κάποιων ομάδων και τα χαμόγελα των θεατών στις Παρελάσεις, μαζί με το χειροκρότημα, είναι εικόνες… ανεκτίμητες! Για όλα αυτά τα χρόνια, στους τέσσερις μήνες πριν, οι οποίοι απαιτούνται για αυτή τη διοργάνωση, αφιέρωσα πολλές ώρες εργασίας, αλλά και από τον ελεύθερό μου χρόνο, για την επιτυχία των εκδηλώσεων. Στιγμές τις οποίες θα μπορούσα να περνώ με την οικογένειά μου, έχουν μοιραστεί ανάμεσα σε γνωστούς και άγνωστους φίλους τους οποίους συναντώ κάθε φορά και σε κάθε διοργάνωση. Να σου πω κάτι; Δεν έχω κανένα παράπονο και δεν θα άλλαζα με τίποτα όλες αυτές τις στιγμές γιατί η αγάπη που δίνω, που βλέπω και λαμβάνω, κάθε φορά, είναι αδιαπραγμάτευτη. Στην τελική, όλα αυτά τα εκατοντάδες χιλιάδες χαμόγελα τα οποία συνάντησα όλον αυτό τον καιρό… είναι το δικό μου χαμόγελο και ένα μεγάλο μέρος της δικής μου ευτυχίας».

«CUT! Τι λες; Θα ανέβουμε πάνω στο Καρουζέλ;»

Στήθηκε μπροστά από το Καρουζέλ. Φορούσε ένα υπέροχο πολύχρωμο κοστούμι, ενώ οι οδηγοί στο round about, κόρναραν και χαιρετούσαν το κάθε της… χαμόγελο.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Σκεύη. Θα τα πούμε στην Παρέλαση! Αν δεν σε δω μεταμφιεσμένο… αλίμονό σου! Εδώ είναι η Λεμεσός!».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Σκεύης Αντωνιάδου, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 150 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…