«Έζησα μία ζωή, την οποία ένας ‘συνηθισμένος άνθρωπος’ χρειάζεται επτά ζωές, μόνο και μόνο για να την ονειρευτεί. Νόμιζα, μάλιστα, πως ήμουν από τους τυχερούς, γιατί πίστευα ότι εκείνη η ζωή ήταν ολοκληρωμένη. Είχα χρήματα, πολλά χρήματα, απεριόριστες ώρες καλοπέρασης και αμέτρητους ‘φίλους’. Σήμερα, μετά που χάθηκαν όλα, ανακάλυψα μία μεγάλη αλήθεια. Πως η δική μου καλοπέραση ήταν φτιαχτή και το βασικότερο μέρος μίας υποκειμενικής ζωής. Σήμερα, ζω μία αντικειμενική ζωή και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Να είσαι πολύ προσεκτικός μαζί μου. Μην τολμήσεις να μου κάνεις χαλάστρα με το ‘χαμόγελο’ ή τη φωτογραφία μου, γιατί αλίμονό σου! Μία ώρα ίσιωνα το μαλλί! Να θυμάσαι μόνο αυτό: Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να βγει προς τα έξω μία πονεμένη ιστορία…».

«CUT! Σε περιμένω στο ‘Κουλουράκι’!»

Όλα αυτά που μοιράζεται μαζί μου, εύκολα μπορείς να τα συναντήσεις κάπου στην πορεία σου, φτάνει μόνο να έχεις τη δύναμη για να τα αντιμετωπίσεις με τον ίδιο τρόπο που τα αντιμετωπίζει η ίδια, κι ας μην αποκαλύψεις ποτέ σε κανένα τα γεγονότα όπως ακριβώς τα έζησες. Μπορείς να ανέβεις στο ίδιο βαγόνι μαζί της, αλλά όταν κατέβεις, τίποτα μετά δεν θα μοιάζει το ίδιο, γιατί θα έχεις ήδη ανακαλύψει τη φιλοσοφία της. Πως, «τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν αγοράζονται».

Τη γνώρισα στο καφενείο «Κουλουράκι», στο οποίο συχνάζω τους τελευταίους μήνες, όπου η ίδια είναι επίσης θαμώνας, σερβιτόρα, περαστική, μαγείρισσα, τηλεπαρουσιάστρια, κωμικός, σύντροφος, ελέγκτρια και προφήτης, παριστάνοντας συνεχώς κάποιον από τους ρόλους που αναφέρω, ανάλογα με τη διάθεσή της και τα σημάδια των καιρών.

Το «Κουλουράκι» ανήκει στη μητέρα της, κάτι που της επιτρέπει να βρίσκεται κάποτε στην κουζίνα, καμιά φορά στο διπλανό τραπέζι, πολλές φορές στον πάγκο για να βάζει μουσική και συχνά – πυκνά στον απέναντι δρόμο, όπου συνομιλεί έντονα με τους γείτονες και τους τυχαίους περαστικούς.

«Ας καθίσουμε εδώ, λοιπόν. Είναι ήσυχα. Αυτή η συνήθεια να μιλώ και να γελώ δυνατά μου έμεινε από παιδί. Τώρα που πέρασα τα σαράντα αποφάσισα να την εξασκώ περισσότερο. Τώρα που κάθισα, μπορώ επιτέλους να συνεχίσω την αφήγησή μου, αλλά δεν σου επιτρέπω να πεις κουβέντα, μέχρι να ακούσεις όλα αυτά που έχω να σου πω. Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν αγοράζονται. Πρέπει να χάσεις ότι έχεις για να αντιληφθείς όλα αυτά που πραγματικά αξίζουν. Αν πρέπει να χαθεί ότι έχουμε για να βρούμε το νόημα της ζωής ή την ισορροπία μας, τότε ας χαθεί. Πίστεψέ με, αυτή τη στιγμή ζω μία δεύτερη ζωή, πολύ καλύτερη από την πρώτη, για τους λόγους που θα σου εξηγήσω. Η δική μου αληθινή ζωή είναι τώρα, μετά τα σαράντα».

«CUT! Τι θυμάσαι από την πρώτη σου ζωή;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Γιάννα. Πέρασαν πολλά χρήματα από τα χέρια μου και έζησα μία έντονη ζωή, μέσα στην καλοπέραση. Επιχειρήσεις, σπίτια, αυτοκίνητα, λεφτά… Είχα αμέτρητους ‘φίλους’, έζησα με πάθος την κάθε στιγμή της ημέρας αλλά και της νύχτας, ενώ ένιωθα υπέροχα γιατί ήμουν η ‘κυρία’ του εαυτού και των γύρω μου. Χόρτασα τα ξενύχτια, χόρεψα, τραγούδησα, αλλά εργάστηκα, επίσης, πάρα πολύ σκληρά και αυτό δεν το διαπραγματεύομαι, ούτε επιτρέπω σε κανέναν να το αμφισβητήσει. Ωστόσο, η ζωή, μας παίζει παράξενα παιχνίδια. Δεν είναι δύσκολο να τα χάσεις όλα απ’ τη μία μέρα στην άλλη, ειδικά αν αυτό δεν εναπόκειται εξολοκλήρου σε σένα και από δικούς σου και μόνο χειρισμούς. Δεν εχω να κατηγορήσω κανένα ούτε θέλω να πω περισσότερα για αυτό το θέμα. Ότι έγινε – έγινε, τελείωσε και δεν κοιτάζω πίσω. Αρνούμαι να κατηγορώ τον εαυτό μου. Δεν κάθομαι εδώ για να κάνω μνημόσυνα ούτε για να αυτοτιμωρούμαι για το παρελθόν μου. Το παρελθόν, άλλωστε είναι δικό μου, όπως επίσης και τα λάθη, τα σωστά και οι καταστάσεις που άλλαξαν τα πράγματα γύρω μου. Θέλω όμως να το τονίσεις αυτό: Έζησα μία ζωή, την οποία ένας ‘συνηθισμένος άνθρωπος’ χρειάζεται επτά ζωές, μόνο και μόνο για να την ονειρευτεί. Νόμιζα, μάλιστα, ότι η πρώτη μου ζωή ήταν ολοκληρωμένη. Σήμερα, μετά που έχασα όλα τα ‘υλικά’, ανακάλυψα μία μεγάλη αλήθεια. Πως η δική μου καλοπέραση, τότε, ήταν το βασικότερο μέρος μίας υποκειμενικής ζωής. Τώρα ζω την καλοπέραση μιας αντικειμενικής ζωής και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Να είσαι πολύ προσεκτικός στα γραφόμενά σου. Δεν θέλω να βγει προς τα έξω μία πονεμένη ιστορία».

Παρακολουθώ με θαυμασμό τη γλώσσα του σώματός της. Καθόμαστε στο «Κουλουράκι», σε μία γωνιά, όπου μας κοιτάζουν όλοι και κανείς. Το ύφος της είναι έντονο, οι λέξεις της ολοκληρωμένες, γεμάτες με έννοιες και γενναίες αντιστάσεις. Είναι περήφανη για αυτό που είναι σήμερα, αφού όλα εκείνα που πέρασε, είναι η κληρονομιά της.

«Τελικά έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;»

«Φυσικά! Σήμερα, ανακάλυψα και ζω την ‘αλήθεια’ μου και είμαι πολύ περήφανη για αυτό. Οι πραγματικοί φίλοι στη ζωή μου είναι λίγοι και είναι το στήριγμά μου σε κάθε δυσκολία την οποία έχω να αντιμετωπίσω στο δρόμο μου. Οι πραγματικοί φίλοι, οι πραγματικοί άνθρωποι, ξεκαθαρίζουν μόνο όταν βρεθείς στο χείλος του γκρεμού. Είναι αυτοί που θα σου αρπάξουν το χέρι για να μην πέσεις κάτω. Είναι αυτοί που θα σου προσφέρουν ανιδιοτελή αγάπη, βοήθεια, εκτίμηση, αλληλεγγύη και στήριξη, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς εγγυήσεις και περιορισμούς. Στην πραγματικότητα, είναι αυτοί που θα σε απομακρύνουν από τον γκρεμό. Βρήκα την πραγματική σημασία στις λέξεις αγάπη’, ‘στήριξη’ και ‘ευγνωμοσύνη’ από κάποιους ανθρώπους που σήμερα έχω στη ζωή μου. Άνθρωποι που δεν το περίμενα, στάθηκαν δίπλα μου σαν βράχοι, ενώ άνθρωποι που περίμενα διαφορετική αντιμετώπιση, εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας λες και η καλοπέραση που βίωναν τόσα χρόνια μέσω της φιλίας μας, ήταν ο μοναδικός λόγος για να είναι δίπλα μου. Σου μιλώ ειλικρινά. Αν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην προηγούμενή μου ζωή και το ‘σήμερα’, επιλέγω το ‘σήμερα’ γιατί είναι αληθινό, χειροπιαστό, με ολοκληρωμένα συναισθήματα. Αν πρέπει να επιλέξω τους πολλούς φίλους του ‘χθες’ από τους λίγους του ‘σήμερα’, επιλέγω αυτούς του ‘σήμερα’ γιατί η αλήθεια τους είναι αδιαπραγμάτευτη και η στήριξή τους πιο σημαντική, από όλα τα λεφτά στον κόσμο. Αν έπρεπε να τα χάσω όλα, για να μάθω αυτά που ξέρω σήμερα… τότε χαλάλι!»

Η ζωή της σήμερα, είναι ένα… «ουσιαστικό χαμόγελο».

«Η μάνα μου, είναι ο πρώτος άνθρωπος που μου το έμαθε αυτό, μαζί με το γιο μου, ο οποίος ψάχνει καθημερινά επιβεβαίωση στις γκριμάτσες, στο πρόσωπό μου. Η Μαρία, μια σωτήρια γνωριμία, όταν με επαγγελματισμό και ανιδιοτέλεια μου έδωσε ξανά το δικαίωμα να χαμογελώ και η Ελένη, που μου θύμισε πως είμαι όταν χαμογελώ. Και για να μην ξεχνιόμαστε… εγώ η ίδια, φυσικά, που υποστηρίζω άψογα αυτό το χαμόγελο!»

«CUT! Κάτι τρέχει με τους δίπλα!»

Στο διπλανό τραπέζι, οι θαμώνες προσπαθούν να παρακολουθήσουν τη συνομιλία μας, περιμένοντας παράλληλα κάποιον για να τους εξυπηρετήσει. Η μητέρα της κάπου έχει «πεταχτεί», έτσι αποφασίζουμε να πάρουμε το «Κουλουράκι» στα χέρια μας. Οι διπλανοί συγχύζονται όταν στα ξαφνικά σηκωνόμαστε για να πάρουμε, εγώ το ρόλο του σερβιτόρου, κι εκείνη της μαγείρισσας. Μέχρι να στρώσω το τραπέζι, η Γιάννα φέρνει το νερό.

«Γεια σας. Ονομάζομαι Γιάννα. Σήμερα έχουμε μόνο αυγά τηγανιτά! Θα τα φάτε και δεν θα πείτε κουβέντα!»

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Γιάννας Παντελή, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 70 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

«Ένα ωραίο πρωινό, μετά από δεκαοχτώ χρόνια, επέστρεψα πίσω στην Κύπρο. Κάθισα σε ένα λοφίσκο απέναντι από τη θάλασσα. Σκέφτηκα, πως αυτό το τοπίο μου αρέσει πολύ. Υπήρχε μία ηρεμία απόκοσμη κι ένα αεράκι που με καλούσε να μυρίσω τις ανθισμένες ανεμώνες. Η ευτυχία είναι μία γέφυρα για να διασχίσεις ένα ποτάμι, ενώ ένα χαμόγελο είναι το νερό για την κατάσβεση της φωτιάς, απαλύνοντας ακόμη και μία ραγισμένη καρδιά. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή στη ζωή μου και τη βρήκα εδώ, στο νησί, μαζί με τη οικογένειά μου. Κάποιοι, αποκαλούν την εσωτερική διεργασία της ψυχής, ‘ευφορία’. Εγώ, τώρα πια, την αποκαλώ ‘ευτυχία’».

«CUT! Με αγάπη, από τη Νότια Αφρική!»

Το μυαλό της σκέφτεται συνεχώς. Συγκεντρώνει τις σκέψεις της με σοβαρότητα, καθώς μοιράζεται μαζί μου ουσιαστικά πράγματα. Χαμογελά επαναλαμβανόμενα, μεταφέροντας στο χώρο που την περιβάλλει ένα μοναδικό φως, το οποίο απλώνεται παντού σαν μια ξεχωριστή μορφή διαλογισμού.

Η αφήγησή της, συσσωρεύει μαζεμένες τεχνικές ενός αυθεντικού ανθρώπου, κάτι που διαπίστωσα αμέσως, από την πρώτη στιγμή που τη συνάντησα, πριν από μερικούς μήνες. Μοιράζεται απλόχερα τη θετική της ενέργεια, χωρίς εκπτώσεις και περιορισμούς. Η προσωπική και η επαγγελματική της πορεία με εντυπωσιάζουν, καθώς και το ολοφάνερο γεγονός, πως η κάθε της λέξη απαλύνει την ατμόσφαιρα.

Το γραφείο της κοιτάζει τη θάλασσα, ενώ η ίδια απολογείται όταν πρέπει να με αφήσει μόνο μου, για πολύ λίγο, αφού ως Γενική Διευθύντρια της OSM Maritime Group, οι επαγγελματικές της υποχρεώσεις απαιτούν άμεσους χειρισμούς και παρεμβάσεις. Επιστρέφει πίσω, παρέα με το θόρυβο της βροχής, μεταφέροντας εικόνες αιώνιας λιακάδας μέσω της ιστορίας της.

Η Λία, δεν είναι μόνο ένας αυθεντικός «καλός άνθρωπος». Είναι κάτι πέρα απ’ αυτό. Η Λία, είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος.

«Τα χρόνια στη Νότια Αφρική ήταν δύσκολα, λόγω της υπερβολικής εγκληματικότητας, αλλά παράλληλα έκρυβαν μία διαφορετικά καταγεγραμμένη ομορφιά. Βρεθήκαμε εκεί το 1974, μετά την Τουρκική εισβολή. Επιστρέψαμε όμως πίσω, το 1991, όταν η ασφάλεια των ανθρώπων που αγαπώ κινδύνευε, με κορύφωση την απαγωγή του πατέρα μου…»

«CUT! Μίλησέ μου για τη ζωή στη Νότια Αφρική»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Λία. Γεννήθηκα στην Κύπρο αλλά το 1974, αμέσως μετά την Τουρκική εισβολή, βρέθηκα σε ένα διαφορετικό κόσμο, μετακομίζοντας στη Νότια Αφρική, για μία καινούργια ζωή. Παρόλο που ήμουν μικρή όταν έφυγα από το νησί, θυμάμαι τον αγώνα της οικογένειάς μου για να επιβιώσει σε ένα νέο περιβάλλον όπου η βίαιη εγκληματικότητα εξακολουθεί να θεωρείται από τις υψηλότερες στον κόσμο, γεγονός που ακόμη μέχρι και σήμερα, αποθαρρύνει τους υποψήφιους ταξιδιώτες για να την επισκεφθούν, πόσο μάλλον για να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί. Το 1991, αποφασίζουμε εσπευσμένα να επιστρέψουμε πίσω στην Κύπρο, όταν ο πατέρας μου γίνεται ο ίδιος ‘θύμα’ της επικινδυνότητας της χώρας. Η απαγωγή, η κακοποίησή του και οι ανεξίτηλες φοβίες που είχαν δημιουργηθεί σε εμένα και τον αδερφό μου, είχαν ως αποτέλεσμα να πάρουμε αυτή την απόφαση. Έτσι, λοιπόν, στην ηλικία των εικοσιένα, επιστρέφω πίσω στην Κύπρο, για ένα καινούργιο ‘ταξίδι’, μίας ακόμη συναρπαστικής, καινούργιας ζωής».

Παρόλο που αναφέρεται σε μία εξαιρετικά σοβαρή κατάσταση, η Λία παραμένει ψύχραιμη καθώς μου περιγράφει τα γεγονότα. Αποφασίζουμε να γυρίσουμε σελίδα, όταν η επιθυμία της επικεντρώνεται στο να μιλήσουμε μόνο για όμορφα πράγματα, δίνοντας έμφαση σε όλα αυτά που της χαρίζουν χαμόγελα.

Η αφήγησή της παραμένει πίσω, στο 1992, όταν γνωρίζει τον αγαπημένο της σύζυγο, ενώ τα μάτια της λάμπουν ακόμη περισσότερο, όταν αναφέρεται στα δυο της παιδιά. Αθεράπευτα αισιόδοξη από τη φύση της, συνεχίζει να μεταφέρει σε μια αποσκευή τη δική της λιακάδα, σε όποιο σημείο της γης κι αν βρίσκεται.

«Μίλησέ μου για τη ζωή, πίσω στην Κύπρο»

«Στην Κύπρο, λοιπόν, βρήκα την αληθινή ευτυχία μέσω της οικογένειας, των φίλων και της επαγγελματικής μου πορείας στη ναυτιλία, η οποία αριθμεί πλέον, περισσότερα από είκοσι χρόνια. Πιστεύω έντονα, ότι ο κάθε άνθρωπος παίρνει αυτό που δίνει, έτσι έχω αγκαλιάσει τη ζωή με πάθος, παραμένοντας παντοτινά ευγνώμων για την κάθε ευκαιρία και την κάθε στιγμή που η ζωή μου χάρισε απλόχερα, βάζοντας τον πήχη ψηλά κάθε φορά που έχω να αντιμετωπίσω μία καινούργια πρόκληση, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες και τις συνήθειες για να βρεθώ στο μονοπάτι της επιθυμίας μου, με μοναδικό προορισμό να γίνω ακόμη καλύτερος άνθρωπος. Η ευτυχία είναι μία γέφυρα για να διασχίσεις ένα ποτάμι, ενώ ένα χαμόγελο είναι το νερό για την κατάσβεση της φωτιάς, απαλύνοντας ακόμη και μία ραγισμένη καρδιά. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή στη ζωή μου και τη βρήκα εδώ, στην Κύπρο, μαζί με την οικογένειά μου. Κάποιοι, αποκαλούν την εσωτερική διεργασία της ψυχής, ‘ευφορία’. Εγώ, τώρα πια, την αποκαλώ ‘ευτυχία’. Όταν μάθεις από μικρό παιδί να μοιράζεσαι με τους γύρω σου όλα αυτά που λαμβάνεις, με ανιδιοτέλεια και σεβασμό, καθορίζεις την ταυτότητά σου, ενώ συνάμα, η έντονη αίσθηση της εκπλήρωσης παραμένει μέσα στη ψυχή σου παντοτινά.»

«CUT! Έξω κάνει… λιακάδα!»

Παρόλο που ο ουρανός ήταν γκρίζος κι έβρεχε από το πρωί, αποφασίζουμε να βγάλουμε τις φωτογραφίες έξω, στο μπαλκόνι του γραφείου της. Κατά ένα περίεργο τρόπο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο ουρανός διώχνει προσωρινά τα σύννεφα, χαρίζοντάς μας μία ξαφνική λιακάδα, αρκετή για να ολοκληρώσουμε την ιστορία της. Η ίδια το αντιλαμβάνεται, με κοιτάζει συνωμοτικά και… χαμογελά.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Λία. Είδες; Τελικά δεν μας τα χάλασε ο καιρός! Έξω είναι μία υπέροχη μέρα!»

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Λίας Γεωργιάδη Παπαϊακώβου, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 250 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

Κάθε φορά που ανεβαίνει πάνω στη μηχανή του, το κάνει μόνο και μόνο για να χαρεί τις ηλιαχτίδες ή τη βροχή, εισάγοντας στα πνευμόνια του τον καθαρό αέρα της κάθε καινούργιας διαδρομής. Κάθε φορά που ταξιδεύει στην Ταΐλάνδη ή τη Βαρκελώνη, θέλει να αντικρίζει ανθρώπους ευτυχισμένους, διακρίνοντας στο βλέμμα τους οτιδήποτε πέραν της λύπης ή μίας άτυχης στιγμής. Κάθε φορά, όμως, που παίζει μουσική, σκέφτεται όλα τα τραγούδια στον κόσμο και θεωρεί τον εαυτό του πολύ τυχερό που ακόμη ψιθυρίζει εκείνο το στίχο, εξακολουθώντας να σε κοιτάζει στα μάτια όταν χορεύεις αυτό το ρυθμό, γαντζωμένος στην κονσόλα, χαμογελώντας από ευτυχία όταν πια ξέρει, πως μοιράζεται μαζί σου τη μοναδική αίσθηση που νιώθει εκείνη ακριβώς τη στιγμή…

«CUT! Hey Mr. DJ! Play that funky music!»

Στην καθημερινή ζωή, είναι ένας graphic designer. Μας συνδέει, μάλιστα, μία σπουδαία φιλία, αφού ο Μάριος σχεδίασε το εξώφυλλο του πρώτου μου βιβλίου. Ύστερα, ταξιδέψαμε μαζί απ’ τη Βαρκελώνη μέχρι την Αθήνα και βολτάραμε δεκάδες φορές στην παλιά Λευκωσία χαζεύοντας τους περαστικούς που την ανακάλυπταν για πρώτη φορά, στην δήθεν «αναγέννησή» της, λες και η πόλη δεν υπήρξε ποτέ, ενώ εμείς ξέραμε από την αρχή την κάθε γωνιά που προσπερνούσαμε, γιατί πολύ απλά η πόλη ήταν δική μας και ήταν πάντα εκεί.

Στη «εναλλακτική» ζωή, ο Μάριος είναι ένας DJ, ο καλύτερος, ίσως, της γενιάς του και σίγουρα ο πιο αγαπητός, αφού κατάφερε, διαχρονικά, να δημιουργήσει το δικό του κοινό, το οποίο τον ακολουθεί πιστά στους χώρους όπου τον φιλοξενούν, χειμώνα – καλοκαίρι, αλλά και στα ιδιωτικά parties που συνεχώς τον προσκαλούν για να «παίξει» μουσική.

Η «μουσική» του, είναι ότι πιο πολύτιμο έχει. Γνωρίζει ότι για κάθε περίσταση, μέσα σε όλη την ευτυχία και τη δυστυχία, θα υπάρχει πάντα το κατάλληλο τραγούδι. Όταν ο Μάριος παίζει μουσική, μοιράζεται αισθήσεις πλημμυρισμένες με νότες και στίχους κατευθείαν απ΄ τα παλιά, αλλά και τα καινούργια, ενώ όταν τον «χάσεις», ψάξε να τον βρεις στους δίσκους των Pink Martini, Frank Sinatra, Sade, Ella Fitzgerald και της αγαπημένης του Amy Winehouse, φυσικά, αν και ο ίδιος εξακολουθεί να το έχει παράπονο γιατί εκείνη η σπουδαία φωνή «έφυγε» τόσο νωρίς, χωρίς να φέρει αντιστάσεις στις καταχρήσεις της…

«Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν κάποτε έγραψε, πως όταν οι λέξεις ‘αποτυγχάνουν’ το σκοπό τους, τότε μιλά η μουσική. Η μουσική μίας γιορτής, ενός άπλετου ενθουσιασμού, της γαλανής θάλασσας ή μιας ξέφρενης βραδιάς, αλλά συνάμα, η μουσική της λύπης, του χωρισμού, του γκρίζου ουρανού και του αποχωρισμού. Η μουσική, λοιπόν, είναι όλη μου η ζωή».

«CUT! Θα μιλήσουμε για μουσική, τελικά;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Μάριος. Μπορούμε να μιλήσουμε για την Jazz ή την Latin Jazz, την Funk και τα Blues ή μπορούμε απλώς να καθίσουμε για να ακούσουμε μουσική. Δεν ξέρω τι θες στα αλήθεια να σου πω. Μπορώ να σου μιλήσω για τα ακραία συναισθήματα που γεννά και θρέφει η μουσική. Θυμάμαι, κάποιο βράδυ ‘έπαιζα’ σε ένα γαμήλιο party. Το ζευγάρι ζήτησε να παίξω το αγαπημένο τραγούδι του αδερφού της νύφης, τον οποίο «έχασε» από ανίατη ασθένεια. Το ζευγάρι χόρευε αγκαλιά και πίσω μου έπεφταν φωτογραφίες του παιδιού. Όλη η αίθουσα δάκρυσε, τα φώτα ήταν χαμηλά, το ζευγάρι συνέχισε να χορεύει και η μουσική συνέχισε να παίζει δυνατά… Μία άλλη φορά, σε κάποια γενέθλια, έπρεπε να παίζω απανωτά τραγούδια του Ρουβά, γιατί το τιμώμενο πρόσωπο ήταν Ρουβίτσα έτσι οι φίλοι της, ετοίμασαν για έκπληξη διάφορα ‘χορευτικά’. Όπως καταλαβαίνεις, δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες στη μουσική. Όπως όλοι, έτσι κι εγώ, έχω τις αδυναμίες μου, αλλά σέβομαι τα μουσικά γούστα του κάθε ανθρώπου και γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι για την κάθε περίσταση, υπάρχει πάντοτε ο κατάλληλος ρυθμός».

Σκυμμένος πάνω από την κονσόλα, φορά τα ακουστικά και παρακολουθεί τους ανθρώπους να χορεύουν. Κάποιοι απλώς κάθονται, κτυπώντας ρυθμικά τα πόδια, ενώ οι πιο «τολμηροί», χορεύουν ασταμάτητα μέχρι το επόμενο πρωί. Ισχυρίζεται ότι, η μουσική είναι λυτρωτική και μπορεί να σβήσει πολλές «λύπες». Είναι η παρηγοριά σε κάθε πρόβλημα και μία δωρεάν παροχή «ελευθερίας».

«Τι συμβαίνει πίσω στα παρασκήνια;»

«Έχω τα μάτια μου ανοιχτά. Παρακολουθώ το κοινό και τη γλώσσα του σώματος. Ξέρω πότε πρέπει να κρατήσω, να συνεχίσω ή να αλλάξω το ρυθμό. Κοιτάζω τα χαμόγελα των ανθρώπων και παρακολουθώ τα χείλη όταν ψιθυρίζουν μαζί μου τους στίχους. Μόλις διαλυθεί το party και αδειάσει η σκηνή, μαζεύω τα πράγματά μου. Τα φορτώνω στο αυτοκίνητο, βάζω δυνατά τη δική μου αγαπημένη μουσική και επιστρέφω πίσω στο σπίτι. Εάν είσαι DJ, κάπου μετά τα τριάντα, κανονικά θα πρέπει να αρχίσεις να προβληματίζεσαι για το πόσο καιρό θα συνεχίσεις να το κάνεις αυτό. Εγώ, όμως, δεν λειτουργώ έτσι. Όλα, άλλωστε, προχωρούν πολύ γρήγορα, οι στιγμές έρχονται και φεύγουν, το τηλέφωνο μου συνεχίζει να κτυπά κι εγώ εξακολουθώ να παίζω μουσική, παραμένοντας για πάντα παιδί. Ένα παιδί που απλώς αγαπά τη μουσική. Η μουσική, λοιπόν, είναι το δικό μου χαμόγελο και μέσω αυτής, κάνω τους ανθρώπους να χαμογελούν, μαζί μου».

«CUT! Πότε θα καταφέρουμε επιτέλους να κάνουμε εκείνο το ταξίδι, στο Βιετνάμ;»

Δεν μου απαντά. Έτσι κι αλλιώς, δεν τον βλέπω συχνά. Τα μουσικά ραντεβού της επόμενης χρονιάς είναι ήδη «κλεισμένα», ενώ οι κολλητοί του κάνουν «party» κάθε φορά που δεν θα παίξει κάπου, γιατί θα έχουν, επιτέλους, την ευκαιρία να περάσουν λίγες ώρες μαζί του…

«Γεια σου. Ονομάζομαι Μάριος. Θυμάσαι το jazz bar στη Βαρκελώνη; Απίστευτος ο τύπος με το κόντρα μπάσο!».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Μάριου Χρυσάνθου, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…