«Γυρίζω πίσω το χρόνο. Κάπου στα παλιά. Αρχές της δεκαετίας του ‘60. Όταν μια νεαρή αγγλίδα μετακομίζει στην Κύπρο, μαζί με την οικογένειά της. Ένα ταξίδι, μια καινούργια ζωή κι ένας νέος προορισμός γεμάτος περιπέτειες. Γνωρίζει ένα Κύπριο, φτωχό παιδί. Ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά. Ο έρωτάς τους, όμως, για εκείνη την εποχή, θεωρήθηκε παράνομος. Η μητέρα της αρνείται να δεχθεί αυτή τη σχέση. Κινεί γη και ουρανό για να τη σταματήσει. Οι μυστικές υπηρεσίες, τους παρακολουθούν. Το τελεσίγραφο της μητέρα της ήταν ξεκάθαρο από την αρχή: ‘Ή τον χωρίζεις ή σε αποκληρώνω…’».

«CUT! Ένα μεγάλο ταξίδι ξεκινά…».

Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε, με μια φυσική επιθυμία να ανακαλύψουμε το νόημα της ζωής. Συσχετίζουμε πράγματα και καταστάσεις αναλύοντας δεδομένα, διαπιστώνοντας συμπεράσματα από μια συνεχή αλληλουχία κατευθύνσεων, σημείων καιρών και επιλογών. Στη συνέχεια μαθαίνουμε, και από τα λάθη μας, και από τις περιστάσεις, καταφέρνοντας να συνθέσουμε τις οποιεσδήποτε αποφάσεις, συνεχίζοντας τη ζωή μας, ακόμη πιο δυνατοί.

Κατευθύνομαι προς το σπίτι της. Μου δίνει σαφείς οδηγίες για να μην χαθώ στα στενά δρομάκια της κοινότητας, έτσι το ανακαλύπτω με την πρώτη προσπάθεια. Το σπίτι βρίσκεται κάπου ψηλά, ενώ η τοποθεσία μοιάζει με εικαστική σκηνή, βγαλμένη από την πολυδιάστατη φύση της Τοσκάνης.

Με υποδέχεται με χαμόγελο, γαλήνη και ηρεμία. Η εσωτερική διακόσμηση του χώρου είναι απλώς υπέροχη. Ταιριάζει απόλυτα με το περιβάλλον γύρω της και ενισχύει περισσότερο την καλλιτεχνική της διάσταση. Αντιλαμβάνομαι ότι εμπιστεύεται απόλυτα το ένστικτό της, μαζί με όλα αυτά που την αγγίζουν, για να δημιουργήσει ένα χώρο δικό της, γεμάτο με αναμνήσεις, ανησυχίες, και όλα αυτά που χρειάζονται για να ερμηνεύσεις διακριτικά τον κόσμο της.

Στέκομαι για αρκετή ώρα χαζεύοντας τα χρώματα, τους πίνακες, τα βιβλία στο τραπέζι και τα αγαπημένα μου ανατολίτικα κρεμαστά φώτα. Η ενέργεια του χώρου καταφέρνει να εισβάλει ανάμεσά μας, όταν η ανατολή συνάντησε τη δύση, το πράσινο το γαλάζιο και μαζί με τα υπόλοιπα γήινα χρώματα στον κόσμο, κάθομαι απέναντί της. Μου φτιάχνει καφέ. Ταξιδεύουμε μαζί, πίσω, στο χρόνο. Σε μια ιδιαίτερη ιστορία, η οποία καθορίζει το νόημα της ζωή της. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της.

«Γυρίζω πίσω το χρόνο. Κάπου στα παλιά. Αρχές της δεκαετίας του ‘60. Όταν μια νεαρή αγγλίδα μετακομίζει στην Κύπρο, μαζί με την οικογένειά της. Ένα ταξίδι, μια καινούργια ζωή κι ένας νέος προορισμός γεμάτος περιπέτειες. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη συνέχεια. Ούτε το παραμύθι που θα εξελιχθεί μπροστά σου. Γνωρίζει ένα Κύπριο, φτωχό παιδί. Ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά. Ο έρωτάς τους, εκτός από κεραυνοβόλος, εκείνη την εποχή κατηγορήθηκε και ως παράνομος. Η νεαρή Αγγλίδα ήταν δασκάλα, στις Βάσεις. Ο Κύπριος μεροκαματιάρης, φτωχός, πάλευε για το δικό του αύριο και για μια καλύτερη ζωή, για εκείνον και την οικογένειά του. Ο έρωτάς τους συνεχίζεται. Τα πράγματα, όμως, παίρνουν παράξενη τροπή. Η μητέρα της ταρακουνιέται. Δεν αποδέχεται αυτή τη σχέση. Οι μυστικές υπηρεσίες, τους παρακολουθούν. Το τελεσίγραφο της μητέρας της ήταν ξεκάθαρο από την αρχή: ‘Ή τον χωρίζεις ή σε αποκληρώνω…’. Η νεαρή αγγλίδα επέλεξε το δεύτερο και μαζί με τον Κύπριο ορκίστηκαν αιώνια πίστη στην αγάπη. Μια υπόσχεση που τήρησαν. Για μια καινούργια πατρίδα. Μια καινούργια ζωή, η οποία καθορίζει αυτό που είμαι σήμερα».

«Μίλησέ μου για αυτή την αγάπη».

«Γεια σου. Ονομάζομαι Μέλανη. Ανακάλυψαν τον ορισμό της ευτυχίας και αποφάσισαν να μείνουν για πάντα μαζί. Η Αγγλίδα και ο Κύπριος, ορκίστηκαν αιώνια πίστη στην αγάπη. Όταν οι γονείς της επαναπατρίζονται, η σχέση της μαζί τους κλονίζεται ακόμη περισσότερο, αφού η ίδια επέλεξε να μείνει στο νησί μαζί με τον Κύπριο που της έκλεψε την καρδιά. Οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες περνούν. Εκείνοι εξακολουθούν να είναι μαζί. Κάνουν ένα γιο. Το πρώτο τους παιδί. Τα γεγονότα του 1974, όμως, τους αναγκάζουν να μεταναστεύσουν προσωρινά στην Αγγλία. Εκεί, όπου θα γεννηθεί και η κόρη τους, αλλά η μεγάλη τους αγάπη για την Κύπρο υπερνικά, έτσι επιστρέφουν πίσω στο νησί, αμέσως μετά την εισβολή.».

«Πώς ήταν τα χρόνια της επιστροφής;»

«Δύσκολα χρόνια. Άλλες εποχές. Ένα δωμάτιο παράγκα, χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς θέρμανση και χωρίς τα βασικά αγαθά για να λειτουργήσει ομαλά η καθημερινότητά τους. Η αγωνία για το άγνωστο… Ωστόσο, δεν το έβαλαν κάτω. Κάθε βράδυ άναβαν κεριά και η μητέρα έπαιζε κιθάρα στα παιδιά, για να μην φοβούνται το σκοτάδι. Την ημέρα, ο πατέρας έκανε τρεις και τέσσερις δουλειές, για να μην τους λείψει τίποτα. Πολλές ώρες εργασίας στις οικοδομές, στο σφαγείο, στο λιμάνι… Τα χρόνια ήταν δύσκολα, σκληρά, αλλά η εξαμελής, πια, οικογένεια, ήταν πραγματικά ευτυχισμένη. Ξέρεις γιατί; Γιατί είχαν ο ένας τον άλλον. Και μαζί έκαναν όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Ένα καλύτερο αύριο. Μαζί αντιμετώπιζαν τις αρρώστιες, τις λύπες, αλλά και τις χαρές. Μαζί δημιουργούσαν τα δικά τους παιχνίδια θησαυρού και φανταστικούς ήρωες βγαλμένους απ’ τα παραμύθια, όταν ταξίδευαν με τη φαντασία τους, όπου επιθυμούσε η ψυχή τους…».

«Έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα;».

«Οι γονείς αντιλήφθηκαν από την πρώτη στιγμή που βρίσκεται κρυμένη η ευτυχία. Έτσι, με τις ίδιες αρχές και αξίες, μεγάλωσαν και τα τέσσερα παιδιά τους. Τα χρόνια περνούσαν δύσκολα, αλλά όμορφα. Κατάφεραν να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Να τους χτίσουν σπίτια. Να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους. Σήμερα, όλοι προχώρησαν μπροστά. Δεν είναι πια φτωχοί. Ούτε πλούσιοι. Είναι απλώς καλά. Αλλά, κρατούν μέσα τους, αιώνια κληρονομιά, τις πιο όμορφες αναμνήσεις, μέσα σε εκείνο το δωμάτιο και τη μεγαλύτερη αγάπη στον κόσμο, η οποία δεν ανταλλάσσεται με χρήματα. Στην πραγματικότητα, ήταν πάντα πλούσιοι. Γιατί είχαν στη ψυχή και την καρδιά, ο ένας τον άλλο…».

«CUT! Ανακάλυψε τις ρίζες σου!».

Τα πράγματα δεν συμβαίνουν από μόνα τους. Από τη στιγμή που κατανοείς ξεκάθαρα το «ποιος είσαι» και από που προέρχονται οι ρίζες σου, μόνο τότε είσαι έτοιμος να ανακαλύψεις το νόημα της ζωής. Από κει και πέρα, μπορείς να μάθεις πολλά πράγματα από το παρελθόν, τα οποία θα σου επιτρέψουν να ζεις αληθινά το παρόν, αλλά να σχεδιάζεις και να ονειρεύεσαι το μέλλον σου, όπως πραγματικά σου αξίζει.

Η Αγγλίδα δασκάλα και ο Κύπριος μεροκαματιάρης, οι γονείς της, τα κατάφεραν, και είναι πολύ περήφανη για αυτούς. Σήμερα, οι γονείς της, είναι 70 χρονών και περνούν πολλές ώρες μαζί, μπροστά από την τηλεόραση. Τους αρέσει να κάθονται αγκαλιά, χαζεύοντας τις εικόνες. Χαμογελούν νοσταλγικά, κρατώντας πάντα ο ένας το χέρι του άλλου…

«Γεια σου. Ονομάζομαι Μέλανη. Μου αρέσει να θυμάμαι τα παλιά. Τα παιδικά μου χρόνια, τα όνειρα που έκανα για μένα, τους γονείς μου να παλεύουν για μένα και, φυσικά, εκείνο το δωμάτιο. Το πιο όμορφο δωμάτιο στον κόσμο!».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Μέλανης Στέλιου Νικολάου με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

«Σε κάθε μου βήμα, σε μια πατρίδα που ήταν τόσο μακριά, αλλά συνάμα τόσο κοντά, απομακρυνόταν ολοένα και περισσότερο το αίσθημα ανασφάλειας που είχα καλλιεργήσει ως άμυνα, τόσα χρόνια. Όταν ο πρώτος άνθρωπος μου έσφιξε το χέρι (και δεν ήταν ένστολος – με αίμα στα δικά του χέρια) καλωσορίζοντάς με, με σπασμένα ελληνικά, άρχισα να αισθάνομαι ντροπή. ‘Σε λίγους μήνες θα μπορείς να έρχεσαι’, μου είπε, ‘χωρίς να σε συνοδεύει κανείς…’. Δεκατρία περίπου χρόνια μετά, από εκείνο το πρωινό που μας ένωσε, αρκετά πράγματα ίσως εξακολουθούν να μας χωρίζουν. Σήμερα, όμως, οι άνθρωποι, και στις δυο πλευρές, έχουν δικαίωμα να χαμογελούν και να ελπίζουν…».

«CUT! Μια πατρίδα μας χρειάζεται, τώρα, περισσότερο από ποτέ».

Μια ιστορία ειπωμένη με λόγια απλά. Τόσο κοντά, μα τόσο μακριά. Όσο κι αν δεν του αρέσει να μιλά για τον εαυτό του. Εξάλλου, ποτέ δεν επέλεγε να μοιράζεται τα προβλήματά του με τους άλλους. Γι’ αυτό πάντα έκτιζε τείχη γύρω του, ένα κοινό στοιχείο το οποίο μοιραζόμαστε. Ακόμη και σήμερα, η ιστορία του, απέναντί μου, είναι τόσο καλογραμμένη και πειθαρχημένη, που δεν μου άφησε περιθώρια για να την «πειράξω» ή έστω να τη διαπραγματευτώ.

Θυμάμαι, πριν από δύο χρόνια, όταν διάβασε το πρώτο μου βιβλίο, έστειλε σε μήνυμα ένα ολόκληρο απόσπασμα το οποίο θα μπορούσε να το είχε γράψει ο ίδιος, ακριβώς το ίδιο. Ίσως γιατί η γραφή μας τελικά, έχει τόσα πολλά κοινά σημεία επαφής.

Σημεία επαφής και τείχη, τα οποία κλείδωσαν μέσα το δικό του κόσμο, αφήνοντας απ’ έξω οτιδήποτε τον ενοχλούσε ή ότι θεωρούσε πως δεν του άρεσε. Τείχη που έκτρεφαν την εσωστρέφειά του, ενδυναμώνοντας ακόμη περισσότερο το φόβο της ενδεχόμενης απώλειας, για κάτι το οποίο δικαιωματικά του ανήκει. Τείχη που άφηναν απ’ έξω καθετί το «διαφορετικό» και ότι δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό από το μικρόκοσμο του μυαλού.

«Ευτυχώς αυτή η τρέλα του ‘αυτοεγκλωβισμού’ μέσα σε τείχη που έχτιζα ο ίδιος, και όχι οι άλλοι γύρω μου, άρχισε σιγά-σιγά να με εγκαταλείπει, στα φοιτητικά μου χρόνια, καταρρίπτοντας τα λανθασμένα στερεότυπα που κουβαλούσα για δεκαετίες. Το μεγαλύτερο σοκ, όμως, το υπέστη πριν από 13 περίπου χρόνια, όταν το υψηλότερο τείχος, έγινε ερείπια μέσα σε μια μέρα…».

«Τι έγινε εκείνη τη μέρα;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Νικόλας. Ήταν Δεκέμβριος, του 2002. Έξι μήνες πριν από τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων, όταν το SIGMA εξασφάλισε άδεια για να μεταβεί στα κατεχόμενα, σε ένα μέρος εντελώς άγνωστο για μένα. Το να πατάς για πρώτη φορά το πόδι σου σε μια πατρίδα που δεν γνώρισες ποτέ, ανακαλύπτοντας μάλιστα ότι εκεί δεν κατοικούν άνθρωποι με το δάχτυλο στη σκανδάλη, έτοιμοι να σε πυροβολήσουν, ήταν ίσως ένα ταρακούνημα που με προσγείωσε ακόμη πιο πολύ στην πραγματικότητα, κάνοντας για πάντα σκόνη και θρύψαλα, το φανταστικά κτισμένο, πίσω από τα δικά μου τείχη, κόσμο. Όταν ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα μου έσφιξε το χέρι (και δεν ήταν ένστολος – με αίμα στα δικά του χέρια) καλωσορίζοντάς με, με σπασμένα ελληνικά, άρχισα να αισθάνομαι ντροπή. ‘Σε λίγους μήνες θα μπορείς να έρχεσαι’, μου είπε, ‘χωρίς να σε συνοδεύει κανείς…’».

«Τι ήθελε να σου πει;»

«Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα καν τι ήθελε να πει, ή μάλλον δεν έδωσα καμία σημασία στα λόγια του, αφού το μυαλό μου δούλευε με χίλιες στροφές το δευτερόλεπτο, ενώ προσπαθούσα να καταγράψω κάθε εικόνα που ξεπρόβαλλε μπροστά μου. Ο χρόνος, βλέπεις, είχε σταματήσει εδώ και δεκαετίες σε αυτό το μέρος, ενώ ο δικός μου κόσμος γκρεμιζόταν για πάντα, το πρωινό της 10^ης Δεκεμβρίου του 2002. Γύρω μου άνθρωποι, παντού, στο δρόμο, στη δουλειά τους, με τις ίδιες ακριβώς συνήθειες με εμένα. Άνθρωποι που έβριζαν το στρατό και έδειχναν αποστροφή σε καθετί ξενόφερτο, που όπως ισχυρίζονταν αλλοίωνε το χαρακτήρα τους. Νέοι άνθρωποι με το πτυχίο στο χέρι, οι οποίοι έπρεπε να αποχαιρετήσουν για πάντα τον τόπο που γεννήθηκαν, για να μπορέσουν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Άνθρωποι που προσδιόριζαν τους εαυτούς τους ως Κύπριους…».

23 Απριλίου 2003. Τα λόγια του πρώτου Τουρκοκύπριου που συνάντησε, περνώντας για πρώτη φορά στην κατεχόμενη γη, στριφογυρίζουν στο κεφάλι του. «Θα μπορείς να έρχεσαι, χωρίς να σε συνοδεύει κανείς». Μια διαίσθηση η οποία βγήκε αληθινή, αφήνοντας επιτέλους την ελπίδα να δει λίγο φως στον ορίζοντα.

«Απρίλιος του 2003. Εκείνο το πρωινό, ο πρώτος Τουρκοκύπριος, κρατώντας λουλούδια στο χέρι, περνούσε το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, αγκαλιάζοντας για πρώτη φορά, από το 1974, τους φίλους και συμπατριώτες του. Εκείνο το πρωινό, χιλιάδες Ελληνοκύπριοι αντίκρισαν τα σπίτια, που άφησαν κατατρεγμένοι, πριν από 29 χρόνια, ενώ ένα μετά το άλλο, τα οδοφράγματα του μίσους, άρχισαν να μετατρέπονται σε σημεία συνεύρεσης και ελπίδας.».

«CUT! Δεκατρία χρόνια μετά…».

«Έτος 2015. Δεκατρία χρόνια μετά από εκείνο το πρωινό που μας ένωσε, ίσως αρκετά πράγματα εξακολουθούν να μας χωρίζουν. Σήμερα, όμως, οι άνθρωποι, και στις δυο πλευρές, έχουν δικαίωμα να χαμογελούν και να ελπίζουν. Να χαμογελούν, γιατί βλέπουν πως έφτασε η ώρα να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, μακριά από λανθασμένα στερεότυπα, γκρεμίζοντας κι αυτοί τα τείχη που έχτιζαν, για χρόνια  τώρα γύρω τους, όπως κι εγώ, για να μπορέσουν να ζήσουν ξανά μαζί, ελεύθεροι. Μακάρι, λοιπόν, αυτή τη χρονιά, τα ‘43 Χαμόγελα!’ να γίνουν 143, και στη συνέχεια 1043, μέχρι που άπαντες σε αυτή τη χώρα να μπορούν να χαμογελούν… ελεύθεροι».

Αναστενάζει βαθιά και αισθάνεται νοσταλγία για αυτά που θα φέρει το μέλλον. Κλείνει τα μάτια και φαντάζεται τον εαυτό του να περιπλανιέται απόλυτα ελεύθερος, σε μια πατρίδα χωρίς οδοφράγματα. Πολύ περισσότερο, του αρέσει να κάθεται και να παρακολουθεί τους ανθρώπους να ονειρεύονται ξέγνοιαστα, λες και η κολλητική αρρώστια του μίσους και των διαφορών εξαφανίζεται ολότελα, φευγαλέα, κάπου, κάποτε, εκεί μακριά… μα τόσο κοντά.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Νικόλας. Γιατί, τα τείχη τα κτίζουν άνθρωποι ανόητοι, που απλώς, δεν άφησαν ποτέ το χαμόγελο να ανθίσει στα χείλη τους.».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Νικόλα Μαρκαντώνη με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…