«Υπάρχουν διαφορετικές μορφές ψυχολογικής βίας, κοινωνικού ρατσισμού και bullying. Όλοι βρεθήκαμε αντιμέτωποι, απ’ τη μία ή την άλλη πλευρά της ιστορίας. Καμιά φορά, ένα αστείο, το οποίο μπορεί να αναφέρουμε άθελά μας, ίσως για κάποιον δίπλα μας να μην είναι καθόλου αστείο. Μια κακοπροαίρετη κριτική ή δημόσια κατηγορία, για οποιονδήποτε, χωρίς στοιχειοθέτηση, το ίδιο. Έμαθα να διώχνω τον αρνητισμό από γύρω μου. Έμαθα να κάνω τη δουλειά μου και να κοιτάζω μόνο μπροστά. Να ασχολούμαι μόνο με αυτά που πραγματικά αξίζει να ασχολούμαι. Ας το παραδεχθούμε. Για πολλά πράγματα, για τα αποία ρίχνουμε ευθύνες στην κοινωνία και τους ‘άλλους’, παρασυρόμαστε από τα ίδια μας τα λόγια χωρίς να σκεφτόμαστε τον αντίκτυπο ή την επικινδυνότητά τους. Ποιοι είναι οι ‘άλλοι’ και ποιοι είμαστε ‘εμείς’; Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σε κοιτάζουν κατευθείαν στα μάτια. Τα ‘εγκλήματα’ καταλήγουν να είναι διάσπαρτα σε εφήμερες ειδήσεις της ημέρας. Γίνεται φασαρία για μια – δυο μέρες, μέχρι να ανακαλυφθεί το επόμενο…».

«CUT! Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους!»

Είναι ταλαντούχος, εργασιομανής, σκεπτόμενος, αυθόρμητος και ειλικρινής. Ωστόσο, αρκετές φορές, προτιμά να κρατά την άποψή του για τον ίδιο και τους φίλους του, για το μοναδικό λόγο ότι δεν θέλει να αναλώνεται σε επαναστατικές δηλώσεις εντυπωσιασμού, αφού κύριο του προτέρημα είναι η δουλειά του, μέσα από την οποία εξελίσσεται, μαθαίνει, «παθαίνει» και φυσικά… δημιουργεί.

Η προσπάθειά μας να συντονιστούμε για αυτή τη συνάντηση μετρά κάποιους μήνες. Ο ίδιος είναι συνέχεια απασχολημένος με τις υποχρεώσεις του κι εγώ το αφήνω να περιμένει μέχρι την «επόμενη βδομάδα». Αυτή τη φορά πεισμώσαμε για τα καλά, αφήσαμε στην άκρη τις δικαιολογίες και καταφέραμε τελικά να μιλήσουμε για το δικό του «χαμόγελο», μεταφέροντας παράλληλα μηνύματα αισιοδοξίας, ενάντια στον κοινωνικό στιγματισμό, το ρατσισμό και την κοινωνική απομόνωση.

«Πολλοί άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να μιλήσουν. Κάποιοι άλλοι, παλεύουν απλώς για μία ισότιμη θέση στην κοινωνία. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Μπήκα στο μπαρ παρέα με μια φίλη. Τριγύρω μας παρέες, φίλοι και γνωστοί. Κάπου, σε μια γωνιά καθόταν εκείνος. Ήταν μόνος του για αρκετή ώρα. Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω του διότι ήταν άτομο αρσενικού φύλου που η φύση τον ‘αναγκάζει’ να ντύνεται με γυναικεία ρούχα, γιατί μέσα του νιώθει γυναίκα. Ας είμαστε ειλικρινείς. Καμιά φορά, οι καταστάσεις αναγκάζουν τον άνθρωπο να συμπεριφέρεται θαρραλέα ή να επενδύει σε τάσεις φυγής, ενώ κανείς στην πραγματικότητα δεν γεννήθηκε για να εγκαταλείπει ή να συμπεριφέρεται σαν δειλός. Όλοι έχουμε προκαταλήψεις. Διαφέρουμε μόνο ως προς το βαθμό μεγέθους τους και λειτουργούμε διαφορετικά, ανάλογα με την περίσταση, την ανατροφή από το σπίτι, τις εμπειρίες και τα προσωπικά μας βιώματα…».

«CUT! Τι έγινε στη συνέχεια;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Gregory. Τον κοιτάζαμε για αρκετή ώρα. Καθόταν σκεφτικός και προβληματισμένος. Έπιασα τον εαυτό μου και τους γύρω μου να τον σχολιάζουν. Κανείς δεν τον πλησίαζε. Αποφασίσαμε, λοιπόν, μαζί με τη φίλη μου, να πάμε κοντά του. Βρεθήκαμε δίπλα του, πιάσαμε την κουβέντα, γνωριστήκαμε και καταλήξαμε να συζητούμε για αρκετή ώρα μαζί του. Ήταν Κύπριος, ο οποίος μετακόμισε στο εξωτερικό λόγω των χλευασμών, του bullying, της ιδιαιτερότητας, της διαφορετικότητας καθώς και της μη αποδοχής της φύσης του από τον περίγυρό του. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι αναγκάστηκε να επιστρέψει πίσω στην Κύπρο για την κηδεία της μάνας του. Αρχικά, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία του, αλλά αργότερα συνειδητοποίησα πόση μοναξιά ένιωθε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, μόνος, ανάμεσα σε τόσους πολλούς, έτσι ώστε να αναγκαστεί να μοιραστεί μαζί μας κάτι τόσο προσωπικό. Τον καλέσαμε στην παρέα μας κι έγινε ένας από εμάς. Είναι στενάχωρο να υπάρχουν άνθρωποι απομονωμένοι, περιθωριοποιημένοι, χωρίς να έχουν κάποιον για να μιλήσουν, να μοιραστούν, να κλάψουν στον ώμο του τη στιγμή που πραγματικά τον χρειάζονται, βιώνοντας καθημερινά τον κοινωνικό αποκλεισμό και το ρατσισμό. Για το συγκεκριμένο θέμα, δεν φοβάμαι να μιλήσω ούτε να υπερασπιστώ τον αδύναμο. Στην τελική, ο κάθε άνθρωπος ο οποίος αντιμετωπίζει τη δική του ιδιαιτερότητα, δεν παύει να είναι άνθρωπος και τις περισσότερες φορές είναι πιο δυνατός από τον καθένα μας. Οι συνθήκες είναι αυτές που τον αναγκάζουν να λυγίζει, να αναπτύσσει δυσλειτουργικότητα και να καλλιεργεί τάσεις φυγής.»

«Πώς χειρίζεσαι περιστατικά στη δουλειά σου, κόντρα στην εικόνα που προβάλλουν τα lifestyle media, τα οποία, ως επί το πλείστον, πλασάρουν συγκεκριμένα πρότυπα ‘ομορφιάς’ στην κοινωνία;»

«Θα σου πω ακόμη μία ιστορία. Πρόσφατα με προσέγγισε μία φίλη, η οποία μου ανέφερε ότι συγκεκριμένη κοπέλα επιθυμούσε να συνεργαστούμε για το φόρεμα του γάμου της, αλλά φοβόταν να με προσεγγίσει λόγω του ότι είναι υπέρβαρη. Άκου, λοιπόν τι έκανα. Πήγα μόνος μου και την βρήκα, μιλήσαμε, σχεδίασα τελικά το φόρεμα και της το πρόσφερα ως δώρο για το γάμο της με όλη μου την αγάπη. Αν μια κοπέλα είναι υπέρβαρη ή αντιμετωπίζει οποιαδήποτε άλλη σωματική ιδιαιτερότητα, εγώ και η ομάδα μου είμαστε δίπλα της. Όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο και σε κάθε γυναίκα αξίζει να φορέσει, έστω και μια φορά, το πιο όμορφο φόρεμα στον κόσμο…».

«CUT! Σε μια κοινωνία χωρίς ισότητα, τι αρμονία, αλήθεια, και ομορφιά μπορεί να επικρατήσει;» Τζον Μίλτον

Κατά διαστήματα παρακολουθώ τις αναρτήσεις του στα social media σχετικά με το bullying, το ρατσισμό και την ανεξίτηλη, φυσικά, αγάπη του για τα ζώα. Τα δικά του μηνύματα στα «43 Χαμόγελα!» είναι απλά και ξεκάθαρα: Θετικότητα, αισιοδοξία και ισότητα, γιατί στην τελική, όλοι έχουν το δικαίωμα να είναι… αυτό που είναι!

«Γεια σου. Ονομάζομαι Gregory. Γίνε αυτό που είσαι!»

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Gregory Morfi, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

«Φυσικά και θα σου μιλήσω, αλλά υπό ένα όρο. Δεν θέλω να αναζητήσουμε ούτε να αναλύσουμε, δυσάρεστα γεγονότα. Τα πράγματα για μένα είναι πολύ απλά. Εκείνο το κομμάτι της ζωής μου τελείωσε, μετά από 18 αξέχαστα χρόνια στον αέρα, γεμάτα με χιλιάδες εμπειρίες, γνώσεις, γνωριμίες και αμέτρητα ταξίδια. Τι θες να κάνω τώρα; Να κλαίω για τη μοίρα μου ή για τις ενέργειες και τις αποφάσεις οι οποίες πάρθηκαν για μένα, χωρίς εμένα, επηρεάζοντας πολλούς ανθρώπους, δεκάδες φίλους και εκατοντάδες ζωές, μαζί και τη δική μου; Η ζωή συνεχίζεται και τα πράγματα έχουν ως εξής: Η κάθε καινούργια αρχή, μπορεί να είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Το ξέρω, θα αντιμετωπίσω πολλά εμπόδια και δυσκολίες στην πορεία μου, αλλά έμαθα να νιώθω μόνο ζωντανός!».

«CUT! Καφέ ή τσάι παρακαλώ;»

Επιλέγει να νιώθει μόνο ζωντανός, αφήνοντας τις σκέψεις του να ξεδιπλώνονται ελεύθερα. Κάνει αστεία, πνίγεται στα γέλια, στερεώνει τα συναισθήματά του, μετά τα αφήνει ελεύθερα, παίρνει αποφάσεις, ακυρώνει κάποιες άλλες, βολτάρει με το σκύλο του, πίνει κρασί, ακούει μουσική, γυμνάζεται, αθλείται καθημερινά, διδάσκει μαθήματα αεροβικής άσκησης, παρακολουθεί μαθήματα sport massage και ρεφλεξολογίας και μέσα σε όλα αυτά, «μικροδείχνει» τόσο εκνευριστικά, που αν βάλεις στοίχημα για την ηλικία του, σίγουρα θα το χάσεις, αφού το πολύ – πολύ να τον «υπολογίσεις» γύρω στα 25, σε αντίθεση με την ημερομηνία γέννησής του η οποία αποκαλύπτει την αλήθεια… ετών 42!

Ο Αντρέας είναι πρώην εργαζόμενος στις Κυπριακές Αερογραμμές. Η καριέρα του μετρά 18 χρόνια στην εταιρεία, στην Κύπρο και την Ελλάδα. Γνωριστήκαμε την περίοδο των διαδικασιών για το κλείσιμο της εταιρείας και μέχρι σήμερα κάνουμε καλή παρέα. Η στεναχώρια του, θυμάμαι, ήταν έντονη, κάτι απόλυτα φυσιολογικό, περισσότερη όμως για τους φίλους του, οι οποίοι ίσως να μην έβρισκαν τη δύναμη για να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα, για μια καινούργια αρχή.

Αυτή την περίοδο προετοιμάζεται πυρετωδώς για τις νέες του επαγγελματικές δραστηριότητες. Κάθε πρωί, εδώ και δύο μήνες, περνά έξω από το γραφείο μου παρέα με το σκύλο του τον Frankie και με χαιρετά. Εκείνο το πρωί, τον σταμάτησα και του πρότεινα να γίνει ένας από εμάς, στα «43 Χαμόγελα!». Αποδέχεται την πρόταση, φτιάχνω τον καφέ και μαζί με τον Frankie στοχάζεται την «επόμενη μέρα» της δικής του ζωής.

«Μπορείς να το πεις κι έτσι: 18 χρόνια στον αέρα… πήγαν στον αέρα! Η εταιρεία έκλεισε. Το ‘ταξίδι’ τελείωσε, αλλά για μένα ίσως ξεκινά το πιο συναρπαστικό. Σήμερα, λοιπόν, ετοιμάζομαι να κάνω όλα αυτά που αγαπώ!»

«CUT! Θα μου πεις μια ιστορία… στον αέρα;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ανδρέας. Λοιπόν. Πάμε πολλά χρόνια πίσω. Ήμουν αεροσυνοδός. Πτήση Παρίσι – Λάρνακα. Στεκόμουν στο διάδρομο για την παραδοσιακή παρουσίαση των κανονισμών ασφαλείας, όταν ξαφνικά ένιωθα κάτι να με ακουμπά στο πίσω μέρος του σώματός μου. Στην αρχή υπέθεσα ότι ήταν η ιδέα μου, μέχρι που το χέρι του άτακτου επιβάτη προχώρησε σε κανονικό χούφτωμα. Κοκκίνισα, ντράπηκα και κοίταξα να δω ποιος είχε την τόλμη να πραγματοποιήσει μπροστά από τους υπόλοιπους αυτή την κίνηση. Να μην στα πολυλογώ, ο τολμηρός επιβάτης δεν ήταν άλλος από μία ηλικιωμένη Γαλλίδα, η οποία χωρίς ίχνος διακριτικότητας και σεβασμού αποφάσισε να μου την ‘πέσει’ δημόσια! Μια άλλη φορά, από τις αναταράξεις, χύθηκε ο ορός ενός κιλού χαλούμι, από το χώρο αποσκευών της καμπίνας του αεροσκάφους, πάνω σε μία κυρία (η οποία δεν είχε καμία σχέση με το χαλούμι) έτσι έπρεπε (παράλληλα) να βοηθήσω την κυρία να καθαριστεί, να ηρεμήσω τη γιαγιά που κουβαλούσε τα χαλούμια και να αποτρέψω τον καβγά ανάμεσα τους! Αυτά, λοιπόν, τα 18 χρόνια ήταν μοναδικά! Ξυπνούσα στη Λάρνακα και κοιμόμουν στο Λονδίνο. Ξυπνούσα στο Παρίσι και βόλταρα στο Άμστερνταμ. Στις πτήσεις και τους προορισμούς μου, έζησα απίστευτες εμπειρίες και γνώρισα πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι μέχρι σήμερα είναι φίλοι μου. Δεν θέλω να μιλήσουμε ούτε για τις δύσκολες ούτε για τις επικίνδυνες πτήσεις. Όλα αυτά υπήρξαν, τα έζησα, αλλά τώρα ανήκουν στο παρελθόν. Προτιμώ να επικεντρωθούμε στο δικό μου χαμόγελο και σε όλα αυτά που σήμερα μου χαρίζουν χαμόγελα αισιοδοξίας. Γιατί είμαι πολύ αισιόδοξος και ως άτομο και ως προσωπικότητα. Ελπίζω να καταφέρω να μεταφέρω την αισιοδοξία μου, σε όλους εκεί έξω που φοβούνται το κάθε νέο ξεκίνημα. Μπορείς να το πεις κι έτσι αν θες: 18 χρόνια στον αέρα… πήγαν στον αέρα! Η εταιρεία έκλεισε. Το ‘ταξίδι’ τελείωσε, αλλά για μένα ίσως ξεκινά το πιο συναρπαστικό. Σήμερα, λοιπόν, ετοιμάζομαι να κάνω όλα αυτά που αγαπώ!».

«Μίλησέ μου για την επόμενη μέρα»

«Η επόμενη μέρα και η κάθε μέρα είναι δική μου. Νιώθω ευλογημένος που εργάστηκα για τόσα πολλά χρόνια σε ένα μεγάλο οργανισμό, παρά το ατυχές φινάλε. Οι ευθύνες, οι λόγοι και οι αιτίες δεν αφορούν εμένα ούτε κανένα εργαζόμενο. Ας βγάλουν τα πορίσματά τους οι Σύμβουλοι, οι Συντεχνίες, οι Διευθυντές και οι Κυβερνήσεις. Δεν θέλω να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία. Το αρχικό σοκ ήταν μεγάλο. Έχασα τη δουλειά μου, την οποία αγαπούσα και μέσα από την οποία στήριζα τη ζωή και την οικογένειά μου. Ανασυγκροτήθηκα, όμως, πολύ γρήγορα. Αποφάσισα να πάρω τη ζωή στα χέρια μου και να ξεκινήσω κάτι για μένα. Δεν κάθισα με τα χέρια σταυρωμένα. Είδα τη συγκεκριμένη εξέλιξη στα γεγονότα ως πρόκληση για κάτι διαφορετικό. Σήμερα, παρακολουθώ εντατικά μαθήματα και σεμινάρια για sports massage και ρεφλεξολογία, για να ασχοληθώ με τον τομέα που αγαπώ. Δεν φοβάμαι να ξεκινήσω κάτι καινούργιο. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχω άλλη επιλογή. Είμαι πολύ ευτυχισμένος και συνειδητοποιημένος γιατί, ενώ περίμενα πως το κλείσιμο της εταιρείας θα με έριχνε στα πατώματα, μου έδωσε τη δύναμη και το έναυσμα για να σκεφτώ, να δημιουργήσω και να φτιάξω τη δική μου επόμενη μέρα. Η κάθε καινούργια αρχή, μπορεί να είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Το ξέρω, θα αντιμετωπίσω πολλά εμπόδια και δυσκολίες στην πορεία μου, αλλά έμαθα να νιώθω μόνο ζωντανός!».

«CUT! Ας ζωγραφίσουμε τη ζωή μας λοιπόν!»

Ο Αντρέας, στα 42 του χρόνια, γίνεται ξανά φοιτητής, παρακολουθώντας εντατικά μαθήματα και σεμινάρια τα οποία θα τον οδηγήσουν σε καινούργιους επαγγελματικούς ορίζοντες. Στις αποσκευές του κουβαλά παντοτινά έμφυτη αισιοδοξία, συλλογή από εμπειρίες και φυσικά… το χαμόγελό του.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ανδρέας. Κράτα γερά! Ετοιμάζομαι για απογείωση! Κανένας δεν με σταματά!»

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Ανδρέα Φλωρεντίου με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 80 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

«Αρχικά σκέφτηκα να μείνω. Εκείνη, άλλωστε, ήταν η δουλειά μου. Είκοσι ολόκληρα χρόνια, στο χώρο του interior design, σε διαφορετικές εταιρείες, είναι μια μικρή ζωή. Έπειτα δημιούργησα μία λίστα με όλα αυτά που αγαπώ. Τα έβαλα πάνω σε ένα λευκό χαρτί και έμεινα να τα κοιτάζω με αισιοδοξία. Κανένας άνεμος δεν μπορεί να διώξει τα πράγματα που με αγγίζουν. Το μόνο που πραγματικά θέλω, είναι να είμαι ευτυχισμένη. Η πορεία μου, μπορεί να αλλάξει. Τα ίχνη μου, μπορεί να εξαφανιστούν, αλλά θα δημιουργηθούν και πάλι απ’ την αρχή. Θα ήταν όμορφα να αισθάνομαι ξανά ευτυχισμένη. Πόσο μου είχε λείψει αυτό το πράγμα! Τα αληθινά! Έτσι, αποφάσισα να φύγω. Έδωσα την παραίτησή μου. Είκοσι χρόνια στον ίδιο τομέα, ήταν μια μικρή ζωή. Και τι δεν θα έδινα, όμως, να ξεκινούσα μια καινούργια. Με πρωταγωνιστές, όλα αυτά που αγαπώ. Πήρα, λοιπόν, το χαρτί με τα ‘αγαπημένα’ και ξεκίνησα την εξερεύνηση. Δεν μου ήταν δύσκολο. Σταμάτησα στην άκρη του πεζοδρομίου. ‘Νομίζω, εδώ είναι καλά’. Έμεινα να το κοιτάζω με μια μικρή λατρεία. ‘Θέλει πολλή δουλειά ακόμη για να φτιαχτεί, αλλά θα τα καταφέρω!’. Και κάπως έτσι, η αγάπη έγινε ιδέα και η ιδέα έδωσε στο ‘Βινύλιο’… ζωή. Τη δική μου ζωή. Τώρα πια, δεν βλέπω την ώρα να ανάψω τα δεκάδες φωτάκια. Να υποδεχθώ γνωστούς και άγνωστους φίλους. Να βάλω να παίζει η πιο όμορφη μουσική. Ήχοι, χρώματα, γεύσεις, αρώματα… Μια καινούργια αρχή!»

«CUT! Θα τα πούμε στην οδό Αγκύρης, στη Λεμεσό!»

Θαυμάζω τους ανθρώπους οι οποίοι βάζουν τίτλους τέλους, στον κύκλο που έχει ολοκληρωθεί προ πολλού, αποφασίζοντας να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, ξεκινώντας καινούργια πράγματα, ειδικότερα σε μία περίοδο κρίσης και αναθεώρησης καταστάσεων και γεγονότων. Θαυμάζω ακόμη περισσότερο, τους ανθρώπους οι οποίοι μοιράζονται αυτή την αισιοδοξία και τη θετική τους ενέργεια, χωρίς όρια, όρους και περιορισμούς.

Η Βικτώρια, λοιπόν, είναι ένας πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Κι αυτή η αισιοδοξία πλημμυρίζει τους χώρους στους οποίους ελίσσεται, εξελίσσεται και δημιουργεί. Όταν άφησε την τελευταία της δουλειά, αποφασίζει να επαναπροσδιορίσει όλα αυτά που αγαπά, ξεκινώντας ένα ολοκαίνουργιο κεφάλαιο στη ζωή της.

Μαζεύει τις τελευταίες της οικονομίες, πολύ μεράκι και αυθορμητισμό, την αγάπη της για την τέχνη και το καλό κρασί και δημιουργεί ένα ζεστό χώρο, «ανοιχτό» για όλους. Το «Βινύλιό» της παίρνει σάρκα και οστά και γίνεται πραγματικότητα, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά, πως όταν υπάρχει η αυθεντική διάθεση, όλα μπορούν να πραγματοποιηθούν. Φτάνει να το πιστέψεις.

Το περασμένο Σάββατο, αποφάσισα να την επισκεφθώ. Παρέα με τρεις φίλους, βρεθήκαμε εκεί για να της ευχηθούμε «Καλή αρχή» στο νέο της ξεκίνημα και για να πιούμε ένα ποτήρι κρασί στην υγειά της. Ο χώρος στην οδό Αγκύρας διαμορφώθηκε εξολοκλήρου από την ίδια, φυσικά, αφού ως interior designer έκανε ακριβώς αυτά που είχε στο μυαλό της, έχοντας ως βάση όλα εκείνα που την αγγίζουν και την κάνουν να αισθάνεται μόνο καλά.

Η ενέργεια του χώρου, η φιλοξενία της, η γαλλική μουσική, τα νόστιμα τσιμπήματα, το καλό κρασί (και όχι μόνο), οι λογικές τιμές και το σπιτικό γλυκό της μαμάς, μετέτρεψαν την αρχική μας σκέψη για… «ένα ποτήρι κρασί», σε μια υπέροχη βραδιά γεμάτη από… αισθήσεις!

«Αποφάσισα, να ανοίξω το μαγαζί, με σκοπό να μετουσιωθεί η ενασχόληση μου με την τέχνη και η αγάπη μου για το κρασί και τη μουσική, σε ‘επαγγελματική’ στέγη!»

«CUT! Τελικά, τι έγραψες πάνω στο χαρτί;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Βικτώρια. Για μένα τα πράγματα ήταν πολύ απλά και συνάμα πολύ δύσκολα. Όταν αποφασίσεις να παραιτηθείς από την υφιστάμενη εργασία σου, πρέπει πρώτα ή άμεσα να έχεις ένα δεύτερο πλάνο για τη συνέχεια. Ειδικότερα στην περίπτωσή μου, όπου η οποιαδήποτε απόφαση επηρεάζει αυτόματα και το μέλλον των παιδιών μου. Έβαλα κάτω τις οικονομίες μου και έγραψα σε ένα λευκό χαρτί μία μικρή λίστα με τα πράγματα που αγαπώ: Η τέχνη, η μουσική, το καλό κρασί και το ωραίο φαγητό, συνδυάστηκαν υπέροχα, με αποτέλεσμα να παρθεί η απόφαση για τη δημιουργία ενός χώρου δικού μου, στον οποίο θα πρωταγωνιστούν όλα αυτά που με αγγίζουν ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη. Παράλληλα, ήθελα αυτός ο χώρος να μην έχει φραγμούς, ούτε ταμπέλες. Να είναι δηλαδή ανοιχτός για όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης, πολιτικών πεποιθήσεων, θρησκευτικού προσανατολισμού και σεξουαλικών προτιμήσεων.»

Η Βικτώρια ντύνει το «Βινύλιο» με δικές της δημιουργίες αλλά και φίλων καλλιτεχνών. Παρακολουθεί παράλληλα σεμινάρια και μαθήματα γευσιγνωσίας αλλά και wine testing. Δημιουργεί έξυπνα μενού, φτιαγμένα από πραγματικούς δίσκους (βινύλια) προσφέροντας εύγευστα, χορταστικά πιάτα, τα οποία αποτελούνται από σπιτικές αλλά και γκουρμέ γεύσεις, πάντοτε σε απόλυτα λογικές και σωστές τιμολογήσεις. Για το τέλος, κερνά σπιτικό γλυκό της μαμάς.

Κάθε Τετάρτη διοργανώνει «πειραγμένες» βραδιές ρεμπέτικης, ροκ και jazz μουσικής, ενώ τις Παρασκευές και τα Σάββατα, αφήνει τα πράγματα να εξελιχθούν ανάλογα με τη διάθεση της ίδιας και των θαμώνων. Στόχος της, να γεμίσει και τις υπόλοιπες μέρες με πρωτότυπες εκδηλώσεις, φτιαγμένες με το ίδιο μεράκι και την ίδια θετικότητα, την οποία η ίδια υποστηρίζει και μεταδίδει.

«Πες μου κάτι που σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή»

«Θεωρώ ότι έχω φτιάξει ένα χώρο ‘διαφορετικό’. Και θα σου εξηγήσω γιατί. Χθες με ρώτησε κάποιος εάν μπορεί να φέρει το σκύλο του. Του απάντησα ‘Φυσικά και μπορείς!’. Την προηγούμενη βδομάδα κάποιος στο μπαρ σχολίασε ότι ο πίνακας στον τοίχο απεικονίζει δύο γυναίκες – ζευγάρι και ίσως ο χώρος… ‘παρεξηγηθεί’! Του απάντησα ότι ο χώρος είναι ανοιχτός για όλους και δεν δημιουργήθηκε για καμία κατηγορία ανθρώπων. Για όνομα του Θεού! Πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτούμε ένα χώρο ‘διαφορετικό’; Ένας πίνακας με δύο γυναίκες προκάλεσε ένα άκυρο σχόλιο, το οποίο όμως μου δίνει την ευκαιρία να τονίσω και να μεταφέρω το δικό μου μήνυμα μέσω της εκστρατείας σας. Στο ‘Βινύλιο’ αποδεχόμαστε τη ‘διαφορετικότητα’ και την κάθε ‘διαφορετικότητα’ η οποία μπορεί κάποιους να ενοχλήσει, κι ας κατηγορηθούμε για ‘γκετοποίηση’. Αυτός ο χώρος έγινε με κόπο, αγάπη, πάρα πολλή αγάπη και απόλυτο σεβασμό προς τον κάθε υποψήφιο θαμώνα – πελάτη. Και σε αυτό είμαι έντονη. Straight, gay, μαύρος, άσπρος, ορθόδοξος, καθολικός, φιλόζωος και μη, για εμένα δεν κάνει καμία διαφορά, ούτε σκοπεύω να μποϊκοτάρω, να περιθωριοποιήσω ή να δικαιολογήσω τα ‘πιστεύω’ μου ή τον πίνακα που ανάρτησα στον τοίχο! Δεν το έκανα ποτέ, κι ούτε σκοπεύω να το κάνω τώρα. Και ναι! Εάν θες να περάσεις απ’ το ‘Βινύλιο’ για ένα ποτήρι κρασί, παρέα με το σκύλο σου, η πόρτα μας είναι ανοιχτή!».

«CUT! Είναι υπέροχη η Edith Piaf!»

Η Βικτώρια έχει έντονες απόψεις οι οποίες πηγάζουν από τις δικές της αντιλήψεις σε σχέση με την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης αλλά και του σεβασμού προς όλες τις κατευθύνσεις. Οτιδήποτε άλλο, απλώς δεν την αφορά.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Βικτώρια. Προχθές είχαμε βραδιά πειραγμένου ρεμπέτικου! Περάσαμε υπέροχα! Έρχονται ακόμη περισσότερα όμορφα πράγματα, γεμάτα μουσική, αγαπημένους φίλους, πολύτιμες γεύσεις και καλό αυθεντικό κρασί!»

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Βικτώριας Χαραλάμπους, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…