«Είναι εκπληκτικό συναίσθημα η θέα από τον ουρανό. Εκείνο, άλλωστε, ήταν το όνειρό μου. Να γίνω αεροσυνοδός, πρωταγωνιστής στα πιο όμορφα ταξίδια στον κόσμο, σε ένα απέραντο καλειδοσκόπιο χρωμάτων διάστικτο με σύννεφα κι αστέρια. Ξυπνώντας, μετά από κώμα μίας βδομάδας, άνοιξα τα μάτια και αντίκρισα την πραγματικότητα. Το όνειρό μου διασπάστηκε στην καταιγίδα, έχοντας πλάι του τη μεγαλύτερη ισχύ σφοδρών ανέμων. Ο ουρανός σκοτείνιασε, ερήμην μου, χωρίς να με ρωτήσει. Θυμάμαι, ήταν απόγευμα, όταν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, μου ανακοίνωσαν ότι δεν θα περπατήσω ξανά».
«CUT! Ένα καινούργιο ταξίδι ξεκινά…»
Το 1991, ο Γιώργης, δόκιμος αεροσυνοδός, λίγο πριν από το τέλος της εκπαίδευσής του, ετοιμάζεται για το πρώτο του ταξίδι. Συνεπιβάτης στο πίσω κάθισμα μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, κατευθύνονται προς το αεροδρόμιο της Λάρνακας, όταν στη διαδρομή συμβαίνει το «κακό». Το αυτοκινητικό ατύχημα τον καθηλώνει στο αναπηρικό καροτσάκι, σημαδεύοντας στιγμιαία, μία ολόκληρη ζωή.
Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά, ο Γιώργης θυμάται το σκοτάδι, τη θύελλα και τη δοκιμασία του. Ωστόσο, επικεντρώνεται στη φωτεινότητα η οποία τελικά υπερτέρησε, διώχνοντας τα μαύρα σύννεφα μακριά, βγάζοντας και πάλι στην επιφάνεια τον απέραντο γαλάζιο ουρανό.
Συζητώντας μαζί του, αντιλήφθηκα ότι η φιλοσοφία μου «απεχθάνομαι τις ταμπέλες» βρήκε τον πρωταγωνιστή της, και μέσα από την ιστορία του επιβεβαιώθηκα, για ακόμη μία φορά, πως κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά μας, δεν είναι ούτε «ανάπηροι» ούτε «διαφορετικοί» αλλά… «ξεχωριστοί».
Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα στο μυαλό μου είναι ακόμη πιο ξεκάθαρα, γιατί ως άτομο που δεν στιγματίζω την ιδιαιτερότητα ή το πρόβλημα του οποιουδήποτε ανθρώπου, συγκέντρωσα τις δυνάμεις μου, στο να καταφέρω να φτάσω έγκαιρα στο ραντεβού μας, στο σπίτι της κολλητής του, της Μαργαρίτας, η οποία μας υποδέχθηκε με φρέσκο καφέ και ζεστό κέικ σοκολάτας. Βρεθήκαμε αμέσως έξω, στη βεράντα της, κάτω από ένα φωτεινό ουρανό, με θέα την πόλη της Λεμεσού, απέναντί μας θάλασσα, όπου μαζί με τον Γιώργη καταγράψαμε την ιστορία του.
«Πέντε μήνες μετά από το ατύχημα, μετακόμισα για ένα μήνα στο Λονδίνο για θεραπεία μέσω εκπαίδευσής σε σχέση με τη διαχείριση των καινούργιων δεδομένων στη ζωή μου. Η εμπειρία μου στο Λονδίνο ήταν καθοριστική και η αντιμετώπιση του Κέντρου μοναδική. Εκεί με έμαθαν κυριολεκτικά, μέσω εμπειριών και ψυχολογικής στήριξης, πως να αντιληφθώ τη νέα πραγματικότητα, χωρίς να ντρέπομαι για το ποιος είμαι. Θυμάμαι, πως σε ένα μόνο μήνα, έμαθα να κινούμαι, να λειτουργώ και να εξελίσσομαι, έχοντας ως βάση την καινούργια καθημερινότητά μου. Θυμάμαι τις βόλτες στην πόλη, τις επισκέψεις στα μουσεία, ακόμη και τα ξενύχτια σε μπαράκια, καθισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι, παρέα με την ομάδα στήριξης και καθοδήγησης του Κέντρου. Σε ένα μήνα, λοιπόν, έμαθα και αποδέχθηκα τη διαφορετικότητά μου, μαζί με τις καινούργιες συνθήκες τις οποίες είχα να αντιμετωπίσω στη μετέπειτα πορεία μου».
«CUT! Πως αντιμετώπισες τα καινούργια δεδομένα;»
«Γεια σου. Ονομάζομαι Γιώργης. Το 1991, η υποδομή στην Κύπρο για τους παραπληγικούς ήταν ακόμη σε πρώιμα στάδια. Έμεινα για πέντε μήνες στο παραπληγικό κέντρο, στη Λευκωσία, όπου διαπίστωσα την πραγματικότητα. Πως η συνέχεια για μένα θα ήταν πολύ δύσκολη. Η ψυχολογία μου ήταν στο μηδέν και το παραπληγικό κέντρο της Κύπρου ανεπαρκές για να ανεβάσει το πληγωμένο μου ηθικό. Τα πράγματα σήμερα έχουν εξελιχθεί προς το καλύτερο, αλλά χρειάζεται πολύ δουλειά ακόμη. Το ίδιο ισχύει για τις υποδομές αλλά και τη νοοτροπία κάποιων συμπατριωτών μας, αφού αρκετά πράγματα εξακολουθούν να θεωρούνται ακόμη ‘ταμπού’ και αδιάφορα, σε πολλούς τομείς, ενώ πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε καν το ουσιαστικό πρόβλημα, εκτός κι αν αυτό τύχει σε εμάς ή σε κάποιο κοντινό μας πρόσωπο. Δεν θέλω να μιλήσω ούτε για χιλιοειπωμένα τετριμμένα ούτε για αυτούς που παρκάρουν στους χώρους στάθμευσης των παραπληγικών. Αυτό είναι το λιγότερο. Ο καθένας είναι αρκετά ώριμος για να σκεφτεί λογικά και να αναλάβει τις ευθύνες του. Προτιμώ να επικεντρωθούμε στο δικό μου χαμόγελο και σε όλα αυτά που με κάνουν σήμερα να νιώθω καλά».
Το ταξίδι του Γιώργη στο Λονδίνο, αργότερα, είναι καθοριστικό για τη ζωή του, αφού με ένα μόνο μήνα εκπαίδευσης και καθοδήγησης, αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι ούτε «ανάπηρος» ούτε «διαφορετικός» αλλά… «ξεχωριστός».
«Μίλησέ μου για το χαμόγελό σου»
«Λατρεύω τα ταξίδια και τους καινούργιους προορισμούς! Μαζί με αγαπημένους φίλους, έκανα τα πιο όμορφα ταξίδια στη ζωή μου, τα οποία συνοδεύονται με μοναδικές εικόνες και αξέχαστες αναμνήσεις. Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Άμστερνταμ, Γενεύη, Βουδαπέστη και Βρυξέλλες, συνωστίζονται ανεξίτηλα στις μνήμες μου, πίσω από τα καταιγιδοφόρα νέφη. Ποια εικόνα να σου περιγράψω πρώτα και ποια να αφήσω πίσω; Θυμάμαι, στη Βενετία, ο Γιάννης με ανέβασε μέσα σε γόνδολα και πήραμε σβάρνα τα κανάλια. Στον Πύργο του Άιφελ, εκεί ψηλά, αντίκρισα την πιο όμορφη πόλη στον κόσμο, το Παρίσι, ενώ στη Βιέννη αποφάσισα να ανέβω πάνω σε ένα αερόστατο! Σου μιλώ σοβαρά! Πάνω σε αερόστατο! Είναι εκπληκτικό συναίσθημα η θέα από τον ουρανό! Θυμάμαι ακόμη το ταξίδι μου στη Θεσσαλονίκη, όπου παρέα με τον Γιάννη πάλι, βρεθήκαμε στο Λευκό Πύργο αλλά δεν υπήρχε τρόπος για να ανέβω στην οροφή, λόγω της στενότητας της σκαλας αλλά και στο γεγονός πως δεν υπήρχε ανελκυστήρας. Για τον κολλητό μου, για ακόμη μια φορά, αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Χωρίς να χάσει καιρό, χωρίς καν να με ρωτήσει, με ανέβασε πάνω στην οροφή του Πύργου με το καροτσάκι. Θυμάμαι μέχρι σήμερα, τις αντιδράσεις του φύλακα μόλις μας αντίκρισε. Έβαλε τα κλάματα. Τον ρωτήσαμε ΄τι συμβαίνει;’ και μας απάντησε, πως στα σαράντα χρόνια εργασίας στη συγκεκριμένη θέση, πρώτη φορά είδε παραπληγικό να ανεβαίνει στον Πύργο… Όταν πια χόρτασα τον ‘ουρανό’, αποφάσισα να κατεβάσω λίγο τους τόνους, έτσι στο ταξίδι μου στις Άλπεις κυκλοφορούσα με μία άμαξα κι ένα άλογο. Συνηθισμένα ‘γήινα’ πράγματα, δηλαδή…».
“CUT! Πες μου κάτι ‘τρελό’ που ονειρεύεσαι να κάνεις!»
Ο Γιώργης και οι φίλοι του, δίνουν μαθήματα ζωής και πολύτιμες… εμπνεύσεις, κάτι που διαπίστωσα καθ΄ όλη τη διάρκεια της συνομιλίας μας. Μιλά με αγάπη, στοργή και απόλυτο σεβασμό για τους φίλους του, ειδικότερα για τον κολλητό του, το Γιάννη, τονίζοντάς μου συνεχώς, πως τίποτα δεν θα ήταν εφικτό εάν δεν υπήρχαν, μαζί του, στη ζωή και τα ταξίδια του.
«Γεια σου. Ονομάζομαι Γιώργης. Ξέρεις τι θέλω να κάνω; Πτώση με αλεξίπτωτο. Να νιώσω ελεύθερος, έστω για λίγο, μακριά από τη θέα της αναπηρικής καρέκλας…».
(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Γιώργη Γεωργίου, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 200 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)
Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…
