Κάθε φορά που ανεβαίνει πάνω στη μηχανή του, το κάνει μόνο και μόνο για να χαρεί τις ηλιαχτίδες ή τη βροχή, εισάγοντας στα πνευμόνια του τον καθαρό αέρα της κάθε καινούργιας διαδρομής. Κάθε φορά που ταξιδεύει στην Ταΐλάνδη ή τη Βαρκελώνη, θέλει να αντικρίζει ανθρώπους ευτυχισμένους, διακρίνοντας στο βλέμμα τους οτιδήποτε πέραν της λύπης ή μίας άτυχης στιγμής. Κάθε φορά, όμως, που παίζει μουσική, σκέφτεται όλα τα τραγούδια στον κόσμο και θεωρεί τον εαυτό του πολύ τυχερό που ακόμη ψιθυρίζει εκείνο το στίχο, εξακολουθώντας να σε κοιτάζει στα μάτια όταν χορεύεις αυτό το ρυθμό, γαντζωμένος στην κονσόλα, χαμογελώντας από ευτυχία όταν πια ξέρει, πως μοιράζεται μαζί σου τη μοναδική αίσθηση που νιώθει εκείνη ακριβώς τη στιγμή…
«CUT! Hey Mr. DJ! Play that funky music!»
Στην καθημερινή ζωή, είναι ένας graphic designer. Μας συνδέει, μάλιστα, μία σπουδαία φιλία, αφού ο Μάριος σχεδίασε το εξώφυλλο του πρώτου μου βιβλίου. Ύστερα, ταξιδέψαμε μαζί απ’ τη Βαρκελώνη μέχρι την Αθήνα και βολτάραμε δεκάδες φορές στην παλιά Λευκωσία χαζεύοντας τους περαστικούς που την ανακάλυπταν για πρώτη φορά, στην δήθεν «αναγέννησή» της, λες και η πόλη δεν υπήρξε ποτέ, ενώ εμείς ξέραμε από την αρχή την κάθε γωνιά που προσπερνούσαμε, γιατί πολύ απλά η πόλη ήταν δική μας και ήταν πάντα εκεί.
Στη «εναλλακτική» ζωή, ο Μάριος είναι ένας DJ, ο καλύτερος, ίσως, της γενιάς του και σίγουρα ο πιο αγαπητός, αφού κατάφερε, διαχρονικά, να δημιουργήσει το δικό του κοινό, το οποίο τον ακολουθεί πιστά στους χώρους όπου τον φιλοξενούν, χειμώνα – καλοκαίρι, αλλά και στα ιδιωτικά parties που συνεχώς τον προσκαλούν για να «παίξει» μουσική.
Η «μουσική» του, είναι ότι πιο πολύτιμο έχει. Γνωρίζει ότι για κάθε περίσταση, μέσα σε όλη την ευτυχία και τη δυστυχία, θα υπάρχει πάντα το κατάλληλο τραγούδι. Όταν ο Μάριος παίζει μουσική, μοιράζεται αισθήσεις πλημμυρισμένες με νότες και στίχους κατευθείαν απ΄ τα παλιά, αλλά και τα καινούργια, ενώ όταν τον «χάσεις», ψάξε να τον βρεις στους δίσκους των Pink Martini, Frank Sinatra, Sade, Ella Fitzgerald και της αγαπημένης του Amy Winehouse, φυσικά, αν και ο ίδιος εξακολουθεί να το έχει παράπονο γιατί εκείνη η σπουδαία φωνή «έφυγε» τόσο νωρίς, χωρίς να φέρει αντιστάσεις στις καταχρήσεις της…
«Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν κάποτε έγραψε, πως όταν οι λέξεις ‘αποτυγχάνουν’ το σκοπό τους, τότε μιλά η μουσική. Η μουσική μίας γιορτής, ενός άπλετου ενθουσιασμού, της γαλανής θάλασσας ή μιας ξέφρενης βραδιάς, αλλά συνάμα, η μουσική της λύπης, του χωρισμού, του γκρίζου ουρανού και του αποχωρισμού. Η μουσική, λοιπόν, είναι όλη μου η ζωή».
«CUT! Θα μιλήσουμε για μουσική, τελικά;»
«Γεια σου. Ονομάζομαι Μάριος. Μπορούμε να μιλήσουμε για την Jazz ή την Latin Jazz, την Funk και τα Blues ή μπορούμε απλώς να καθίσουμε για να ακούσουμε μουσική. Δεν ξέρω τι θες στα αλήθεια να σου πω. Μπορώ να σου μιλήσω για τα ακραία συναισθήματα που γεννά και θρέφει η μουσική. Θυμάμαι, κάποιο βράδυ ‘έπαιζα’ σε ένα γαμήλιο party. Το ζευγάρι ζήτησε να παίξω το αγαπημένο τραγούδι του αδερφού της νύφης, τον οποίο «έχασε» από ανίατη ασθένεια. Το ζευγάρι χόρευε αγκαλιά και πίσω μου έπεφταν φωτογραφίες του παιδιού. Όλη η αίθουσα δάκρυσε, τα φώτα ήταν χαμηλά, το ζευγάρι συνέχισε να χορεύει και η μουσική συνέχισε να παίζει δυνατά… Μία άλλη φορά, σε κάποια γενέθλια, έπρεπε να παίζω απανωτά τραγούδια του Ρουβά, γιατί το τιμώμενο πρόσωπο ήταν Ρουβίτσα έτσι οι φίλοι της, ετοίμασαν για έκπληξη διάφορα ‘χορευτικά’. Όπως καταλαβαίνεις, δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες στη μουσική. Όπως όλοι, έτσι κι εγώ, έχω τις αδυναμίες μου, αλλά σέβομαι τα μουσικά γούστα του κάθε ανθρώπου και γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι για την κάθε περίσταση, υπάρχει πάντοτε ο κατάλληλος ρυθμός».
Σκυμμένος πάνω από την κονσόλα, φορά τα ακουστικά και παρακολουθεί τους ανθρώπους να χορεύουν. Κάποιοι απλώς κάθονται, κτυπώντας ρυθμικά τα πόδια, ενώ οι πιο «τολμηροί», χορεύουν ασταμάτητα μέχρι το επόμενο πρωί. Ισχυρίζεται ότι, η μουσική είναι λυτρωτική και μπορεί να σβήσει πολλές «λύπες». Είναι η παρηγοριά σε κάθε πρόβλημα και μία δωρεάν παροχή «ελευθερίας».
«Τι συμβαίνει πίσω στα παρασκήνια;»
«Έχω τα μάτια μου ανοιχτά. Παρακολουθώ το κοινό και τη γλώσσα του σώματος. Ξέρω πότε πρέπει να κρατήσω, να συνεχίσω ή να αλλάξω το ρυθμό. Κοιτάζω τα χαμόγελα των ανθρώπων και παρακολουθώ τα χείλη όταν ψιθυρίζουν μαζί μου τους στίχους. Μόλις διαλυθεί το party και αδειάσει η σκηνή, μαζεύω τα πράγματά μου. Τα φορτώνω στο αυτοκίνητο, βάζω δυνατά τη δική μου αγαπημένη μουσική και επιστρέφω πίσω στο σπίτι. Εάν είσαι DJ, κάπου μετά τα τριάντα, κανονικά θα πρέπει να αρχίσεις να προβληματίζεσαι για το πόσο καιρό θα συνεχίσεις να το κάνεις αυτό. Εγώ, όμως, δεν λειτουργώ έτσι. Όλα, άλλωστε, προχωρούν πολύ γρήγορα, οι στιγμές έρχονται και φεύγουν, το τηλέφωνο μου συνεχίζει να κτυπά κι εγώ εξακολουθώ να παίζω μουσική, παραμένοντας για πάντα παιδί. Ένα παιδί που απλώς αγαπά τη μουσική. Η μουσική, λοιπόν, είναι το δικό μου χαμόγελο και μέσω αυτής, κάνω τους ανθρώπους να χαμογελούν, μαζί μου».
«CUT! Πότε θα καταφέρουμε επιτέλους να κάνουμε εκείνο το ταξίδι, στο Βιετνάμ;»
Δεν μου απαντά. Έτσι κι αλλιώς, δεν τον βλέπω συχνά. Τα μουσικά ραντεβού της επόμενης χρονιάς είναι ήδη «κλεισμένα», ενώ οι κολλητοί του κάνουν «party» κάθε φορά που δεν θα παίξει κάπου, γιατί θα έχουν, επιτέλους, την ευκαιρία να περάσουν λίγες ώρες μαζί του…
«Γεια σου. Ονομάζομαι Μάριος. Θυμάσαι το jazz bar στη Βαρκελώνη; Απίστευτος ο τύπος με το κόντρα μπάσο!».
(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Μάριου Χρυσάνθου, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)
Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…
