«Ήταν καλοκαίρι κι ετοιμαζόμουν, όπως πάντα, για τις διακοπές στη Λεμεσό. Αγαπημένος μου προορισμός, το σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Το σπιτάκι με τον κήπο, την αυλή, την κούνια και την τεράστια μουριά, όπου κάτω απ’ τον ίσκιο της μας έλεγε παραμύθια η γιαγιά… Εκεί μεγάλωνα και ζούσα κάθε φορά, απ’ την αρχή, δεκάδες καλοκαίρια… Τα χρόνια περνούσαν, οι εποχές έφευγαν κι επέστρεφαν πίσω, ξανά, μαζί με το κοριτσάκι που έγινε δεσποινίς πια, ετών δεκατεσσάρων… Θυμάμαι, φόρεσα το κόκκινο φόρεμα, έβαλα τα πρώτα μου τακούνια και βγήκα βόλτα με τα παιδιά της γειτονιάς…».
«CUT! Το μόνο που θυμάμαι…»
Ποιος μπορεί, στα αλήθεια, να αντισταθεί στο ουράνιο τόξο; Μια απρόσμενη ανυπακοή ξαναγεννιέται από τα βάθη των αιώνων. Μια πρώτη βροχή. Οι πτήσεις των πουλιών στον ουρανό. Ο νόμος της βαρύτητας. Μαγικές περιπλανήσεις. Διασχίζουμε τη γη, αγγελιοφόροι στους αιθέρες, ταξιδεύουμε από τη Μεσόγειο μέχρι την Ευρώπη και από την Αμερική μέχρι τη θάλασσα της ψυχής μας. Η μαγεία της φύσης. Το μπλε φεγγάρι. Τα άσπρα περιστέρια, οι γλάροι. Η άμμος κι η στεριά…
Ένα ηλιοβασίλεμα ξεπροβάλλει απροκάλυπτα, πίσω από το συννεφιασμένο γκρι μιας μελαγχολικής ημέρας. Οι ουρανοί του κόσμου και η θάλασσα, οι αναμνήσεις και τα τραγούδια της ζωής μας, τα παλιά και τα καινούργια, κλειδωμένα καλά σε μια ξεχωριστή θέση, στην καρδιά μας παντοτινά.
Παράτολμες εικόνες, αξέχαστες διακοπές κι αναμμένα όνειρα, τα οποία ανθίζουν, σβήνουν και ανάβουν ξανά, ταξιδεύοντας παρέα με φίλους σε ένα αερόστατο, στις τέσσερις εποχές των χρόνων. Μόνοι, μαζί, και πάλι μόνοι, κυρίαρχοι των αιθέρων, αμφισβητούμε το νόμο της βαρύτητας κι ανταμώνουμε ξανά, αναζητώντας την ειρήνη και την ελευθερία, στα δικά μας τραγούδια, στα δικά μας όνειρα, εκεί όπου δημιουργούμε έναν καλύτερο κόσμο. Στο χθες, στο σήμερα και το αύριο, φτιάχνουμε τις χαρές της μικρής μας ζωής. Αναμνήσεις…
«Από μικρό παιδί μάθαινα μέσα από τη ζωή των άλλων και ζούσα τη δική μου όπως εγώ ήθελα. Μεγάλωσα ευτυχισμένη, κοντά σε ανθρώπους οι οποίοι με λάτρευαν, με προστάτευαν, αλλά παράλληλα, με άφηναν να ονειρεύομαι…».
«CUT! Ονειρεύομαι ακόμα μαμά…»
«Γεια σου. Ονομάζομαι Ευρυδίκη. Θυμάμαι, φόρεσα το κόκκινο φόρεμα, έβαλα τα πρώτα μου τακούνια και βγήκα βόλτα με τα παιδιά της γειτονιάς… Στην παρέα μας ήταν και ο Μισέλ. Το παιδί από το Λίβανο, ο οποίος μόλις είχε φτάσει με την οικογένειά του στην Κύπρο, προσπαθώντας να γλυτώσουν από τον πόλεμο που είχε ξεσπάσει, για ακόμα μια φορά, στη χώρα τους. Γνώριμο το συναίσθημα του φόβου του πολέμου, ειδικά σε μας τα παιδιά, αφού δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, όταν όλοι οι άντρες της οικογένειας έφυγαν για να πολεμήσουν κι έμειναν πίσω τα γυναικόπαιδα, μόνα, ανυπεράσπιστα και τρομαγμένα…».
«Τον κόσμο σας τον γνώρισα νωρίς…»
«Όσο κατέφθαναν οι συγγενείς από τα βόρεια της χώρας, περιγράφοντας φρικιαστικές στιγμές βίας, φόβου, ολέθρου και εξαθλίωσης, τόσο πιο πολύ η παιδική μας φαντασία δημιουργούσε βραδινούς εφιάλτες, οι οποίοι δεν μας άφηναν να κοιμηθούμε με ηρεμία. Σκεπαζόμασταν μέχρι το κεφάλι, για να μην βλέπουμε τίποτα, παρά μόνο το σκοτάδι. Λες και με αυτόν το τρόπο θα γινόμασταν αόρατοι και τίποτα δε θα μπορούσε να μας αγγίξει ή να μας απειλήσει. Αυτές οι σκέψεις μονοπωλούσαν στο μυαλό μας εκείνους τους μήνες του πολέμου, μέχρι να τελειώσει και να γυρίσουν οι δικοί μας άνθρωποι πίσω, “ζωντανοί”. Όλα αυτά μας έφεραν κοντά με τον Μισέλ… νιώθαμε ότι ήμασταν οι ίδιοι, καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον, μπορούσαμε να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλον…».
«Η Edith, o Elvis, ο Jackson και το μπλε ταξίδι…»
«Ο Μισέλ έγινε ο καλύτερος μου φίλος, μαζί με όλα αυτά που μοιραζόμασταν παιδιά. Λίγο τα γαλλικά που μιλούσαμε και οι δύο, λίγο ο Michael Jackson που ήταν η δική του αδυναμία, μαζί με την Edith Piaf η οποία ήταν η δική μου, καταλήγαμε αυτός να χορεύει κι εγώ να τραγουδώ… Εγώ και ο Μισέλ από το Λίβανο… τα παιχνίδια στην αυλή της γιαγιάς και ο αυστηρός παππούς, ο οποίος μας παρακολουθούσε και μας μάλωνε πού και πού… αλλά ήμουν πάντοτε αγύριστο κεφάλι και έκανα το δικό μου. «Τι πάει να πει είμαι κορίτσι παππού;», τον ρωτούσα με απορία. Δεν καταλάβαινα τίποτα. Ήθελα να τα κάνω όλα και να τα μάθω όλα, όπως και τα αγόρια…».
«Μια ζωή για μένα…»
Εκμεταλλεύεται τα ρεύματα του αέρα και αφήνει την καρδιά να την καθοδηγεί, πιστεύοντας βαθιά ότι εμείς οι ίδιοι μπορούμε να φέρουμε την ευτυχία στη ζωή μας. Ταξιδεύει πίσω στο χρόνο κι επιστρέφει πίσω ξανά. Θυμάται παιδικές αναμνήσεις. Τη δική της αλήθεια. Τα δικά της παραμύθια, κρυμμένα καλά στις τέσσερις εποχές. Κρατά μία κιθάρα, φτιάχνει εικόνες, γράφει στίχους, τραγουδά στιγμές, κι ονειρεύεται ανέμελα, ευτυχισμένη πια, στον καθαρό ουρανό.
«Διεκδίκησα την ελευθερία μου. Γι’ αυτό αγαπώ τη ζωή και τις αναμνήσεις στο σπιτάκι της Λεμεσού. Γιατί εκεί, με κάποιο μαγικό τρόπο, μεγάλωνα με τους φόβους μου και τους καταπολεμούσα, μεγάλωνα με τα «πρέπει» και τα «μη» και τα διέγραφα, μεγάλωνα με τον πόλεμο και αυτόματα ζούσα ελεύθερη, μάθαινα μέσα από τη ζωή των άλλων και ζούσα τη δική μου όπως εγώ ήθελα… Μεγάλωσα ευτυχισμένη, κοντά στους ανθρώπους που με λάτρευαν, με προστάτευαν αλλά παράλληλα, με άφηναν να ονειρεύομαι. Και να ονειρεύομαι ακόμα…».
«CUT! Τέτοια μέρα, τέτοιο μήνα, κάποιου χρόνου…»
Θυμάται, γράφει, σβήνει, νοσταλγεί, ψιθυρίζει, αφηγείται, ερμηνεύει, αναπολώντας στιγμές και σκέψεις, από μία άλλη εποχή, «παρέα» με τον Elvis, την Edith, μια παλιά γραφομηχανή, σε ένα βελούδινο καναπέ, λίγο πιο πέρα, απέναντί μας, κρατώντας μία πορσελάνινη κούκλα, σφιχτά, στην αγκαλιά της. Εικόνες. Μπροστά, στο κέντρο της σκηνής, ένα μικρόφωνο…
«Γεια σου. Ονομάζομαι Ευρυδίκη. Βρήκα κάτι παλιό… Σκέψεις, αναμνήσεις… Ίσως να μπορέσεις να κάνεις κάτι με αυτό…».
(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Ευρυδίκης Θεοκλέους, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).
Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…
