«Σε κάθε μου βήμα, σε μια πατρίδα που ήταν τόσο μακριά, αλλά συνάμα τόσο κοντά, απομακρυνόταν ολοένα και περισσότερο το αίσθημα ανασφάλειας που είχα καλλιεργήσει ως άμυνα, τόσα χρόνια. Όταν ο πρώτος άνθρωπος μου έσφιξε το χέρι (και δεν ήταν ένστολος – με αίμα στα δικά του χέρια) καλωσορίζοντάς με, με σπασμένα ελληνικά, άρχισα να αισθάνομαι ντροπή. ‘Σε λίγους μήνες θα μπορείς να έρχεσαι’, μου είπε, ‘χωρίς να σε συνοδεύει κανείς…’. Δεκατρία περίπου χρόνια μετά, από εκείνο το πρωινό που μας ένωσε, αρκετά πράγματα ίσως εξακολουθούν να μας χωρίζουν. Σήμερα, όμως, οι άνθρωποι, και στις δυο πλευρές, έχουν δικαίωμα να χαμογελούν και να ελπίζουν…».
«CUT! Μια πατρίδα μας χρειάζεται, τώρα, περισσότερο από ποτέ».
Μια ιστορία ειπωμένη με λόγια απλά. Τόσο κοντά, μα τόσο μακριά. Όσο κι αν δεν του αρέσει να μιλά για τον εαυτό του. Εξάλλου, ποτέ δεν επέλεγε να μοιράζεται τα προβλήματά του με τους άλλους. Γι’ αυτό πάντα έκτιζε τείχη γύρω του, ένα κοινό στοιχείο το οποίο μοιραζόμαστε. Ακόμη και σήμερα, η ιστορία του, απέναντί μου, είναι τόσο καλογραμμένη και πειθαρχημένη, που δεν μου άφησε περιθώρια για να την «πειράξω» ή έστω να τη διαπραγματευτώ.
Θυμάμαι, πριν από δύο χρόνια, όταν διάβασε το πρώτο μου βιβλίο, έστειλε σε μήνυμα ένα ολόκληρο απόσπασμα το οποίο θα μπορούσε να το είχε γράψει ο ίδιος, ακριβώς το ίδιο. Ίσως γιατί η γραφή μας τελικά, έχει τόσα πολλά κοινά σημεία επαφής.
Σημεία επαφής και τείχη, τα οποία κλείδωσαν μέσα το δικό του κόσμο, αφήνοντας απ’ έξω οτιδήποτε τον ενοχλούσε ή ότι θεωρούσε πως δεν του άρεσε. Τείχη που έκτρεφαν την εσωστρέφειά του, ενδυναμώνοντας ακόμη περισσότερο το φόβο της ενδεχόμενης απώλειας, για κάτι το οποίο δικαιωματικά του ανήκει. Τείχη που άφηναν απ’ έξω καθετί το «διαφορετικό» και ότι δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό από το μικρόκοσμο του μυαλού.
«Ευτυχώς αυτή η τρέλα του ‘αυτοεγκλωβισμού’ μέσα σε τείχη που έχτιζα ο ίδιος, και όχι οι άλλοι γύρω μου, άρχισε σιγά-σιγά να με εγκαταλείπει, στα φοιτητικά μου χρόνια, καταρρίπτοντας τα λανθασμένα στερεότυπα που κουβαλούσα για δεκαετίες. Το μεγαλύτερο σοκ, όμως, το υπέστη πριν από 13 περίπου χρόνια, όταν το υψηλότερο τείχος, έγινε ερείπια μέσα σε μια μέρα…».
«Τι έγινε εκείνη τη μέρα;»
«Γεια σου. Ονομάζομαι Νικόλας. Ήταν Δεκέμβριος, του 2002. Έξι μήνες πριν από τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων, όταν το SIGMA εξασφάλισε άδεια για να μεταβεί στα κατεχόμενα, σε ένα μέρος εντελώς άγνωστο για μένα. Το να πατάς για πρώτη φορά το πόδι σου σε μια πατρίδα που δεν γνώρισες ποτέ, ανακαλύπτοντας μάλιστα ότι εκεί δεν κατοικούν άνθρωποι με το δάχτυλο στη σκανδάλη, έτοιμοι να σε πυροβολήσουν, ήταν ίσως ένα ταρακούνημα που με προσγείωσε ακόμη πιο πολύ στην πραγματικότητα, κάνοντας για πάντα σκόνη και θρύψαλα, το φανταστικά κτισμένο, πίσω από τα δικά μου τείχη, κόσμο. Όταν ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα μου έσφιξε το χέρι (και δεν ήταν ένστολος – με αίμα στα δικά του χέρια) καλωσορίζοντάς με, με σπασμένα ελληνικά, άρχισα να αισθάνομαι ντροπή. ‘Σε λίγους μήνες θα μπορείς να έρχεσαι’, μου είπε, ‘χωρίς να σε συνοδεύει κανείς…’».
«Τι ήθελε να σου πει;»
«Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα καν τι ήθελε να πει, ή μάλλον δεν έδωσα καμία σημασία στα λόγια του, αφού το μυαλό μου δούλευε με χίλιες στροφές το δευτερόλεπτο, ενώ προσπαθούσα να καταγράψω κάθε εικόνα που ξεπρόβαλλε μπροστά μου. Ο χρόνος, βλέπεις, είχε σταματήσει εδώ και δεκαετίες σε αυτό το μέρος, ενώ ο δικός μου κόσμος γκρεμιζόταν για πάντα, το πρωινό της 10ης Δεκεμβρίου του 2002. Γύρω μου άνθρωποι, παντού, στο δρόμο, στη δουλειά τους, με τις ίδιες ακριβώς συνήθειες με εμένα. Άνθρωποι που έβριζαν το στρατό και έδειχναν αποστροφή σε καθετί ξενόφερτο, που όπως ισχυρίζονταν αλλοίωνε το χαρακτήρα τους. Νέοι άνθρωποι με το πτυχίο στο χέρι, οι οποίοι έπρεπε να αποχαιρετήσουν για πάντα τον τόπο που γεννήθηκαν, για να μπορέσουν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Άνθρωποι που προσδιόριζαν τους εαυτούς τους ως Κύπριους…».
23 Απριλίου 2003. Τα λόγια του πρώτου Τουρκοκύπριου που συνάντησε, περνώντας για πρώτη φορά στην κατεχόμενη γη, στριφογυρίζουν στο κεφάλι του. «Θα μπορείς να έρχεσαι, χωρίς να σε συνοδεύει κανείς». Μια διαίσθηση η οποία βγήκε αληθινή, αφήνοντας επιτέλους την ελπίδα να δει λίγο φως στον ορίζοντα.
«Απρίλιος του 2003. Εκείνο το πρωινό, ο πρώτος Τουρκοκύπριος, κρατώντας λουλούδια στο χέρι, περνούσε το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, αγκαλιάζοντας για πρώτη φορά, από το 1974, τους φίλους και συμπατριώτες του. Εκείνο το πρωινό, χιλιάδες Ελληνοκύπριοι αντίκρισαν τα σπίτια, που άφησαν κατατρεγμένοι, πριν από 29 χρόνια, ενώ ένα μετά το άλλο, τα οδοφράγματα του μίσους, άρχισαν να μετατρέπονται σε σημεία συνεύρεσης και ελπίδας.».
«CUT! Δεκατρία χρόνια μετά…».
«Έτος 2015. Δεκατρία χρόνια μετά από εκείνο το πρωινό που μας ένωσε, ίσως αρκετά πράγματα εξακολουθούν να μας χωρίζουν. Σήμερα, όμως, οι άνθρωποι, και στις δυο πλευρές, έχουν δικαίωμα να χαμογελούν και να ελπίζουν. Να χαμογελούν, γιατί βλέπουν πως έφτασε η ώρα να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, μακριά από λανθασμένα στερεότυπα, γκρεμίζοντας κι αυτοί τα τείχη που έχτιζαν, για χρόνια τώρα γύρω τους, όπως κι εγώ, για να μπορέσουν να ζήσουν ξανά μαζί, ελεύθεροι. Μακάρι, λοιπόν, αυτή τη χρονιά, τα ‘43 Χαμόγελα!’ να γίνουν 143, και στη συνέχεια 1043, μέχρι που άπαντες σε αυτή τη χώρα να μπορούν να χαμογελούν… ελεύθεροι».
Αναστενάζει βαθιά και αισθάνεται νοσταλγία για αυτά που θα φέρει το μέλλον. Κλείνει τα μάτια και φαντάζεται τον εαυτό του να περιπλανιέται απόλυτα ελεύθερος, σε μια πατρίδα χωρίς οδοφράγματα. Πολύ περισσότερο, του αρέσει να κάθεται και να παρακολουθεί τους ανθρώπους να ονειρεύονται ξέγνοιαστα, λες και η κολλητική αρρώστια του μίσους και των διαφορών εξαφανίζεται ολότελα, φευγαλέα, κάπου, κάποτε, εκεί μακριά… μα τόσο κοντά.
«Γεια σου. Ονομάζομαι Νικόλας. Γιατί, τα τείχη τα κτίζουν άνθρωποι ανόητοι, που απλώς, δεν άφησαν ποτέ το χαμόγελο να ανθίσει στα χείλη τους.».
(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Νικόλα Μαρκαντώνη με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).
Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…
