«Καθώς μεγάλωνα, παρακολουθούσα να προστίθενται στη ζωή μου επώδυνες στιγμές. Ήμουν φυλακισμένη. Απομακρυσμένη ακόμη και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Καμιά φορά, αναρωτιέμαι εάν δημιούργησα μόνη μου το ‘πρόβλημα’. Έχω τεράστια ευθύνη για αυτά που σου περιγράφω. Γιατί επέλεξα να έχω κλειστή τη βαλίτσα. Μόνη, χαμένη στις προκαταλήψεις, κουμπωμένη και απογοητευμένη, αναζητούσα εξηγήσεις για μια δική μου ‘αλήθεια’, με μοναδικό σκοπό να ξεφύγω από τη δική μου διαφορετικότητα. Ύστερα, ξύπνησα! Θύμωσα μαζί με μένα και την άδικη συμπεριφορά, προς τον εαυτό μου κυρίως. Τώρα πια το αναγνωρίζω, έτσι είμαι ήρεμη κι ευτυχισμένη. Εμείς επιλέγουμε να κρατούμε κλειστή τη βαλίτσα, κάτι που αντιλήφθηκα μόλις την άνοιξα, μαζί και τα μάτια. Αντίκρισα την πραγματικότητα. Σταμάτησα τον πόνο της απογοήτευσης σε μία μόνο στιγμή. Έτσι απλά. Σήμερα, είμαι ελεύθερη και το τονίζω όπου βρεθώ: Η ζωή είναι ωραία!».
«CUT! Αυτά που δεν είπαμε ποτέ…».
Επιλέγει τη διαδρομή με τίτλο «Η ζωή είναι ωραία», φορτισμένη με αυτοπεποίθηση, αυθορμητισμό και αιφνίδιο ενθουσιασμό. Είναι ξεχωριστή. Έτσι απλά. Με μια σπάνια ευγένεια και καλοσύνη, ένα σημαντικό προτέρημα στις μέρες μας, το οποίο την κάνει να ξεχωρίζει, ακόμη περισσότερο.
Μου αποκαλύπτει ότι τα προηγούμενα χρόνια ήταν εγκλωβισμένη στο δικό της κόσμο, καθαρά από δική της επιλογή. Σήμερα, απελευθερωμένη και πιο όμορφη από ποτέ, βάζει φρένο στις ανασφάλειες, αποδέχεται την εαυτό της όπως είναι και τολμά να μιλήσει για όλα αυτά που δεν μίλησε ποτέ, μεταφέροντας δεκάδες μηνύματα αισιοδοξίας.
Παίρνουμε τις αποσκευές μας, ανεβαίνουμε στο ίδιο βαγόνι και ταξιδεύουμε κάποια χρόνια πίσω, στην εφηβεία της, όταν ανακάλυψε για πρώτη φορά ότι έχει «λεύκη». H λεύκη (vitiligo), σύμφωνα με τους επίσημους ιατρικούς όρους, είναι μια πάθηση κατά την οποία ορισμένες περιοχές του δέρματος χάνουν τη μελανίνη και γίνονται λευκές. Χαρακτηρίζεται, δηλαδή, από αχρωμία του δέρματος, η οποία οφείλεται στην εξαφάνιση των μελανοκυττάρων. Η «λεύκη» έχει χαρακτηριστεί και ως… «η νόσος του φωτός».
Από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε, ήταν σίγουρη για την ιστορία που ήθελε να μοιραστεί μαζί μου. Χωρίς κόμπλεξ, πλαίσια, οπισθοδρομικές σκέψεις, απόψεις και ανασφάλειες, αποφασίζει να ξεδιπλώσει τη δική της εμπειρία με κύριο στόχο να υπογράψει δημόσια την προσωπική της απελευθέρωση, αλλά και για να βοηθήσει με τον τρόπο και τη θετική προσέγγισή της, εσένα, εμένα και όλους τους ανθρώπους γύρω μας, οι οποίο αντικατοπτρίζουν κάτι… διαφορετικό.
Στη δική μου περίπτωση, την ακολουθώ πιστά, υποστηρίζοντας έντονα ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε κατά κάποιον τρόπο «διαφορετικοί» και στο χέρι μας είναι να αποδεχθούμε τον εαυτό μας όπως αυτός είναι, συνεχίζοντας τη διαδρομή μας απελευθερωμένοι από όλα αυτά που μας στοιχειώνουν.
Θεωρώ τη συνάντησή μας καρμική. Η λεύκη, δεν είναι άγνωστο, ούτε διαφορετικό σημείο αναφοράς στη συνάντησή μας, ειδικότερα όταν την ενημέρωσα για δικό μου αγαπημένο άνθρωπο, η οποία τυχαίνει να αντιμετωπίζει την ίδια «διαφορετικότητα» μαζί της, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνομαι πλήρως την καθημερινότητα της, αφού την έζησα από πρώτο χέρι.
«Είναι πολύ σημαντικό να σκέφτεσαι, να αναλογίζεσαι, να κοιτάζεις μπροστά και να δημιουργείς. Μόνο με αυτό τον τρόπο έχεις σαφή εικόνα της διαδρομής προς το σωστό μονοπάτι. Όταν αποδεχθείς τον εαυτό σου όπως είναι, τότε βρίσκεσαι στο δρόμο για την εξέλιξη της ψυχής. Δεν αναζητώ πια την πιο όμορφη μέρα. Γιατί την ζω καθημερινά. Έχασα αρκετό χρόνο στο να αναζητώ αιτίες, λόγους και αφορμές. Να δίνω άσκοπες εξηγήσεις για κάτι το οποίο δεν χρειαζόταν καμία απολύτως εξήγηση. Έχω μια μοναδική οικογένεια, ένα υπέροχο σύζυγο στο πλάι μου, πάντα δίπλα μου, στα εύκολα και τα δύσκολα και δυο υπέροχα παιδιά, τα οποία λατρεύω. Αυτή είμαι… και σε όποιον αρέσω!».
«Μίλησέ μου για τη δική σου… ‘νόσο του φωτός’».
«Γεια σου. Ονομάζομαι Μικαέλα. Η λεύκη εμφανίστηκε στη ζωή μου κατά την περίοδο της εφηβείας μου. Η άγνοια των γύρω μου ήταν και εξακολουθεί να παραμένει ένας παράγοντας ο οποίος σημάδεψε πρώτα τις δικές μου συμπεριφορές ανασφάλειας και μετά των υπολοίπων. Δεν θέλω να αναφερθώ σε λεπτομέρειες, μονάχα ότι ήταν πόλεμος στη ψυχή, το σώμα και το μυαλό. Από τη στιγμή που εγώ η ίδια δεν μπορούσα να αποδεχθώ τη διαφορετικότητά μου, πώς μπορούσα να έχω την ίδια απαίτηση από τους άλλους; Καθώς μεγάλωνα, παρακολουθούσα να προστίθενται στη ζωή μου επώδυνες στιγμές. Ήμουν φυλακισμένη. Απομακρυσμένη ακόμη και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Καμιά φορά, αναρωτιέμαι εάν δημιούργησα μόνη μου το ‘πρόβλημα’. Έχω τεράστια ευθύνη για αυτά που σου περιγράφω. Γιατί επέλεξα να έχω κλειστή τη βαλίτσα. Μόνη, χαμένη στις προκαταλήψεις, κουμπωμένη και απογοητευμένη, αναζητούσα εξηγήσεις για μια δική μου ‘αλήθεια’ με μοναδικό σκοπό να ξεφύγω από τη δική μου διαφορετικότητα. Ύστερα, ξύπνησα! Θύμωσα μαζί με μένα και την άδικη συμπεριφορά, προς τον εαυτό μου κυρίως. Τώρα πια το αναγνωρίζω, έτσι είμαι ήρεμη κι ευτυχισμένη. Εμείς επιλέγουμε να κρατούμε κλειστή τη βαλίτσα κάτι που αντιλήφθηκα μόλις την άνοιξα, μαζί και τα μάτια. Αντίκρισα την πραγματικότητα. Σταμάτησα τον πόνο της απογοήτευσης σε μία μόνο στιγμή. Έτσι απλά. Σήμερα, είμαι ελεύθερη και το τονίζω όπου βρεθώ: Η ζωή είναι ωραία!».
«Πότε αποφάσισες να… ελευθερωθείς;»
«Όταν αντιλήφθηκα πως αγαπημένοι μου φίλοι αντιμετώπιζαν ουσιαστικά προβλήματα υγείας. Όταν συνειδητοποίησα πως αγαπημένοι μου άνθρωποι, δίπλα μου, πάλευαν με τον πόνο μιας σοβαρής ασθένειας. Όταν έχασα δικούς μου ανθρώπους από σοβαρές ασθένειες. Ύστερα, κάθισα και μέτρησα τις μέρες και έβγαλα τα συμπεράσματά μου. Παρακολουθούσα τις στιγμές να φεύγουν και να χάνονται από μπροστά μου. Η ειρωνεία είναι ότι η οικογένεια και οι φίλοι μου, ήταν πάντα εκεί, μαζί μου. Ποτέ δεν με αντιμετώπισαν διαφορετικά και για αυτούς η λεύκη, ήταν μια συνηθισμένη μέρα στην καθημερινότητά μας. Ο κάθε άνθρωπος, βλέπεις, είναι διαφορετικός. Ο κάθε ένας από εμάς αντιμετωπίζει τις δικές του ανασφάλειες. Έβαλα φρένο, λοιπόν, σε αυτές και αποφάσισα να γυρίσω σελίδα. Αποδέχθηκα τον εαυτό μου και αμέσως άλλαξαν όλα. Είναι απίστευτο αυτό που ακολούθησε. Τα ολόσωμα ρούχα, χειμώνα – καλοκαίρι, μπήκαν στο ντουλάπι, και επιτέλους συμπεριφέρομαι φυσιολογικά. Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα, το να μπορείς να συμπεριφέρεσαι φυσιολογικά και να συνειδητοποιείς πως όλα γύρω σου ήταν πάντα φυσιολογικά. Από τότε που ακολούθησα αυτή τη φιλοσοφία, σταμάτησαν οι περίεργες ματιές και οι ερωτήσεις, αφού εγώ η ίδια τις προκαλούσα με την παράξενη συμπεριφορά μου. Τώρα πια, δεν αναζητώ την πιο όμορφη μέρα. Γιατί τη ζω καθημερινά. Έχασα αρκετό χρόνο στο να αναζητώ αιτίες, λόγους και αφορμές. Να δίνω άσκοπες εξηγήσεις για κάτι το οποίο δεν χρειαζόταν καμία απολύτως εξήγηση. Μαζί με δυο υπέροχα παιδιά, μια μοναδική οικογένεια, ένα υπέροχο σύζυγο στο πλάι μου, πάντα δίπλα μου, στα εύκολα και τα δύσκολα και μαζί με φίλες αγαπημένες, κοιτάζω μόνο μπροστά. Η δική μου βαλίτσα, η δική μου ζωή, άνοιξε και γέμισε χρώματα, αρώματα, εικόνες και στιγμές, πλημμυρισμένα με φως και δημιουργία!».
«CUT! Φίλοι. Οξυγόνο… Φως!».
Για το τέλος, επιθυμεί να αναφερθούμε μόνο στα σημαντικά. Τα πραγματικά, τα ανθρώπινα, τα αληθινά, έτσι επιλέγει να κλείσουμε τη συνάντησή μας ακόμη πιο όμορφα. Θεωρεί το θεσμό της φιλίας απόλυτα ιερό, τονίζοντας μου μάλιστα, πόσο πολύ απολαμβάνει την κάθε στιγμή μαζί με τις φίλες και την οικογένειά της. Η οικογένεια, οι φίλοι και η δημιουργικότητα, είναι οι ανασταλτικοί παράγοντες μέσω των οποίων εισπράττει και προσφέρει… ζωή και οξυγόνο.
«Γεια σου. Ονομάζομαι Μικαέλα. Απελευθερώσου τώρα από τις ανασφάλειες σου. Είναι τόσο απλό. Η ζωή είναι ωραία. Τώρα πια, ξέρω…».
(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Μικαέλα Κοβή, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 90 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).
Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…
