«Είναι εκπληκτικό συναίσθημα η θέα από τον ουρανό. Εκείνο, άλλωστε, ήταν το όνειρό μου. Να γίνω αεροσυνοδός, πρωταγωνιστής στα πιο όμορφα ταξίδια στον κόσμο, σε ένα απέραντο καλειδοσκόπιο χρωμάτων διάστικτο με σύννεφα κι αστέρια. Ξυπνώντας, μετά από κώμα μίας βδομάδας, άνοιξα τα μάτια και αντίκρισα την πραγματικότητα. Το όνειρό μου διασπάστηκε στην καταιγίδα, έχοντας πλάι του τη μεγαλύτερη ισχύ σφοδρών ανέμων. Ο ουρανός σκοτείνιασε, ερήμην μου, χωρίς να με ρωτήσει. Θυμάμαι, ήταν απόγευμα, όταν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, μου ανακοίνωσαν ότι δεν θα περπατήσω ξανά».

«CUT! Ένα καινούργιο ταξίδι ξεκινά…»

Το 1991, ο Γιώργης, δόκιμος αεροσυνοδός, λίγο πριν από το τέλος της εκπαίδευσής του, ετοιμάζεται για το πρώτο του ταξίδι. Συνεπιβάτης στο πίσω κάθισμα μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, κατευθύνονται προς το αεροδρόμιο της Λάρνακας, όταν στη διαδρομή συμβαίνει το «κακό». Το αυτοκινητικό ατύχημα τον καθηλώνει στο αναπηρικό καροτσάκι, σημαδεύοντας στιγμιαία, μία ολόκληρη ζωή.

Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά, ο Γιώργης θυμάται το σκοτάδι, τη θύελλα και τη δοκιμασία του. Ωστόσο, επικεντρώνεται στη φωτεινότητα η οποία τελικά υπερτέρησε, διώχνοντας τα μαύρα σύννεφα μακριά, βγάζοντας και πάλι στην επιφάνεια τον απέραντο γαλάζιο ουρανό.

Συζητώντας μαζί του, αντιλήφθηκα ότι η φιλοσοφία μου «απεχθάνομαι τις ταμπέλες» βρήκε τον πρωταγωνιστή της, και μέσα από την ιστορία του επιβεβαιώθηκα, για ακόμη μία φορά, πως κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά μας, δεν είναι ούτε «ανάπηροι» ούτε «διαφορετικοί» αλλά… «ξεχωριστοί».

Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα στο μυαλό μου είναι ακόμη πιο ξεκάθαρα, γιατί ως άτομο που δεν στιγματίζω την ιδιαιτερότητα ή το πρόβλημα του οποιουδήποτε ανθρώπου, συγκέντρωσα τις δυνάμεις μου, στο να καταφέρω να φτάσω έγκαιρα στο ραντεβού μας, στο σπίτι της κολλητής του, της Μαργαρίτας, η οποία μας υποδέχθηκε με φρέσκο καφέ και ζεστό κέικ σοκολάτας. Βρεθήκαμε αμέσως έξω, στη βεράντα της, κάτω από ένα φωτεινό ουρανό, με θέα την πόλη της Λεμεσού, απέναντί μας θάλασσα, όπου μαζί με τον Γιώργη καταγράψαμε την ιστορία του.

«Πέντε μήνες μετά από το ατύχημα, μετακόμισα για ένα μήνα στο Λονδίνο για θεραπεία μέσω εκπαίδευσής σε σχέση με τη διαχείριση των καινούργιων δεδομένων στη ζωή μου. Η εμπειρία μου στο Λονδίνο ήταν καθοριστική και η αντιμετώπιση του Κέντρου μοναδική. Εκεί με έμαθαν κυριολεκτικά, μέσω εμπειριών και ψυχολογικής στήριξης, πως να αντιληφθώ τη νέα πραγματικότητα, χωρίς να ντρέπομαι για το ποιος είμαι. Θυμάμαι, πως σε ένα μόνο μήνα, έμαθα να κινούμαι, να λειτουργώ και να εξελίσσομαι, έχοντας ως βάση την καινούργια καθημερινότητά μου. Θυμάμαι τις βόλτες στην πόλη, τις επισκέψεις στα μουσεία, ακόμη και τα ξενύχτια σε μπαράκια, καθισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι, παρέα με την ομάδα στήριξης και καθοδήγησης του Κέντρου. Σε ένα μήνα, λοιπόν, έμαθα και αποδέχθηκα τη διαφορετικότητά μου, μαζί με τις καινούργιες συνθήκες τις οποίες είχα να αντιμετωπίσω στη μετέπειτα πορεία μου».

«CUT! Πως αντιμετώπισες τα καινούργια δεδομένα;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Γιώργης. Το 1991, η υποδομή στην Κύπρο για τους παραπληγικούς ήταν ακόμη σε πρώιμα στάδια. Έμεινα για πέντε μήνες στο παραπληγικό κέντρο, στη Λευκωσία, όπου διαπίστωσα την πραγματικότητα. Πως η συνέχεια για μένα θα ήταν πολύ δύσκολη. Η ψυχολογία μου ήταν στο μηδέν και το παραπληγικό κέντρο της Κύπρου ανεπαρκές για να ανεβάσει το πληγωμένο μου ηθικό. Τα πράγματα σήμερα έχουν εξελιχθεί προς το καλύτερο, αλλά χρειάζεται πολύ δουλειά ακόμη. Το ίδιο ισχύει για τις υποδομές αλλά και τη νοοτροπία κάποιων συμπατριωτών μας, αφού αρκετά πράγματα εξακολουθούν να θεωρούνται ακόμη ‘ταμπού’ και αδιάφορα, σε πολλούς τομείς, ενώ πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε καν το ουσιαστικό πρόβλημα, εκτός κι αν αυτό τύχει σε εμάς ή σε κάποιο κοντινό μας πρόσωπο. Δεν θέλω να μιλήσω ούτε για χιλιοειπωμένα τετριμμένα ούτε για αυτούς που παρκάρουν στους χώρους στάθμευσης των παραπληγικών. Αυτό είναι το λιγότερο. Ο καθένας είναι αρκετά ώριμος για να σκεφτεί λογικά και να αναλάβει τις ευθύνες του. Προτιμώ να επικεντρωθούμε στο δικό μου χαμόγελο και σε όλα αυτά που με κάνουν σήμερα να νιώθω καλά».

Το ταξίδι του Γιώργη στο Λονδίνο, αργότερα, είναι καθοριστικό για τη ζωή του, αφού με ένα μόνο μήνα εκπαίδευσης και καθοδήγησης, αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι ούτε «ανάπηρος» ούτε «διαφορετικός» αλλά… «ξεχωριστός».

«Μίλησέ μου για το χαμόγελό σου»

«Λατρεύω τα ταξίδια και τους καινούργιους προορισμούς! Μαζί με αγαπημένους φίλους, έκανα τα πιο όμορφα ταξίδια στη ζωή μου, τα οποία συνοδεύονται με μοναδικές εικόνες και αξέχαστες αναμνήσεις. Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Άμστερνταμ, Γενεύη, Βουδαπέστη και Βρυξέλλες, συνωστίζονται ανεξίτηλα στις μνήμες μου, πίσω από τα καταιγιδοφόρα νέφη. Ποια εικόνα να σου περιγράψω πρώτα και ποια να αφήσω πίσω; Θυμάμαι, στη Βενετία, ο Γιάννης με ανέβασε μέσα σε γόνδολα και πήραμε σβάρνα τα κανάλια. Στον Πύργο του Άιφελ, εκεί ψηλά, αντίκρισα την πιο όμορφη πόλη στον κόσμο, το Παρίσι, ενώ στη Βιέννη αποφάσισα να ανέβω πάνω σε ένα αερόστατο! Σου μιλώ σοβαρά! Πάνω σε αερόστατο! Είναι εκπληκτικό συναίσθημα η θέα από τον ουρανό! Θυμάμαι ακόμη το ταξίδι μου στη Θεσσαλονίκη, όπου παρέα με τον Γιάννη πάλι, βρεθήκαμε στο Λευκό Πύργο αλλά δεν υπήρχε τρόπος για να ανέβω στην οροφή, λόγω της στενότητας της σκαλας αλλά και στο γεγονός πως δεν υπήρχε ανελκυστήρας. Για τον κολλητό μου, για ακόμη μια φορά, αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Χωρίς να χάσει καιρό, χωρίς καν να με ρωτήσει, με ανέβασε πάνω στην οροφή του Πύργου με το καροτσάκι. Θυμάμαι μέχρι σήμερα, τις αντιδράσεις του φύλακα μόλις μας αντίκρισε. Έβαλε τα κλάματα. Τον ρωτήσαμε ΄τι συμβαίνει;’ και μας απάντησε, πως στα σαράντα χρόνια εργασίας στη συγκεκριμένη θέση, πρώτη φορά είδε παραπληγικό να ανεβαίνει στον Πύργο… Όταν πια χόρτασα τον ‘ουρανό’, αποφάσισα να κατεβάσω λίγο τους τόνους, έτσι στο ταξίδι μου στις Άλπεις κυκλοφορούσα με μία άμαξα κι ένα άλογο. Συνηθισμένα ‘γήινα’ πράγματα, δηλαδή…».

“CUT! Πες μου κάτι ‘τρελό’ που ονειρεύεσαι να κάνεις!»

Ο Γιώργης και οι φίλοι του, δίνουν μαθήματα ζωής και πολύτιμες… εμπνεύσεις, κάτι που διαπίστωσα καθ΄ όλη τη διάρκεια της συνομιλίας μας. Μιλά με αγάπη, στοργή και απόλυτο σεβασμό για τους φίλους του, ειδικότερα για τον κολλητό του, το Γιάννη, τονίζοντάς μου συνεχώς, πως τίποτα δεν θα ήταν εφικτό εάν δεν υπήρχαν, μαζί του, στη ζωή και τα ταξίδια του.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Γιώργης. Ξέρεις τι θέλω να κάνω; Πτώση με αλεξίπτωτο. Να νιώσω ελεύθερος, έστω για λίγο, μακριά από τη θέα της αναπηρικής καρέκλας…».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Γιώργη Γεωργίου, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 200 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

«Έζησα μία ζωή, την οποία ένας ‘συνηθισμένος άνθρωπος’ χρειάζεται επτά ζωές, μόνο και μόνο για να την ονειρευτεί. Νόμιζα, μάλιστα, πως ήμουν από τους τυχερούς, γιατί πίστευα ότι εκείνη η ζωή ήταν ολοκληρωμένη. Είχα χρήματα, πολλά χρήματα, απεριόριστες ώρες καλοπέρασης και αμέτρητους ‘φίλους’. Σήμερα, μετά που χάθηκαν όλα, ανακάλυψα μία μεγάλη αλήθεια. Πως η δική μου καλοπέραση ήταν φτιαχτή και το βασικότερο μέρος μίας υποκειμενικής ζωής. Σήμερα, ζω μία αντικειμενική ζωή και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Να είσαι πολύ προσεκτικός μαζί μου. Μην τολμήσεις να μου κάνεις χαλάστρα με το ‘χαμόγελο’ ή τη φωτογραφία μου, γιατί αλίμονό σου! Μία ώρα ίσιωνα το μαλλί! Να θυμάσαι μόνο αυτό: Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να βγει προς τα έξω μία πονεμένη ιστορία…».

«CUT! Σε περιμένω στο ‘Κουλουράκι’!»

Όλα αυτά που μοιράζεται μαζί μου, εύκολα μπορείς να τα συναντήσεις κάπου στην πορεία σου, φτάνει μόνο να έχεις τη δύναμη για να τα αντιμετωπίσεις με τον ίδιο τρόπο που τα αντιμετωπίζει η ίδια, κι ας μην αποκαλύψεις ποτέ σε κανένα τα γεγονότα όπως ακριβώς τα έζησες. Μπορείς να ανέβεις στο ίδιο βαγόνι μαζί της, αλλά όταν κατέβεις, τίποτα μετά δεν θα μοιάζει το ίδιο, γιατί θα έχεις ήδη ανακαλύψει τη φιλοσοφία της. Πως, «τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν αγοράζονται».

Τη γνώρισα στο καφενείο «Κουλουράκι», στο οποίο συχνάζω τους τελευταίους μήνες, όπου η ίδια είναι επίσης θαμώνας, σερβιτόρα, περαστική, μαγείρισσα, τηλεπαρουσιάστρια, κωμικός, σύντροφος, ελέγκτρια και προφήτης, παριστάνοντας συνεχώς κάποιον από τους ρόλους που αναφέρω, ανάλογα με τη διάθεσή της και τα σημάδια των καιρών.

Το «Κουλουράκι» ανήκει στη μητέρα της, κάτι που της επιτρέπει να βρίσκεται κάποτε στην κουζίνα, καμιά φορά στο διπλανό τραπέζι, πολλές φορές στον πάγκο για να βάζει μουσική και συχνά – πυκνά στον απέναντι δρόμο, όπου συνομιλεί έντονα με τους γείτονες και τους τυχαίους περαστικούς.

«Ας καθίσουμε εδώ, λοιπόν. Είναι ήσυχα. Αυτή η συνήθεια να μιλώ και να γελώ δυνατά μου έμεινε από παιδί. Τώρα που πέρασα τα σαράντα αποφάσισα να την εξασκώ περισσότερο. Τώρα που κάθισα, μπορώ επιτέλους να συνεχίσω την αφήγησή μου, αλλά δεν σου επιτρέπω να πεις κουβέντα, μέχρι να ακούσεις όλα αυτά που έχω να σου πω. Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν αγοράζονται. Πρέπει να χάσεις ότι έχεις για να αντιληφθείς όλα αυτά που πραγματικά αξίζουν. Αν πρέπει να χαθεί ότι έχουμε για να βρούμε το νόημα της ζωής ή την ισορροπία μας, τότε ας χαθεί. Πίστεψέ με, αυτή τη στιγμή ζω μία δεύτερη ζωή, πολύ καλύτερη από την πρώτη, για τους λόγους που θα σου εξηγήσω. Η δική μου αληθινή ζωή είναι τώρα, μετά τα σαράντα».

«CUT! Τι θυμάσαι από την πρώτη σου ζωή;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Γιάννα. Πέρασαν πολλά χρήματα από τα χέρια μου και έζησα μία έντονη ζωή, μέσα στην καλοπέραση. Επιχειρήσεις, σπίτια, αυτοκίνητα, λεφτά… Είχα αμέτρητους ‘φίλους’, έζησα με πάθος την κάθε στιγμή της ημέρας αλλά και της νύχτας, ενώ ένιωθα υπέροχα γιατί ήμουν η ‘κυρία’ του εαυτού και των γύρω μου. Χόρτασα τα ξενύχτια, χόρεψα, τραγούδησα, αλλά εργάστηκα, επίσης, πάρα πολύ σκληρά και αυτό δεν το διαπραγματεύομαι, ούτε επιτρέπω σε κανέναν να το αμφισβητήσει. Ωστόσο, η ζωή, μας παίζει παράξενα παιχνίδια. Δεν είναι δύσκολο να τα χάσεις όλα απ’ τη μία μέρα στην άλλη, ειδικά αν αυτό δεν εναπόκειται εξολοκλήρου σε σένα και από δικούς σου και μόνο χειρισμούς. Δεν εχω να κατηγορήσω κανένα ούτε θέλω να πω περισσότερα για αυτό το θέμα. Ότι έγινε – έγινε, τελείωσε και δεν κοιτάζω πίσω. Αρνούμαι να κατηγορώ τον εαυτό μου. Δεν κάθομαι εδώ για να κάνω μνημόσυνα ούτε για να αυτοτιμωρούμαι για το παρελθόν μου. Το παρελθόν, άλλωστε είναι δικό μου, όπως επίσης και τα λάθη, τα σωστά και οι καταστάσεις που άλλαξαν τα πράγματα γύρω μου. Θέλω όμως να το τονίσεις αυτό: Έζησα μία ζωή, την οποία ένας ‘συνηθισμένος άνθρωπος’ χρειάζεται επτά ζωές, μόνο και μόνο για να την ονειρευτεί. Νόμιζα, μάλιστα, ότι η πρώτη μου ζωή ήταν ολοκληρωμένη. Σήμερα, μετά που έχασα όλα τα ‘υλικά’, ανακάλυψα μία μεγάλη αλήθεια. Πως η δική μου καλοπέραση, τότε, ήταν το βασικότερο μέρος μίας υποκειμενικής ζωής. Τώρα ζω την καλοπέραση μιας αντικειμενικής ζωής και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Να είσαι πολύ προσεκτικός στα γραφόμενά σου. Δεν θέλω να βγει προς τα έξω μία πονεμένη ιστορία».

Παρακολουθώ με θαυμασμό τη γλώσσα του σώματός της. Καθόμαστε στο «Κουλουράκι», σε μία γωνιά, όπου μας κοιτάζουν όλοι και κανείς. Το ύφος της είναι έντονο, οι λέξεις της ολοκληρωμένες, γεμάτες με έννοιες και γενναίες αντιστάσεις. Είναι περήφανη για αυτό που είναι σήμερα, αφού όλα εκείνα που πέρασε, είναι η κληρονομιά της.

«Τελικά έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;»

«Φυσικά! Σήμερα, ανακάλυψα και ζω την ‘αλήθεια’ μου και είμαι πολύ περήφανη για αυτό. Οι πραγματικοί φίλοι στη ζωή μου είναι λίγοι και είναι το στήριγμά μου σε κάθε δυσκολία την οποία έχω να αντιμετωπίσω στο δρόμο μου. Οι πραγματικοί φίλοι, οι πραγματικοί άνθρωποι, ξεκαθαρίζουν μόνο όταν βρεθείς στο χείλος του γκρεμού. Είναι αυτοί που θα σου αρπάξουν το χέρι για να μην πέσεις κάτω. Είναι αυτοί που θα σου προσφέρουν ανιδιοτελή αγάπη, βοήθεια, εκτίμηση, αλληλεγγύη και στήριξη, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς εγγυήσεις και περιορισμούς. Στην πραγματικότητα, είναι αυτοί που θα σε απομακρύνουν από τον γκρεμό. Βρήκα την πραγματική σημασία στις λέξεις αγάπη’, ‘στήριξη’ και ‘ευγνωμοσύνη’ από κάποιους ανθρώπους που σήμερα έχω στη ζωή μου. Άνθρωποι που δεν το περίμενα, στάθηκαν δίπλα μου σαν βράχοι, ενώ άνθρωποι που περίμενα διαφορετική αντιμετώπιση, εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας λες και η καλοπέραση που βίωναν τόσα χρόνια μέσω της φιλίας μας, ήταν ο μοναδικός λόγος για να είναι δίπλα μου. Σου μιλώ ειλικρινά. Αν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην προηγούμενή μου ζωή και το ‘σήμερα’, επιλέγω το ‘σήμερα’ γιατί είναι αληθινό, χειροπιαστό, με ολοκληρωμένα συναισθήματα. Αν πρέπει να επιλέξω τους πολλούς φίλους του ‘χθες’ από τους λίγους του ‘σήμερα’, επιλέγω αυτούς του ‘σήμερα’ γιατί η αλήθεια τους είναι αδιαπραγμάτευτη και η στήριξή τους πιο σημαντική, από όλα τα λεφτά στον κόσμο. Αν έπρεπε να τα χάσω όλα, για να μάθω αυτά που ξέρω σήμερα… τότε χαλάλι!»

Η ζωή της σήμερα, είναι ένα… «ουσιαστικό χαμόγελο».

«Η μάνα μου, είναι ο πρώτος άνθρωπος που μου το έμαθε αυτό, μαζί με το γιο μου, ο οποίος ψάχνει καθημερινά επιβεβαίωση στις γκριμάτσες, στο πρόσωπό μου. Η Μαρία, μια σωτήρια γνωριμία, όταν με επαγγελματισμό και ανιδιοτέλεια μου έδωσε ξανά το δικαίωμα να χαμογελώ και η Ελένη, που μου θύμισε πως είμαι όταν χαμογελώ. Και για να μην ξεχνιόμαστε… εγώ η ίδια, φυσικά, που υποστηρίζω άψογα αυτό το χαμόγελο!»

«CUT! Κάτι τρέχει με τους δίπλα!»

Στο διπλανό τραπέζι, οι θαμώνες προσπαθούν να παρακολουθήσουν τη συνομιλία μας, περιμένοντας παράλληλα κάποιον για να τους εξυπηρετήσει. Η μητέρα της κάπου έχει «πεταχτεί», έτσι αποφασίζουμε να πάρουμε το «Κουλουράκι» στα χέρια μας. Οι διπλανοί συγχύζονται όταν στα ξαφνικά σηκωνόμαστε για να πάρουμε, εγώ το ρόλο του σερβιτόρου, κι εκείνη της μαγείρισσας. Μέχρι να στρώσω το τραπέζι, η Γιάννα φέρνει το νερό.

«Γεια σας. Ονομάζομαι Γιάννα. Σήμερα έχουμε μόνο αυγά τηγανιτά! Θα τα φάτε και δεν θα πείτε κουβέντα!»

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Γιάννας Παντελή, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 70 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…