«Ένα ωραίο πρωινό, μετά από δεκαοχτώ χρόνια, επέστρεψα πίσω στην Κύπρο. Κάθισα σε ένα λοφίσκο απέναντι από τη θάλασσα. Σκέφτηκα, πως αυτό το τοπίο μου αρέσει πολύ. Υπήρχε μία ηρεμία απόκοσμη κι ένα αεράκι που με καλούσε να μυρίσω τις ανθισμένες ανεμώνες. Η ευτυχία είναι μία γέφυρα για να διασχίσεις ένα ποτάμι, ενώ ένα χαμόγελο είναι το νερό για την κατάσβεση της φωτιάς, απαλύνοντας ακόμη και μία ραγισμένη καρδιά. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή στη ζωή μου και τη βρήκα εδώ, στο νησί, μαζί με τη οικογένειά μου. Κάποιοι, αποκαλούν την εσωτερική διεργασία της ψυχής, ‘ευφορία’. Εγώ, τώρα πια, την αποκαλώ ‘ευτυχία’».

«CUT! Με αγάπη, από τη Νότια Αφρική!»

Το μυαλό της σκέφτεται συνεχώς. Συγκεντρώνει τις σκέψεις της με σοβαρότητα, καθώς μοιράζεται μαζί μου ουσιαστικά πράγματα. Χαμογελά επαναλαμβανόμενα, μεταφέροντας στο χώρο που την περιβάλλει ένα μοναδικό φως, το οποίο απλώνεται παντού σαν μια ξεχωριστή μορφή διαλογισμού.

Η αφήγησή της, συσσωρεύει μαζεμένες τεχνικές ενός αυθεντικού ανθρώπου, κάτι που διαπίστωσα αμέσως, από την πρώτη στιγμή που τη συνάντησα, πριν από μερικούς μήνες. Μοιράζεται απλόχερα τη θετική της ενέργεια, χωρίς εκπτώσεις και περιορισμούς. Η προσωπική και η επαγγελματική της πορεία με εντυπωσιάζουν, καθώς και το ολοφάνερο γεγονός, πως η κάθε της λέξη απαλύνει την ατμόσφαιρα.

Το γραφείο της κοιτάζει τη θάλασσα, ενώ η ίδια απολογείται όταν πρέπει να με αφήσει μόνο μου, για πολύ λίγο, αφού ως Γενική Διευθύντρια της OSM Maritime Group, οι επαγγελματικές της υποχρεώσεις απαιτούν άμεσους χειρισμούς και παρεμβάσεις. Επιστρέφει πίσω, παρέα με το θόρυβο της βροχής, μεταφέροντας εικόνες αιώνιας λιακάδας μέσω της ιστορίας της.

Η Λία, δεν είναι μόνο ένας αυθεντικός «καλός άνθρωπος». Είναι κάτι πέρα απ’ αυτό. Η Λία, είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος.

«Τα χρόνια στη Νότια Αφρική ήταν δύσκολα, λόγω της υπερβολικής εγκληματικότητας, αλλά παράλληλα έκρυβαν μία διαφορετικά καταγεγραμμένη ομορφιά. Βρεθήκαμε εκεί το 1974, μετά την Τουρκική εισβολή. Επιστρέψαμε όμως πίσω, το 1991, όταν η ασφάλεια των ανθρώπων που αγαπώ κινδύνευε, με κορύφωση την απαγωγή του πατέρα μου…»

«CUT! Μίλησέ μου για τη ζωή στη Νότια Αφρική»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Λία. Γεννήθηκα στην Κύπρο αλλά το 1974, αμέσως μετά την Τουρκική εισβολή, βρέθηκα σε ένα διαφορετικό κόσμο, μετακομίζοντας στη Νότια Αφρική, για μία καινούργια ζωή. Παρόλο που ήμουν μικρή όταν έφυγα από το νησί, θυμάμαι τον αγώνα της οικογένειάς μου για να επιβιώσει σε ένα νέο περιβάλλον όπου η βίαιη εγκληματικότητα εξακολουθεί να θεωρείται από τις υψηλότερες στον κόσμο, γεγονός που ακόμη μέχρι και σήμερα, αποθαρρύνει τους υποψήφιους ταξιδιώτες για να την επισκεφθούν, πόσο μάλλον για να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί. Το 1991, αποφασίζουμε εσπευσμένα να επιστρέψουμε πίσω στην Κύπρο, όταν ο πατέρας μου γίνεται ο ίδιος ‘θύμα’ της επικινδυνότητας της χώρας. Η απαγωγή, η κακοποίησή του και οι ανεξίτηλες φοβίες που είχαν δημιουργηθεί σε εμένα και τον αδερφό μου, είχαν ως αποτέλεσμα να πάρουμε αυτή την απόφαση. Έτσι, λοιπόν, στην ηλικία των εικοσιένα, επιστρέφω πίσω στην Κύπρο, για ένα καινούργιο ‘ταξίδι’, μίας ακόμη συναρπαστικής, καινούργιας ζωής».

Παρόλο που αναφέρεται σε μία εξαιρετικά σοβαρή κατάσταση, η Λία παραμένει ψύχραιμη καθώς μου περιγράφει τα γεγονότα. Αποφασίζουμε να γυρίσουμε σελίδα, όταν η επιθυμία της επικεντρώνεται στο να μιλήσουμε μόνο για όμορφα πράγματα, δίνοντας έμφαση σε όλα αυτά που της χαρίζουν χαμόγελα.

Η αφήγησή της παραμένει πίσω, στο 1992, όταν γνωρίζει τον αγαπημένο της σύζυγο, ενώ τα μάτια της λάμπουν ακόμη περισσότερο, όταν αναφέρεται στα δυο της παιδιά. Αθεράπευτα αισιόδοξη από τη φύση της, συνεχίζει να μεταφέρει σε μια αποσκευή τη δική της λιακάδα, σε όποιο σημείο της γης κι αν βρίσκεται.

«Μίλησέ μου για τη ζωή, πίσω στην Κύπρο»

«Στην Κύπρο, λοιπόν, βρήκα την αληθινή ευτυχία μέσω της οικογένειας, των φίλων και της επαγγελματικής μου πορείας στη ναυτιλία, η οποία αριθμεί πλέον, περισσότερα από είκοσι χρόνια. Πιστεύω έντονα, ότι ο κάθε άνθρωπος παίρνει αυτό που δίνει, έτσι έχω αγκαλιάσει τη ζωή με πάθος, παραμένοντας παντοτινά ευγνώμων για την κάθε ευκαιρία και την κάθε στιγμή που η ζωή μου χάρισε απλόχερα, βάζοντας τον πήχη ψηλά κάθε φορά που έχω να αντιμετωπίσω μία καινούργια πρόκληση, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες και τις συνήθειες για να βρεθώ στο μονοπάτι της επιθυμίας μου, με μοναδικό προορισμό να γίνω ακόμη καλύτερος άνθρωπος. Η ευτυχία είναι μία γέφυρα για να διασχίσεις ένα ποτάμι, ενώ ένα χαμόγελο είναι το νερό για την κατάσβεση της φωτιάς, απαλύνοντας ακόμη και μία ραγισμένη καρδιά. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή στη ζωή μου και τη βρήκα εδώ, στην Κύπρο, μαζί με την οικογένειά μου. Κάποιοι, αποκαλούν την εσωτερική διεργασία της ψυχής, ‘ευφορία’. Εγώ, τώρα πια, την αποκαλώ ‘ευτυχία’. Όταν μάθεις από μικρό παιδί να μοιράζεσαι με τους γύρω σου όλα αυτά που λαμβάνεις, με ανιδιοτέλεια και σεβασμό, καθορίζεις την ταυτότητά σου, ενώ συνάμα, η έντονη αίσθηση της εκπλήρωσης παραμένει μέσα στη ψυχή σου παντοτινά.»

«CUT! Έξω κάνει… λιακάδα!»

Παρόλο που ο ουρανός ήταν γκρίζος κι έβρεχε από το πρωί, αποφασίζουμε να βγάλουμε τις φωτογραφίες έξω, στο μπαλκόνι του γραφείου της. Κατά ένα περίεργο τρόπο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο ουρανός διώχνει προσωρινά τα σύννεφα, χαρίζοντάς μας μία ξαφνική λιακάδα, αρκετή για να ολοκληρώσουμε την ιστορία της. Η ίδια το αντιλαμβάνεται, με κοιτάζει συνωμοτικά και… χαμογελά.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Λία. Είδες; Τελικά δεν μας τα χάλασε ο καιρός! Έξω είναι μία υπέροχη μέρα!»

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Λίας Γεωργιάδη Παπαϊακώβου, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 250 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

Κάθε φορά που ανεβαίνει πάνω στη μηχανή του, το κάνει μόνο και μόνο για να χαρεί τις ηλιαχτίδες ή τη βροχή, εισάγοντας στα πνευμόνια του τον καθαρό αέρα της κάθε καινούργιας διαδρομής. Κάθε φορά που ταξιδεύει στην Ταΐλάνδη ή τη Βαρκελώνη, θέλει να αντικρίζει ανθρώπους ευτυχισμένους, διακρίνοντας στο βλέμμα τους οτιδήποτε πέραν της λύπης ή μίας άτυχης στιγμής. Κάθε φορά, όμως, που παίζει μουσική, σκέφτεται όλα τα τραγούδια στον κόσμο και θεωρεί τον εαυτό του πολύ τυχερό που ακόμη ψιθυρίζει εκείνο το στίχο, εξακολουθώντας να σε κοιτάζει στα μάτια όταν χορεύεις αυτό το ρυθμό, γαντζωμένος στην κονσόλα, χαμογελώντας από ευτυχία όταν πια ξέρει, πως μοιράζεται μαζί σου τη μοναδική αίσθηση που νιώθει εκείνη ακριβώς τη στιγμή…

«CUT! Hey Mr. DJ! Play that funky music!»

Στην καθημερινή ζωή, είναι ένας graphic designer. Μας συνδέει, μάλιστα, μία σπουδαία φιλία, αφού ο Μάριος σχεδίασε το εξώφυλλο του πρώτου μου βιβλίου. Ύστερα, ταξιδέψαμε μαζί απ’ τη Βαρκελώνη μέχρι την Αθήνα και βολτάραμε δεκάδες φορές στην παλιά Λευκωσία χαζεύοντας τους περαστικούς που την ανακάλυπταν για πρώτη φορά, στην δήθεν «αναγέννησή» της, λες και η πόλη δεν υπήρξε ποτέ, ενώ εμείς ξέραμε από την αρχή την κάθε γωνιά που προσπερνούσαμε, γιατί πολύ απλά η πόλη ήταν δική μας και ήταν πάντα εκεί.

Στη «εναλλακτική» ζωή, ο Μάριος είναι ένας DJ, ο καλύτερος, ίσως, της γενιάς του και σίγουρα ο πιο αγαπητός, αφού κατάφερε, διαχρονικά, να δημιουργήσει το δικό του κοινό, το οποίο τον ακολουθεί πιστά στους χώρους όπου τον φιλοξενούν, χειμώνα – καλοκαίρι, αλλά και στα ιδιωτικά parties που συνεχώς τον προσκαλούν για να «παίξει» μουσική.

Η «μουσική» του, είναι ότι πιο πολύτιμο έχει. Γνωρίζει ότι για κάθε περίσταση, μέσα σε όλη την ευτυχία και τη δυστυχία, θα υπάρχει πάντα το κατάλληλο τραγούδι. Όταν ο Μάριος παίζει μουσική, μοιράζεται αισθήσεις πλημμυρισμένες με νότες και στίχους κατευθείαν απ΄ τα παλιά, αλλά και τα καινούργια, ενώ όταν τον «χάσεις», ψάξε να τον βρεις στους δίσκους των Pink Martini, Frank Sinatra, Sade, Ella Fitzgerald και της αγαπημένης του Amy Winehouse, φυσικά, αν και ο ίδιος εξακολουθεί να το έχει παράπονο γιατί εκείνη η σπουδαία φωνή «έφυγε» τόσο νωρίς, χωρίς να φέρει αντιστάσεις στις καταχρήσεις της…

«Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν κάποτε έγραψε, πως όταν οι λέξεις ‘αποτυγχάνουν’ το σκοπό τους, τότε μιλά η μουσική. Η μουσική μίας γιορτής, ενός άπλετου ενθουσιασμού, της γαλανής θάλασσας ή μιας ξέφρενης βραδιάς, αλλά συνάμα, η μουσική της λύπης, του χωρισμού, του γκρίζου ουρανού και του αποχωρισμού. Η μουσική, λοιπόν, είναι όλη μου η ζωή».

«CUT! Θα μιλήσουμε για μουσική, τελικά;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Μάριος. Μπορούμε να μιλήσουμε για την Jazz ή την Latin Jazz, την Funk και τα Blues ή μπορούμε απλώς να καθίσουμε για να ακούσουμε μουσική. Δεν ξέρω τι θες στα αλήθεια να σου πω. Μπορώ να σου μιλήσω για τα ακραία συναισθήματα που γεννά και θρέφει η μουσική. Θυμάμαι, κάποιο βράδυ ‘έπαιζα’ σε ένα γαμήλιο party. Το ζευγάρι ζήτησε να παίξω το αγαπημένο τραγούδι του αδερφού της νύφης, τον οποίο «έχασε» από ανίατη ασθένεια. Το ζευγάρι χόρευε αγκαλιά και πίσω μου έπεφταν φωτογραφίες του παιδιού. Όλη η αίθουσα δάκρυσε, τα φώτα ήταν χαμηλά, το ζευγάρι συνέχισε να χορεύει και η μουσική συνέχισε να παίζει δυνατά… Μία άλλη φορά, σε κάποια γενέθλια, έπρεπε να παίζω απανωτά τραγούδια του Ρουβά, γιατί το τιμώμενο πρόσωπο ήταν Ρουβίτσα έτσι οι φίλοι της, ετοίμασαν για έκπληξη διάφορα ‘χορευτικά’. Όπως καταλαβαίνεις, δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες στη μουσική. Όπως όλοι, έτσι κι εγώ, έχω τις αδυναμίες μου, αλλά σέβομαι τα μουσικά γούστα του κάθε ανθρώπου και γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι για την κάθε περίσταση, υπάρχει πάντοτε ο κατάλληλος ρυθμός».

Σκυμμένος πάνω από την κονσόλα, φορά τα ακουστικά και παρακολουθεί τους ανθρώπους να χορεύουν. Κάποιοι απλώς κάθονται, κτυπώντας ρυθμικά τα πόδια, ενώ οι πιο «τολμηροί», χορεύουν ασταμάτητα μέχρι το επόμενο πρωί. Ισχυρίζεται ότι, η μουσική είναι λυτρωτική και μπορεί να σβήσει πολλές «λύπες». Είναι η παρηγοριά σε κάθε πρόβλημα και μία δωρεάν παροχή «ελευθερίας».

«Τι συμβαίνει πίσω στα παρασκήνια;»

«Έχω τα μάτια μου ανοιχτά. Παρακολουθώ το κοινό και τη γλώσσα του σώματος. Ξέρω πότε πρέπει να κρατήσω, να συνεχίσω ή να αλλάξω το ρυθμό. Κοιτάζω τα χαμόγελα των ανθρώπων και παρακολουθώ τα χείλη όταν ψιθυρίζουν μαζί μου τους στίχους. Μόλις διαλυθεί το party και αδειάσει η σκηνή, μαζεύω τα πράγματά μου. Τα φορτώνω στο αυτοκίνητο, βάζω δυνατά τη δική μου αγαπημένη μουσική και επιστρέφω πίσω στο σπίτι. Εάν είσαι DJ, κάπου μετά τα τριάντα, κανονικά θα πρέπει να αρχίσεις να προβληματίζεσαι για το πόσο καιρό θα συνεχίσεις να το κάνεις αυτό. Εγώ, όμως, δεν λειτουργώ έτσι. Όλα, άλλωστε, προχωρούν πολύ γρήγορα, οι στιγμές έρχονται και φεύγουν, το τηλέφωνο μου συνεχίζει να κτυπά κι εγώ εξακολουθώ να παίζω μουσική, παραμένοντας για πάντα παιδί. Ένα παιδί που απλώς αγαπά τη μουσική. Η μουσική, λοιπόν, είναι το δικό μου χαμόγελο και μέσω αυτής, κάνω τους ανθρώπους να χαμογελούν, μαζί μου».

«CUT! Πότε θα καταφέρουμε επιτέλους να κάνουμε εκείνο το ταξίδι, στο Βιετνάμ;»

Δεν μου απαντά. Έτσι κι αλλιώς, δεν τον βλέπω συχνά. Τα μουσικά ραντεβού της επόμενης χρονιάς είναι ήδη «κλεισμένα», ενώ οι κολλητοί του κάνουν «party» κάθε φορά που δεν θα παίξει κάπου, γιατί θα έχουν, επιτέλους, την ευκαιρία να περάσουν λίγες ώρες μαζί του…

«Γεια σου. Ονομάζομαι Μάριος. Θυμάσαι το jazz bar στη Βαρκελώνη; Απίστευτος ο τύπος με το κόντρα μπάσο!».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Μάριου Χρυσάνθου, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

Το 2011, όταν έσπασε το δεξί του χέρι, λίγο πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο και ένα χρόνο, περίπου, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ο Παύλος είχε δύο επιλογές: Να τα παρατήσει όλα για να αναρρώσει φυσιολογικά στο σπίτι ή να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό, ακολουθώντας το δύσβατο μονοπάτι που βρέθηκε μπροστά του. Επέλεξε, απόλυτα συνειδητά, τη δεύτερη επιλογή. Μέσα του ήξερε, πως εάν το πίστευε πραγματικά, με όλη τη δύναμη της ψυχής του, θα μπορούσε να τα καταφέρει. Σήμερα, συνεχίζει την προετοιμασία του γνωρίζοντας από πρώτο χέρι, πως η θέληση βρίσκεται στο αίμα του και το άλμα είναι δικό του, σε ένα αγώνα ψυχής, όπου κανείς δεν διακρίνεται κατά παραγγελία…

«CUT! Δύο cappuccino παρακαλώ!»

Πριν από μερικές βδομάδες ξεκίνησε η επικοινωνία μας. Ο Παύλος ετοιμαζόταν για το ταξίδι του στην Κροατία, για να συνεχίσει τις προπονήσεις του κι εγώ κρατούσα την ατζέντα για να μας συντονίσω, έτσι ώστε να συναντηθούμε έγκαιρα για να γνωριστούμε, να πιούμε τον καφέ μας και να «γράψουμε», την ιστορία του. Τα καταφέραμε, τελικά, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, όταν επέστρεψε πίσω στη βάση του, στη Λεμεσό, για να περάσει τις γιορτές μαζί με τους δικούς του. Την ίδια στιγμή όπου εκείνος μου μιλούσε με ενθουσιασμό για την οικογένεια, τις προπονήσεις, τους επερχόμενους αγώνες αλλά και για τα όνειρά του, εγώ αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την «ιδιότητά» του, ενημερώνοντάς τον για το κάθε κιλό που έβαλα τον τελευταίο χρόνο και για την πλήρη αποχή μου από κάθε γυμναστική δραστηριότητα, με αποτέλεσμα πρώτα να βάλει τα γέλια, στη συνέχεια να με λυπηθεί και στο τέλος να εισηγηθεί το «διορισμό» του, ως ο προσωπικός μου σύμβουλος, για το διατροφικό και το αθλητικό μου πρόγραμμα, έστω εξ αποστάσεως.

Ο Παύλος είναι ένας εξαιρετικά πειθαρχημένος άνθρωπος και αθλητής, αλλά συνάμα και ένα πολύ καλό παιδί, με όλη την έννοια του όρου. Μελέτησε μάλιστα από πριν, χωρίς να του το ζητήσω, τα προηγούμενα «Χαμόγελα» και ήρθε προετοιμασμένος στη συνάντησή μας, ξεκινώντας να μου εξιστορεί τις εμπειρίες του. Στη συνέχεια, περπατήσαμε μέχρι την αποβάθρα, στον Εναέριο, για τη φωτογράφισή του, αλλά και για τις selfies μας, τις οποίες αποφάσισα (ερήμην του) να μην δημοσιεύσω ποτέ, βγάζοντας καινούργιες όταν με το καλό επιστρέψω πίσω στις γυμναστικές ακαδημίες και… αφού χάσω πρώτα τα κιλά.

«Θέλω να αναφερθώ σε πράγματα, τα οποία δεν έβγαλα ποτέ στην επιφάνεια, ίσως γιατί να θεωρούσα πως δεν αφορούν κανένα, αλλά τώρα θέλω να τα μοιραστώ, μεταφέροντας μηνύματα για τη ‘δύναμη της ψυχής’, την οποία όλοι κρύβουμε μέσα μας. Αναφέρομαι στους τραυματισμούς μου και τη δύσκολη μάχη που δίνει ο κάθε αθλητής, μέχρι να σταθεί ξανά στα πόδια του και να αγωνιστεί, μετά από κάθε εμπόδιο που αντιμετωπίζει στην πορεία του. Αυτό, όμως, ισχύει τελικά και για τον κάθε άνθρωπο, ο οποίος έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με προσωπικούς και επαγγελματικούς ‘τραυματισμούς’. Η ίδια η ζωή, άλλωστε, είναι ένας καθημερινός αγώνας, στον οποίο πολλές φορές, μπορεί να χρειαστεί να ξεπεράσουμε, ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό».

«CUT! Ποια ήταν η πιο δύσκολη περίοδος στη δική σου πορεία;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Παύλος. Το 2010 είχα διαγνωστεί με δισκοκήλη στη μέση. Τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα για μένα, όταν το 2011 ακολούθησε ένας ακόμη σοβαρός τραυματισμός, ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα να βρεθώ με το δεξί χέρι στο γύψο. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό. Οι προπονήσεις μου για τους επόμενους τρεις μήνες πραγματοποιούνταν έξω από το νερό, με το χέρι στο γύψο, ενώ στο πρόγραμμά των αγώνων μου πλησίαζαν το Παγκόσμιο Κύπελλο καθώς και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου. Για 3 μήνες, λοιπόν, έκανα προπόνηση στο γυμναστήριο, 2 φορές την ημέρα, 7 σχεδόν ώρες, με το χέρι στο γύψο. Θυμάμαι, πήγαινα καταϊδρωμένος πίσω στο σπίτι και στέγνωνα το γύψο με το στεγνωτήρα μαλλιών. Μετά από την αφαίρεση του γύψου απ’ το χέρι, λίγο πριν βρεθώ στη θάλασσα και τρεις περίπου βδομάδες πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο, το σώμα μου σχημάτισε τη φόρμα του, αλλά το χέρι μου ήταν ακόμη αποδυναμωμένο».

Ο Παύλος μιλά με αγάπη και απόλυτο σεβασμό για τον αθλητισμό και για αυτούς που τον στηρίζουν στην προσπάθειά του. Περισσότερη στήριξη από χορηγούς και φορείς θα ήταν καλοδεχούμενη, αλλά ο ίδιος δεν εξέφρασε κανένα παράπονο και για κανένα. Οι στενοί δεσμοί με την οικογένειά του, οι αξίες και οι φιλανθρωπικές ενέργειές του, είναι εμφανείς καθώς επίσης και η σχέση με την πατρίδα του, ιδιαίτερα με την πόλη του, τη Λεμεσό.

«Πως τα κατάφερες τελικά να ξεπεράσεις τα προβλήματα, αγγίζοντας στη συνέχεια την κορυφή;»

«Μετά από τον τραυματισμό της μέσης μου και όταν στη συνέχεια έσπασα το χέρι μου, είχα δύο επιλογές: Να τα παρατήσω όλα για να αναρρώσω φυσιολογικά στο σπίτι ή να ξεπεράσω τον ίδιο μου τον εαυτό, ακολουθώντας το δύσβατο μονοπάτι που βρέθηκε μπροστά μου. Επέλεξα, απόλυτα συνειδητά, τη δεύτερη επιλογή. Μετά και από την αφαίρεση του γύψου, την πρώτη φορά που προσπάθησα να κάνω κάμψεις, μία από τις βασικότερες ασκήσεις για την ενδυνάμωση των χεριών και του κορμού γενικότερα, απλώς δεν μπορούσα. Το χέρι μου ήταν ακόμη αδύναμο κι έπεφτα συνέχεια κάτω. Ο γυμναστής μου επέμενε: ‘Μείνε σταθερός! Μπορείς! Εσύ είσαι που θες να λάβεις μέρος στους αγώνες;’ Συνέχισα την προσπάθεια προσηλωμένος στο στόχο μου. Ήξερα ότι, εάν πραγματικά το πίστευα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, θα μπορούσα να τα καταφέρω. Δεν θυμάμαι τον πόνο, αλλά θυμάμαι τη θετική ενέργεια, την πίστη, τη θέληση, την αντοχή και την ολική υπέρβαση την οποία υπέβαλα στο σώμα και τη ψυχή μου, λες και μία φωνή μέσα μου με καθοδηγούσε, φωνάζοντάς μου πως σίγουρα θα τα καταφέρω».

«CUT! Καλή Χρονιά!»

Είμαστε έτοιμοι να διασταυρώσουμε τον Εναέριο για να πάμε πίσω στα αυτοκίνητά μας, το φανάρι είναι κόκκινο όταν κάποιοι οδηγοί βγάζουν τα κεφάλια «έξω», φωνάζοντάς τον με το όνομά του. Ο Παύλος τους απαντά, εκείνοι τον χαιρετούν με ενθουσιασμό, συνεχίζοντας να τον ρωτούν «διάφορα», εξακολουθώντας να φωνάζουν δυνατά, απ’ τα παράθυρα. Το πράσινο φανάρι ανάβει, οι «συνομιλίες» συνεχίζονται, αλλά δεν διαμαρτύρεται κανείς. Ο Παύλος, άλλωστε, είναι «δικός» μας και είναι μία από τις λίγες χαρές και ελπίδες της χώρας μας, αφού έκανε ολόκληρο τον πλανήτη να υποκλιθεί στα επιτεύγματά του, παραμένοντας απλός, προσγειωμένος, προσιτός και παντοτινά προσηλωμένος στους στόχους και τις αξίες του.

Μετά από δύο σοβαρούς τραυματισμούς και τρεις μόνο βδομάδες μετά την αφαίρεση του γύψου, κερδίζει την πέμπτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο και στη συνέχεια, το αργυρό μετάλλιο στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου, προσφέροντάς μας μοναδικές κι αξέχαστες συγκινήσεις.

Σήμερα, συνεχίζει την προετοιμασία του για τους επόμενους αγώνες, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι, πως η θέληση βρίσκεται στο αίμα του και το άλμα είναι δικό του, σε ένα αγώνα ψυχής, όπου κανείς δεν διακρίνεται κατά παραγγελία.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Παύλος. Εδώ να βγάλουμε τη φωτογραφία! Θέλω να φαίνεται πίσω η Λεμεσός μας…».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Παύλου Κοντίδη, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 200 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν στην εκστρατεία, όπως κι εγώ, αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…