«Θα σου πω, λοιπόν, τι θα κάνουμε. Είναι Χριστούγεννα. Σε λίγο έρχεται μία καινούργια χρονιά. Δεν θέλω να μιλήσουμε για στενάχωρα πράγματα. Θα μπορούσα να κάθομαι εδώ με τις ώρες για να σου περιγράφω ένα σωρό δακρύβρεχτες αναμνήσεις, χωρίς να σκέφτομαι ότι οι ιστορίες μου θα σε κάνουν να βαριέσαι. Οι άνθρωποι έρχονται κι φεύγουν. Όλοι αφήνουν πίσω τους κάτι. Συναισθήματα, αποσκευές, σημάδια και εικόνες. Κάποιοι φοβούνται. Κάποιοι άλλοι είναι πιο τολμηροί. Εκεί έξω συμβαίνουν φρικτά πράγματα, τα οποία σημαδεύουν ολόκληρες ζωές και μνήμες. Εκεί έξω, όμως, συμβαίνουν και ευχάριστα πράγματα. Εμείς, θα τα καταφέρουμε. Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό. Αρνούμαι οποιοδήποτε χάσιμο χρόνου. Άλλωστε, δεν είχε ποτέ θέση στη δική μου ιδιοσυγκρασία. Άκου, λοιπόν, τι θα κάνουμε. Σήμερα, είναι Χριστούγεννα και δεν θα μιλήσουμε για στενάχωρα πράγματα. Μόνο για όμορφα».

«CUT! Χρόνια Πολλά!»

Υποθέτω ότι σήμερα, κανείς δεν θα έχει αντίρρηση να μιλήσουμε για όμορφα πράγματα. Το χάσιμο χρόνου, άλλωστε, δεν είχε ποτέ θέση στη δική της ιδιοσυγκρασία. Είναι πολύ περίεργη αίσθηση να συζητάς μαζί της. Οι ιστορίες της, αποφθεγματικά βγαλμένες από δεκάδες «ημερολόγια», εξιτάρουν τη φαντασία μου σε βαθμό κακουργήματος, ενώ οι δεκάδες απορίες μου, παραμένουν μυστήρια αναπάντητες και οι εξηγήσεις της, ανεξήγητα λογικές, ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο την αρχική μου επιλογή, πείθοντάς την, δηλαδή, να μιλήσουμε για οτιδήποτε άλλο, πέρα απ’ τα «καθημερινά».

Σε μια προηγούμενη της ζωή, ζούσε στην Αρχαία Ελλάδα, σε μια γειτονιά κάτω απ’ την Ακρόπολη. Το διαπίστωσε, μάλιστα, στην πρώτη της επίσκεψη στην Αθήνα, όπου αναγνώρισε ακριβώς το σημείο στο οποίο βρισκόταν το σπίτι της. Σε μία άλλη ζωή, ζούσε στο Μεσαίωνα, στο Canterbury, όπου εκεί αναγνώρισε την pub στην οποία σύχναζε εκείνη την «εποχή». Θυμόταν την κάθε λεπτομέρεια στο χάρτη του μυαλού της, λες και το κάθε δρομάκι που διέσχιζε, διαδέχονταν αδιάκοπα το ένα το άλλο, μέχρι εκείνη να βρεθεί στον τελικό προορισμό της, στις μέρες της μεγάλης φωτιάς…

Την γνώρισα πριν από δύο χρόνια, στη Λεμεσό. Όταν την επισκέφθηκα για πρώτη φορά στο σπίτι της, η ενέργεια του χώρου με κυρίευσε, καθώς επίσης και η απρόβλεπτα απόμακρη οικειότητά της. Πριν από μερικά χρόνια, έχασε την αγαπημένη της μητέρα. Την περίοδο της γνωριμίας μας, έχασε και τον πατέρα της. Θυμάμαι, φεύγοντας απ’ την κηδεία του, της ανακοίνωσα με σιγουριά πως «Τώρα, εμείς, θα είμαστε οικογένεια», κάτι το οποίο καταφέραμε να τηρήσουμε, χωρίς να είμαστε συγγενείς εξ αίματος.

«CUT! Θα μου πεις μια ιστορία;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Φούλλα. Ποια ιστορία να σου πω; Γράψε εσύ όποια ιστορία θες. Ούτε 100 χαμόγελα δεν μας φτάνουν, για να περιγράψω τις ιστορίες μου. Είναι τόσες πολλές και τις περισσότερες, στις έχω ήδη διηγηθεί. Διάλεξε εσύ την ιστορία και γράψε ότι νομίζεις. Εγώ τις έζησα και συνεχίζω να τις ζω μέσα από τις αναμνήσεις μου. Τι θες να σου πω τώρα; Μακάρι να περνούσα αυτά τα Χριστούγεννα με τη μητέρα μου, αλλά δεν γίνεται. Δεν μπορώ να αναζητώ φαντάσματα. Το δοκίμασα, πήρα τις απαντήσεις που ήθελα και τώρα ζω στο παρόν, παρέα με ανθρώπους που αγαπώ, κρατώντας στην καρδιά μου τις μνήμες εκείνων που έφυγαν. Η κάθε μας ζωή, είναι πολύ σημαντική και πάρα πολύ λίγη για εκπτώσεις. Όχι, αρνούμαι άλλο χάσιμο χρόνου. Άλλωστε, δεν είχε ποτέ θέση στη δική μου ιδιοσυγκρασία. Σήμερα, είναι Χριστούγεννα και δεν θα μιλήσουμε για στενάχωρα πράγματα. Μόνο για όμορφα. Θα μπορούσες να γράψεις για εκείνο το βράδυ, στη ‘διαδρομή’ Νιου Τζέρσεϊ – Νέα Υόρκη, όπου εξακολουθώ να αναρωτιέμαι πως στο καλό κατάφερα να παραμείνω ζωντανή ή για το ταξίδι μου στην Αφρική, στο οποίο βρέθηκα περικυκλωμένη από εκατοντάδες μπαμπουίνους. Γράψε για τα δικά μας μεταφυσικά και για την έκτη αίσθηση την οποία δεν τολμούμε να αναπτύξουμε ή έστω να την μοιραστούμε με κανέναν. Μάλλον, όχι, αυτό ασ’ το για εμάς. Δεν ξέρω. Γράψε για τις ληστείες αν θες ή για το ταξίδι μας στην Πάρο και για την απαράδεκτη παραλία, με την ονομασία ‘Κολυμπήθρες’, για την οποία δηλώνω δημόσια, με μεγάλη επιείκεια παρακαλώ, πως ήταν μούφα. Θυμάσαι την παραλία; Μούφα!».

Βάζουμε τα γέλια, πνίγομαι σε μια γουλιά από κόκκινο κρασί και σκέφτομαι πόσο δίκιο έχει. Τα «43 Χαμόγελα!» θα μπορούσαν να ήταν όλα δικά της. Από που να αρχίσω την ιστορία της; Ποια να διαλέξω και ποια ν’ αφήσω πίσω; Αποφασίζω να κρατήσω το «μυστήριο» για μένα και για σένα. Η ίδια, άλλωστε, παραμένει το πιο υπέροχο μυστήριο στον κόσμο. Τουλάχιστον, στον δικό μου κι ας παραπονιέται γιατί δεν κατάφερε ακόμη να διανυκτερεύσει, δυο – τρία βράδια, σε εκείνον τον καταυλισμό των Βεδουίνων, στην Ιορδανία, κοιτάζοντας τον ξάστερο ουρανό…

«CUT! Τι θα μας φέρει η καινούργια χρονιά;»

«Θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Βρέθηκα στην ακτή παρέα με φίλους. Πήραμε ένα μπουκάλι κρασί, πλαστικά ποτήρια και καθίσαμε στην άμμο. Μοιραστήκαμε ιστορίες, αποχαιρετήσαμε το χειμώνα, γιορτάσαμε το καλοκαίρι, χαζέψαμε τη θάλασσα, τα φώτα απ’ το απέναντι νησί, ήπιαμε τελικά και το τέταρτο μπουκάλι κρασί, ρίξαμε το γέλιο της ζωής μας και κοιμηθήκαμε ξεροί. Η κάθε μας ζωή, λοιπόν, έχει όλα τα προβλήματα που μπορεί κάποιος να φανταστεί, αλλά εκείνες τις ώρες που δεν χρεώνονται, δεν μπορεί να μας τις κλέψει κανείς, γιατί είναι μόνο δικές μας. Δεν εξαγοράζονται ούτε δημοπρατούνται και είναι στο χέρι μας να τις ζούμε ξανά και ξανά απ΄ την αρχή. Αυτό θέλω να ζήσω την καινούργια χρονιά, μαζί με ανθρώπους που αγαπώ. Αυτές τις ‘ώρες’, τις οποίες θα πρέπει όλοι να αναζητούμε, όχι μόνο για αυτή τη χρονιά, αλλά για κάθε καινούργια χρονιά…».

Ορίστε, λοιπόν. Έβαλε ξανά τους όρους και τις βάσεις, για τη σχέση με τους γύρω της, δίχως να μασά τα λόγια της, χωρίς να καταναλώνεται σε ενοχλητικές συνήθειες κι απρόβλεπτες απόψεις. Αρπάζει το βιβλίο της, βυθίζεται στην ανάγνωσή του, σχηματίζοντας τριγύρω, σιγά – σιγά, μία απίστευτη ηρεμία. Είμαι περίεργος να μάθω σε ποια χώρα βρίσκεται τώρα. Το καταλαβαίνει. Στο πρόσωπό της ζωγραφίζεται ένα χαμόγελο, γυρίζει το βλέμμα της σε εμένα, μου κλείνει το μάτι κι επιστρέφει πίσω στην ανάγνωση.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Φούλλα. Πρέπει οπωσδήποτε να το διαβάσεις αυτό!»

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Φούλλας Ξενοφώντος, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 300 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

Νομίζει ότι έχει προβλέψει τα πάντα. Πιλοτάρει εξ αποστάσεως, γιατί εκείνος, έχει φύγει. Αρπάζει το κινητό και βγάζει εκατοντάδες φωτογραφίες. Τις ανεβάζει στο σύστημα πλοήγησης και γυρίζει πίσω, στο χρόνο. Υπάρχει πρόβλημα με τη σύνδεση, ο χρόνος φεύγει βιαστικά, συλλέγει δεκάδες ελιγμούς, παίζει σταδιακά με τους ηλιακούς συλλέκτες. «Γράφει» εικόνες σε λευκό χαρτί και τις δημοσιεύει. Σε εκδρομές, περιπάτους και ταξίδια. «Φυσικά και θα με ξαναδείς. Δεν είπαμε ότι θα νικήσουμε;». Υπάρχει πρόβλημα με τη σύνδεση. Δεν μπορεί να προβλέψει τα πάντα. Εκείνος, πια, έχει φύγει…

«CUT! Pollution Alert!»

Η γνωριμία μας μετρά, σχεδόν, δέκα χρόνια. Μια φορά, κάθε τόσο, αφιερώνουμε λίγο χρόνο για να ανταλλάξουμε τα νέα μας: Συντηρητικούς απολογισμούς, πολιτιστικές αποστολές, σημαντικές κι ασήμαντες πληροφορίες και μπόλικες ειδήσεις. Σήμερα, o Ανδρέας, αφήνει για λίγο τα τηλεοπτικά πλατό, βάζει στην άκρη τους απολογισμούς και εκδίδει το πρώτο του βιβλίο, ένα ξεχωριστό φωτογραφικό λεύκωμα, έχοντας, όπως ο ίδιος αναφέρει στο σημείωμά του, «ένα απώτερο, καλό σκοπό».

Προσπαθώ να προλάβω την παρουσίαση του βιβλίου, αλλά το μπλε αυτοκίνητο αρνείται να συνεργαστεί μαζί μου. Το ακατανόητο μήνυμα «Pollution Alert!» και τα απανωτά «μπιπ –μπιπ» με αποσυντονίζουν, καθώς επίσης και οι ατελείωτες σταγόνες από λάδι, οι οποίες δεν μου επιτρέπουν να ταξιδέψω μέχρι τη Λευκωσία, με αποτέλεσμα να χάσω την παρουσίαση.

Λίγες μέρες μετά, τον επισκέφθηκα στο γραφείο του. Με κέρασε τσάι, χώθηκα στις 96 «φωτογραφικές» σελίδες του «C(see) Y(why)», όλες αφιερωμένες στον πατέρα του, ο οποίος «έφυγε» πριν από δύο χρόνια.

«Τον Αύγουστο του 2012, μετά από μία έντονη δύσπνοια, επισκέφθηκε το ιατρικό κέντρο κι από κει βρέθηκε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί είδαν κάτι ανησυχητικό, στον πνεύμονα. Χρειάστηκαν αρκετές εξετάσεις και βρογχοσκόπηση, μέχρι να διαγνωστεί επίσημα ότι είχε καρκίνο στον πνεύμονα».

«CUT! Μίλησέ μου για εκείνον».

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ανδρέας. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος, αυτό που λέμε, της ‘παλιάς γενιάς’. Ο θάνατος του δικού του πατέρα σε ένα εργατικό ατύχημα, τον ανάγκασε να παρατήσει το δημοτικό και να αρχίσει να δουλεύει. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα πέντε αδέλφια του και οι εποχές, τότε, πολύ δύσκολες. Δεν μορφώθηκε λοιπόν. Έμαθε την τέχνη του ξυλουργού. Κι έχοντας μάθει εμπειρικά αυτή την τέχνη, μπορούσε να σχεδιάσει ένα ολόκληρο σαλόνι χωρίς να έχει γνώσεις γεωμετρίας και μαθηματικών. Με εντυπωσίαζε πολύ αυτό. Κοίταζε μία φωτογραφία ενός καθιστικού και μπορούσε να φτιάξει το ίδιο, ως την τελευταία λεπτομέρεια. Δεν μιλούσε πολύ. Ήταν ένας εργατικός άνθρωπος, ο οποίος ήθελε να προσφέρει τα πάντα στην οικογένειά του. Μεγαλώνοντας, όταν του ανακοίνωσα πως ήθελα να ασχοληθώ με την τέχνη του, αφού πλέον από ξυλουργός την είχε εξελίξει, δημιουργώντας ένα μεγάλο εργαστήριο και μία έκθεση επίπλων, αρνήθηκε κατηγορηματικά. Ίσως επειδή ο ίδιος δεν κατάφερε να τελειώσει το δημοτικό, επέμενε πάρα πολύ για να σπουδάσω. Ήμουν και ο πρωτότοκος, βλέπεις…».

«CUT! Ο Ανδρέας μετακομίζει από τη Θεσσαλονίκη, στη Λευκωσία, το Νοέμβριο του 2007. Τώρα πια, είναι ένας από εμάς».

«Τον Αύγουστο του 2012, μετά από μία έντονη δύσπνοια, επισκέφθηκε το ιατρικό κέντρο κι από κει βρέθηκε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί είδαν κάτι ανησυχητικό στον πνεύμονα. Χρειάστηκαν αρκετές εξετάσεις και βρογχοσκόπηση μέχρι να διαγνωστεί επίσημα ότι είχε καρκίνο στον πνεύμονα. Δεν χρειάστηκε ποτέ να συζητήσουμε μαζί του τις λεπτομέρειες της ασθένειας. Έτσι κι αλλιώς, εκείνος δεν μιλούσε πολύ. Κάποια στιγμή, συζητώντας στο τηλέφωνο, μου είπε ‘ως εδώ ήταν’ και του απάντησα ‘δεν θέλω να ακούω τέτοιες ανοησίες. Θα το παλέψουμε και θα το πολεμήσουμε.’ Ο καρκίνος ήταν σπάνιας μορφής κι αρκετά επιθετικός. Μετά την πρώτη χημειοθεραπεία, Χριστούγεννα θυμάμαι, ήμουν μαζί του για μία εβδομάδα. Η ασθένεια, ωστόσο, τον είχε νικήσει. Όχι τόσο σωματικά, όσο ψυχικά. Όταν ήρθε η στιγμή να αναχωρήσω, για να επιστρέψω πίσω στην Κύπρο, εκείνη τη στιγμή του αποχαιρετισμού, δακρύζοντας μου είπε ‘Δεν θα σε ξαναδώ’. Ήταν μία συγκλονιστική στιγμή. Δεν ξέρω τι ένιωθε, αλλά αποχαιρετούσε τον πρωτότοκο γιο του. ‘Τι εννοείς; Φυσικά και θα με ξαναδείς. Δεν είπαμε ότι θα νικήσουμε;’. Ίσως, τελικά, γνώριζε τη συνέχεια. Μετά από τη δεύτερη χημειοθεραπεία και λόγω ενός σοβαρού προβλήματος στην καρδιά του, έπαθε έμφραγμα και μπήκε στην εντατική. 25 ημέρες μετά, τελείωσαν όλα…».

«Μίλησέ μου για το C(see) Y(why), το οποίο αφιερώνεις σε εκείνον».

«Το C(see) Y(why), ως ένα φωτογραφικό λεύκωμα, προέκυψε ως πρώτη ιδέα όταν έμαθα για μία έκθεση φωτογραφίας στο Ισραήλ, με λήψεις χρηστών του Instagram. Ήθελα να κάνω κάτι αντίστοιχο στη μνήμη του πατέρα μου, μέσω μίας ενέργειας – στήριξης – των καρκινοπαθών.

Ο πατέρας μου, στον οποίο έχω αφιερώσει την έκδοση του λευκώματος, όπως σου είπα λίγο πιο πριν, δεν μιλούσε πολύ. Έλεγε περισσότερα, ίσως, με τη σιωπή του. Το λεύκωμα αυτό, λοιπόν, αντικατοπτρίζει αυτά που θέλω να πω. Όσα αισθάνθηκα εκείνη την περίοδο, αλλά και όλα αυτά που κουβαλώ μέσα μου, με εικόνες, κι έχει ως κύριο στόχο να σε προτρέψει να ‘δεις’. Όχι απλά να κοιτάξεις, αλλά να δεις πιο πέρα, καθώς η αρχέγονη λειτουργία του εγκεφάλου μας είναι τέτοια, που πολλές φορές κοιτάμε, αλλά δεν βλέπουμε πιο μακρυά.

C(see) Y(why), γιατί η Κύπρος παρά τις δυσκολίες και τα κακώς κείμενα, έχει την ομορφιά της. Να δεις πως η ζωή εκεί ‘έξω’ είναι όμορφη. Είναι εκεί και μας περιμένει. Αυτό είναι το μήνυμα μου, ένα θετικό μήνυμα για τη ζωή. Ο καρκίνος είναι μία ασθένεια, αλλά δεν είναι το τέλος. Μπορεί να νικηθεί. Υπάρχουν αμέτρητες περιπτώσεις της σύνθλιψης του. Μπορείς, αν θες, να τον παρομοιάσεις με το σκοτάδι. Αλλά ακόμη και στο απόλυτο σκοτάδι, κάπου θα λαμπυρίζει μία αχτίδα φωτός. Μετά την καταιγίδα, θα εμφανιστεί ένα ουράνιο τόξο. Όπως αναφέρω στο βιβλίο μου, όταν κάποια στιγμή νιώσεις πως τα εμπόδια είναι αξεπέραστα και η καθημερινότητα σε πνίγει, απλά κοίταξε ψηλά, άσε το βλέμμα σου να περιπλανηθεί στον ορίζοντα. Άσε την ενέργεια του σύμπαντος να σε κυριεύσει και πάρε μία βαθιά αναπνοή. Άνοιξε τα μάτια της ψυχής και την καρδιά σου. Δες γιατί!».

«CUT! Τα καθαρά έσοδα του λευκώματος του Ανδρέα, θα διατεθούν για τις ανάγκες του ΠΑΣΥΚΑΦ [Παγκύπριου Συνδέσμου Καρκινοπαθών και Φίλων], κάτι που ήταν και ο αρχικός στόχος της έκδοσης του βιβλίου αυτού».

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ανδρέας. Φυσικά και θα τον ξανασυναντήσω. Ίσως κάποια μέρα, σε μια καινούργια ζωή, μαζί, παρέα στο φως. Δεν είπαμε ότι θα νικήσουμε;».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Ανδρέα Γιόρτσιου, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…