Tag Archives: Μιχάλης Ζήνωνος

ΧΑΜΟΓΕΛΟ 3: “ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ…”

«Έζησα κάτι το ανεξήγητο και δεν ντρέπομαι να το μοιραστώ. Με τράβηξε πίσω ένας φίλος και με κράτησε σφικτά. ‘Τελείωσε’, μου είπε. Εκείνη τη στιγμή σπάραξα, έχασα τη γη κάτω απ΄ τα πόδια μου, χτυπούσα τα χέρια μου στους τοίχους κι έκλαιγα σαν μωρό παιδί. Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησα να κλαίω, κάπου στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας, νομίζω… Για πολλές μέρες μετά, ήμουν χαμένος, φοβισμένος, ένιωθα ότι ο πόνος με είχε παραλύσει, έκλεισα τον εαυτό μου σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο. Δεν ήθελα να ακολουθήσω τα σωστά βήματα για να ελευθερωθώ. Δεν θέλω να τον θυμάμαι έτσι. Όχι, αρνούμαι να τον θυμάμαι έτσι…».

«CUT! «Φυσικά και θα τον φέρεις μαζί σου!».

onoufrios 1 NEW

Νομίζω, δεν έχει παραλείψει τίποτα. Τώρα, άλλωστε, δεν τα’ χει χαμένα, παρόλο που όταν έγινε το «κακό», δεν ήξερε τι να κάνει, ούτε πως να αντιδράσει. Συναντηθήκαμε μέρα μεσημέρι, οι ώρες πέρασαν ευχάριστα, ο ήλιος έχει ήδη εξαφανιστεί και τώρα πρέπει να επιστρέψει πίσω, στην εργασία του. Μέχρι να ανταμωθούμε ξανά, για να πιούμε εκείνον τον καφέ και να πούμε τα «δικά» μας. Φεύγει γρήγορα για να προλάβει. Οι ειδήσεις τρέχουν, το κινητό δεν σταματά λεπτό να χτυπά, οι συνεργάτες περιμένουν οδηγίες, τα «δικά» μας τον έχουν απορροφήσει, ενώ ο ίδιος αγχώνεται γιατί θέλει να βρεθεί στο γραφείο, ακριβώς τη σωστή ώρα, παρόλο που ο συνεπιβάτης του τον καθυστερεί, αφού δεν λέει με τίποτα να ξεκολλήσει από πάνω μου. Μάλλον, συμπάθησε εμένα ή τα καλούδια που του προσφέρω εδώ και λίγη ώρα. Ο Ονούφριος, λίγο πιο πριν, μου αποκάλυψε πως, από τότε που έγινε το «κακό», δεν τον αφήνει στιγμή από κοντά του…

«CUT! Πότε έκλαψες για τελευταία φορά;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ονούφριος. Πριν από ένα χρόνο, όταν έχασα το ‘χάπι’ μου κατά της μελαγχολίας, τον αγαπημένο μου σκύλο, Zanax. Ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Έσβησε μέσα στην αγκαλιά μου, μετά από τέσσερις μαρτυρικές ώρες μάχης, στην κτηνιατρική κλινική, παλεύοντας για να κρατηθεί στη ζωή, αφού κάποιος ασυνείδητος αποφάσισε να μου τον στερήσει, ρίχνοντας φόλα, λίγο πιο κάτω απ’ το σπίτι μου, στη Λεμεσό. Είχα πείσει τον εαυτό μου, καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, πως θα επιβίωνε, ότι σε μια – δύο μέρες θα ήταν έτοιμος για να γυρίσει πίσω στο σπίτι, να ξαπλώσουμε και πάλι μαζί, παρέα στον καναπέ μας, εγώ να παρακολουθώ ταινίες κι εκείνος να παρακολουθεί εμένα με τα πελώρια του μάτια, μέχρι να μας πάρει ο ύπνος. Συνηθισμένα πράγματα, ανάμεσα σε μια φιλία ξεχωριστή…

Όταν η κατάστασή του υποτροπίασε και ο γιατρός αντιλήφθηκε πως δεν υπήρχε κάτι άλλο περισσότερο για να κάνει, σταμάτησε τις μαλάξεις στην καρδιά του. Άρχισα να φωνάζω, τον παραμέρισα στην άκρη και πήρα τη θέση του, προσπαθώντας να τον επαναφέρω από μόνος μου, δήθεν γιατί εκείνος παρέδωσε τα όπλα πολύ νωρίς. Άρχισα εγώ ο ίδιος τις μαλάξεις, φωνάζοντάς του Zanax ‘Μην τα παρατάς!’. Με τράβηξε πίσω ένας φίλος και με κράτησε σφικτά.Τελείωσε’, μου είπε. Εκείνη τη στιγμή σπάραξα, έχασα τη γη κάτω απ΄ τα πόδια μου, χτυπούσα τα χέρια μου στους τοίχους κι έκλαιγα σαν μωρό παιδί. Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησα να κλαίω, κάπου στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας, νομίζω… Για πολλές μέρες μετά, ήμουν χαμένος, φοβισμένος, ένιωθα ότι ο πόνος με είχε παραλύσει, έκλεισα τον εαυτό μου σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο…».

“CUT! Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας στερεί αυτά που αγαπάμε…”

Αυτά που μας ενώνουν, κάνοντάς μας να νιώθουμε μόνο καλά, χαρίζοντάς μας χιλιάδες αληθινά χαμόγελα, χωρίς στην πραγματικότητα εμείς, να έχουμε πειράξει κανέναν.

Όταν επισκέφθηκα τον Ονούφριο, την επόμενη μέρα, ήταν σε κατάσταση σοκ. Η οποιαδήποτε «υπερβολή» στην ιστορία του, δεν με αφορά. Εξάλλου, εγώ ο ίδιος τον είχα στην αγκαλιά μου, το αμέσως επόμενο πρωί, αφήνοντάς τον να κλάψει σαν μωρό παιδί, εξιστορώντας μου τα γεγονότα της προηγούμενης ημέρας.

Ίσως να θεωρείς τις αντιδράσεις του υπερβολικές. Κι όμως, δεν είναι. Το να χάσεις τον πιο πιστό σου φίλο, με τέτοιο βάναυσο κι άδικο τρόπο, είναι λες και η σφαίρα που σου έριξαν, κόπηκε σε εκατοντάδες κομμάτια, κυκλώνοντας με τόσο βάρβαρο τρόπο τη ψυχή σου. Για να καταφέρεις να αισθανθείς τα «πράγματα» που ένιωσε ο φίλος μου, αλλά κι εκείνα που ένιωσα εγώ αγκαλιάζοντάς τον, θα πρέπει πρώτα να αντιληφθείς τη φιλοσοφία του: «Αυτός που δεν μπορεί να αγαπήσει τα ζώα, δεν μπορεί να αγαπήσει ούτε τους ανθρώπους».

«Πότε χαμογέλασες ξανά;»

«Χρειάστηκε καιρός και μεγάλη προσπάθεια. Οι φίλοι μου, με παρότρυναν να πάρω στο σπίτι ένα καινούργιο φίλο. Στην αρχή, δεν ήθελα ούτε να τ’ ακούσω, μέχρι που κάποιος με πήρε απ’ το χέρι για να επισκεφθούμε ένα κουτάβι το οποίο σώθηκε από ένα παιδί, όταν κάποιοι επιτήδειοι το πέταξαν στο δρόμο.

Αυτός, λοιπόν, ήταν ο Twix και είναι ο λόγος που χαμογέλασα ξανά, μετά από πολύ καιρό, αφού μόλις τον είδα τόσα δα, βρώμικο, μόνο του, σε μία αυλή να περιπλανιέται και να κλαίει, σαν κακομαθημένο παιδί που του έκλεψαν τις καραμέλες, έβαλα τα γέλια! Τον σήκωσα ψηλά κι έγειρε το κεφάλι του πάνω μου, αρχίζοντας τα νάζια. Του ψιθύρισα στο αυτί πως ‘τώρα μου κάνεις τον άγιο, για να με πείσεις σε πάρω στο σπίτι, αλλά είμαι σίγουρος πως με την άφιξή σου θα τα διαλύσεις όλα!’.

Εκείνος συνέχισε να γέρνει πάνω μου, δείχνοντας εφησυχασμένος γιατί κατάλαβε πως με κέρδισε. Δεν είχε κάνει κανένα λάθος στις προβλέψεις του, έτσι σήμερα ζούμε μαζί. Δεν πήρε τη θέση του Zanax, φυσικά, αλλά μαζί, αποκτήσαμε καινούργιες, καθημερινές συνήθειες. Έχουν ήδη περάσει εννέα μήνες από την κάθοδό του και κάθε στιγμή που χουζουρεύει στα πόδια μου, με κάνει να χαμογελώ ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που χαμογέλασα εκείνη την ημέρα που τον αντίκρισα για πρώτη φορά».

«CUT! Twix! Όχι λάσπες πάνω στον καναπέ!»

Ο Ονούφριος είναι ακτιβιστής και υπέρμαχος υποστηρικτής των δικαιωμάτων των ζώων. Με την ιστορία του, θέλει να ευαισθητοποιήσει την ανάγκη για βοήθεια, την οποία έχουν σήμερα εκατοντάδες αδέσποτα, τα οποία δηλητηριάζονται, κακοποιούνται και εγκαταλείπονται καθημερινά στο δρόμο, καταλήγοντας νεκρά. Έκτοτε, αφιερώνει τον ελεύθερό του χρόνο για την προστασία και τα δικαιώματα των ζώων.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ονούφριος. Ξέρεις τι μου λείπει περισσότερο; Oι κινηματογραφικές βραδιές στον καναπέ, παρέα με τον Zanax. Έτσι θέλω να τον θυμάμαι. Έτσι θα τον θυμάμαι πάντα…».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Ονούφριου Σωκράτους, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 70 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.  Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

onoufrios 1 copy

banner

ΧΑΜΟΓΕΛΟ 2: “ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ!”

«Πώς θα αντιδρούσες αν είχες ένα γιατρό απέναντί σου, ο οποίος θα σου έλεγε ότι… ίσως σου απομένουν μόνο λίγες ημέρες ζωής; Ίσως να αντιδρούσες ψύχραιμα. Καμιά φορά, τα θωρακισμένα παράθυρα δεν είναι αρκετά, για να συγκρατήσουν την ένταση στον τόνο της φωνής μας…».

«CUT! Ένα κομμάτι carrot cake, παρακαλώ;»

Anastasia 1

Η Αναστασία είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Εργαζόμενη μητέρα, παθιασμένος συνομιλητής, πρωταθλήτρια στο taboo και το πιο γλυκό πλάσμα στον κόσμο. Το ιδανικό θα ήταν να επέλεγε το επάγγελμα του ζαχαροπλάστη, αφού τα γλυκά της έχουν τα εχέγγυα για να ξυπνούν όλες τις αισθήσεις και να εντυπωσιάζουν τον κάθε ουρανίσκο που τα πλαισιώνει, αλλά η ίδια επέλεξε το λειτούργημα της εξυπηρέτησης πελατών, σε ιδιωτικό οργανισμό.

Η αλήθεια είναι πως την γνώρισα πριν από ένα χρόνο, αλλά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα γίναμε φίλοι και ορκισμένοι αντίπαλοι στο taboo. Σε αντίθεση με μένα που προκαλώ την απόλυτη σιωπή σε δευτερόλεπτα, η ίδια δεν μπορεί να παραμείνει αμίλητη, ούτε σοβαρή, προκαλώντας την υπομονή και τις αντοχές μου, με αποτέλεσμα να εκνευρίζομαι, να χάνω την ισορροπία μου, να χάνω και το παιχνίδι, ενώ την ίδια στιγμή, εκείνη πανηγυρίζει τη νίκη της πνιγμένη στα γέλια!

Αφού κατάφερε τελικά να μου κολλήσει τη ρετσινιά του bad loser, αποφάσισα να επαναστατήσω κάνοντας αποχή από τα επιτραπέζια, αλλά μόλις ανακάλυψα τις ικανότητές της στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική, κατά τη διάρκεια των πολλαπλών «ανασκαφών» στην κουζίνα της, αποφάσισα να τη συγχωρέσω, παρόλο που μια φορά βρέθηκα στο νοσοκομείο με το στομάχι τούμπανο, λίγο πριν από την έκρηξη, από την υπερβολική κατανάλωση των μοναδικών carrot cakes της!

Η Αναστασία δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. «Καρκίνος του θυρεοειδούς αδένα» της ανακοίνωσε ο γιατρός, πριν από οκτώ χρόνια, χωρίς να της αφήσει περιθώρια για αναβολή. «Πρέπει να γίνει άμεσα η επέμβαση, να αφαιρέσουμε τον κακοήθη όγκο και βλέπουμε τι θα γίνει στη συνέχεια…».

«Και τώρα, δηλαδή, τι πρέπει να κάνω εγώ; Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τη μοίρα του, ούτε να υπογράψει συμφωνητικό με την αθανασία. Ποια, στα αλήθεια, είναι η δική μου θέση;»

«CUT! Είσαι έτοιμη να ξεκινήσουμε;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Αναστασία. Το Μάρτιο, του 2006, διαγνώστηκα με καρκίνο του θυρεοειδούς αδένα και απ’ τη μια μέρα στην άλλη, βρέθηκα στο Λονδίνο για την αφαίρεση του κακοήθους όγκου. Η πρώτη και μοναδική μου σκέψη, πριν ξεκινήσει όλη αυτή η διαδικασία, ήταν τα παιδιά μου. Στη συνέχεια, για να μεταφέρω το πραγματικό πρόβλημα κάπου αλλού, σκόρπισα τις ανησυχίες μου στο σημάδι στο λαιμό, αυτό που θα μου άφηνε η χειρουργική επέμβαση, καθώς και στο γεγονός πως το Λονδίνο που τόσο πολύ αγαπούσα δεν θα έμοιαζε ποτέ το ίδιο, αφού θα μου θύμιζε παντοτινά τη μάχη που έπρεπε να δώσω στην έδρα του».

«Τι θυμάσαι να μου πεις;»

«Θυμάμαι την επιτυχία της πρώτης επέμβασης, τη μετάσταση του καρκίνου στη συνέχεια, την πιθανότητα να έχανα τις φωνητικές μου χορδές και τη θεραπεία ραδιενέργειας, διάρκειας δύο μηνών, την οποία έπρεπε να υποστώ μετά την αφαίρεση του όγκου. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να με αγγίξουν ούτε καν να με πλησιάσουν, λόγω της επικινδυνότητας της ακτινοβολίας. Τα θυμάμαι, για δύο ολόκληρους μήνες, να μου χαμογελούν χαιρετώντας με απ’ τον τρίτο όροφο, στο μπαλκόνι της γιαγιάς, η οποία τα φιλοξενούσε εκείνη την περίοδο. Ήταν η μοναδική ‘σωματική’ επαφή που μας επιτρεπόταν να έχουμε πέραν των τηλεφωνημάτων. Τα παιδιά μου… Πώς θα αντιδρούσες αν είχες ένα γιατρό απέναντί σου, ο οποίος θα σου έλεγε πως ίσως να μην έχεις την ευκαιρία να τα δεις να μεγαλώνουν; ‘Βλέπουμε τι θα γίνει στη συνέχεια…’. Αυτές τις ‘εικόνες’, δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.».

Η Αναστασία πιστεύει στο Θεό, στα θαύματα και τη δύναμη που ο κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του, ακόμη κι αν καμιά φορά τα όνειρά που κάνουμε για εκείνο το ταξίδι, το επόμενο καλοκαίρι, μας προδίδουν με ταυτόχρονες αφίξεις γεγονότων και ανατροπών.

«Ο γιατρός και η ομάδα του, μου ανακοίνωσαν πως υπήρχε η πιθανότητα η καρδιά μου να σταματούσε να κτυπά, λόγω της έλλειψης ασβεστίου. Πανικοβλήθηκα, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Θυμάμαι τις βόλτες στο Λονδίνο με τον ορρό καρφωμένο στις φλέβες και τα άλλα τόσα δεκάδες ενέσιμα να εισχωρούν στον οργανισμό μου καθημερινά. Μέσα σε όλα αυτά, όμως, γνώρισα ένα ‘καινούργιο Λονδίνο και εκτίμησα το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή, το κάθε πρωινό που ξυπνούσα και κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, συνειδητοποιώντας ξανά και ξανά, πως είμαι ακόμα ζωντανή. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, τρέφω μία ιδιαίτερη αγάπη για το Λονδίνο, γιατί μου θυμίζει όλα αυτά που, καμιά φορά, όλοι ξεχνούμε. Πως, αν και χιλιοειπωμένο, η ζωή μας είναι, όντως, τόσο μικρή και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πως δεν ξέρουμε αν θα έχουμε τελικά εκείνη, τη δεύτερη ευκαιρία, την οποία ονειρευτήκαμε στην πορεία της».

«CUT! Θα βγάλουμε τη φωτογραφία;»

Ο χρόνος τρέχει και είναι αμείλικτος. Η ιστορία της Αναστασίας, μου υπενθυμίζει τα «αληθινά». Πως οι ανατροπές θα είναι εδώ και θα είναι παντοτινές, χωρίς περιθώρια για δεύτερες σκέψεις και αναβολές. Αν είμαι απ’ τους τυχερούς, η δεύτερη ευκαιρία θα εμφανιστεί μπροστά μου και θα πρέπει να την αρπάξω, έστω κι αν πρώτα πρέπει να αντιμετωπίσω τη σιωπή. Ίσως να έχει δίκιο τελικά. Πως τα πράγματα δεν είναι μόνο θέμα τύχης, αλλά μεγάλης πίστης. Καμιά φορά, εσύ κι εγώ, ζούμε τις καλύτερες στιγμές χωρίς να το γνωρίζουμε. Δεν προσπαθούμε να το κατανοήσουμε ή έστω να το αντιληφθούμε γιατί, ενώ είναι οι καλύτερες στιγμές, νιώθουμε απλώς… ανεκπλήρωτοι.

Η επέμβαση πέτυχε, η μετάσταση του καρκίνου πέταξε μακρυά και τα όνειρα της Αναστασίας επέστρεψαν, πίσω, στη βάση τους. Σήμερα, συνεχίζει να ονειρεύεται και να χαμογελά αγκαλιά με τα δυο της παιδιά.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Αναστασία. Τον πόνο; Δεν θέλω να θυμάμαι τον πόνο. Από τότε που άρχισαν όλα, δεν σταμάτησα να χαμογελώ, να εξαντλώ την κάθε στιγμή, να ονειρεύομαι, να ζω για μένα και για τα παιδιά μου…».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Αναστασίας Χατζησάββα, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

Anastasia 2

banner

ΧΑΜΟΓΕΛΟ 1: “ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ;”

«Με τρομάζει το χειροκρότημα. Καθώς οι μεγαλύτερες μέρες και νύχτες τρέχουν ξωπίσω απ’ τις χρονιές, προτιμώ τα παρασκήνια και την ασφάλειά τους. Καμιά φορά, κοιτάζω ψηλά στον εξώστη και φτιάχνω απροσδόκητες ιστορίες. Ύστερα επιστρέφω πίσω, στις γραμμές των τρένων, εκεί όπου οι φίλοι μου με αναζητούν…».

Costas 2 new

«CUT! Θέλω να σου μιλήσω…»

Στο μεταξύ όλοι έχουν κάτι να μου πουν. Γελούν, τραγουδούν, σχολιάζουν, χορεύουν, φωνάζουν, εργάζονται, φωτογραφίζονται, καμιά φορά δακρύζουν, έστω κι αν θέλουν να το κρύψουν, αλλά συνεχίζουν τη διαδρομή τους, πάντα χαμογελώντας. Κρατούν στο χέρι μία κλακέτα του σκηνοθέτη και καταγράφω τη δική τους στιγμή. Ύστερα, τη μοιράζομαι μαζί σου, μέχρι να πάμε όλοι παρακάτω, σε μία καινούργια.

Ο Αντρέας βγάζει τα χέρια έξω απ΄ το παράθυρο, η Αναστασία φωνάζει να ανάψω όλα τα φώτα, ο Παύλος δεν μου δίνει καμία σημασία, η Μαρία φροντίζει να κάνει γκραντ εμφάνιση λες και είμαι ο θείος Όσκαρ, ο Γιώργης χαμηλώνει το κεφάλι, η Βικτώρια αναχωρεί για το γυάλινο κόσμο, ενώ ο Μιχάλης γκρινιάζει εξουθενωμένος επειδή ο μηχανοδηγός τρελάθηκε, ακριβώς πάνω στην πρώτη στροφή του δρόμου!

Είναι 43 άνθρωποι, έκδηλα περίεργοι, ρομαντικοί και ανήσυχοι, γνωστοί και άγνωστοι, φίλοι και «εχθροί», οι οποίοι ζουν ανάμεσά μας, τρέχουν στο δρόμο, τους συναντώ στο πρώτο κάθισμα του λεωφορείου, στο απέναντι παγκάκι, στο διπλανό γραφείο, στο μπροστινό ταξί, όπου τολμούν να μοιραστούν μία ιστορία τους, μαζί μου. Κάποιοι κοιτούν τους δείκτες στα ρολόγια, τους περαστικούς στα πεζοδρόμια, τα φώτα της πόλης, περνώ λίγες στιγμές μαζί τους και μετά, ο καθένας συνεχίζει το ταξίδι του. Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά ή ίσως και ποτέ…

«CUT! Μα πώς; Τι έγινε τώρα;»

«Θες καφέ; Ονομάζομαι Κώστας. Αντιλαμβάνομαι πως το όνομά μου δεν έχει κάτι συναρπαστικό να σου προσφέρει αλλά, δεν βαριέσαι, έτσι με βάφτισαν και για να καταφέρω να το μεταλλάξω σε κάτι πιο σημαντικό, ‘Πολυκράτης’ ας πούμε, θα πρέπει να χαθώ σε μία ατελείωτη διαδικασία πιστοποιητικών γεννήσεως και θανάτου. Άσε που θα πρέπει πρώτα να πείσω τη γιαγιά ότι το όνομα του παππού δεν με καλύπτει πια, μετά από 36 ολόκληρα χρόνια, ενώ αυτό του ‘Πολυκράτη’ έχει κάτι άλλο, πιο ενδιαφέρον, να μου προσφέρει».

«CUT! Μαζεύτηκε κόσμος! Πάμε απ’ την αρχή!»

«Ονομάζομαι Κώστας. Μ’ αρέσει να ‘μελετώ’ τα χαμόγελα των ανθρώπων. Στα αεροδρόμια, στα πάρκα, στους δρόμους της πόλης, στις γραμμές των τρένων, στις ‘προετοιμασίες’ τους. Σπάνια θα πιάσω κουβέντα μαζί τους. Ντρέπομαι μάλλον, ή, για να λέω τα πράγματα με το όνομά τους, δεν θέλω να με περάσουν για κάποιον παρανοϊκό τύπο, ο οποίος χώνει τη μύτη του παντού.

Πάμε ξανά. Λανθασμένη διατύπωση. Είμαι λίγο παρανοϊκός, κρυμμένος καλά στο κουτί μου και ποτέ δεν βλέπω την ώρα για να βγω έξω από αυτό. Όταν τολμώ να το κάνω, κοιτάζω συνέχεια τα μεγάλα ρολόγια, μέχρι να περάσει η ώρα για να επιστρέψω πίσω στο καταφύγιό μου και να κρυφτώ…

Για να μη χάσω την ισορροπία μου, για να ξεπεράσω τα όριά μου, αποφάσισα να μιλήσω στον εαυτό μου και σε ακόμη 42 ανθρώπους. 42 καινούργιους και παλιούς φίλους τους οποίους ενώνει κάτι μαγικό: Στα εύκολα, στα δύσκολα, στα πάνω και τα κάτω, κοιτάζουν τη ζωή στα μάτια, μεταφέρουν μηνύματα αισιοδοξίας και μοιράζονται μαζί μου όλα αυτά που τους χαρίζουν… χαμόγελα.

Μπορεί να νομίζεις πως με βάρεσε το κρασί στο κεφάλι, αλλά πριν προλάβεις να με κρίνεις, περίμενε τη συνέχεια ή απλώς μη μου δίνεις σημασία. Κουβαλώ συνέχεια μαζί μου μία κλακέτα του σκηνοθέτη. Γράφω πάνω της τον αριθμό σου. Ευτυχώς! Χαμογέλασες! Θες να βγάλουμε την πρώτη φωτογραφία;».

 «CUT! Νομίζω, ξεκίνησες καλά… Και τώρα;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Κώστας. Θα μου πεις μια ιστορία;».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Κώστα Χάρπα, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού.)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

Costas 1 new

banner