«Ήταν καλοκαίρι κι ετοιμαζόμουν, όπως πάντα, για τις διακοπές στη Λεμεσό. Αγαπημένος μου προορισμός, το σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Το σπιτάκι με τον κήπο, την αυλή, την κούνια και την τεράστια μουριά, όπου κάτω απ’ τον ίσκιο της μας έλεγε παραμύθια η γιαγιά… Εκεί μεγάλωνα και ζούσα κάθε φορά, απ’ την αρχή, δεκάδες καλοκαίρια… Τα χρόνια περνούσαν, οι εποχές έφευγαν κι επέστρεφαν πίσω, ξανά, μαζί με το κοριτσάκι που έγινε δεσποινίς πια, ετών δεκατεσσάρων… Θυμάμαι, φόρεσα το κόκκινο φόρεμα, έβαλα τα πρώτα μου τακούνια και βγήκα βόλτα με τα παιδιά της γειτονιάς…».

«CUT! Το μόνο που θυμάμαι…»
 

Ποιος μπορεί, στα αλήθεια, να αντισταθεί στο ουράνιο τόξο; Μια απρόσμενη ανυπακοή ξαναγεννιέται από τα βάθη των αιώνων. Μια πρώτη βροχή. Οι πτήσεις των πουλιών στον ουρανό. Ο νόμος της βαρύτητας. Μαγικές περιπλανήσεις. Διασχίζουμε τη γη, αγγελιοφόροι στους αιθέρες, ταξιδεύουμε από τη Μεσόγειο μέχρι την Ευρώπη και από την Αμερική μέχρι τη θάλασσα της ψυχής μας. Η μαγεία της φύσης. Το μπλε φεγγάρι. Τα άσπρα περιστέρια, οι γλάροι. Η άμμος κι η στεριά…

Ένα ηλιοβασίλεμα ξεπροβάλλει απροκάλυπτα, πίσω από το συννεφιασμένο γκρι μιας μελαγχολικής ημέρας. Οι ουρανοί του κόσμου και η θάλασσα, οι αναμνήσεις και τα τραγούδια της ζωής μας, τα παλιά και τα καινούργια, κλειδωμένα καλά σε μια ξεχωριστή θέση, στην καρδιά μας παντοτινά.

Παράτολμες εικόνες, αξέχαστες διακοπές κι αναμμένα όνειρα, τα οποία ανθίζουν, σβήνουν και ανάβουν ξανά, ταξιδεύοντας παρέα με φίλους σε ένα αερόστατο, στις τέσσερις εποχές των χρόνων. Μόνοι, μαζί, και πάλι μόνοι, κυρίαρχοι των αιθέρων, αμφισβητούμε το νόμο της βαρύτητας κι ανταμώνουμε ξανά, αναζητώντας την ειρήνη και την ελευθερία, στα δικά μας τραγούδια, στα δικά μας όνειρα, εκεί όπου δημιουργούμε έναν καλύτερο κόσμο. Στο χθες, στο σήμερα και το αύριο, φτιάχνουμε τις χαρές της μικρής μας ζωής. Αναμνήσεις…

«Από μικρό παιδί μάθαινα μέσα από τη ζωή των άλλων και ζούσα τη δική μου όπως εγώ ήθελα. Μεγάλωσα ευτυχισμένη, κοντά σε ανθρώπους οι οποίοι με λάτρευαν, με προστάτευαν, αλλά παράλληλα, με άφηναν να ονειρεύομαι…».

«CUT! Ονειρεύομαι ακόμα μαμά…»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ευρυδίκη. Θυμάμαι, φόρεσα το κόκκινο φόρεμα, έβαλα τα πρώτα μου τακούνια και βγήκα βόλτα με τα παιδιά της γειτονιάς… Στην παρέα μας ήταν και ο Μισέλ. Το παιδί από το Λίβανο, ο οποίος μόλις είχε φτάσει με την οικογένειά του στην Κύπρο, προσπαθώντας να γλυτώσουν από τον πόλεμο που είχε ξεσπάσει, για ακόμα μια φορά, στη χώρα τους. Γνώριμο το συναίσθημα του φόβου του πολέμου, ειδικά σε μας τα παιδιά, αφού δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, όταν όλοι οι άντρες της οικογένειας έφυγαν για να πολεμήσουν κι έμειναν πίσω τα γυναικόπαιδα, μόνα, ανυπεράσπιστα και τρομαγμένα…».

«Τον κόσμο σας τον γνώρισα νωρίς…»

«Όσο κατέφθαναν οι συγγενείς από τα βόρεια της χώρας, περιγράφοντας φρικιαστικές στιγμές βίας, φόβου, ολέθρου και εξαθλίωσης, τόσο πιο πολύ η παιδική μας φαντασία δημιουργούσε βραδινούς εφιάλτες, οι οποίοι δεν μας άφηναν να κοιμηθούμε με ηρεμία. Σκεπαζόμασταν μέχρι το κεφάλι, για να μην βλέπουμε τίποτα, παρά μόνο το σκοτάδι. Λες και με αυτόν το τρόπο θα γινόμασταν αόρατοι και τίποτα δε θα μπορούσε να μας αγγίξει ή να μας απειλήσει. Αυτές οι σκέψεις μονοπωλούσαν στο μυαλό μας εκείνους τους μήνες του πολέμου, μέχρι να τελειώσει και να γυρίσουν οι δικοί μας άνθρωποι πίσω, “ζωντανοί”. Όλα αυτά μας έφεραν κοντά με τον Μισέλ… νιώθαμε ότι ήμασταν οι ίδιοι, καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον, μπορούσαμε να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλον…».

«Η Edith, o Elvis, ο Jackson και το μπλε ταξίδι…»

«Ο Μισέλ έγινε ο καλύτερος μου φίλος, μαζί με όλα αυτά που μοιραζόμασταν παιδιά. Λίγο τα γαλλικά που μιλούσαμε και οι δύο, λίγο ο Michael Jackson που ήταν η δική του αδυναμία, μαζί με την Edith Piaf η οποία ήταν η δική μου, καταλήγαμε αυτός να χορεύει κι εγώ να τραγουδώ… Εγώ και ο Μισέλ από το Λίβανο… τα παιχνίδια στην αυλή της γιαγιάς και ο αυστηρός παππούς, ο οποίος μας παρακολουθούσε και μας μάλωνε πού και πού… αλλά ήμουν πάντοτε αγύριστο κεφάλι και έκανα το δικό μου. «Τι πάει να πει είμαι κορίτσι παππού;», τον ρωτούσα με απορία. Δεν καταλάβαινα τίποτα. Ήθελα να τα κάνω όλα και να τα μάθω όλα, όπως και τα αγόρια…».

«Μια ζωή για μένα…»

Εκμεταλλεύεται τα ρεύματα του αέρα και αφήνει την καρδιά να την καθοδηγεί, πιστεύοντας βαθιά ότι εμείς οι ίδιοι μπορούμε να φέρουμε την ευτυχία στη ζωή μας. Ταξιδεύει πίσω στο χρόνο κι επιστρέφει πίσω ξανά. Θυμάται παιδικές αναμνήσεις. Τη δική της αλήθεια. Τα δικά της παραμύθια, κρυμμένα καλά στις τέσσερις εποχές. Κρατά μία κιθάρα, φτιάχνει εικόνες, γράφει στίχους, τραγουδά στιγμές, κι ονειρεύεται ανέμελα, ευτυχισμένη πια, στον καθαρό ουρανό.

«Διεκδίκησα την ελευθερία μου. Γι’ αυτό αγαπώ τη ζωή και τις αναμνήσεις στο σπιτάκι της Λεμεσού. Γιατί εκεί, με κάποιο μαγικό τρόπο, μεγάλωνα με τους φόβους μου και τους καταπολεμούσα, μεγάλωνα με τα «πρέπει» και τα «μη» και τα διέγραφα, μεγάλωνα με τον πόλεμο και αυτόματα ζούσα ελεύθερη, μάθαινα μέσα από τη ζωή των άλλων και ζούσα τη δική μου όπως εγώ ήθελα… Μεγάλωσα ευτυχισμένη, κοντά στους ανθρώπους που με λάτρευαν, με προστάτευαν αλλά παράλληλα, με άφηναν να ονειρεύομαι. Και να ονειρεύομαι ακόμα…».

«CUT! Τέτοια μέρα, τέτοιο μήνα, κάποιου χρόνου…»

Θυμάται, γράφει, σβήνει, νοσταλγεί, ψιθυρίζει, αφηγείται, ερμηνεύει, αναπολώντας στιγμές και σκέψεις, από μία άλλη εποχή, «παρέα» με τον Elvis, την Edith, μια παλιά γραφομηχανή, σε ένα βελούδινο καναπέ, λίγο πιο πέρα, απέναντί μας, κρατώντας μία πορσελάνινη κούκλα, σφιχτά, στην αγκαλιά της. Εικόνες. Μπροστά, στο κέντρο της σκηνής, ένα μικρόφωνο…

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ευρυδίκη. Βρήκα κάτι παλιό… Σκέψεις, αναμνήσεις… Ίσως να μπορέσεις να κάνεις κάτι με αυτό…».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Ευρυδίκης Θεοκλέους, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

«Όταν διαβάζω τις λέξεις Curriculum Vitae, νομίζω ότι κάποιος μιλά για ένα σπάνιο είδος πεταλούδας, όπως η Papilio Machaon, ας πούμε. Δεν ξέρω αν το παθαίνεις κι εσύ… Θες καφέ; Άκου να δεις πως έχουν τα πράγματα… Γεννήθηκα, αυτό είναι σίγουρο, στις 22/11/1972, ούτε μισό χρόνο δεν σου κρύβω. Το 1974, λόγω των γεγονότων, την κάναμε για τη μαμά πατρίδα. Από πού να αρχίσω και πώς να συνεχίσω… Θα προσπαθήσω να είμαι συγκεκριμένη και κατατοπιστική. Αλλού γεννήθηκα, αλλού βαφτίστηκα, αλλού μεγάλωσα, αλλού σπούδασα, αλλού ζω! Τι να σου πω τώρα; Αλλού ντ’ αλλού δηλαδή… Χμ… Αυτό είναι. Μπορείς να το πεις κι έτσι. Η ιστορία της ζωής μου… Αλλού ντ’ αλλού! Ανοιχτός ορίζοντας, θάλασσα, γη και ουρανός. Περίμενε! Το ξέρεις ότι σπούδασα και ηθοποιός; Α! Μισό! Να φέρω τον καφέ και συνεχίζουμε…».

«CUT! Ραδιόφωνο (ή θέατρο) αγάπη μου! Σε ευχαριστώ για όλα!»
 

Μάλλον δεν το έχει συνειδητοποιήσει, αλλά η θάλασσα, η γη και ο ουρανός την ακολουθούν παντού, επηρεάζοντας απρόσμενα τις διαθέσεις της. Ξεπροβάλλει σαν πεταλούδα (θα με σκοτώσει για αυτό το χαρακτηρισμό) ανάμεσα απ’ τους ευκαλύπτους και τα αυτοκίνητα, φορώντας μια αέρινη κόκκινη μπλούζα, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για το δικό μου αγαπημένο χρώμα, το οποίο διαχρονικά με ακολουθεί, λόγω της ασυγκράτητης δύναμης των μεταμορφώσεων του. Το κόκκινο χρώμα, κρύβεται πίσω από κάθε στιγμή της ζωής μου. Το ίδιο, διαπιστώνω στη συνέχεια, συνομιλώντας μαζί της, και για τις δικές της στιγμές, της δική της ζωής.

Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Διπλωματία στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, στη Θεσσαλονίκη, ενώ παράλληλα εργαζόταν στα ΜΜΕ της πόλης, ραδιόφωνο και έντυπα. Οι εκπλήξεις και οι αποκαλύψεις συνεχίζονται, μόλις μου αναφέρει ότι «για πολλά φεγγάρια» δούλεψε ερασιτεχνικά, αλλά και επαγγελματικά ως DJ.

«Περασμένα μεγαλεία… Και πού είσαι ακόμα!»

Το 1999 – 2000 αποφασίζει να βρεθεί ξανά πίσω στα θρανία για ένα μεταπτυχιακό, στο Λονδίνο αυτή τη φορά, Communication and Mass Media, στο University of Westminster, συγκεκριμένα. Τα τελευταία δώδεκα χρόνια ζει και εργάζεται στην Κύπρο, ως αρχισυντάκτρια των μηνιαίων περιοδικών Time Out και Madame Figaro.

Της αναφέρω ότι για ένα παράδοξο και ανάρμοστο λόγο, σε κάθε μου ταξίδι προς το εξωτερικό, φροντίζω πάντα να παίρνω από το αεροδρόμιο το Time Out Cyprus, απολαμβάνοντας στη πτήση τα καταπληκτικά editorial της, ενώ όταν βρίσκομαι στην Κύπρο, δεν το αγγίζω ποτέ. Λες και ακολουθώ μια δική μου ιεροτελεστία ένα πράγμα!

«Στα προσόντα μου, βάλε και κάτι σεμινάρια Εκπαίδευσης Εκπαιδευτών (ΕΕΔΕ) και τα σεμινάρια, φυσικά, σχετικά με τη δημοσιογραφία. Επιπλέον, έχω διδάξει ‘Επικοινωνία’ στα Επιμορφωτικά Προγράμματα του Δήμου Καλαμαριάς. Α! Δεν σου είπα το καλύτερο! Σπούδασα και Θέατρο στην Πειραματική Σκηνή Θεσσαλονίκης. Αυτό που ήθελα πάντα να κάνω δηλαδή… να παίζω στο θέατρο… Κοίτα πως τα φέρνουν τα πράγματα, η τύχη και οι καταστάσεις. Να παίζω, τώρα, τον πρώτο γυναικείο ρόλο… στο θέατρο της ζωής!».

«CUT! Με μπέρδεψες! Ποια ιστορία απ’ όλες θα πούμε τελικά;

«Γεια σου. Ονομάζομαι Σύλια κι ένα μόνο έχω να σου πω! Αγάπησε αυτό που κάνεις! Δώσε τη ψυχή σου για αυτό που κάνεις και μόνο όταν το αγαπήσεις πραγματικά, θα αντικρίσεις θάλασσα, γη και απέραντο ουρανό, δηλαδή ανοιχτό ορίζοντα και όχι εμπόδια. Ωραίος ο καφές; Άκου, λοιπόν, πώς βρέθηκα στο θέατρο. Ένας ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος αναγνώρισε το ταλέντο μου, ο κύριος Ιορδανίδης. Στην αρχή, βέβαια, νόμισε ότι είμαι ενζενί, ξέρεις φτιαγμένη για ρόλους αφελούς και απλοϊκής, αθώας, νέας, όμορφης κοπέλας, αφού κατέληξα να παίζω σε μπουλβάρ (ελαφρό θεατρικό εμπορικού είδους) την ενζενί (μα, για όνομα του Θεού!), μέχρι που τον επόμενο χρόνο ‘ξύπνησε’ και μου έδωσε, επιτέλους, ρόλο καρατερίστριας (ηθοποιός που ερμηνεύει ρόλους ενός ιδιαίτερου χαρακτήρα). Με τον κύριο Ιορδανίδη, όμως, έμαθα τη δεύτερη ανάγνωση. Με την κυρία Παρούλα, στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, έμαθα για την Πολιτική και τη Διπλωματία, πράγματα τα οποία ακυρώθηκαν στην Κύπρο. Οι συναναστροφές εδώ, δυστυχώς, δεν εμπεριέχουν διπλωματικές ικανότητες, αλλά τεράστια αποθέματα υπομονής.»

«Γιατί ήρθες στην Κύπρο;»

«Ήρθα στην Κύπρο… από έρωτα! Τι; Δεν με πιστεύεις; Δεν είμαι οικονομικός μετανάστης και δεν το μετανιώνω. Ζω δώδεκα χρόνια στο νησί! Στις 7 Σεπτεμβρίου, μάλιστα, έχω επέτειο! Εδώ βρήκα τα γατιά μου και τα τέσσερα λασποτέρατά μου. Αχ! Άνοιξα άλλη ιστορία τώρα! Θα με σκοτώσεις! Να ήμασταν και κομματάκι φιλόζωοι σε αυτό το νησί, δεν θα μας έκανε κακό… αν και βελτιώθηκε λίγο η κατάσταση τα τελευταία χρόνια, όμως, σημείωσε το αυτό: έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας.».

Στην Κύπρο, εδώ και δώδεκα χρόνια, γνωρίζει και ασχολείται με όλα τα Μέσα Ενημέρωσης, και όσον αφορά τη γραφή, αλλά και το ραδιόφωνο, ακόμη και την τηλεόραση, αλλά και το διαδίκτυο, παρόλο που δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν είναι δημοσιογράφος. Απλώς… δημοσιογραφεί.

«Από όλα όσα σου είπα εν συντομία, πιο πολύ αγαπώ το ραδιόφωνο. Έχω μείνει κολλημένη και αθεράπευτα ρομαντική, σε εκείνες τις παλιές ραδιοφωνικές εκπομπές με τον Γιάννη Πετρίδη αλλά και το κυριακάτικο θέατρο, στο ραδιόφωνο επίσης, που έφυγαν ανεπιστρεπτί… Το ραδιόφωνο, τελικά, είναι το πιο αποκαλυπτικό και το πιο συναισθηματικό από όλα τα Μέσα. Αγαπώ και τη συγγραφή, φυσικά, γιατί μέσα από αυτή θέλω να κάνω ψυχοθεραπεία και δεν στο κρύβω την κάνω καθημερινά. Και αγαπώ την τηλεόραση! Λατρεύω την τηλεόραση! Γιατί μέσα σε αυτό το κουτί, παίζεις θέατρο. Εκεί, ναι, παίζεις το καλύτερο θέατρο στον κόσμο!».

«CUT! Να σας συστήσω! Από δω η φίλη μου! Η Σύλια!»

Παρανοώ και αποφασίζω, χωρίς να τη ρωτήσω φυσικά, πως θέλω να γίνουμε φίλοι. Αν μάλιστα το αρνηθεί ή με καταγγείλει για παρενόχληση, εγώ θα συνεχίσω να διαδίδω δεξιά και αριστερά πως είμαστε οι καλύτεροι φίλοι στον κόσμο, παρόλο που μέχρι σήμερα, συναντηθήκαμε δύο μόνο φορές. Παραμελημένοι, ονειροπόλοι, ονειροπαρμένοι, συνοδοιπόροι και εραστές του αύριο, χωρίς δεδομένα, χωρίς παρενέργειες, χωρίς όρια και κραδασμούς, μάρτυρες μικρών και μεγάλων στιγμών λύπης, γέλιου, στεναχώριας και χαράς στο… θέατρο της ζωής! Το καλύτερο θέατρο στον κόσμο!

«Γεια σου. Ονομάζομαι Σύλια. Όχι βρε Κώστα! Το διαδίκτυο δεν το αγαπώ. Συγχώρα με! Είμαι παραδοσιακή. Ας πούμε ότι προτιμώ χίλιες φορές το χορτοφαγικό μουσακά από τις fusion, τάχα μου, συνταγές!».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Σύλιας Ιωαννίδου, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού).

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…