«Ξυπνούσε πρώτη και ετοίμαζε πρωινό. Ύστερα, έπαιζε μελωδίες στο πιάνο. Εγώ καθόμουν με τις ώρες στο πλάι της και μάθαινα μουσική. Το βλέμμα της ενέπνεε μόνο ζωή, ενώ μαζί με τις νότες κελαηδούσαν όλα τα πουλιά στον κόσμο. Μου έλεγε ‘Μπορείς να κάνεις θαύματα. Φτάνει να το πιστέψεις!’ γυρίζοντας τις παρτιτούρες του πιάνου. Καθώς τα χρόνια περνούσαν απ’ τα χέρια μας, τα αποδημητικά πουλιά έφευγαν κι επέστρεφαν πίσω, για να ακούσουν ξανά και ξανά τη μελωδία… Στα 82 της χρόνια ‘χάθηκε’, τα πλήκτρα την αναζητούσαν. Το βλέμμα της άλλαζε κοστούμια διαρκώς, παρέα με τους ρόλους, ενώ οι εκφράσεις της ταξίδευαν αλλού, μαζί με τα πουλιά… Εκείνο το πρωί, την κρατούσα μέσα στην αγκαλιά μου. Της χάιδευα τα μαλλιά όταν τη νανούριζα για τελευταία φορά. Τότε ήταν, που είδα το σώμα της να ελευθερώνει τη ψυχή. Ο πόνος πέταξε μακριά κι εκείνη βρέθηκε μονάχη σε ένα μέρος φωτεινό, χωρίς συγχύσεις και αγωνίες. Μου χαμογέλασε… Σήμερα, είναι μαζί μου, στην καρδιά μου παντοτινά, παρούσα σε ότι κάνω και ότι πω. Ο μεγαλύτερος οπαδός, η καλύτερή φίλη, η πιο όμορφη μουσική, ο άνθρωπος, η μητέρα… Το φως.».

«CUT! Επιτέλους γνωριζόμαστε!»

Ο Άλεξ χαμογελά. Στη συνέχεια δακρύζει. Τα συναισθήματα του κρύβουν μία θλιμμένη οικειότητα και οι εκφράσεις του έναν πόνο μικρού παιδιού. Το βλέμμα του αλλάζει σε κάθε κατεύθυνση της αφήγησης, καθώς με «ταξιδεύει» σε δρόμους απεριόριστης αγάπης και αφόρητης αγωνίας. Αναγκαίας ανακούφισης και γενναίας ελευθερίας.

Εκείνη, λοιπόν, ήταν η πρώτη μας συνάντηση. Ένας καινούργιος φίλος. Σε μια καφετέρια, στη Λευκωσία, λίγο πριν επιστρέψει πίσω στο στούντιο για την επόμενη ηχογράφηση. Φροντίζει να κρατά τις ώρες του γεμάτες, απλώς για να μην λυπάται, κάτι απόλυτα εύκολο, αφού οι επαγγελματικές του συναναστροφές, εγχώριες και διεθνείς, δεν του «επιτρέπουν» να θρηνήσει, όπως θα επιθυμούσε, για την απώλειά της.

Κάθεται απέναντί μου και αρχίζει να διηγείται τη δική του ιστορία. Μια ιστορία την οποία παρακολουθώ τον τελευταίο χρόνο από «μακριά», μέσα από την προσωπική του σελίδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η λατρεία, η αγάπη, ο θαυμασμός και η αφοσίωση προς τη μητέρα του, ορίζουν τη ζωή του. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της.

«Καμιά φορά, νομίζω ότι ο κόσμος δεν γνωρίζει όσα πρέπει να γνωρίζει για τη νόσο. Ούτε καν τα βασικά. Απ’ την άλλη, αν δεν ζήσεις με τον ασθενή, όλα τα στάδια της νόσου, δεν αντιλαμβάνεσαι ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Ούτε μπορώ να σου περιγράψω με λίγα λόγια τα δέκα χρόνια μιας διαφορετικής ‘συνηθισμένης΄ ζωής. Τα συμπτώματα της νόσου του Αλτσχάιμερ εμφανίζονται σταδιακά. Στη συνέχεια, αυξάνονται σε βαθμό που προκαλούν τεράστια βλάβη στον εγκέφαλο. Το αρχικό σύμπτωμα είναι η δυσκολία αφομοίωσης καινούριων πληροφοριών και γεγονότων. Στη συνέχεια, ο ασθενής ξεχνά ακόμη και που έχει τοποθετήσει απλά καθημερινά αντικείμενα, δυσκολεύεται με την ομιλία του, χάνεται εύκολα, χάνει την ικανότητα του λόγου, γίνεται αντικοινωνικός και κυκλοθυμικός. Παρόλο που στο πρώιμο στάδιο μπορεί εν μέρει να φροντίσει τον εαυτό του, χρειάζεται συνεχώς υποστήριξη από την οικογένεια και τους γιατρούς του, έτσι ώστε να μπορεί να ρυθμίσει την καινούργια του ζωή, βάζοντας ένα πρόγραμμα σε σχέση με την καθημερινότητά του.».

«CUT! Μίλησέ μου για τη μητέρα σου…»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Άλεξ. Η μητέρα μου ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Για μένα ήταν πρώτα φίλη, δασκάλα, αδελφή, φανατικός οπαδός και ύστερα μάνα. Στα 68 της χρόνια εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα της νόσου, τα οποία άλλαξαν για πάντα δυο ολόκληρες ζωές. Τη δική της και τη δική μου. Τα πρώτα χρόνια της νόσου, δεν αντιλαμβάνεσαι ακριβώς τι συμβαίνει, ούτε πως να χειριστείς τα πράγματα μέχρι τη στιγμή που τα συμπτώματα εντείνονται, αναγκάζοντάς σε να πάρεις ριζικές αποφάσεις, αντιμετωπίζοντας με ρεαλισμό τη νέα πραγματικότητα. Η νόσος επιτίθεται στον εγκέφαλο του ασθενή, στη συνέχεια χάνεται η ικανότητα του λόγου, επεκτείνεται στις σωματικές λειτουργίες και στο τέλος, ο εγκέφαλος καταστρέφεται εντελώς, αφού σταματά να δίνει οδηγίες στο σώμα… Οι παλμοί χάνονται, η κινητικότητα εξαφανίζεται και ο εγκέφαλος νεκρώνει. Η μητέρα μου! Η αγαπημένη μου μητέρα… Θυμάμαι… Είμαι δίπλα της, της κρατώ το χέρι, στέκομαι απέναντί της, την κοιτάζω, την αγκαλιάζω, αλλά δεν βρίσκω καμία ανταπόκριση, γιατί πολύ απλά δεν με αναγνωρίζει… Τα συμπτώματα της νόσου είναι σκληρά και δεν διαπραγματεύονται. Πίστεψέ με, αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα στον κόσμο.».

Η μητέρα του Άλεξ ήταν καθηγήτρια μουσικής. Όσοι είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν, έχουν να πουν τα καλύτερα, τόσο για το ήθος όσο και για την προσωπικότητά της. Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της, τα συμπτώματα της νόσου του Αλτσχάιμερ την «απομακρύνουν» από συνηθισμένα πράγματα μιας ολόκληρης ζωής, ενώ παράλληλα, ο Άλεξ, ξεχνά τη δική του, κλειδώνεται συναισθηματικά, αποφασίζοντας συνειδητά να παραμείνει στο πλάι της. Όσο χρειαστεί…

«Τι έγινε το τελευταίο βράδυ;»

«Τα πράγματα χειροτέρεψαν. Δεν μπορούσε να καταπιεί, τρεφόταν πλέον από σωληνάκι, αλλά και πάλι δεν μπορούσε να πάρει ούτε το ένα τέταρτο της ποσότητας που έπρεπε, αλλιώς οι πόνοι στα έντερα θα γίνονταν αφόρητοι. Το χειρότερο απ’ όλα, ήταν το γεγονός ότι οι πνεύμονές της γέμισαν υγρά. Καλέσαμε ασθενοφόρο, και μαζί με την αδελφή και τον αδελφό μου, την ακολουθήσαμε στο νοσοκομείο όπου μας ενημέρωσαν ότι πλησίαζε το τέλος. Δεν ήθελα να το πιστέψω αν και μέσα μου γνώριζα ότι ήταν απλώς θέμα ωρών. Εκείνο το εικοσιτετράωρο η μητέρα μου πέρασε πολύ δύσκολες ώρες. Θυμάμαι, το επόμενο ξημέρωμα, ήμασταν όλοι εκεί. Την κρατούσα μέσα στην αγκαλιά μου. Της χάιδευα τα μαλλιά όταν τη νανούριζα για τελευταία φορά. Τότε ήταν, που είδα το σώμα της να ελευθερώνει τη ψυχή. Ο πόνος πέταξε μακριά κι εκείνη βρέθηκε μονάχη σε ένα μέρος φωτεινό, χωρίς συγχύσεις και αγωνίες. Μου χαμογέλασε… Σήμερα, είναι μαζί μου, στην καρδιά μου παντοτινά, παρούσα σε ότι κάνω και ότι πω. Ο μεγαλύτερος οπαδός, η καλύτερή φίλη, η πιο όμορφη μουσική, ο άνθρωπος, η μητέρα μου… Το φως. Το δικό μου φως.».

«CUT! Καληνύχτα μαμά…».

Η μητέρα του Άλεξ έφυγε στα 82 της χρόνια, νικημένη από τη νόσο του Αλτσχάιμερ σε μια μάχη που κράτησε δεκατέσσερα χρόνια. Ο Άλεξ προσπαθεί να κρατήσει μακρυά τις σκληρές αναμνήσεις, κρύβοντας καλά στην καρδιά του μόνο τις καλές στιγμές. Οι προσπάθειες από μέρους του για ενημέρωση και διαφώτιση του κοινού, σε σχέση με τη νόσο, συνεχίζονται εντατικά, όπως άλλωστε συνέβαινε τα τελευταία δέκα χρόνια. Παράλληλα, για πρώτη φορά, αποφασίζει να ξεκλειδώσει τα συναισθήματά του, ξεκινώντας ένα καινούργιο ταξίδι, για μια καινούργια ζωή, αναζητώντας ξανά το δικό του χαμόγελο.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Άλεξ. Σε μια βδομάδα πάω στην Ελβετία για σκι! Τώρα που ελευθερώθηκε, μπορώ επιτέλους να ταξιδεύω παρέα μαζί της. Γιατί όπου κι αν πάω, εκείνη θα είναι μέσα στην καρδιά μου… παντοτινά!».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του Άλεξ Παναγή, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 100 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

«Το καρναβάλι δεν τελείωσε ακόμη! Βρίσκομαι στην παιδική παρέλαση! Δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα! Τρέχω! Να βρεθούμε αύριο… να γνωριστούμε και να σου πω ότι θες να μάθεις. Μπες πρώτα στην ιστοσελίδα να μελετήσεις το πρόγραμμα και θα μιλήσουμε αύριο! Περίμενε…! Το καρναβάλι τώρα αρχίζει!».

«CUT! Εδώ Λεμεσός!»

Μη με ρωτήσεις «Tι θα ‘ντυθείς’ φέτος;» γιατί δεν αποφάσισα ακόμη. Ωστόσο, μελετώντας με ενδιαφέρον τις 108 ομάδες του φετινού καρναβαλιού της Λεμεσού, τα άρματα «Καθρέφτες και Κρύσταλλα», «Coffee or Tea», «Πολύ Έλεος», «Η Χιονάτη και οι εφτά νάνοι», «UP» και «The Limpourous», έχουν προκαλέσει κατά πολύ τη φαντασία μου, ενώ τα «Σκιάχτρα», στο δικό μου μυαλό, σκιαγραφούν απόλυτα τη σημερινή Κυπριακή πραγματικότητα όπου όλα τα κοράκια περιμένουν στη σειρά… για να μας κατασπαράξουν!

Το μήνυμα στην ιστοσελίδα του Δήμου Λεμεσού, είναι απλό και ξεκάθαρο: «Ειδικά φέτος, τα καρναβάλια, μας χρειάζονται όσο ποτέ άλλοτε, γιατί θα είναι μια ακόμη έκφραση αντίστασης του λαού μας κατά της κρίσης, κατά της μιζέριας και της ηττοπάθειας. Συμπερασματικά, οι παραδόσεις ενός λαού δεν εγκαταλείπονται με τις δυσκολίες, αντίθετα τηρούνται και διατηρούνται, διότι αποτελούν ένα από τα καταφύγια για να ξαποστάσουν οι άνθρωποι και να συνεχίσουν τον αγώνα παρακάτω…».

Εντάξει. Να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα πρώτα. Ως γέννημα – θρέμμα της Λευκωσίας, δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση με το καρναβάλι και τις ρίζες του, οι οποίες χάνονται βαθιά στην αρχαιότητα και ο λαός μας κατάφερε να διαφυλάξει, τιμώντας τις δεόντως μέχρι και σήμερα. Μόνιμος κάτοικος Λεμεσού, τα τελευταία δύο χρόνια, παρακολουθώ γνωστούς και άγνωστους φίλους να προετοιμάζονται πυρετωδώς για τις εκδηλώσεις, από τον περασμένο Νοέμβριο, την ίδια στιγμή που οι φίλοι στη Λευκωσία έχουν ήδη επιλέξει το άρμα στο οποίο θα συμμετάσχουν και φέτος, στη Λεμεσό.

Όσον αφορά τη δική μου ατζέντα, είναι ήδη γεμάτη από εκδηλώσεις, πάρτι και μεταμφιέσεις, από την περασμένη Πέμπτη (η Τσικνοπέμπτη σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη των εκδηλώσεων) μέχρι και το βράδυ της Κυριακής, λίγο πριν από την Καθαρά Δευτέρα.

Για να πω όλη την αλήθεια, τα τελευταία δύο χρόνια έχουν δημιουργηθεί πάρα πολλές απορίες στον εγκέφαλό μου γύρω από τον πολυσυζητημένο θεσμό. «Ποιος τα διοργανώνει όλα αυτά;», «Πόσα άρματα συμμετέχουν κάθε χρόνο;» και… «Γιατί, τελικά, όλος αυτός ο πανικός;».

Ρωτώντας λοιπόν πρόσφατα, για την «ομάδα» ή τον «άνθρωπο κλειδί», ο οποίος βρίσκεται πίσω στα παρασκήνια συντονίζοντας τις διαδικασίες, η απάντηση που πήρα από όλους ήταν μία και μοναδική. «Να βρεις τη Σκεύη Αντωνιάδου! Θα σου λύσει όλες τις απορίες!». Ανακάλυψα λοιπόν τον αριθμό και της τηλεφώνησα την περασμένη Κυριακή, έχοντας ως κύριο στόχο την ενημέρωση για τη διαδικασία. Παρά το «τρέξιμο» για τις τελευταίες λεπτομέρειες στις προετοιμασίες του Δήμου, η Σκεύη δέχθηκε αμέσως να με συναντήσει και να μου εξηγήσει, αλλά… υπό ένα όρο:

«Λοιπόν! Να βρεθούμε αύριο στο round about του Αγίου Νικολάου, όπου έχει στηθεί ένα υπέροχο Καρουζέλ! Εκεί θα μιλήσουμε, εκεί θα βγάλουμε και τις φωτογραφίες!»

«CUT! Ραντεβού στο Καρουζέλ, λοιπόν!»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Σκεύη. Εργάζομαι στις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Δήμου Λεμεσού από το 1987. Για τις εκδηλώσεις του Καρναβαλιού δουλεύει μία μεγάλη ομάδα η οποία αποτελείται από μέλη του προσωπικού του Δήμου. Οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες, συντονίζουν το πρόγραμμα των εκδηλώσεων, τους συμμετέχοντες, τα εργαστήρια του Δήμου, την είσοδο του Βασιλιά Καρνάβαλου, την Παιδική Παρέλαση, με κορύφωση βέβαια τη Μεγάλη Παρέλαση της Κυριακής.».

Η Σκεύη, για ένα περίεργο λόγο, παραξενεύεται που με «έστειλαν» κοντά της για πληροφορίες, αφού από το 1987 εργάζεται διακριτικά πίσω στα παρασκήνια, για την ομαλή διεξαγωγή των εκδηλώσεων, με κύριο μέλημά της πρώτα την εξυπηρέτηση των χιλιάδων συμμετεχόντων και δεύτερο τη φιλοξενία αλλά και την ασφάλεια των χιλιάδων επισκεπτών, οι οποίοι κατακλύζουν κάθε χρόνο τη Λεμεσό, από όλα τα μέρη της Κύπρου και του εξωτερικού, για το θεσμό αυτό. «Προφανώς κάνεις πολύ καλά τη δουλειά σου», της απάντησα αμέσως, «έτσι δικαιολογείται και όλη αυτή η εκτίμηση προς το πρόσωπό σου.».

«Τι πραγματικά συμβαίνει πίσω, στα παρασκήνια;»

«Καταρχήν, να σου αναφέρω ότι όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι στην ομάδα της διοργάνωσης, έζησα μοναδικές στιγμές χαράς, αγάπης και αλληλοεκτίμησης από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη στις διαδικασίες, ειδικότερα από τους συμμετέχοντες στο θεσμό αυτό. Πίσω, στα παρασκήνια, κρατούμε μία πιο διακριτική στάση, μιας και ο κύριός μας στόχος είναι ο άρτιος συντονισμός των εκδηλώσεων, η ασφάλεια του κοινού αλλά και η διατήρηση της αυθεντικής παραδοσιακής διασκέδασης για τους ντόπιους, αλλά και για τους φιλοξενούμενους. Μην ξεχνάς άλλωστε, ότι αυτές τις μέρες, στη Λεμεσό, τα ξενοδοχεία είναι υπερπλήρη από τους χιλιάδες επισκέπτες οι οποίοι έρχονται κάθε χρόνο για να συμμετάσχουν ή για να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις. Να σου τονίσω επίσης ότι οι ομάδες φέτος στην παρέλαση, ξεπέρασαν τις 100! Θυμάμαι, τον περασμένο Νοέμβριο, η πρώτη ομάδα – συμμετοχή περίμενε στη σειρά για εγγραφή στη Μεγάλη Παρέλαση, από τις έξι το πρωί! Αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει αυτό… Από κει και πέρα, η ομάδα μας στο Δήμο Λεμεσού, αναλαμβάνει το συντονισμό των ομάδων, τη διοχέτευση και ενημέρωση των πληροφοριών και των κανονισμών καθώς και το πρόγραμμα των εκδηλώσεων, τις προσκλήσεις των επισήμων, το στήσιμο της εξέδρας, την κλήρωση των ομάδων (αρμάτων) και πάρα πολλά άλλα! Είναι μια εξαντλητική αλλά μοναδική εμπειρία την οποία δεν θα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο!».

«Πες μου, λοιπόν, ποια ήταν η πιο όμορφη στιγμή που έζησες όλα αυτά τα χρόνια;»

«Το καρναβάλι είναι η απόλυτη έκφραση ελευθερίας και το καλύτερο φάρμακο κατά της μιζέριας και κατά της ηττοπάθειας. Παράλληλα, είναι ένας θεσμός ο οποίος φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά… Οι ζητωκραυγές των παιδιών, οι πρωτότυπες μεταμφιέσεις, οι λατρεμένοι μας κανταδόροι, οι χορωδίες, οι μεγάλοι που γίνονται παιδιά, τα προβλήματα της καθημερινότητας που πάνε για λίγο στην ‘άκρη’, ο χορός και το τραγούδι, η συνεργασία των ομάδων, οι φιλανθρωπικές ενέργειες κάποιων ομάδων και τα χαμόγελα των θεατών στις Παρελάσεις, μαζί με το χειροκρότημα, είναι εικόνες… ανεκτίμητες! Για όλα αυτά τα χρόνια, στους τέσσερις μήνες πριν, οι οποίοι απαιτούνται για αυτή τη διοργάνωση, αφιέρωσα πολλές ώρες εργασίας, αλλά και από τον ελεύθερό μου χρόνο, για την επιτυχία των εκδηλώσεων. Στιγμές τις οποίες θα μπορούσα να περνώ με την οικογένειά μου, έχουν μοιραστεί ανάμεσα σε γνωστούς και άγνωστους φίλους τους οποίους συναντώ κάθε φορά και σε κάθε διοργάνωση. Να σου πω κάτι; Δεν έχω κανένα παράπονο και δεν θα άλλαζα με τίποτα όλες αυτές τις στιγμές γιατί η αγάπη που δίνω, που βλέπω και λαμβάνω, κάθε φορά, είναι αδιαπραγμάτευτη. Στην τελική, όλα αυτά τα εκατοντάδες χιλιάδες χαμόγελα τα οποία συνάντησα όλον αυτό τον καιρό… είναι το δικό μου χαμόγελο και ένα μεγάλο μέρος της δικής μου ευτυχίας».

«CUT! Τι λες; Θα ανέβουμε πάνω στο Καρουζέλ;»

Στήθηκε μπροστά από το Καρουζέλ. Φορούσε ένα υπέροχο πολύχρωμο κοστούμι, ενώ οι οδηγοί στο round about, κόρναραν και χαιρετούσαν το κάθε της… χαμόγελο.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Σκεύη. Θα τα πούμε στην Παρέλαση! Αν δεν σε δω μεταμφιεσμένο… αλίμονό σου! Εδώ είναι η Λεμεσός!».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο της Σκεύης Αντωνιάδου, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 150 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…

«Θέλω να σου μιλήσω… Στη δική μου περίπτωση, είναι πολύ σημαντικό να μοιράζεσαι. Ποτέ δεν έχω τολμήσει να περάσω μηνύματα. Σήμερα όμως θα το κάνω, ευχόμενος να διαβάσει ο πατέρας μου αυτή την ιστορία, ξανά και ξανά απ’ την αρχή. Δεν με ενδιαφέρει. Άλλωστε, έζησε από πρώτο χέρι τα γεγονότα, παίρνοντας στη συνέχεια τις δικές του αποφάσεις. Οι δικές μου επιλογές, έτσι κι αλλιώς, δεν τον αφορούν. Ξέρεις κάτι; Δεν φοβάμαι. Παρόλο που γνωρίζω τι υπάρχει εκεί έξω. Μακάρι να έβρισκα έδαφος για να κάνω περισσότερα πράγματα. Έλα όμως στη θέση μου. Μόνο έτσι θα με καταλάβεις. Οι καταστάσεις στο νησί δεν το επιτρέπουν, κι εγώ απ’ τη μεριά μου έκανα ότι μπορούσα. Όνειρα; Φυσικά και κάνω όνειρα. Πως μπορώ να ζω εδώ, σε έναν τόσο μικρό κόσμο; Τι θα πει όλα έχουν τελειώσει; Τίποτα δεν τελείωσε. Για όνομα του Θεού! Μόλις πέρασα τα τριάντα. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο…».

«CUT! Η ζωή δεν τελειώνει… ώσπου να τελειώσει»
(Odin Dupeyron)

Είναι ένας άγνωστος ανάμεσά μας. Κοιτάζει τους δείκτες στα ρολόγια, τους περαστικούς στα πεζοδρόμια, τα φώτα της πόλης, περνά λίγες στιγμές μαζί μου και συνεχίζει το ταξίδι του. Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά ή ίσως και ποτέ…

Αποφασίζει να χρησιμοποιήσουμε το ψευδώνυμο «Ορέστης», έτσι, γιατί του αρέσει το όνομα. Αποφασίζω να μην αναφερθώ στις λεπτομέρειες της συνάντησής μας, έτσι, για να μην «κλέψω» καθόλου χώρο από την ιστορία του.

«Οι γονείς μου είναι ευκατάστατοι, έτσι δεν στερήθηκα τίποτα στη ζωή μου. Σήμερα, δεν έχουμε καμία ουσιαστική επαφή. Ειδικότερα όσον αφορά τον πατέρα μου. Μη ξεχνάς πως ‘ντρόπιασα’ το όνομά του. Θυμάμαι, στην τελευταία μας συνάντηση, λίγο – πολύ ευχήθηκε να πεθάνω σύντομα για να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία. Έχεις δίκιο. Δεν αντιλαμβάνεται τι λέει. Η μάνα μου, νομίζω, είναι πιο συνειδητοποιημένη με το θέμα, αλλά τράβηξε προς το μέρος του. Την καταλαβαίνω, παρόλο που μου λείπει πολύ. Ήμασταν πολύ συνδεδεμένοι. Κάθε τόσο, μου τηλεφωνά για να δει αν είμαι καλά, παρόλο που αποφεύγει να με επισκεφθεί στη Νέα Υόρκη…».

«CUT! Πότε έμαθες για την κατάστασή σου;»

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ορέστης. Μετά τη στρατιωτική μου θητεία πήγα στη Νέα Υόρκη για σπουδές. Ο πατέρας μου, βλέπεις, ήθελε να με στείλει στο καλύτερο πανεπιστήμιο. Δεν έχω παράπονο. Από μικρός είχα ότι ήθελα. Χρήματα, ακριβά ρούχα, τα καλύτερα gadgets στην αγορά… Είμαι ομοφυλόφιλος. Απερίσκεπτος ομοφυλόφιλος αν προτιμάς να στο θέσω έτσι. Παρασυρόμενος από τη δύναμη των χρημάτων και της καλής ζωής, αρκετές φορές έκανα σεξ χωρίς προφυλάξεις, χωρίς καν να σκέφτομαι τις πιθανές παρενέργειες. ‘Τίποτα δεν θα μου συμβεί’ έλεγα στον εαυτό μου, ‘Το AIDS ήταν μάστιγα των 80’ s’ συνέχιζα να πιστεύω, ενώ έκρινα τους ερωτικούς μου συντρόφους μόνο από την εξωτερική τους εμφάνιση και την οικονομική τους κατάσταση. Ξέρεις, λόγω άγνοιας και έλλειψης ουσιαστικής ενημέρωσης, πίστευα με αφέλεια ότι οι φορείς του AIDS το έγραφαν σε ταμπέλα στο κεφάλι με μεγάλα κόκκινα γράμματα, συνοδευόμενο με μαύρα στίγματα στο σκελετωμένο τους κορμί. Όταν πριν από πέντε χρόνια τα αποτελέσματα των εξετάσεών μου έδειξαν ‘HIV positive’, αναθεώρησα τις απόψεις μου και ενημερώθηκα σωστά».

Ο Ορέστης, είναι οροθετικός, φορέας του ιού του AIDS από το 2010. Σήμερα, πέντε περίπου χρόνια μετά, τίποτα στην εμφάνιση ή τη συμπεριφορά του δεν «προδίδει» το «μυστικό» του.

«Δεν υπήρχε κανένα σημάδι που αποδείκνυε ότι ήμουν φορέας του ιού. Οι εξετάσεις έγιναν στην Κύπρο, λόγω του ότι ήταν αναγκαίες για την πρόσληψή μου σε μεγάλο οργανισμό, μετά την επιστροφή από τις σπουδές μου. Τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν στους γονείς μου και σε μένα από γιατρό, φίλο του πατέρα μου. Θυμάμαι, όταν έφυγε ο γιατρός, πριν ακόμη συνειδητοποιήσω τι πραγματικά συνέβαινε, ο πατέρας μου σε κατάσταση πανικού άρχισε να με κτυπά ενώ η μητέρα μου παραμιλούσε, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και λιποθυμίας. Εγώ, δεν μπορούσα να αντιδράσω από το σοκ και τα κτυπήματα. Το μόνο που θυμάμαι είναι να βουίζουν στα αυτιά μου τα λόγια «Τι θα πει ο κόσμος!» ή «Κατέστρεψες το όνομα της οικογένειάς μας!», κλασικές εξάρσεις της κυπριακής οπισθοδρομικής πραγματικότητας. Μετά από μία βδομάδα νεκρικής σιωπής και απομόνωσης στο σπίτι, νόμιζα ότι θα ταξιδεύαμε στη Νέα Υόρκη μόνο για ιατρικές εξετάσεις και για ενημέρωση σε σχέση με το θέμα. Ο πατέρας μου έκλεισε αυτιά, μάτια και στόμα σε κάθε ψυχολογική στήριξη και ενημέρωση από γιατρούς και ψυχολόγους. Για εκείνον είχα ήδη πεθάνει, αφού το όνομα και η κοινωνική του θέση… είχαν προτεραιότητα».

Στη Νέα Υόρκη, πέντε περίπου χρόνια πριν, πραγματοποιείται η «οικονομική πράξη». Ο πατέρας του Ορέστη «κόβει» την επιταγή, απαιτώντας από τον ίδιο να μην επιστρέψει ποτέ πίσω στην Κύπρο. Έτσι κι αλλιώς, για εκείνον είχε πεθάνει. Ο Ορέστης μετακομίζει μόνιμα στην Αμερική, όπου και περνά το χρόνο του σε Κέντρο Στήριξης και Ενημέρωσης για τους φορείς του ιού, ενώ παράλληλα αναθεωρεί την καινούργια του ζωή. Αντιμετωπίζει μία μεγάλη σε διάρκεια χρονική περίοδο απομόνωσης και ανασυγκρότησης, αλλά μέσω ψυχολογικής στήριξης και διαχρονικής φαρμακευτικής αγωγής, αποφασίζει να ζήσει τη ζωή του φυσιολογικά. Βρίσκει δουλειά, γνωρίζει τον αγαπημένο του σύντροφο, ταξιδεύει στις πόλεις του κόσμου και συνεχίζει να ονειρεύεται.

Πριν από μερικές βδομάδες, αποφασίζει να «επισκεφθεί» το παρελθόν του. Λίγες μέρες μετά, αποφασίζει να μου μιλήσει.

«Τι έγινε σε αυτή την επίσκεψη;»

«Αποφάσισα να μην κρύβομαι. Τουλάχιστον όχι από τους φίλους και την οικογένειά μου. Έτσι κι αλλιώς, στη Νέα Υόρκη, τα πράγματα ήταν και είναι πολύ πιο εύκολα για μένα. Στην Κύπρο, συνάντησα πρώτα τους φίλους μου, εξηγώντας τους λόγους της ‘εξαφάνισής’ μου. Οι περισσότεροι το αντιμετώπισαν ψύχραιμα, κάτι που με έκανε να αισθανθώ καλά. Στη συνέχεια, αποφάσισα να επισκεφθώ τους γονείς μου για να ξεκαθαρίσω επιτέλους τα πράγματα. Η μάνα μου μόλις με είδε έβαλε τα κλάματα αλλά δεν τόλμησε να με αγκαλιάσει. Ο πατέρας μου συγχύστηκε μόλις με αντίκρισε. ‘Γιατί ήρθες πίσω; Τελείωσαν τα χρήματα; Σου είπα! Μέχρι να τελειώσει αυτή η ιστορία θα έχεις όσα χρήματα θες!’ Του απάντησα πως τώρα έχω δουλειά στη Νέα Υόρκη και ότι δεν έχω ανάγκη τα χρήματά του… Δεν στο κρύβω. Απογοητεύτηκα. Λύγισα. Έβαλα τα κλάματα. Τους εξήγησα ότι ακολουθώ φαρμακευτική αγωγή, πως είμαι καλά, ότι μπροστά μου έχω πολλά ακόμη χρόνια για να ζήσω, πως μου έλειψαν πολύ, ακόμη και το πιο απλό φαγητό της μαμάς, οι οικογενειακές μας εξορμήσεις κάθε Κυριακή στο βουνό. Ήθελα να τους δω ξανά. Να τους αγκαλιάσω. Να τους εξηγήσω. Πέρασα πέντε χρόνια μακριά τους. ‘Για εμάς έχεις πεθάνει!’. Αυτή ήταν η τελευταία κουβέντα του πατέρα μου. Η μάνα μου, πνιγμένη στα κλάματα, στεκόταν αμέτοχη. Εγώ, ήρεμος πια, άνοιξα την πόρτα, τους κοίταξα για τελευταία φορά κι έφυγα».

Ο Ορέστης θυμώνει, βουρκώνει, αλλά εξακολουθεί να μιλά με αξιοπρέπεια και σεβασμό για τους γονείς του.

«Δεν ξέρω τι θα έκανα εάν δεν είχα την οικονομική τους στήριξη και αναγκαζόμουν να ζήσω, μόνος μου, στην Κύπρο. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι τους καταλαβαίνω απόλυτα. Φταίει η κοινωνία μας, οι προκαταλήψεις και ο ρατσισμός τον οποίο βιώνουμε σε όλους τους τομείς της. «Τι θα πει ο κόσμος!». Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι, έτσι ώστε με ένα κλικ να γίνω αυτό που θέλουν να γίνω, να φύγει η «αρρώστια» από πάνω μου, να εξαφανιστεί, αλλά δεν μπορώ. Για αυτό ήθελα να σου μιλήσω…»

«CUT! Κάνε μια ευχή!»

Το χαμόγελο του Ορέστη, είναι η ευχή πως τα πράγματα κάποτε θα αλλάξουν, οι προκαταλήψεις θα εξαντληθούν, ελπίζοντας ότι αυτή η αλλαγή, στη δική του περίπτωση, θα φέρει πίσω την αθωότητα των αναμνήσεων τις οποίες κρατά βαθιά φυλαγμένες στην καρδιά του.

«Τους αγαπώ πολύ, τους σκέφτομαι και εύχομαι κάποτε οι συνθήκες να είναι τέτοιες, έτσι ώστε η κοινωνία να τους ‘επιτρέψει’ να δουν τα πράγματα αλλιώς. Να δουν όλοι τα πράγματα αλλιώς. Εγώ, θα περιμένω…».

Είμαι έτοιμος να αποχωρίσω, γνωρίζοντας ότι ο «Ορέστης», οι γονείς του, εσύ κι εγώ, θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας μέχρι να ανταμώσουμε ξανά… ή ίσως και ποτέ.

«Γεια σου. Ονομάζομαι Ορέστης. Όταν τελειώσουν όλα αυτά, μετά από πολλά χρόνια, θέλω να γράψεις ολόκληρη την ιστορία. Σου υπόσχομαι, ότι θα έχει το καλύτερο τέλος στον κόσμο!».

(Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic και το χαμόγελο του “Ορέστη”, με την εισφορά τους, για αυτή την εβδομάδα, εξασφάλισαν 70 προγεύματα, τα οποία θα προσφέρει στα παιδιά, το Πολυδύναμο Κέντρο “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων” της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού)

Info: Η Dr. Zenonos – The Dental Clinic, παρουσιάζει και στηρίζει την εκστρατεία «43 Χαμόγελα!» όπου θα συναντήσω και θα «φωτογραφίσω» τον «εαυτό» μου και 42 φίλους, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μου συνηθισμένα πράγματα, γεμάτα με χαμόγελα! Μετά το πέρας της «αποστολής», και την ηλεκτρονική δημοσίευση των 43 ιστοριών, θα ακολουθήσει η έκδοσή τους σε βιβλίο, από την Dr. Zenonos – The Dental Clinic, όπου όλα τα έσοδά του θα διατεθούν στο Πολυδύναμο Κέντρο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, για τα προγεύματα των παιδιών, τα οποία ετοιμάζει και προσφέρει η ομάδα της Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού. Οι φίλοι που θα «συναντήσω» συμμετέχουν, όπως κι εγώ, στην εκστρατεία αφιλοκερδώς. Οι μικρές μας ιστορίες θα δημοσιεύονται κάθε Παρασκευή. Η παρουσίαση του βιβλίου «43 Χαμόγελα!», θα πραγματοποιηθεί στη Λεμεσό, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, το 2015, Παγκόσμια ημέρα Χαμόγελου…