Πίσω από κάθε κλειστή πόρτα βρίσκονται κρυμμένα εκατοντάδες μυστικά. Πράγματα για τα οποία δεν μπορώ να μιλήσω σε κανένα, ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.
Συνήθως τα κρατώ καλά κρυμμένα μέσα μου, λες και με αυτό τον τρόπο θα βολευτούν στην πιο απόμερη γωνιά του μυαλού μου. Κάποιες άλλες φορές, έχω τη ψευδαίσθηση πως θα επιβιβαστούν στο πρώτο αεροπλάνο και θα εξαφανιστούν, λες κι αν φύγουν για πάντα, να πάνε κάπου αλλού, θα αναχωρήσουν ακόμη κι απ’ τον ίδιo μου τον εαυτό. Ξεχνώ, όμως, πως για να προχωρήσω μπροστά, πρέπει πρώτα να κοιτάξω πίσω για να βεβαιωθώ πως στην πρώτη μου ζωή δεν έμειναν απόμερες γωνιές.
Ο χρόνος δεν προφητεύει πως θα ζήσω χιλιάδες μέρες. Ούτε υπέγραψα συμβόλαιο για εκατοντάδες χρόνια διαδρομής. Ξετυλίγει τα πράγματα τόσο γρήγορα και περίτεχνα, κι άντε μετά να τον προλάβω. Ύστερα, στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη ψάχνοντας να βρω το χάσμα, λίγο πριν αναρωτηθώ για εκείνο το σπινθηροβόλο βλέμμα και το πάθος για ζωή, γι’ αυτή την ένταση στα χέρια, τους καινούργιους έρωτες, γι’ αυτή την κάψα στη ψυχή…
Ο χρόνος δεν προφητεύει τίποτα. Ο χρόνος είναι ένας απαθής, διεκπεραιωτής κατευθυνόμενων δρομολογίων.
(Λέξεις, σκέψεις και μικρά αποσπάσματα, από το δεύτερό μου βιβλίο, το οποίο ξεκίνησα να γράφω αυτό το “Χειμώνα”. Τις μοιράζομαι μαζί σου. Νοέμβριος 2014.)
