All posts by Costas Harpas

ΚΙ ΕΓΩ Σ’ ΑΓΑΠΩ ΜΑΜΑ!

Το διαμέρισμά μου στη Λευκωσία βρίσκεται πολύ κοντά στο πατρικό μου με αποτέλεσμα, μια καθημερινή συνήθεια – για πολλά χρόνια – ήταν η στάση στο σπίτι για να δω τη μαμά. Είτε για να φάμε παρέα, είτε για να πούμε τα νέα μας, να πιούμε καφέ, να τσακωθούμε, να τα βρούμε…

«Έβαλες βάρος!», «Έχασες βάρος!», «Μα πώς έκοψες έτσι το μαλλί;», «Τι είναι αυτό που φοράς;», «Μα… ήσουν σε γάμο; Γιατί δεν φόρεσες κοστούμι;», «Να ετοιμάσω κάτι να φάμε;», «Θα πιούμε νέσκαφε;», «Ο αδερφός σου έκανε αυτό!», «Ο μπαμπάς σου έκανε το άλλο!», «Μα… έκανες tattoo;!»

Θυμάμαι, επέστρεφα πίσω στο διαμέρισμα μετά από τις νυχτερινές μου εξόδους, περνούσα πρώτα από το πατρικό, εκείνη καθόταν στη βεράντα μέχρι τις δύο το πρωί και σταματούσα για ζεστό καφέ και για τα κλασικά καθημερινά οικογενειακά «κουτσομπολιά».

Τα τελευταία τρία χρόνια, με τη μετακόμισή μου στη Λεμεσό, της το «χάλασα» πανηγυρικά, με αποτέλεσμα – μέχρι και σήμερα – να βάζει τα κλάματα κάθε φορά που μιλούμε στο τηλέφωνο, αφού οι βραδινές ξαφνικές επισκέψεις μου της λείπουν πολύ.

«Δουλεύεις πολύ!», «Κουράζεσαι!», «Κόψε το τσιγάρο!», «Πότε θα σε δούμε;», «Τρως καλά στη Λεμεσό;» «Τηλεφώνησε του μπαμπά!», «Τηλεφώνησε της γιαγιάς!», «Τηλεφώνησε του αδερφού σου!», «Τηλεφώνησε της άλλης γιαγιάς!», «Το μωρό θέλει να σου μιλήσει!», «Όχι άλλο tattoo;!…»

Και μένα μου λείπουν (πιο πολύ…) οι συναντήσεις μαζί της αν και πάντα το τηλεφώνημά ξεκινά με κλάματα, συνεχίζει με χαζό καβγά και καταλήγει στο «να είναι ευτυχισμένος εκεί που είσαι, να έχεις την υγεία σου, σου άναψα κερί στην εκκλησία, εγώ είμαι καλά, όταν εσύ είσαι καλά και… σε αγαπώ πολύ!».

Χρόνια Πολλά Μαμά! Κι εγώ σε αγαπώ πολύ! Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες εκεί έξω!

(Ένα αυθόρμητο πρωινό μήνυμα, αφιερωμένο στη μαμά μου)

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ… ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ.

“Περίμενε. Μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα. Δεν γεννήθηκα μεγάλος συγγραφέας, ούτε θλιμμένος ποιητής. Προς Θεού! Δεν είμαι λογοτέχνης, ούτε τύπος ρομαντικός. Είμαι καταδικασμένος. Να ονειρεύομαι εκείνα τα ταξίδια. Μην είσαι τρελός! Φυσικά και δεν θα πάρω το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ίσως, όμως, κερδίσω εκείνο το άλλο, της Ειρήνης. Μου ταιριάζει καλύτερα…”

Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια από τότε που τόλμησα να κυκλοφορήσω το πρώτο μου βιβλίο. Λίγες βδομάδες μετά από την κυκλοφορία του τελευταίου. Λίγο πριν “κρυφτώ” πίσω στο κουτί μου, θέλω να μοιραστώ μερικά δικά μου, συνηθισμένα πράγματα, τα οποία γεννήθηκαν μέσα από το υπέροχο αυτό ταξίδι…

book cover 2

Οι άνθρωποι! Οι καινούργιοι άνθρωποι που βρέθηκαν στο “δρόμο” μου, αλλά και οι λιγοστοί, παλιοί, πιστοί φίλοι, οι οποίοι ήταν και παραμένουν δίπλα μου, ΦΙΛΟΙ, δικοί μου, μέχρι και σήμερα. Εκείνοι που έφυγαν, αυτοί που έμειναν πίσω, κι ας μην βλεπόμαστε όσο συχνά θα θέλαμε… Σας αγαπώ πολύ!

fil new 2

Τα πράγματα! Τα συνηθισμένα πράγματα, τα οποία ήταν η αιτία, η αφορμή και η πηγή έμπνευσής μου κάθε φορά που έγραφα για μία ακόμη «χαζή» πρωινή σκέψη, ένα άρθρο, μία ιστορία, ένα παραμύθι, ένα βιβλίο…

IMG_4907

Τα όνειρα! Κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα όνειρά μου. Ούτε στα δικά σου. Πολέμησε και πάλεψε γι’ αυτά. Πίστεψέ με, το αξίζεις! Όσα εμπόδια κι αν παρουσιαστούν στο δρόμο σου. Όσο κι αν προσπαθήσουν να σε σταματήσουν. Μην ακούς κανέναν! Κάνε ό,τι τραβά η ψυχή σου! Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για δεύτερες σκέψεις και τα λάθη… είναι δικά σου!

anastasia 2

Η “προβολή”. Κατηγορήθηκα -μυστικά και φανερά- για την “υπερβολική” προώθηση της δουλειάς μου. Αν δεν παλέψεις ο ίδιος για τα όνειρά σου, αν δεν πιστέψεις κι αν δεν προωθήσεις τη δουλειά σου, λίγοι, θα το κάνουν για σένα. Όταν παλεύεις μόνος σου, ξεκινώντας απ’ το μηδέν, για να προβάλεις τα όνειρά σου, σε μορφή δημιουργίας, τότε θα μιλήσεις γι’ αυτά, θα φωτογραφηθείς γι΄ αυτά, θα “κουράσεις” και θα “κουραστείς” γι’ αυτά, έτσι δεν έχω στ’ αλήθεια να απολογηθώ για τίποτα, όμως τώρα, που έκλεισε ο πρώτος κύκλος, θέλω να το εξηγήσω στους “καλοθελητές” οι οποίοι φρόντιζαν κατά διαστήματα να μου “μεταφέρουν” τα μηνύματά τους, ειδικά μετά από κάθε χαρά κι επιτυχία που συναντούσα στην πορεία μου. Στην τελική, όλοι γνωρίζουμε για τις διαδικτυακές επιλογές «unfriend», «unfollow» και «block», σε όλους τους τομείς της ζωής μας, εάν κάτι μας ενοχλεί ή δεν συνάδει με τη δική μας ιδιοσυγκρασία. Είναι απόλυτα σεβαστό και κατανοητό. Η ζωή μας, είναι γεμάτη με επιλογές, διαγραφές (και εκπλήξεις!) και τόσο μικρή για να επιτρέψεις στα οποιαδήποτε αρνητικά σχόλια να σε διαβάλουν. Δεν το επέτρεψα να συμβεί και δεν πρόκειται ποτέ το κάνω…

omikroneprof

Το “σύστημα”. Οι “ταμπέλες”. Το είπα ξανά και θα το λέω συνέχεια. Δεν είμαι λογοτέχνης. Ούτε τύπος ρομαντικός. Και δεν επιθυμώ να εμπλακώ σε κανέναν “κύκλο χαμένων ποιητών”, ούτε επιδιώκω να βρίσκομαι σε συναντήσεις και παρουσιάσεις των δέκα ατόμων σε “καφενέδες”, αναπτύσσοντας σκέψεις πνιγμένες στις πιο ακατανόητες φιλοσοφικές εξάρσεις και ορολογίες στον κόσμο. Αρνούμαι κατηγορηματικά. Η σοβαροφάνεια βλάπτει σοβαρά την υγεία μου κι ο αυθορμητισμός είναι ο δικός μου τρόπος ζωής (και γραφής). Για μια ακόμη φορά, δεν θα απολογηθώ που δεν ακολούθησα το σύστημα, τη ψευτοκουλτούρα, τις “εγκρίσεις”, τις “εξυπνάδες” και όλες τις συνευρέσεις των “χαμένων ποιητών”. Προτιμώ με χίλια να κάνω όλα αυτά που επιθυμεί η καρδιά μου και να γράφω μόνο για συνηθισμένα πράγματα, με συνηθισμένο λεξιλόγιο και κατανοητές ορολογίες. Από κει και πέρα, έρχονται οι επιλογές στις οποίες αναφέρθηκα λίγο πιο πάνω και τις οποίες δεν πρόκειται να αναλύσω ξανά.

periskopio

Έμαθα να γράφω και να δημιουργώ με τη ψυχή και την καρδιά μου. Μέσα στη μέρα και τη νύχτα, στο φως και το σκοτάδι. Όποτε το επιθυμώ και με οποιονδήποτε τρόπο το επιθυμώ, κι αυτή η φιλοσοφία είναι δική μου και δεν τη χαρίζω σε κανέναν.

Αυτά τα τρία χρόνια έζησα στιγμές απίστευτης αγάπης και χαράς, τις οποίες κρατώ βαθιά, μέσα στην καρδιά μου, καθώς και στιγμές λύπης και στεναχώριας τις οποίες αφήνω πίσω…

periskopio interview 3

Ευχαριστώ τους φίλους, τους συνεργάτες και την οικογένειά μου για όλα τα όμορφα! Μα περισσότερο, σ’ ευχαριστώ εσένα που με “διάβασες”, που με πίστεψες, που με “έψαξες” κι έζησες μαζί μου, όλα αυτά που αγαπώ και τα οποία κρατώ παντοτινά μέσα στην ψυχή μου! Εσένα που αναγνώρισες και κατάλαβες ποιος πραγματικά είμαι, μέσα από τις ιστορίες, τις “χαζές” απογευματινές μου σκέψεις, τα όνειρα και τα δικά μου αυθόρμητα παραμύθια. Τα δικά μας, πια, παραμύθια…

IMG_9731 2

“Δεν είμαι προληπτικός τύπος. Αλλά, πιστεύω στο μάτι. Καμιά φορά, τηλεφωνώ σε μια χαμένη ψυχή, μες στα άγρια μεσάνυχτα, εκλιπαρώντας τη να με ξεματιάσει. Η μουσική παίζει δυνατά. Έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα. Τρεις μέρες τώρα βρέχει ακατάπαυστα. Ούτε στην ψεσινή μεγάλη συναυλία σταμάτησε να βρέχει. Κι εμείς, δεν σταματήσαμε ποτέ να χορεύουμε. Ύστερα, επιστρέψαμε πίσω στο σπίτι, βρεγμένοι σαν τα σκυλιά, αρχίζοντας πάλι τις γνωστές μας γουρουνιές. Ξέρεις, φαγητό μέχρι σκασμού, λευκό κρασί λίγο πριν από τη μέθη, καταλήγοντας κατά τις πρωινές ώρες σ’ εκείνον τον ύπνο του δικαίου. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή…

Οι ιστορίες της ζωής μας πρέπει να είναι όμορφες. Γιατί μετά την καταιγίδα, εμφανίζεται πάντα το ουράνιο τόξο και υπάρχουν χρώματα παντού, χαμόγελα παιδιών, παιχνίδια στην αυλή κι ένα ταξίδι που συνεχίζεται. Με αυτά τα μικρά, τα καθημερινά. Κάπου – κάπου θα εμφανίζονται και τα μεγάλα, αυτά που με ταρακουνούν, γι’ αυτά που πρέπει να αποφασίσω αν θα πρέπει να πηδήξω στον γκρεμό ή να τα αντιμετωπίσω. Να πέσω στα πατώματα να κλάψω, να γελάσω, να αισθανθώ, να ζήσω το δράμα ή να σηκωθώ ξανά νικητής, τις περισσότερες φορές ηττημένος, κοιτάζοντας και πάλι μπροστά, όσο χρειαστεί…

Άνοιξα το μεγάλο παράθυρο. Έξω έριχνε φως. Ελευθέρωσα το παρελθόν μου, κλείνοντάς του το μάτι πονηρά. “Εμείς οι δυο, θα τα ξαναπούμε”. Υποδέχθηκα το μέλλον. Χαμογέλασα.”

Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά λοιπόν!

Κώστας Χάρπας
Οκτώβριος 2015.
Υ.Γ. Θα τα πούμε σύντομα! Καλή συνέχεια!

cropped-byron.jpg

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΩΘΗΚΕ ΠΟΤΕ

“Ήταν νύχτα. Έκανε κρύο. Περίμεναν χιόνι εκείνες τις μέρες στο χωριό, αλλά αυτό πουθενά. Εκείνο το βράδυ το φεγγάρι πήρε χρώμα μπλε. Στο χωριό με τα μικρά μπλε πλασματάκια, οι ένοικοι είχαν ήδη κοιμηθεί. Ξαφνικά, ένας πελαργός έφερε το μπλε μωρό. Η ζωή στο χωριό άλλαξε προς το καλύτερο.”

Κάθισα στο σχολικό και άφησα την τσάντα στη διπλανή θέση. Η μοναχικότητα ήταν επιλογή μου και με ακολούθησε πιστά στα επόμενα χρόνια. Τα κορίτσια στις πίσω θέσεις ρώτησαν τυπικά αν θα έδινα το «παρών» μου στο απογευματινό αποκριάτικο πάρτι του σχολείου. Ήταν το γεγονός της χρονιάς. «Δεν θα πάω» τους απάντησα, «έχω μάθημα αγγλικών» συνέχισα, παίζοντας νευρικά με τα δάχτυλά μου. Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός και τυπικός. Από τη στιγμή που την ίδια ώρα με το πάρτι συμβάδιζε και το μάθημα αγγλικών, προτεραιότητα είχε το μάθημα αγγλικών. Και δεν σήκωνε κουβέντα. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν όμορφα. Χωρίς πολυτέλειες και περιττά έξοδα, αλλά δεν μας έλειψε τίποτα. Από το μηδέν ξεκίνησαν οι γονείς μου και ήθελαν πάντα το καλύτερο για μας. Πολύ γρήγορα έμαθα να ζω με τα λίγα και να εκτιμώ τα απλά και τα καθημερινά.

Τα οικογενειακά ταξίδια περιορίζονταν στο χωριό και τη θάλασσα. Ο πύργος του Άιφελ, το νησί της Ελευθερίας και η πόλη της Πέτρας ήταν μόνο στις εικόνες. Τα βράδια εμφανίζονταν πονηρά στα όνειρά μου ξεσηκώνοντας τις επιθυμίες μου. Στη συνέχεια του δρόμου, τα ταξίδια έγιναν διέξοδος και πολλές φορές ο λόγος για να ζω και να αναμένω. Έτσι, περίμενα το πλοίο.

Τα χρόνια πέρασαν. Και βρέθηκα να χορεύω με τους φίλους μου κάτω απ’ τον Πύργο του Άιφελ. Ένα πρωινό, έπαιξα χιονοπόλεμο στο νησί της Ελευθερίας. Στην πόλη της Πέτρας, έδωσα υπόσχεση να κουβαλώ για πάντα μαζί μου τα χρώματά της. Έτσι, το κόκκινο χρώμα ακόμη με καταδιώκει.

Ήμουν έξι χρόνων όταν τα πρωτοείδα στην τηλεόραση. Τα μικρά μπλε πλασματάκια. Σε πολλές εξορμήσεις με τον πατέρα μου στο κυνήγι των μανιταριών, εγώ έψαχνα κρυφά να βρω εκείνα τα άλλα, με τους μικρούς μπλε ενοίκους. Πίστευα στην ύπαρξή τους, νομίζω ακόμα πιστεύω, αλλά δεν τα βρήκα ποτέ. Ίσως δεν ήμουν τόσο καλό παιδί τελικά. Ήμουν μικρό παιδί όταν οι συμμαθητές μου τα έφερναν μαζί τους στο σχολικό, μαζί και τα παρελκόμενά τους. Ε, ναι λοιπόν, ζήλεψα! Τα ήθελα όλα δικά μου, παρόλο που ήξερα πως δεν ήταν προτεραιότητα να τα ζητήσω απ’ τους γονείς. Άλλωστε, αυτοί μου έμαθαν να μην περιμένω τίποτα από τους άλλους.

Το παιδί μεγάλωσε. Τα μικρά μπλε πλασματάκια δεν τα ξέχασε ποτέ. Απλώς τα έκρυψε κάπου εκεί πίσω, στη μνήμη του. Τα πρώτα, μου τα έφερε ο Πάρης απ’ την Αθήνα. Μετά τον ακολούθησε ο Νικόλας από το Βέλγιο. Στο παιχνίδι μπήκε δυναμικά κι η Γκλόρια, σ’ ένα ταξίδι της στην Ισπανία. Μια μπλε Παρασκευή ήρθαν τα πρώτα μανιταρόσπιτα, ο κίτρινος ανεμόμυλος, η πρώτη Στρουμφίτα, ο Μπαρμπαστρούμφ και ο Μελένιος. Το μπλε χωριό μεγάλωνε μαζί με μένα. Και βρέθηκε να με περιμένει στην κουζίνα, στο υπνοδωμάτιο, στο μπάνιο, στην κρεβατοκάμαρα, με τελικό προορισμό την καρδιά μου. Το μικρό διαμέρισμα μεταμορφώθηκε σ’ ένα μαγεμένο δάσος.

«Στο Μαγεμένο Δάσος έκανε κρύο. Στο Στρουμφοχωριό, οι ένοικοι είχαν ήδη κοιμηθεί. Ξαφνικά, ένας πελαργός έφερε το μωρό Στρουμφ στο χωριό. Η ζωή τους άλλαξε προς το καλύτερο…».

Η μικρή αποκοιμήθηκε στον πορτοκαλή καναπέ με τη Στρουμφίτα στο χέρι. Η Αναστασία, μου αφήνει κάποτε την κόρη της να την προσέχω. Η μικρή ξεσηκώνει το μαγεμένο δάσος, κάθε φορά. Την προηγούμενη βδομάδα, ο Μπαρμπαστρούμφ βρέθηκε στα δημητριακά και ο Σκουντούφλης στο ψυγείο. Τη σκέπασα με την κόκκινη κουβέρτα. Στα όνειρά της κάνουν παρέλαση οι μικροί μπλε ήρωες. Τον κακό το μάγο, προσπαθώ να τον κρατώ μακριά της.

Το δικό μου στρουμφοχωριό, είναι το παραμύθι που δεν ειπώθηκε ποτέ κι ας με ρωτούσαν πάντοτε οι φίλοι «Γιατί αυτή η μανία;». Καμιά φορά, κοιτάζω το μπλε φεγγάρι και αναρωτιέμαι αν ο Γκρινιάρης, ο Λιχούδης ή ο Χουζούρης είναι οι ανθρώπινες αδυναμίες.

Ο Μάρκος αποκοιμήθηκε. Έμεινα να τον κοιτάζω με τις ώρες. Οκτώ χρόνια είχα να τον δω και τώρα του μιλούσα για κινούμενα σχέδια και παιδικές ιστορίες. Περάσαμε τα τριάντα. Εκείνος εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο χωρίς να σκεφτεί τίποτα. Δεν σκέφτηκε κανέναν. Ο κόσμος έγινε δικός του. Πήρε τη ζωή στα χέρια του. Έκανε πραγματικότητα τα όνειρά του, σε μια διαδρομή που σταμάτησε απότομα στο πρώτο κόκκινο φανάρι που βρέθηκε μπροστά του. Η γραμμή της ζωής τελειώνει, αλλά αρχίζει ξανά.

Πλησίασα κοντά του. Τον κοίταξα. Κοιμόταν ήσυχος, με το κεφάλι γερμένο στο πλάι. Επέστρεψα σιωπηλός στην πολυθρόνα μου. Δεν ήθελα να τον ξυπνήσω. Ο Μάρκος μεγάλωσε. Εγώ έμεινα για πάντα παιδί.

“Το παραμύθι που δεν ειπώθηκε ποτέ / Όσο Χρειαστεί”